เมื่อฝนหยุดตก ผมจะหุบร่มที่กางมาตลอด

ผู้คนต่างคิดว่าชีวิตของตัวเองช่างโหดร้าย แห้งแล้ง และไร้ความสุข เหมือนอยู่กลางทะเลทราย... . วรรณกรรมที่เปี่ยมไปด้วยถ้อยคำสละสลวยของชังอึนจิน ที่พร้อมจะสาดกระแทกคลื่นอารมณ์ให้กับทุกคน ที่มีเศษเสี้ยวความซึมเซาในจิตใจ . ไม่ว่าใครก็ล้วนต้องมีวันพบเจอกับ “ ทะเลทราย ” ในหัวใจเข้าสักวันหนึ่ง . แต่สาหรับแฮจู ทะเลทรายของเธอดำเนินมานานถึงสิบสามปี และไม่รู้จะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน แฮจูคือหญิงสาวที่สละชีวิตวัยสาวเกือบทั้งหมดให้กับการทำงานของกิจการครอบครัว ซึ่งแม่หนีหายไปอย่างกะทันหัน . แม้จะเป็นคำพูดสวยหรูว่า “ กิจการของครอบครัว ” แต่ความสวยหรูนั้นไม่ได้มีอยู่จริง โรงงานเย็บถุงมือของครอบครัวแฮจูเปิดเครื่องจักรแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง เครื่องจักรที่คายถุงมือคู่แล้วคู่เล่าออกมาพร้อมฝุ่นและความร้อน ทำให้บ้านซ่อมซ่อที่จะพังแหล่มิพังแหล่ซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณพื้นที่กำลังพัฒนา กลายเป็นสิ่งน่ารังเกียจของชุมชน . แต่กระนั้นแฮจูและครอบครัวก็มิอาจย้ายออกไปได้ทันที ทำได้เพียงทนรับเสียงก่นด่าของเพื่อนบ้าน และอดทนให้ผ่านพ้นวันอันแสนร้อนระอุของทะเลทราย ส่วนพ่อที่ควรจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงก็กลับทุ่มความมุ่งมั่นทั้งหมดให้กับการตามเบาะแสของแม่แฮจู หรือกระทั่งน้องสาวของแฮจูก็ใช้ชีวิตเหมือนวัยชราและบั้นปลายมาเยือนก่อนกำหนด . และแล้ววันหนึ่ง “# คุณร่ม ” ก็ปรากฏตัวที่ลานกว้างหน้าบ้านของแฮจู ชายปริศนาที่ทำตัวเป็นปริศนายิ่งกว่าด้วยการกางร่มตลอดเวลา แต่ใครล่ะจะคิดว่าชายคนนี้กลับทำให้ดอกไม้ผลิบานขึ้นในหัวใจแฮจู