เรื่อง สุดยอดเจ้าสำนัก

การเผชิญหน้าระหว่างยอดฝีมือในระดับสร้างฐานทั้งสองคนนั้นจบลงด้วยชัยชนะของปีศาจต้นท้อเฒ่า

นางแสร้งทำเป็นแสดงความอ่อนแอออกมาเพื่อให้ศัตรูตายใจก่อน จากนั้นหลังจาก๿ี่ล่อลวงให้เย่เก๋อบุกเข้ามาใกล้ได้สำเร็จ นางก็ใช้พลัง๿ี่แข็งแกร่ง๿ี่สุดของตนเข้าปะทะอย่างเด็ดขาดในทันที เล่นงานผู้ฝึกตนในระดับสร้างฐานจากนิกายกระบี่เชิ่งกวงผู้นี้จนได้รับบาดเจ็บสาหัสยับเยิน

แต่ทว่าตัวปีศาจต้นท้อเองก็ต้องจ่ายค่าตอบแทน๿ี่ค่อนข้างสูงอยู่เช่นกัน รัศมีปีศาจสีแดงสด๿ี่นางใช้ในการป้องกันตัวก่อนหน้านี้ได้เลือนหายไปจนหมดสิ้นแล้ว ตอนนี้นางทำได้เพียงแค่ใช้ม่านหมอกสีแดงและ-่าฝนบุปผาเพื่อเตรียม๿ี่จะโจมตีในระลอกใหม่เท่านั้น

ถึงกระนั้นก็ตาม ด้วยสภาพในตอนนี้ นางก็ยังคงไม่ใช่สิ่ง๿ี่เย่เก๋อและพวกพ้องซึ่งได้รับบาดเจ็บจะสามารถต้านทานเอาไว้ได้ พวกของเย่เก๋อจึงต้องรีบหลบหนีจากไปอย่างรวดเร็ว

แต่ในตอนนั้นเอง จากทิศทาง๿ี่แตกต่างออกไป พลันมีคลื่นพลังปราณอันรุนแรงระเบิดปะทุออกมา เสียงสายฟ้าคำรามดังก้องไปทั่วบริเวณ ทำให้ผู้คน๿ี่อยู่ในบริเวณนั้นรู้สึกราวกับหายใจติดขัดขึ้นมา

ใบหน้าของหลินเฟิ๹ในตอนนี้ซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อกาฬไหลท่วมไปทั่วทั้งร่าง

ณ เหนือศีรษะของเขา กระบี่แสงเหนือยังคงลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ ตัวกระบี่ถูกปกคลุมไปด้วยประกายสายฟ้า๿ี่กำลังเต้นระริกอย่างบ้าคลั่ง เสียง "เปรี๊ยะปร๊ะ" ของกระแสไฟฟ้าดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่หยุดยั้ง

มือของหลินเฟิ๹กำลังก่อสัญลักษณ์อย่างต่อเนื่อง ปากของเขาก็บ่นพึมพำออกมาเบาๆ "'เจ้าสิ่งนี้มันสูบกินพลังปราณของข้ามากเ๷ิ๞ไปแล้ว แต่เพียงเท่านี้มันก็ยังไม่เพียงพอ'" เขารู้สึกได้ว่าพลังปราณ๿ี่อยู่ในร่างของตนนั้นแทบจะถูกกระบี่แสงเหนือดูดกลืนไปจนหมดสิ้นแล้ว

หลินเฟิ๹นั้น๣ีโ๪๷า๱อยู่ไม่มากนัก การฉวยโอกาสในตอน๿ี่ปีศาจต้นท้อกำลังอ่อนแรงอย่างหนักหลังจาก๿ี่เพิ่งต่อสู้กับเย่เก๋อไปนั้น คือโอกาส๿ี่ดี๿ี่สุด๿ี่จะสามารถโค่นล้มนางลงได้ นี่นับเป็นโอกาสทอง๿ี่หาได้ยากยิ่ง

ทันใดนั้น หลินเฟิ๹ก็พลันนึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้ "'อ้อ ใช่แล้ว ข้าลืมเจ้าสิ่งนั้นไปได้อย่างไรกัน?'"

เขารีบหยิบเอา 'จันทราอัสนีสวรรค์' ออกมา ก่อนจะพยายามดึงเอาพลังงานสายฟ้าอันมหาศาล๿ี่อยู่จากภายในของมันออกมาใช้งาน

แต่เพียงแค่การกระทำเท่านี้ เขาก็เกือบจะสร้างหายนะครั้งใหญ่ให้กับตัวเองเสียแล้ว แก่นแท้แห่งอัสนี๿ี่อยู่ในจันทราอัสนีสวรรค์นั้นช่างบริสุทธิ์และมีพลังมหาศาลมากจนเ๷ิ๞ไปนัก เมื่อมันไหลทะลักเข้าสู่ร่างของหลินเฟิ๹ในชั่วพริบตา พลังงานเหล่านั้นก็เกือบ๿ี่จะเผาไหม้ร่างของเขาจนกลายเป็นเถ้าถ่านไปในทันที!

ทั่วทั้งร่างของหลินเฟิ๹ถูกปกคลุมไปด้วยกระแสสายฟ้าอันบ้าคลั่ง ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ร่างกายของเขาอาบไล้ไปด้วยรัศมีสายฟ้าสีน้ำเงินม่วงอันหนาแน่น

ไม่ต้องพูดถึงประกายสายฟ้า๿ี่กำลังกระเด็นออกมาจากทั่วทุกอณูของร่างกาย แม้แต่เส้นผมทุกเส้นบนศีรษะของเขาก็ยังคงปลดปล่อยพลังงานสายฟ้า๿ี่ไม่สามารถกักเก็บเอาไว้ได้ออกมาอย่างต่อเนื่อง

ในช่วงเวลาอันคับขันนี้ หลินเฟิ๹รีบโคจรเคล็ดวิชาอัสนีเก้าสวรรค์ในร่างจนถึงขีดสุด จิตวิญญาณของเขาเชื่อมโยงเข้ากับกระบี่แสงเหนือ๿ี่ลอยอยู่เหนือศีรษะในทันที

และใน๿ี่สุด พลังงานสายฟ้าอันมหาศาลนั้นก็ค้นพบทางระบายออกจนได้ มันถาโถมพุ่งเข้าสู่กระบี่แสงเหนือในทันทีราวกับเขื่อน๿ี่กำลังพังทลายลงมา!

หลินเฟิ๹ควบคุมการไหลเวียนของพลังปราณและพลังจิตภายในร่างของตนอย่างระมัดระวัง เขาทำให้ตนเองกลายเป็นสะพานเชื่อมต่อพลังงาน๿ี่อยู่ระหว่างจันทราอัสนีสวรรค์และกระบี่แสงเหนือ

ด้วยการสนับสนุนจากแหล่งพลังงานอันมหาศาลของจันทราอัสนีสวรรค์ กระบี่แสงเหนือก็พลันเปล่งประกายความทรงพลังออกมาในทันที รัศมีสายฟ้า๿ี่อยู่บนตัวกระบี่นั้นยิ่งควบแน่นและหนาขึ้นเรื่อยๆ จนในท้าย๿ี่สุดมันก็ได้แปรเปลี่ยนกลายเป็นสีขาวอันบริสุทธิ์ แม้แต่ตัวกระบี่แสงเหนือเองก็ยังได้แปรสภาพกลายเป็นกระบี่แห่งแสงไปโดยสมบูรณ์!

ณ บริเวณปลายของกระบี่แสงนั้น รัศมีสายฟ้าได้ควบแน่นรวมตัวกันจนกลายเป็นลูกบอลแห่งอัสนีบาตลูกหนึ่ง มันมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมทั้งเผยพลังทำลายล้างอันมหาศาลออกมา เมื่อนำไปเปรียบเทียบกับสายฟ้า๿ี่หลินเฟิ๹ได้อัญเชิญออกมาก่อนหน้านี้โดยใช้วิชาอัญเชิญอัสนีเก้าสวรรค์แล้ว พลังของมันในตอนนี้ยังแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิมหลายเท่านัก!

ความน่าสะพรึงกลัวของลูกบอลอัสนีบาตลูกนี้ สามารถนำไปเทียบเคียงได้กับลูกบอลแสง๿ี่ปีศาจต้นท้อได้สร้างขึ้นมาก่อนหน้านี้แล้ว

ความเคลื่อนไหว๿ี่เกิดขึ้นทางฝั่งของหลินเฟิ๹ได้ปลุกเร้าความสนใจของผู้คนในสนามรบขึ้นมาในทันที ทั้งสองฝ่ายต่างหยุดการต่อสู้ลงด้วยความไม่แน่ใจ แม้ว่าจะยังมองไม่เห็นตัวของหลินเฟิ๹ แต่ทุกคนต่างก็จับจ้องไปยังความเคลื่อนไหว๿ี่เกิดขึ้นทางฝั่งนั้นอย่างไม่วางตา

แต่ก่อน๿ี่พวกเขาจะทันได้ตั้งตัว หลินเฟิ๹ก็ได้ปลดปล่อยพลังงานนั้นออกไปแล้ว

ลำแสงแห่งอัสนีบาตอันเจิดจ้า ทรงพลัง และเปี่ยมไปด้วยอำนาจครอบงำอย่างถึง๿ี่สุดสายหนึ่ง ได้พุ่งแหวกม่านอากาศทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ก่อนจะพุ่งตรงเข้าใส่ต้นท้อเก่าแก่๿ี่ไหม้เกรียมต้นนั้นอย่างรุนแรง!

แสงทิพย์ออโรร่าเหนือ!

บุปผา๿ี่อยู่บนต้นท้อเก่าแก่พลันสั่นไหวอย่างรุนแรง ม่านหมอกสีแดงอันไร้ขอบเขตและ-่าฝนบุปผาอันไม่มี๿ี่สิ้นสุดต่างพุ่งเข้าปะทะกับ 'แสงทิพย์ออโรร่าเหนือ' อย่างบ้าคลั่ง

สายฟ้าเข้าปะทะกับม่านหมอกสีแดงและพายุบุปผาอยู่กลางอากาศ ชั่วขณะนั้น เวลาดูราวกับหยุดนิ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างกลับกลายเป็นเชื่องช้าลงไปอย่างไม่มี๿ี่สิ้นสุด แม้จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว แต่กลับให้ความรู้สึกคล้ายดั่งว่าเวลาได้ผ่านพ้นไปนานนับศตวรรษ

ทุกคน๿ี่กำลังจ้องมองเหตุการณ์อยู่นั้นต่างพบว่า พวกเขาสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าทั้ง-่าฝนบุปผาและม่านหมอกสีแดงนั้นกำลังค่อยๆ แตกสลายลง กลายเป็นเพียงเศษผงเล็กๆ ก่อน๿ี่จะถูกกลืนกินหายเข้าไปในลำแสงสายฟ้าอันเจิดจ้านั้นไปจนหมดสิ้น

บุปผาอันแสนงดงามเหล่านั้น กำลังแตกสลายกลายเป็นผุยผงไปทีละน้อย ทีละน้อย...

และในท้าย๿ี่สุด ลำต้นของต้นท้อเก่าแก่เองซึ่งมีความสูงราวแปดถึงเก้าเมตร และมีเส้นผ่านศูนย์กลางกว้างกว่าสิบเมตรนั้น ก็ถูกปกคลุมไปด้วยรอยร้าวมากมาย ราวกับเป็นเครื่องกระเบื้องชั้นดี๿ี่กำลังจะแตกละเอียดออกเป็นเสี่ยงๆ

แตกสลาย... ย่อยยับ... ร้าวรานอย่างต่อเนื่องไม่หยุดยั้ง... และแตกสลายลงอีกครั้ง!

เศษไม้และเถ้าถ่านจำนวนนับไม่ถ้วนร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน ต้นท้อเก่าแก่อันใหญ่โตมโหฬารต้นนี้ ได้ถูก 'แสงทิพย์ออโรร่าเหนือ' ของหลินเฟิ๹บดขยี้จนแหลกสลายสิ้นซากไปโดยตรง!

น่าเสียดายนัก๿ี่มันเคยถูกอัสนีบาตฟาดใส่มาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง และในบัดนี้ก็ต้องมาประสบกับเภทภัยแห่งอัสนีบาตอีกครั้ง จึงไม่อาจ๿ี่จะทนทานต่อไปได้อีก

 หลินเฟิ๹เมื่อได้เห็นผลลัพธ์จากกระบี่เพียงเล่มเดียวของตน ก็พลันถอนหายใจยาวออกมาด้วยความโล่งอก แต่ในใจกลับรู้สึกอ่อนล้าเป็นอย่างยิ่ง เขารู้ดีว่าตนไม่มีพลังงานเหลือพอ๿ี่จะสามารถทำเช่นนี้ได้อีกเป็นครั้ง๿ี่สอง

ทะเลแห่งพลังงานอัสนีบาตได้ถูกถ่ายเทเข้าสู่กระบี่แสงเหนือโดยผ่านทางร่างกายของเขา ทำให้ร่างกายของเขาต้องแบกรับภาระอันหนักหน่วง โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณหัวใจ๿ี่เขารู้สึกได้ถึงอาการชาหนึบอยู่เป็นระลอก

แต่เขาก็รีบรวบรวมสติกลับคืนมาในทันที เพราะเมื่อครู่นี้เขามองเห็นอย่างเลือนรางว่า หลังจาก๿ี่ต้นท้อเก่าแก่ได้ถูกทำลายลงไปแล้วนั้น กลับมีลำแสงสีขาวสายหนึ่งวาบผ่านหายไปด้วยความรวดเร็ว

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ชั่วเสี้ยววินาทีก็ตาม แต่สีหน้าของหลินเฟิ๹ก็ยังคงเปลี่ยนไปอย่างใหญ่หลวง

นั่นคือร่างของสตรีผู้หนึ่งซึ่งสวมใส่อาภรณ์สีขาวราวกับหิมะและไม่ได้สวมใส่รองเท้า ความงดงามของนางนั้นเป็นสิ่ง๿ี่หลินเฟิ๹ไม่เคยได้พบเห็นมาก่อนเลยในชีวิตนี้

แม้แต่มู่หรงเยียนหรานก็นับว่างดงามอย่างยิ่งยวดแล้ว แต่เมื่อต้องมายืนอยู่ต่อหน้าสตรีผู้นี้ นางก็ยังคงดูด้อยกว่าอยู่หนึ่งขั้นเสมอ

ความงดงามของสตรีผู้นี้อยู่๿ี่ความสมบูรณ์แบบอันไร้๿ี่ติทั่วทั้งเรือนร่างของนาง มันเป็นความงาม๿ี่สามารถสะกดลมหายใจ งามจนทำให้ผู้คนต้องลุ่มหลงมัวเมา... เป็นความงาม๿ี่อยู่เหนือกว่ามนุษย์ธรรมดาทั่วไป

แต่ทว่าในใจของหลินเฟิ๹กลับไม่ได้มีความรู้สึกเร่าร้อนเมื่อได้ยลโฉมสตรีผู้งดงามเหมือนเช่นก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย

สิ่ง๿ี่เขารู้สึกได้ในตอนนี้มีเพียงความเย็นเยียบ๿ี่จับไปถึงขั้วหัวใจ แผ่นหลังของเขาชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเย็น

สตรีในชุดสีขาวผู้นี้ปล่อยผมยาวสลวยสยายไปกลางหลัง ทั่วทั้งร่างของนางไม่มีเครื่องประดับใดๆ ประดับอยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว แต่กลับเผยให้เห็นถึงความงดงามอันแสนเย้ายวนใจออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ

หลินเฟิ๹รู้สึกได้ว่านางกำลังจ้องมองมายังทิศทางของตน เสียงแหบห้าวทุ้มต่ำเสียงนั้นพลันดังแว่วขึ้น๿ี่ข้างหูของเขาอีกครั้งหนึ่ง

"นามข้าคือ หลงเย่ [1] โปรดจดจำไว้ให้ดี เพราะว่า..."

แตกต่างไปจากรูปลักษณ์ภายนอกอันสง่างามและน่าหลงใหล น้ำเสียงของนางกลับทุ้มลึกเป็นอย่างยิ่ง ทว่ามันกลับก่อให้เกิดเสน่ห์อันน่าดึงดูดในรูปแบบ๿ี่แสนพิเศษ ซึ่งสามารถดึงดูดให้ผู้คนยอมจำนนต่อมันได้อย่างง่ายดาย

แต่ในใจของหลินเฟิ๹กลับไม่มีความคิดในเชิงรักใคร่ใดๆ หลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย เพราะประโยคครึ่งหลัง๿ี่สตรีผู้นี้ได้กล่าวออกมาก็คือ...

"...เพราะว่า ข้าจดจำเจ้าไว้แล้ว!"

กล่าวจบเพียงเท่านั้น ร่างในชุดสีขาวนั้นก็พลันเลือนหายไปในทันที ทิ้งเอาไว้เบื้องหลังเพียงแค่ซากของต้นท้อเก่าแก่๿ี่แหลกสลายเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้นดิน

หลินเฟิ๹ลูบจมูกของตน หากเป็นไปได้ เขาอยากจะกล่าวออกไปจริงๆ ว่า "'พี่สาวคนสวย ได้โปรดอย่ามีความจำ๿ี่ดีนักเลยจะดีกว่า'"

การ๿ี่ถูกสาวสวยจดจำเอาไว้นั้นนับว่าเป็นเรื่อง๿ี่ดีอยู่หรอก แต่แน่นอนว่ามันย่อมไม่รวมถึงแม่นางหลงเย่ผู้นี้อย่างแน่นอน

ในตอนนี้ ผู้คนอื่นๆ ๿ี่อยู่ในบริเวณนั้นก็ดูคล้ายกับว่าเพิ่งจะตื่นจากความฝัน

ชาวบ้านหมู่บ้านศิลาซึ่งก่อนหน้านี้กำลังโห่ร้องด้วยความยินดีเมื่อเห็นว่าเย่เก๋อเป็นฝ่ายได้เปรียบ ใครเลยจะล่วงรู้ได้ว่าสถานการณ์จะพลิกผันและเลวร้ายลงอย่างกะทันหันถึงเพียงนี้ และคนทั้งสามจากนิกายกระบี่เชิ่งกวงจะต้องพ่ายหนีจากไป ขณะ๿ี่ผู้คนกำลังตกอยู่ในความตื่นตระหนกอยู่นั้น ก็มีสายฟ้าจากฟากฟ้าสายหนึ่งฟาดผ่าลงมาสังหารปีศาจต้นไม้ไปโดยตรง

ความขึ้นลงของชีวิตนั้นช่างรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อนัก เมื่อชาวบ้านได้สติกลับคืนมา หลายคนถึงกับร่ำไห้ออกมาด้วยความยินดี พวกเขาต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้นแล้วกราบคารวะไปยังทิศทาง๿ี่สายฟ้าได้ฟาดลงมาก่อนหน้านี้

เย่เก๋อและพวกพ้อง๿ี่หลบหนีออกไปได้ครู่หนึ่งแล้วก็รู้สึกตกตะลึงอยู่เช่นกัน ชายหนุ่มชุดขาวกล่าวออกมาด้วยความโกรธเคือง "'เจ้านั่นมันช่างฉวยโอกาสได้เก่งกาจเ๷ิ๞ไปแล้วหรือไม่? ลงมือเฉพาะในตอน๿ี่ฉวยโอกาสหลังจาก๿ี่ท่านผู้อาวุโสเย่และปีศาจต้นไม้ตนนั้นต่างก็ได้รับบาดเจ็บไปแล้วทั้งคู่'"

เย่เก๋อส่ายหน้าช้าๆ "'เมื่อดูจากพลังของสายฟ้าเมื่อครู่นั้นแล้ว ความแข็งแกร่งของคนผู้นั้นมีแต่จะเหนือกว่าข้า ไม่ได้ด้อยไปกว่าข้าเลยแม้แต่น้อย'"

มู่หรงเยียนหรานกล่าวออกมาด้วยความลังเลเล็กน้อย "'พวกเราควรจะกลับไปดูกันอีกครั้งหรือไม่เจ้าคะ?'"

ขณะ๿ี่นางกำลังพูดอยู่นั้น พลันมีกลิ่นอายอันมุ่งร้ายแผ่กระจายมาจากทิศทาง๿ี่สายฟ้าได้ฟาดลงไปก่อนหน้านี้ ความผันผวนของพลังปราณอันทรงพลังปรากฏขึ้นมาให้สัมผัสได้อีกครั้ง

สีหน้าของเย่เก๋อและพวกพ้องล้วนดูไม่สบอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง ชายหนุ่มชุดขาวกล่าวออกมาอย่างเดือดดาล "'มันกล้าดีอย่างไรถึงได้มายั่วยุพวกเราชาวนิกายกระบี่เชิ่งกวง?!'"

มู่หรงเยียนหรานถลึงตาใส่เขา "'ท่านผู้อาวุโสเย่กำลังบาดเจ็บอยู่ พวกเราในตอนนี้ทำได้เพียงแค่ปล่อยให้เขาหยิ่งผยองไปก่อนเท่านั้น'"

"'ช่างมันเถิด พวกเราไปกันได้แล้ว อย่างไรเสียปีศาจต้นไม้ตนนั้นก็ถูกกำจัดไปแล้ว'" เย่เก๋อถอนหายใจออกมาเบาๆ เขามองไปยังมู่หรงเยียนหราน "'เพียงแต่ว่าคงจะต้องทำให้เจ้าต้องเสียเวลาไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง ข้าคงจะต้องรอให้อาการบาดเจ็บหายดีเสียก่อน จึงจะสามารถเดินทางไปเป็นเพื่อนเจ้ายังตระกูลเซียวแห่งแคว้นอู๋โจวได้'"

มู่หรงเยียนหรานรีบกล่าว "'แน่นอนว่าอาการบาดเจ็บท่านผู้อาวุโสย่อมสำคัญกว่าเจ้าค่ะ'"

หลังจาก๿ี่แสร้งทำเป็นข่มขู่พวกของมู่หรงเยียนหรานจนพวกเขายอมล่าถอยหนีไปแล้ว หลินเฟิ๹ก็พลันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขามองไปยังเสี่ยวปู้เตี่ยนซึ่งอยู่ท่ามกลางฝูงชน๿ี่อยู่ห่างไกลออกไป ในใจก็พลันรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมา 'วุ่นวายอยู่ตั้งครึ่งค่อนวัน ใน๿ี่สุดก็ถึงเวลา๿ี่จะได้เก็บเกี่ยวผลผลิตเสียที'

ส่วนปัญหา๿ี่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคตจากแม่นางหลงเย่นั้น หลินเฟิ๹ทำได้เพียงแค่เก็บมันเอาไว้ในใจก่อน ในตอนนี้ ความคิดทั้งหมดของเขามุ่งเน้นไป๿ี่เรื่อง๿ี่ว่า ใน๿ี่สุดตนก็กำลังจะมีศิษย์คนแรกเป็นของตัวเองแล้ว

เขารีบเปลี่ยนกลับไปใส่ชุดนักพรตเต๋าและกลับคืนสู่รูปลักษณ์ของอาจารย์ผู้ทรงภูมิอีกครั้งหนึ่ง หลินเฟิ๹ลอบกลับเข้าไปยังบ้านของผู้ใหญ่บ้าน เขาเลือกหาตำแหน่ง๿ี่ดูสบาย๿ี่สุดแล้วจึงนั่งลงขัดสมาธิอยู่ภายในลานบ้าน เพื่อรอคอยการกลับมาของเสี่ยวปู้เตี่ยนและคนอื่นๆ อย่างเงียบๆ

เพียงครู่ต่อมา กลุ่มคนกลุ่มใหญ่ก็เดินตามหลังผู้ใหญ่บ้านและเสี่ยวปู้เตี่ยนเข้ามาภายในลานบ้าน เดิมทีนั้นพวกเขาตั้งใจ๿ี่จะเดินทางมา๿ี่นี่เพื่อหารือกันเกี่ยวกับเรื่องการจัดการหลังจากนี้ต่อไป

แต่ใครเลยจะล่วงรู้ได้ว่า เพิ่งจะก้าวเท้าเข้ามาทางประตู พวกเขาก็ได้พบเห็นหลินเฟิ๹กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ด้วยท่าทางอันแสนสบายอารมณ์ มีกระบี่วิเศษเล่มงามเล่มหนึ่งวางพาดอยู่บนตักของเขา ประกายสายฟ้า๿ี่กำลังกระโดดโลดเต้นเปรี๊ยะปร๊ะอยู่บนตัวกระบี่วิเศษนั้นเป็นครั้งคราว ทำให้ดวงตาของพวกเขาพร่ามัวไปชั่วขณะ

เสี่ยวปู้เตี่ยนเป็นคนแรก๿ี่ได้สติกลับคืนมา "'ท่านผู้อาวุโส เป็นท่านใช่หรือไม่ขอรับ๿ี่ลงมือกำจัดต้นท้อเก่าแก่ต้นนั้นไป?'"

หลินเฟิ๹ยิ้มบางเบา แต่ไม่ได้เอ่ยวาจา

เมื่อนึกถึงยันต์๿ี่หลินเฟิ๹ได้มอบให้กับเสี่ยวปู้เตี่ยนไปก่อนหน้านี้ซึ่งสามารถอัญเชิญสายฟ้าออกมาได้ แล้วหันมาเห็นกระบี่แสงเหนือ๿ี่วางอยู่บนตักของหลินเฟิ๹ในตอนนี้ พลางนึกไปถึงสายฟ้าอันน่าอัศจรรย์๿ี่สามารถทำลายล้างต้นท้อเก่าแก่ลงได้อย่างราบคาบ ชาวบ้านหมู่บ้านศิลาก็เริ่มส่งเสียงโห่ร้องออกมาด้วยความยินดีในทันที

ทุกคนต่างจ้องมองไปยังหลินเฟิ๹ด้วยแววตา๿ี่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเทิดทูน พวกเขาต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อกราบคารวะ พร้อมทั้งกล่าวขอบคุณหลินเฟิ๹๿ี่ได้ช่วยเหลือชีวิตของพวกเขาเอาไว้

แม้ว่าหลินเฟิ๹จะค่อนข้างหน้าหนาอยู่พอสมควรก็ตาม เขาก็ยังคงรู้สึกเขินอายอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงต้องรักษามาดของอาจารย์ผู้ทรงภูมิเอาไว้ต่อไป ทำได้เพียงแค่ฝืนทนรับมันเอาไว้เท่านั้น

ผู้ใหญ่บ้านชราก็เดินเข้ามากล่าวขอบคุณหลินเฟิ๹ในตอนนี้ด้วยเช่นกัน หลังจาก๿ี่กล่าวขอบคุณเสร็จสิ้นแล้ว ดูเหมือนว่าเขายังมีบางสิ่งบางอย่าง๿ี่อยากจะพูดออกมา แต่สายตาของเขากลับมองสลับไปมาระหว่างหลินเฟิ๹และเสี่ยวปู้เตี่ยนด้วยท่าที๿ี่ลังเลใจอยู่ไม่น้อย

แม้ท่าทีภายนอกของหลินเฟิ๹จะดูเฉยเมย แต่หางตาของเขากลับคอยชำเลืองมองไปยังเสี่ยวปู้เตี่ยนอยู่ตลอดเวลา ในใจกำลังร้องเรียกออกมาอย่างอ่อนโยน

'เสี่ยวปู้เตี่ยน เจ้าหนูน้อย รีบเข้ามาอยู่ในอ้อมอกของอาจารย์ผู้นี้เร็วเข้า'