52 เฮิรตซ์...คลื่นเสียงที่ไม่มีใครได้ยิน

ในช่วงเวลาที่เหงาเจียนตายและโดดเดี่ยวเกินทน

ฉันยังคงเชื่อมั่นว่าข้างนอกนั่นจะต้องมีใครสักคนที่รู้สึกเหมือนกัน

แค่คิดว่าเสียงแห่งความเปล่าเปลี่ยวนี้จะส่งถึงใครบางคน ก็ปลอบประโลมจิตใจอันบอบช้ำได้มากมาย

ชีวิตของคิโกะเป็นดังเช่นวาฬ 52 เฮิรตซ์

ที่ไม่ว่าพยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีใครรับรู้ถึงตัวตน ทั้งยังไม่มีใครเข้าใจ

เมื่อเธอตัดสินใจพาตัวเองออกมาจากอดีตอันขมขื่นและย้ายมาอยู่ในเมืองเล็กๆริมทะเลของจังหวัดโออิตะ

เธอก็ได้พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งดูทุกข์ทนและแปลกแยกไม่ต่างกัน

แต่ไม่ว่าจะพยายามพูดคุยเท่าไร เสียงของเธอก็เหมือนจะส่งไปไม่ถึงเสียที

ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้วเสียงของวาฬเหงาทั้งสองตัวนี้จะสามารถสื่อถึงกันได้หรือไม่