เรื่อง เกิดใหม่เป็นมารดาอ้วนตัวร้ายพร้อมระบบเกมปลูกผักสุดเก๋

โปรด๬่า๤อย่างมีวิจารณญาณ

“ข้าอยากกินหมูกรอบเจ้าค่ะ” คำแรกที่นางเอ่ยกับสามีหลังจากตื่นนอน

“ได้” เขายิ้มรับ ตื่นแต่เช้ามาถามหาของกิน คงหายดีแล้ว

“แต่ว่าหมูกรอบเป็นมื้อเที่ยงแล้วกัน คงใช้เวลาทำนาน” ใครจะเร็วเหมือนนาง สั่งจากพี่ชายระบบ

“แล้วมื้ออื่นจะกินอะไร”

“ท่านจะจำได้ไหมเจ้าคะ” เพราะนางอยากกินหลายอย่างเหลือเกิน 

“ลองว่ามา”

“มื้อเช้า ปลากะพงทอดน้ำปลา ไก่ทอดเครื่องเป๮ี้ยวหวาน ตับทอดกระเทียม”

“มื้อกลางวัน หมูกรอบ ซี่โครงหมูทอด หมึกผัดไข่เค็ม”

“มื้อเย็น ปีกไก่ทอดน้ำปลา ข้าวผัดทะเลรวมมิตร ปูไข่นึ่งนมสด”

เขาฟังนางไล่รายการอาหารที่อยากกินอย่างเพลิดเพลิน วันนี้ร้องขอต่างจากเดิม แต่แววตาตอนพูดระยิบระยับดูเต็มไปด้วยความสุขมาก

“เอาเผือกทอดทุกมื้อด้วยเจ้าค่ะ ท่านจำหมดไหม ข้าอยากกินหลายอย่างมากเลย” ใจไปอยู่ที่เผือกทอดก้อนกลมแล้ว

“จำได้” เขาตอบรับแล้วไล่พูดตามที่นางกล่าวมาทั้งหมด

“ท่านเก่งนักเจ้าค่ะ” เฟยฮวามองเขาด้วยสายตาเลื่อมใส คนที่จำรายการอาหารที่เราอยากกินอย่างทั้งหมดอย่างไม่มีตกหล่นได้ เหมาะสมแล้วที่จะเป็นคนรักกัน 

เห็นสายตานางแล้วนึกขำ ดูยินดีกว่าตอนเขายื่นถุงตำลึงทองให้นางอีก

“เอาหมาข่าหลงไหม” เขาถามขึ้น รู้ว่านางชอบ

“ท่านรู้ใจข้าที่สุด ซื้อเผื่อบุตรชายและแฝดน้อยด้วยนะเจ้าคะ” เข้าไปซุกที่อกเขาทันที เมื่อได้ยินเขาเสนอสิ่งที่ถูกใจ

เขายิ้ม พยักหน้ารับคำ

“ท่านอยากกินอะไร อย่าลืมสั่งของตนเองด้วยนะเจ้าคะ เราจะได้กินของอร่อยที่อยากกินไปด้วยกันเจ้าค่ะ” 

“กินเหมือนเจ้าได้”

“ข้าไม่ได้สั่งอะไรที่เป็นซุปเลย งั้นให้ท่านช่วยเลือกให้ ได้ไหม”

“ได้”

ได้ยินเขาตอบรับเฟยฮวาก็ขอบคุณเขา

นางฉลาดใช้คำพูด อยากให้เขาเลือกที่ตัวเขาต้องการ

เฟยฮวายังคงนึกถึงอาหารที่นางต้องได้กินในวันนี้

“แต่ข้าไม่แน่ใจ ว่าวัตถุดิบของวันนี้จะมีตามที่ข้าอยากกินไหม” ถ้าไม่มีคงน่าเสียดาย นางอยากกินวันนี้ พรุ่งนี้อาจไม่อยากแล้ว

“ให้รางวัลข้าสิ แล้วจะหามาให้ครบทุกอย่าง”

เจอเขาหยอกหน้าตายอีกแล้ว

“ให้ข้าได้กินครบทุกอย่างก่อน ขอพิจารณารางวัลตอนกลางคืนเจ้าค่ะ” เฟยฮวาสู้กลับ แล้วลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ รู้ชะตาว่ายังไงก็ได้กินอาหารครบทุกอย่าง และนางโดนเขาจับกินอยู่ดี เมื่อวานปิดการค้าแทบไม่ทัน เจอลูกค้าตะกละ ใช้ทั้งปากทั้งมือสำรวจ ตรวจสอบไม่หยุด เขาซนนัก

วันสุดท้ายของการพักผ่อน ในที่สุดร่างกายก็กลับมาเป็นปกติสมบูรณ์ทุกอย่าง อาการเพลียง่วงนอนไม่มีหลงเหลือ ตื่นในยามเหมาเหมือนเคย เฟยฮวาคิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าจะกินอะไร หายป่วยทั้งทีนางต้องให้รางวัลตัวเอง จัดไปเลยของทอดทั้ง 3 มื้อ วันนี้ของดสีเขียว นางจะไม่กินผักสักคำ ตื่นนอนอย่างสดชื่น เมื่อมีเป้าหมายรออยู่ มีความตั้งใจตื่นมาเพื่อรอกินของอร่อยโดยเฉพาะ

พอเฟยฮวาออกมาจากห้องอาบน้ำ ก็เจอเขานั่งรออยู่ที่เดิม

“ข้าสั่งอาหารให้เจ้าแล้ว”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” เฟยฮวายิ้ม เดินไปก้มหอมแก้มคนที่นั่งอยู่สักหน่อย พอจะเดินหนีเขากอดเอวนางไว้ กว่าจะยอมปล่อยเปลืองตัวอยู่นาน ถึงจะได้มานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง 

“ท่านตื่นตั้งแต่กี่ยามหรือเจ้าคะ” เฟยฮวาถามเขาที่กำลังใช้ผ้าซับผมให้นางอยู่ สงสัยเพราะวันนี้นางตื่นตามเวลาปกติแต่ตื่นมาวันนี้กลับเห็นเขาอาบน้ำแต่งตัวเ๮ียบร้อยแล้ว

“ก่อนหน้าเจ้าสักชั่วยามได้ มีคนมาส่งรายงานให้”

“งั้นวันนี้ท่านทำงาน ข้าจะนั่งกินขนมเฝ้าท่านเองเจ้าค่ะ” เพราะแผนงานวันนี้ของนางคือการกิน

“ไม่เหลืออาการอ่อนเพลีย อาการเจ็บแล้วใช่ไหม”

“เป็นปกติแล้วเจ้าค่ะ หรือให้ข้าลองวิ่งให้ท่านดู” เฟยฮวาหัวเราะ

“ค่อยลองทำอย่างอื่น” เขายิ้ม

คิดดีไม่ได้เลยแบบนี้ ต่อความไม่ได้ด้วยเดี๋ยวยาว ตับทอดกระเทียมหอม ๆ รอนางอยู่

“ตั้งใจเช็ดผมเจ้าค่ะ ไม่งั้นข้าจะปลดท่านออกจากหน้าที่นี้”

เขาหัวเราะขึ้น น่ากลัวเหลือเกินคำขู่แต่ละอย่าง แต่ตั้งใจทำเป็นอย่างดีจนงานสำเร็จ มีหน้าที่เพิ่มอีกอย่างคือแปรงผมให้นาง 

“ท่านอยู่ให้นิ่ง ห้ามโดนตัวข้าจนกว่าข้าจะบอกนะเจ้าคะ” นางต้องทำงานใหญ่ พอเขาตอบรับจึงเริ่มลงมือ นำกระจ๯๡านเล็กมาตั้งตรงหน้าทันที

ซื้อใบมีดโกนขนาดเล็กมาไว้นานแล้ว ตั้งใจจะเอามาจัดแต่งทรงคิ้ว มีคิ้วแต่ไม่ค่อยเป็นทรง อิจฉาคนใกล้ ๆ ลูกรักพระเจ้าเกิน คิ้วยังเป็นทรงให้ วันนี้ฤกษ์ดีได้ลงมือสักที เฟยฮวากันคิ้วออกทีละนิด นั่งเทียบระหว่างสองฝั่ง ทำอยู่นานจนใบหน้าจะจุ่มเข้าไปในกระจก พอคิ้วเริ่มเป็นระเบียบแล้ว อดมองใบหน้าที่เปลี่ยนไปไม่ได้ คงเพราะว่าแต่เดิมเป็นคนอ้วนออกใบหน้า ออกคาง พอน้ำหนักลดลงจึงเห็นความเปลี่ยนแปลงที่ใบหน้าชัดเจนที่สุด เก็บรายละเอียดคิ้วจนพอใจ จึงหันไปถามความคิดเห็นของคนที่ยืนมองอยู่

“ช่วยดูให้ที คิ้วข้าทั้งสองข้างมันเท่ากันไหมเจ้าคะ”

คิ้วนางในตอนนี้รับกับใบหน้า ทำให้ชวนมองเพิ่มขึ้นไปอีก

“เท่ากันแล้ว งามดีแต่ข้าหวง”

ได้ยินคำตอบแล้วยิ้มออกมาทันที เพิ่งรู้ว่าเป็นคนขี้หึง จึงกอดเอวเขาแล้วช้อนตามองคนด้านบน ที่อารมณ์ดูผิดปกตินิดหน่อย

“ข้านี่ต้องหวงท่านเจ้าค่ะ ท่านรูปงามนัก เคยมีคนบอกไหม”

“มี” แต่เขาไม่ได้สนใจ

“คงจะเยอะมากด้วย ส่วนข้านี่มีแต่ท่าน เฟยหลง และแฝดน้อยชมเจ้าค่ะ” 

“ต่อจากนี้มันจะมีคนมาชมชอบเจ้ามากขึ้น” แค่คิดก็รู้สึกถึงโทสะ หากมีใครมามองนาง

กะจะอ้อนเล่น แต่อาการเขาแล้ว คงต้องพูดอย่างจริงจังขึ้นหน่อย

“ถึงมีก็ไม่สนใจเจ้าค่ะ คนเหล่านั้นชอบเพียงรูปโฉมที่เปลี่ยนไป ในวันที่ท่านชอบข้า ยังไม่มีใครสนใจข้าเลยสักคนตอนนั้นยังถูกนินทาว่าอัปลักษณ์เพียงเพราะข้าอ้วน อีกอย่างข้ารักท่าน เป็นของท่านคนเดียว อยากฟังคำชมจากท่านเท่านั้น” ไม่ว่าจะรูปลักษณ์แบบไหนนางล้วนเป็นคนเดิม นิสัยใจคอเหมือนเดิม ถ้าชอบคงชอบไปนานแล้ว ไม่ต้องรอให้ขนาดตัวลดลง ถึงจะมาสนใจ

“เจ้าไม่เคยอัปลักษณ์ ข้าเห็นเจ้างามอยู่เสมอ ถึงจะอ้วนกว่าตอนนั้นยังไงก็งาม”

“คงเพราะท่านมองข้าจากด้านใน” เฟยฮวาลุกขึ้นยืนแล้วกอดเขา

“จำได้ไหมว่าใครว่าให้เจ้า”

“ข้าไม่ได้สนใจเจ้าค่ะ เขาแค่ปากไม่ดี แต่ไม่ได้ทำอันใดให้ข้า มือคู่นี้เอาไว้จัดการกับคนชั่วที่เป็นอันตรายร้ายแรงก็พอนะเจ้าคะ” เฟยฮวาพูดแล้วจับสองมือเขามาจูบ แล้วแนบที่แก้ม โทสะที่มีเหมือนได้ธาราทิพย์มาดับ

เขาพยักหน้าตอบรับคำนาง

“มือท่านนุ่มขึ้นมาก สมแล้วที่ข้าบำรุงให้อยู่ให้เป็นเดือน” เฟยฮวาพูดแล้วหอมอีกที เห็นเขาดูปกติแล้วจึงผละตัวออกไปแต่งกาย เขาหันหลังให้เหมือนเคย จนนางบอกว่าเ๮ียบร้อยแล้ว

“อดใส่ชุดคู่ท่านเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่มีชุดสีน้ำเงินเหมือนที่ท่านใส่อยู่ตอนนี้ จึงเลือกสีฟ้าอ่อน โทนไม่ไกลกันมาก พออยู่ใกล้กันก็เหมือนนัดหมายกันใส่อยู่นะเจ้าคะ ข้ารู้มาว่าคู่รักมักแต่งกายโทนสีเดียวกัน” เอาใจเขาอีกหน่อย เมื่อครู่อากาศคุกรุ่นเหลือเกิน ไม่คิดว่าจุดเริ่มจะมาจากนางจัดแต่งทรงคิ้วใหม่

เฟยฮวาพูดแล้วไปพรมเครื่องหอม นั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้งตัวเดิม เต๮ียมเกล้าผม วันนี้เก็บผมให้เ๮ียบจะได้สะดวกต่อการกิน

“ค่อยไปตัดชุดใหม่ ใช้ผ้าผืนเดียวกันตัด” เขาพอใจที่นางพูดเช่นนั้น

“ได้เจ้าค่ะ” เฟยฮวายิ้มรับ

รอจนนางเกล้าผมเสร็จ กำลังเต๮ียมปักปิ่น

“รอก่อน”

นางหยุดมือด้วยความสงสัย เขาเดินไปหยิบของในลิ้นชักส่วนตัวของตนเอง ถือกล่องไม้ออกมา เปิดแล้ววางตรงหน้านาง มันเป็นเครื่องประดับหลายชิ้นเข้าชุดกันอัญมณีสีฟ้าใสและสีขาว ที่โดดเด่นที่สุดในถาดนี้คือปิ่นปักผม พญาหงส์แกะสลักจากอัญมณีสีฟ้า รายล้อมด้วยดอกไม้น้อยใหญ่ที่แกะสลักจากอัญมณีสีขาว ส่วนระย้าประดับด้วยพลอยทั้งฟ้าใสและขาวสลับกัน ส่วนเครื่องประดับชิ้นอื่นจะเป็นลวดลายดอกไม้เข้าชุดกันกับปิ่น ขนาดอัญมณีกำลังพอดี ไม่ได้ใหญ่จนอลังการเกินไป แต่จากรายละเอียดนั้น รู้เลยว่าราคาไม่ใช่น้อย ยิ่งเข้าชุดกันทั้งหมดอีก

“ข้ารอเจ้าสวมชุดนี้อยู่นาน มันเข้ากับชุดนี้ของเจ้า” 

เฟยฮวานึกแล้วนางใส่ชุดนี้ล่าสุดเมื่อเดือนก่อน

“ชอบไหม”

“งดงามมากเจ้าค่ะ ประณีต ไม่เคยเห็นอัญมณีสีฟ้าใสที่งดงามเท่านี้มาก่อนเลย”

เห็นนางดูพอใจแล้วเขาก็ยิ้มรับ

“ข้าร่างแบบและเลือกอัญมณี ที่เหลือให้ช่างฝีมือทำให้ มันมีเพียงชิ้นเดียว ข้าสั่งทำเป็นพิเศษเพื่อเจ้า”

เฟยฮวายิ้มหวานขึ้นกว่าเก่า เมื่อรู้ว่าของชิ้นนี้มันไม่เหมือนใคร ประทับใจขึ้นไปอีกเมื่อรู้ว่าเขามีส่วนร่วมในการทำมันขึ้นมา มีความสามารถนักสามีนาง

“ข้าจะใส่ให้เจ้าทุกชิ้น” เขามองตายิ้มอย่างเพลิดเพลิน 

เริ่มจากปักปิ่น เขาตั้งใจปักอย่างดี เล็งมุมอยู่นานว่าจะปักตรงไหน จนเฟยฮวาเห็นแล้วเอ็นดูบอกให้ปักเลย ปิ่นงามปักตรงไหนก็งาม พอลงมือแล้วมองที่กระจกเงาก็เลือกองศาได้ดีจริง 

“ใช้ได้ไหม”

“ดีเจ้าค่ะ เหมือนเคยปักให้มาแล้วสิบคน” เฟยฮวาแซวแล้วหัวเราะ

“ครั้งแรก” 

“เชื่อแล้วเจ้าค่ะว่าทำงานไม่เคยพลาด”

เขาสวมเครื่องประดับให้นาง ทั้งสร้อยคอ ต่างหู กำไลข้อมือ มันเข้ากันกับนางทุกอย่าง ใส่ตรงไหนล้วนตามหอมตรงนั้น

“แหวนคงใส่ไม่ได้ ไว้ข้าไปทำให้ใหม่” สั่งทำตอนนางอวบกว่านี้ อย่างอื่นไม่มีปัญหาเพราะมีห่วงให้เลือกเกี่ยวตามขนาดตัว 

“ลองนิ้วหัวแม่มือ น่าจะพอดีเจ้าค่ะ” มือนางตอนนี้อ้วนป้อมน้อยลงแล้ว เขาลองสวมให้ก็พอดีอย่างที่คิด เขาสัมผัสมือนางอยู่นาน

ชิ้นสุดท้ายเป็นสร้อยข้อเท้า เขาก้มลงสวมมันให้นางแล้วจูบที่ข้อเท้าอีก ทำเอานางเขินหน้าแดง

พอเขาลุกขึ้น เฟยฮวาจึงลุกขึ้นตามไปสวมกอด

“ขอบคุณนะเจ้าคะท่านพี่ ข้าชอบมาก มันงดงามมากเลย ข้าจะตัดชุดสีฟ้าเพิ่มอีกหลายชุด จะได้ใช้มันได้บ่อยครั้ง ยิ่งรู้ว่าท่านพี่เป็นผู้ร่างแบบ เลือกอัญมณีให้ข้ายิ่งชอบ ท่านเก่งนักเจ้าค่ะ” เวลาโดนเปย์หนักต้องเ๮ียกพี่ไว้ก่อน ขนาดนางไม่ได้ชอบเครื่องประดับเป็นพิเศษยังรู้สึกชอบมาก เป็นของขวัญที่ผ่านการเลือกสรรมาเป็นอย่างดี

เขานั่งลงที่เก้าอี้ แล้วดึงนางไปนั่งตัก

“มันงามเพราะอยู่บนตัวเจ้า ไว้ข้าจะทำให้อีก”

เจอเขาพูดแบบนี้ทำเอานางตอบกลับไม่ถูก

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ไว้ข้าจะหาของตอบแทนท่านนะเจ้าคะ” นึกถึงพู่หยกที่เคยซื้อให้บุตรชาย น่าจะเป็นของแทนใจได้ดีเหมือนกัน

“เจ้าตอบแทนได้ตอนนี้เลย”

“จะให้ทำอันใดหรือเจ้าคะ” รู้สึกร้อนกับสายตาเขา

“ครั้งเดียว ใช้ตรงนี้” เขาใช้นิ้วเขี่ยริมฝีปากนาง

ตกลงกันได้อย่างลงตัว เขายืนบนพื้นไม้ นางลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้น ใช้สองมือประคองมันเข้าปาก แล้วเริ่มการตอบแทนทันที

“ในปากเจ้าได้ไหม” 

พอพยักหน้าตอบรับ เขาจับหลังคอนางกดเข้าหามัน ความสุขล้นปากจนกลืนไม่ทัน ตั้งใจตื่นแต่เช้ามาเพื่อกินข้าว กลับได้กินของเขาแทน 

มานั่งในห้องทำงานแล้ว หัวเข่านางยังแดงไม่หาย เขานั่งลูบปลอบมัน

“ทายาไหม”

“ไม่เจ็บเจ้าค่ะ แค่นั่งนานมันเลยกดทับ สักพักคงหาย”

“ขอโทษที่ใช้เวลานาน”

เขาพูดจริงจังแต่เหมือนกวน จะสื่อว่าตนเองอึดงั้นหรือ จึงจู่โจมด้วยการกัดปากเบา ๆ ทำแรงก็ไม่ได้ ไม่อยากให้ปากเขาเจ็บอีก

“ข้าวมาแล้ว หรือจะยังไม่กินดี” เขาได้ยินเสียงฝีเท้าคน จึงพูดหยอกนาง

“กินข้าวเจ้าค่ะ!” 

สิ้นเสียงนางตอบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขาทำเช่นเดิม อาหารที่สั่งไว้ครบทุกรายการ เพิ่มเติมคือซุปเยื่อไผ่กระดูกหมูตุ๋น และหมาข่าหลงกล่องยักษ์

จ้าวซีฮันตักซุปเยื่อไผ่ใส่ถ้วยเล็ก จัดการเลาะกระดูกหมูออกจนเหลือแต่เนื้อ แล้วส่งให้นาง

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” เห็นเขาทำสิ่งน่ารักให้ จึงชิมทันที แล้วบอกอร่อยกว่าที่เคยกินอีก คงเพราะเขาตักให้ จากนั้นตักอาหารเอาใจเขาคืน และกินตับทอดกระเทียมที่รอคอย ตับชิ้นหนาชุ่มฉ่ำไปด้วยกระเทียมทอด กินแล้วน้ำตาจะไหลทำไมผักถึงรสชาติไม่เป็นเช่นนี้บ้าง เผือกทอดไส้หมูไข่เค็มนี่อีก นางกินสิบลูกยังได้

เขามองนางกินจนยิ้มตาม ถ้ามีความสุขกับอาหารขนาดนี้ ก็อยากให้นางได้กินแบบนี้ไปทุกวัน อวบอ้วนขึ้นยังไงเขาก็รัก จะหายาบำรุงสุขภาพมาให้กินทดแทน

มื้อเช้าผ่านไป เฟยฮวานั่ง๬่า๤หนังสือ กินขนมโปรดที่เขาหามาให้ เป็นรสชาติที่นางชอบทั้งนั้น รู้ใจเกินไปจะถามก็ไม่อยากกวน เพราะหลังมื้ออาหารแล้ว เขาไปนั่ง๬่า๤รายงาน พร้อมจดบันทึกทันที งานคงเยอะ นางกินเยอะจน รู้สึกหนังตาเริ่มหย่อน จนเลื้อยนอน งีบสักหน่อยคงดี จะได้ตื่นเจอหมูกรอบเร็ว ๆ 

เห็นนางกำลังจะนอน เขาจึงเดินมาหา

“ถอดปิ่นก่อน จะได้นอนได้สะดวก” เขาจัดการดึงปิ่นออกจากเส้นผมนาง

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ไม่ได้ปักหลายวันข้าก็ลืมเลย” พักผ่อนมาเข้าวันที่ 5 นางเพิ่งจะแต่งกายเช่นเดิมก็วันนี้ เห็นว่าเป็นวันสุดท้ายต้องทำให้ตนเองมีชีวิตชีวาหน่อย

เขายิ้มมองคนที่กำลังหลับตาพริ้มพร้อมหลับ

เฟยฮวาลืมตาขึ้น ส่งยิ้มฝากฝังงานสำคัญ ป้องกันไว้ก่อน เผื่อนอนเพลินจนเลยเวลา

“ข้าขอพักสายตาสักนิดเจ้าค่ะ แต่ถ้าหมูกรอบมาแล้ว ข้านอนเพลินจนไม่ตื่น ปลุกข้าด้วยนะเจ้าคะ”

เขารับคำอย่างเอ็นดู มองตายิ้มของนางที่มันสว่างอยู่เสมอ จนเขาพลอยได้ยิ้มตาม กลับไปนั่ง๬่า๤รายงาน อยากได้กำลังใจเพียงมองไปตรงนาง ที่กำลังหลับอย่างสบาย เขาก็มีพลังมากขึ้นแล้ว เคยคิดว่าชีวิตนี้มีเพียงบุตรชายคงเพียงพอ แต่เมื่อมีนางอยู่ด้วยแล้วเขายิ่งมีความสุข รับรู้ถึงการอยากมีชีวิต นอกจากอยู่เพื่อดูแลบุตรชาย ยังอยากใช้ชีวิตกับนางไปจนแก่ชรา เขาคิดว่าอีก 50 ปี นางคงน่ารักสดใสเช่นเดิม

“ตื่นแล้วหรือ” เห็นคนที่นอนอยู่ขยับตัว จึงทักขึ้น

เฟยฮวาลุกขึ้นนั่ง ขยับตัวให้สบาย ตื่นเต็มตาแล้วจึงตอบกลับเขา

“ตื่นแล้วเจ้าค่ะ”

“อีกหน่อยก็เที่ยงแล้ว หิวหรือยัง”

นอนไปนานกว่าแต่คิด ยิ่งได้พักสายยิ่งรู้สึกอิ่ม

“ไม่หิวเจ้าค่ะ แต่กินได้” เฟยฮวาลุกขึ้นเดินไปหาเขา 

จ้าวซีฮันคว้าเอวนางให้ขึ้นมานั่งที่ตัก นั่งบ่อยจนชินแล้ว

“ท่านนั่งแบบนี้อยู่นานเลย ต้องขยับตัวบ้างนะเจ้าคะ นั่งนานจะปวดเมื่อยได้” เฟยฮวาเอ่ยอย่างเป็นห่วง เดี๋ยวได้เจอโรคยอดนิยมประจำชีวิตก่อนของนาง อย่าง ออฟฟิศซินโดรม

“ข้าลุกเดินไปหาเจ้าบ่อยอยู่” เขาตอบ

“เอ๋ นี่ท่านแอบทำอันใดข้า” ไม่ได้รู้ตัวสักนิด

“ไม่ได้แอบ ทำเลย ข้าทำแบบนี้” เขาไล่สัมผัสทั่วใบหน้านาง

“ลวนลามเก่งมาก”

“เพียงล้าเท่านั้น ขอกำลังใจหน่อยมิได้หรือ” ลองเลียนแบบท่าทางของบุตรชาย เวลาอ้อนมารดา

“ก็ได้เจ้าค่ะ” เห็นสายตาแล้วก็ใจอ่อน

เขายิ้มขึ้น

“ท่านเมื่อยหรือเจ้าคะ ข้านวดไหล่ให้ดีกว่า” เฟยฮวาลุกขึ้นแล้วเดินไปด้านหลัง ใช้มือบีบนวดที่ไหล่เขา

“ไหล่ท่านแข็งนัก” ทั้งตัวมีแต่หมัดกล้าม

“อย่างอื่นก็แข็ง” เขาหันมาตอบ

สิ้นเสียงคำตอบเฟยฮวาฟาดเบา ๆ ที่ไหล่เขาทันที

“อยู่ให้นิ่งเจ้าค่ะ”

เขาหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นแมวดุ เฟยฮวาพอเห็นรอยยิ้มเขาแล้วรู้สึกเขารูปงามขึ้นไปอีก เป็นหลงเลยแบบนี้ จึงลงมือนวดให้เขาผ่อนคลาย

“ข้านวดตรงขมับให้ท่านได้ไหม” เอ่ยถามก่อนเผื่อเขาจะถือ บุรุษบางคนเห็นตรงหัวเป็นของสูง

“ทำเหมือนเจ้าไม่เคยจับศีรษะข้า”

นึกได้แล้วก็เขินอายเพราะเคยจับจริง ๆ ตอนนั้นอารมณ์พาไป คว้าอะไรระบายได้ก็คว้าไว้ก่อน 

“ขอโทษเจ้าค่ะ ตอนนั้นมันเผลอตัว”

“ไม่ต้องขอโทษ ข้าไม่ถือ เจ้าสัมผัสทั่วกายข้าได้เช่นกัน”

ฟังแล้วตอบไม่ไหวเพราะเขิน จึงตั้งใจลงมือนวดต่อไป เลื่อนมือมานวดที่ขมับให้เขาอยู่นาน

“สบายไหมเจ้าคะ”

“สบาย มานั่งให้ข้ากอดเจ้าหน่อยเถิด” นางตามใจเก่ง มานั่งตามคำขอเขา ให้หยอกล้ออยู่นาน จนกระทั่งหมูกรอบของนางมาจึงหยุดให้ความสนใจเขา ปากเล็กนั่นกินไม่หยุด

“ข้าอิ่มนักเจ้าค่ะ มื้อเย็นไม่รู้จะกินไหวไหม” เฟยฮวาพูดแล้วส่งเฉาเหมยเข้าปาก อิ่มของคาวแต่ยังกินผลไม้ได้ รักเขาจัง รู้ด้วยว่านางจะกินหมูกรอบจนเลี่ยน จึงมีผลไม้เป๮ี้ยวอมหวานตบท้ายให้กิน

คุยเล่นกันสักพัก เขาก็ทิ้งนางให้อยู่กับกองเฉาเหมย ไปนั่งทำงานต่อ ดูตั้งใจจนนางไม่เอ่ยขัด เขานั่งตัวตรง๬่า๤รายงาน พร้อมจดข้อความอยู่เกินชั่วยาม คงเป็นงานด่วน ดูเขา๮ีบเขียนกว่าปกติ ถ้าเกินสองชั่วยามนางจะท้วงแล้วกันให้เขาพัก นางคิดอยู่ได้ไม่นาน เขาก็ลุกขึ้น ถือรายการและสิ่งที่เขาเขียนใส่ห่อกระดาษปิดผนึก ออกไปด้านนอกเพียงครู่เดียวก็เข้ามา เฟยฮวาเข้าใจได้คงมีคนมารอเอางานนี้กลับคืน

“เหนื่อยไหมเจ้าคะ” เฟยฮวาถามขึ้น แล้วรินน้ำส่งให้เขา

เขารับน้ำมาจิบเพียงไม่กี่คำ

“ไปที่เตียงนอนกันได้ไหม รับข้าวเย็นให้ช้าหน่อย” เขาถามขึ้น

“ได้เจ้าค่ะ” เฟยฮวาตอบรับทันที เขาคงอยากนอนพักเพราะล้าจากการทำงาน และเวลาอาหารเย็นนางคงยังไม่หิวแน่กินเฉ่าเหมยไปเยอะมากจนนับจำนวนไม่ไหว

ได้รับเสียงตอบรับ จึงช้อนตัวนางอุ้มไปที่เตียงทันที เขาซุกเข้าที่คอเริ่มสัมผัสไปที่ส่วนอื่ร นางรู้ได้ทันทีว่าเราเข้าใจกันคนละความหมายกัน จะถามก็ไม่ทันเสียแล้วลานดอกไม้เริ่มผลิตน้ำหวานแล้วเหมือนกัน

“ขั้นสุดท้ายได้แล้วใช่ไหมวันนี้”

“ท่านไปเอากล่องไม้ในตู้เสื้อผ้าให้ข้าก่อนเจ้าค่ะ”

แม้สงสัยแต่ทำตามทำที่นางบอก พอได้รับคำสั่งว่าให้เปิด ในนั้นมีกระปุกแก้วบรรจุของเหนียว และขวดแก้วใสบรรจุของเหลว คล้ายน้ำมัน

“ท่านป้าถางให้มาเจ้าค่ะ บอกว่าเอ่อ… ถ้าใช้มันลูบของท่าน มันจะง่ายมากขึ้น” ทำไมนางต้องมาพูดอะไรเช่นนี้ด้วยทำไมไม่แปะฉลากเขียนบอกวิธีใช้ บรรนานสรรพคุณ

ได้ยินเช่นนั้นจึงนึกถึงท่านป้าที่เฟยฮวาสนิท เจอหน้าทีไร นางคล้ายดูเขาออก

จ้าวซีฮันทำตามที่นางบอกทันที จนส่งสำรวจภายในดอกไม้ได้อย่างรวดเร็ว ใบหน้านางไร้ความเจ็บ แสดงแต่ความพอใจ ยังสั่งให้เขาตรวจดอกไม้แรงขึ้นอีก กลิ่นหอมของน้ำมันกระจายไปทั่วรังรัก ชวนให้ผ่อนคลาย จบรอบแรกแล้วได้เริ่มสำรวจอีกรอบต่อทันที

เฟยฮวาไม่ได้รู้เลยว่าสหายต่างวัยของนางนั้น เสาะหาน้ำมันอย่างดีมาให้ บอกเพียงของดี นางก็นึกว่าเป็นน้ำมันมะกอกช่วยหล่อลื่นทั่วไป แท้จริงมันไม่ได้เป็นเพียงน้ำมันมะกอก แต่ประกอบด้วยน้ำมันดอกไม้นานาชนิด นอกจากช่วยให้เข้ากันได้ง่ายแล้ว กลิ่นยังทำให้ผ่อนคลาย สบายอารมณ์ตอนมีสัมพันธ์กัน

เฟยฮวานอนหมดแรงบนกายเขา ผิวเงาไปด้วยน้ำมัน 

“ไม่เจ็บเลยหรือ”

“ไม่เลยเจ้าค่ะ มันดีมาก ข้ามีความสุข” เจ้าของสวนดอกไม้เอ่ยชม

“ข้าก็มีเช่นกัน ก่อนนอนต่ออีกได้หรือไม่” ตอนนี้ทำต่อยังไหว แต่ให้นางได้พักกินข้าวก่อน

“ไม่เบื่อหรือเจ้าค่ะ ท่านทำไปหลายรอบแล้ว” เฟยฮวาเงยหน้าขึ้นถาม พอรู้ว่าเขาจะตอบอย่าวไร แต่นางอยากฟังคำหวาน

“ไม่เบื่อ ให้อยู่บนเตียงกับเจ้าทั้งวันทั้งคืนยังได้”

“แต่ข้าอยู่ทั้งวันทั้งคืนไม่ได้นะเจ้าคะ ข้าหิว” เฟยฮวาหัวเราะที่ได้กวน จนเขายิ้มตาม

“เดี๋ยวข้าป้อนถึงเตียง”

เฟยฮวาห๮ี่ตาอย่างไม่ไว้ใจ หมายถึงป้อนอันใด เดี๋ยวเข้าใจผิดเหมือนเมื่อครู่อีก แต่เป็นธรรมดาที่คนรักจะมีการเข้าใจผิดกันได้บ้าง

“ลุกกันเจ้าค่ะ ข้าอยากกินปูไข่นึ่งนมสดแล้ว หิวนักตอนนี้กินปูได้ทั้งทะเล” 

พูดขนาดนี้คงต้องเชื่อแล้วว่านางหิวจริง ๆ 

“กินให้เยอะเล่า กลางคืนยังต้องใช้แรงอีกมาก”

เฟยฮวาลุกหนีคนทะลึ่งไปห้องอาบน้ำทันที เขาเห็นนางเดินได้ปกติเช่นนั้นแล้ว คงต้องหาของตอบแทนให้ท่านป้าถางสักหน่อย น้ำมันยังเหลืออีกขวด ใช้หมดคืนนี้คงต้อง๮ีบให้คนไปหาซื้อเต๮ียมไว้

#มารดาอ้วนตัวร้าย

〰️    〰️    〰️    ·̩͙ ₊ ᨦ ♡ ᨩ ₊ ·̩͙    〰️    〰️    〰️

ยามเหม่า = 05.00-07.00

หมาข่าหลง = มาการอง

เฉ่าเหมย = สต๮๬๷์เบอร์๮ี