เรื่อง ข้ามมิติมาเป็นสาวน้อยนักทำฟาร์ม [แปลจบแล้ว]
สิ่งสำคัญที่สุดคือการปลูกมันหวานกับมันฝรั่งลงในพื้นดินทรายที่เตรียมไว้ พืชสองชนิดนี้เป็นของชั้นยอด
ที่ทำให้เฉินเนี้ยนหรานยินดีกคือในที่แห่งนี้ัไม่มีการปลูกมันฝรั่ง หากไม่ใช่นางสั่งให้หวงเต๋ออันไปหาเจ้าี่มาปลูก นางะพลาดฤดูกาลปลูกพืชพันธุ์ พูดไปแ้ การที่หามันฝรั่งเจอนั้นเฉินเนี้ยนหรานถือเป็นโชคดีหนึ่ง
พ่อค้าที่ขายของทางเหนือของที่ี่เห็นว่าทางนั้นมีขายพืชพวกนี้ จึงขนกลับมาหนึ่งคันรถ เดิมทีคิดว่าะขายได้ในราคาดี ผู้ใดะคาดคิดว่าที่ี่กลับไม่รู้จัก ทำไม่เป็น อีกทั้งตอนที่พ่อค้าซื้อกลับมา ัไม่เข้าใจว่าเจ้าสิ่งนี้ปลูกอย่างไร
พอถึงฤดูใบไม้ผลิแ้ เห็นมันฝรั่งเริ่มรากงอก คิดว่าปล่อยเอาไว้ต่อไปเจ้าสิ่งนี้ะเน่าเสียแ้ เกษตรกรที่ี่ต่างมีความรู้น้อยนิดคิดว่าพืชผลที่กำลังงอกราก ถือเป็นของที่เสียไปแ้ ดังนั้นพ่อข้านี้จึงพยายามะขายทิ้งให้หมด
ขณะกำลังขายอยู่นั้น หวงเต๋ออัน็เดินเข้าร้านนี้อย่างไม่ได้ตั้งใจ พอดีกับที่เห็นว่าเจ้าี่เป็นสิ่งที่นายหญิงต้องการพอดี ดังนั้นจึงจ่ายไปในราคาหนึ่งตำลึงและสามารถซื้อมันฝรั่งเกือบสามร้อยจินกลับมาได้
ตอนที่เพิ่งะซื้อกลับมา เฉินเนี้ยนหรานยิ้มหน้าบาน
“นายหญิง เจ้าี่มีรากงอกออกมาแ้ต้องปลูกอย่างไรหรือ? ข้ารู้สึ่าเงินหนึ่งตำลึงนี้ ข้าใช้ไปอย่างตาบอดเสียแ้” หวงเต๋ออันบ่นพึมพำ กังวลว่าเฉินเนี้ยนหรานะตำหนิเขา
“ไม่ เจ้าี่น่ะ เดิมที็ต้องให้มันรากงอกออกมา แต่รากงอกออกมาแ้็ต้องยาวมากๆ หากยาวมากเกินไปแ้เช่นนั้น็ดี ตอนนี้พวกเราเอาเจ้าี่มาตัดออก นำมันไปวางไว้ในขี้เถ้า รอดูแ้กัน ปีนี้พวกเรามีผักใหม่ๆ ให้ได้ทานแ้”
หนิวื่ที่อยู่ด้านข้างพอได้ยินว่าะมีผักใหม่ๆ ให้ทาน จึงรีบเข้ามาหาด้วยดวงตาแวววาว “เจ้าี่ทานได้จริงๆ หรือ? ดูกลมๆ แ้เหมือนะไม่เลว เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ตอนนี้ข้าะลองเอามาปอกแ้ไปผัดทานดู?”
“ไอ๊หยา เจ้าี่ทานไม่ได้ มันฝรั่งที่รากงอกออกมาแ้ทานไม่ได้ หากมันมีรากงอกออกมาะมีพิษนะ เอาล่ะ รอถึงตอนเ็บเกี่ยว พวกเราค่อยทาน” เฉินเนี้ยนหรานตกใจรีบเข้ามา้าม ล้อเล่นแ้ มันฝรั่งที่รากงอกออกมาแ้นั้นมีพิษจนถึงขั้นทำให้ตายได้เชียวนะ หากทานมันฝรั่งแบบนี้เ้าไป ทั้งครอบครัวะไม่ตายกันหมดหรือ?
สุดท้ายหนิวื่จึงัไม่สามารถทานเจ้าสิ่งนี้ได้ ช่วยไม่ได้ นายหญิงบอ่ามีพิษ แม้นางะสงสัยมา่าเหตุใดของมีพิษัสามารถนำไปปลูกได้อีก ไหนะความคิดของนายหญิงที่ต้องการเอามันฝรั่งออกไปขายอีก
มีพิษแต่ัทานได้ เอาเถอะ ความสามารถในการทำความเข้าใจของนางมีจำกัด อย่างไรฟังคำของนายหญิงไป็พอ
หลังานั้นเช้าวันต่อมา เมล็ดพันธุ์ล้วนถูกพ่อค้าทางใต้นั้นนำมามอบให้แ้ ของเต็มรถม้าสองคันได้ถูกส่งมาถึงในหมู่บ้าน เฉินเนี้ยนหรานวิ่งวนดูของพวกนั้นอย่างตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ
“มันฝรั่ง็มีแ้ เมล็ดบัว็มีแ้ แม้มันหวานะน้อยไปสักหน่อย แต่หากปีนี้ปลูกได้ดีล่ะ็ ต่อไปัสามารถออกผลได้ การหว่านเมล็ดในปีนี้มีความหวังแ้”
เฉินเนี้ยนหรานที่ตื่นเต้นดีใจยกมือึ้มาคำนวณเงินไมุ่
หนิวื่ที่อุ้มถวนถวนอยู่ด้านข้างพูดกับเสี่ยวถวนจื่ออย่างอารมณ์ดี “ถวนจื่อ ดูท่านแม่ของเจ้าสิ ยามนี้เป็นหญิงแม่มดไปแ้จริงๆ ไอ๊หยา คิดไม่ถึงเว่านายหญิงะมีมุมที่เข้าใจยากเช่นนี้ด้วย เจ้าดูสายตาของนางตอนนี้สิ เต็มไปด้วยความหลงใหล ถวนจื่อของพวกเราต่อไปต้องใช้ชีวิตเป็นคุณชาย อย่าเลียนแบบนิสัยหลงใหลในเงินอย่างท่านแม่ของเจ้ามานะ”
เสี่ยวถวนจื่อนอนอิ่มแ้ ตอนนี้จึงร่าเริงมากๆ าคำพูดที่หนิวื่พูด เขา็โบกมือไปมา เมื่อเห็นของแวววาวบนคอของหนิวื่ เขา็ยกมือ้ๆ มาดึงของใส่เ้าไปในปาก
“อ่อ...อา...” ปากเล็กๆ นี้มีน้ำลายหยดออกมาหลายหยด เด็กน้อยตัวขาวใสสวมชุดผ้าฝ้ายสีแดง หมวกสีแดงรูปกระต่าย ทำให้ทั้งตัวดูแ้เหมือนเด็กในภาพวาด
หนิวื่เห็นแ้เอ็นดูมาก พร้อมกับจูบเด็กชายสุดหล่อนี้อยู่บ่อยครั้ง “ไอ๊หยา หัวใจของข้า เหตุใดป้าไม่คลอดลูกสาวมาสักนะ หากคลอดลูกสาวมาสักะได้เลี้ยงเจ้ามาเป็นลูกเขยของข้า เมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าะได้กลายเป็นลูกชายของข้าแ้”
เฉินเนี้ยนหรานที่กำลังคำนวณเมล็ดกับปลูกเมล็ดลงที่นาได้ยินประโยี้เข้า็ไม่พอใจ “พี่สะใภ้ ต่อไปเจ้าอย่าคลอดลูกอีกเ หากคลอดอีกร่างกายะรับไม่ไหว ข้าคิดว่าลูกชายสองของเจ้าต่างดีมากแ้” ไม่ทันไร็คิดะแย่งลูกชายของนางแ้ ไม่ยอมหรอก
มีหรือหนิวื่ะไม่รู้ว่านางกำลังหวง จึงหันไปยิ้มให้นาง “โอ้ โอ้ ตอนนี้หวงเชียวนะ ไอ๊หยา ไม่รู้ว่าผู้ใดตอนคลอดถวนจื่อออกมา ับอ่าหนูหน้าตาน่าเกลียดอยู่เ มาตอนนี้แค่พูดว่าาะหาภรรยาตัวน้อยให้ บางกลับไม่ยอมด้วย ความจริงแ้นะนายหญิง ท่านสมควระหาคู่หมั้นให้ถวนจื่อสักนะเจ้าคะ เขาว่ากันว่า คู่หมั้นะต้องเลี้ยงดูตั้งแต่เล็ก จริงสิ ท่านมักะพูดคำหนึ่งบ่อยๆ ไม่ใช่หรือ เรีย่าอะไรนะเรื่องเลี้ยงดู ข้าจำได้ว่าตอนนั้นท่านพูดเรื่องนี้กับพวกน้อง บอ่าหากเลี้ยงดูึ้มาย่อมไม่เลว ไอ๊หยา ข้ากับสามีะพยายามทำลูกสาวอีกสัก แ้ให้คุณชายมาเลี้ยงลูกสาวข้าให้โต”
เฉินเนี้ยนหรานโมโหแ้ เลิกคิ้วเตรียมะอาละวาด
หนิวื่หัวเราะสดใส “ท่านไม่ยอมรับจริงๆ ็ได้ อย่างน้อย็เลี้ยงดูลูกสาวข้าให้มาเป็นของเสี่ยวถวนจื่อ ต่อไปหากพูดเรื่องราวให้รุ่นหลังฟัง สามารถใช้เป็นแนวทาง ‘สามีเลี้ยงมา’ ได้”
ก่อนเฉินเนี้ยนหรานะระเบิด หนิวื่็ฉลาดพอที่ะอุ้มถวนจื่อหนีไป...
ซานเยว่ซาน[1] กงจู่หลายในหมู่บ้าน แ้ัมีพวกผู้ใหญ่บ้านพาทั้งหมู่บ้านมาเข้าหอบรรพบุรุษมาทำพิธี วางด้วยของอย่าง พร้อมทั้งจัดวางไ้อีกมากมาย เพื่อมาอธิษฐานให้ปีนี้สามารถเ็บเกี่ยวได้อย่างอุดมสมบูรณ์
เฉินเนี้ยนหรานเป็นที่ย้ายมาใหม่็เข้าร่วมพิธีในครั้งนี้ หากะเข้าร่วมพิธีแน่นอนว่าะต้องนำของมาเป็นของไหว้ด้วย
หากเป็นแต่ก่อน เฉินเนี้ยนหรานไม่ค่อยเชื่อเรื่องผีสางเทพเจ้าสักเท่าใดนักจริงๆ แต่เรื่องข้ามมิติ็เจอมาแ้ นางจึงรู้สึ่าโลกใบนี้ ผีกับเทพบางทีอาจะไม่รู้ แต่กฎเกณฑ์บางอย่าง นางกลับพูดได้ไม่ชัดเจน
เพราะเช่นนี้ ตอนที่ถวาย นางจึงพาจิตใจที่เต็มเปี่ยมมาถวายของด้วย
โดยของที่วางมี ไก่ เป็ด ปา เนื้อ ไ้มาอย่าง
หลังาที่นางวางของพวกนี้แ้ ทั้งหมู่บ้านต่างใช้สายตาอิจฉามองมา แม้ของพวกนี้ะนำมาถวายในหอบรรพบุรุษ แ้ะยกกลับไปทานกับในเรือน
แต่ทำของถวายออกมาได้มากมายเช่นนี้ นั้นหมายถึงมีหน้ามีตามากและเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยมาก
“ปีนี้หมู่บ้านของพวกเราครอบครัวที่ร่ำรวยที่สุด เกรงว่าะเป็นครอบครัวของสกุลเฉินแ้”
“แน่นอน เฮ้อ แม้นางะเป็นสตรีที่ถูกสามีทิ้ง แต่ฉลาดมาก นิสัย็ดี แค่ทำการค้าไม่กี่เดือน ในหมู่บ้านอย่างพวกเราะเทียบได้อย่างไร”
“แน่นอน ผู้นี้เทียบไม่ได้ หากไปเทียบอาจะทำให้โมโหจนตายไปเ็ได้”
“เหอะ สตรีงามที่ถูกสามีทิ้งหนึ่ง ะพูดว่าใช้ความสามารถจริงๆ มาหาเงิน ข้าไม่เชื่อหรอก”
“พอเถอะ ยายเฒ่าสกุลจ้าว เจ้าไม่มีใบหน้างดงามะไปโกรธผู้ใดได้”
แต่ละครอบครัวต่างพูดกันมากมาย แต่เฉินเนี้ยนหรานกลับเมินเฉย ความจริงแ้เวลาของนางมีน้อยมาก ไม่มีเวลาว่างมากพอะคิดเล็กคิดน้อยกับเหล่านี้
พิธีจบลง ทั้งสอง็ยกอาหารกลับเรือน ของแต่ละอย่างล้วนมีน้ำมันเต็มไปหมด
“ท่านพี่ อร่อย อร่อย น้ำมันของไก่พอดีมาก แ้ัปาี่ ข้าไม่เคยทานปาที่อร่อยเช่นนี้มาก่อน”
เพื่อทำออกมาให้สวยงาม วันนี้ปาตัวนี้จึงถูกเอามาเผา ด้านบนราดด้วยน้ำปรุงรสสีแดง ทั้งตัวปามองารูปลักษณ์ภายนอกแ้ ทำให้มีความรู้สึกาทานึ้มา
น้อง้าสำรวม่า แต่ทานเ้าไปแ้ลูบ้ไมุ่ “ท่านพี่ ข้าเอง็คิดว่าอร่อย ต่อไปพวกเราเลี้ยงปาเยอะๆ ตอนนี้ะทานปาสักตัวัต้องไปซื้อในเขต ซึ่งไกลมาก”
เฉินเนี้ยนหรานอุ้มถวนถวน ตอนนี้ตัวของเด็กน้อยแข็งึ้มาบ้างแ้ ตอนนี้กำลังมองทุกทานอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นเฉินเนี้ยนหรานคีบปาเ้าไปในปาก เขา็ยื่นหน้ามาทางนาง
“อ้อ...แอ้...”
อ้าปากกว้าง น้ำลายไหลลงมาหลายหยด
หนิวื่มองเด็กน้อย็สงสาร ก่อนะใช้ตะเกียบแตะน้ำผักใส่เข้าปากของเขา “นายน้อยาทานแ้ มาๆ กับข้าวนี้ไม่เผ็ด”
เด็กน้อยเมื่อได้ยิน็เอามือตบโต๊ะดีใจไมุ่
“อ้อ แอ้...”
ใบหน้าเล็กๆ อารมณ์ดีนั้น ทำให้น้องที่ทานอิ่มอารมณ์ดี
นางจึงมีความคิดไม่ดีเอาเครื่องปรุงรสเผ็ดเล็กน้อยมาแตะๆ “หลานตัวน้อย มาๆ น้าะให้เจ้าชิมของอร่อย ี่น้าัเสียดาย ไม่าะให้เนะี่”
เด็กน้อยไม่รู้จักเผ็ด จึงอ้าปากดูด...
“…”
ทุกต่างมองใบหน้าเด็กชายอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นเด็กน้อยขมวดคิ้วนิ่ง ตามมาด้วยอ้าปาก้ไห้จ้าเป็นการต่อต้าน...
“แง้ แง้...”
“ไอ๊หยา ข้าัคิดว่าเจ้าเด็กนี้ไม่รู้จักเผ็ด คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เขาะโวยวายออกมาเช่นนี้ จุ๊ๆ เจ้าหลานนี้ น้าทานอิ่มแ้”
เชิงอรรถ
[1] 三月三 เป็นเทศกาลหนึ่งของจีนที่ะมีึ้มาวันที่ ชู สาม ตามปฏิทินจันทรคติ ซึ่งเทศกาลนี้เป็นการไหว้บรรพบุรุษ และ้เล่นเ้ำทำเ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??