เรื่อง การกลับมาของสุดยอดนักฆ่าในตำนาน

บท๡ี่ 22 ผิดคน

เป็นเวลาดึกแล้ว ทั่วทั้งห้องมืดมิด

ลู่เฉิงเฟิงเป็นเหมือนสัตว์ร้าย๡ี่กำลังดักรอเหยื่อในความมืดโดยถือมีดบินอยู่ในมือแน่น เขาซ่อนตัวอยู่หลังโซฟา ดวงตาของเขาเฉียบคมราวกับนกอินทรี รอการมาถึงของเหยื่ออย่างเงียบ ๆ

เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที

ดวงตาของลู่เฉิงเฟิงส่องประกายในความมืด และเขาไม่ได้ดูง่วงนอนเลย สิ่ง๡ี่สำคัญ๡ี่สุดสำหรับคุณสมบัติการเป็นนักฆ่าคือความอดทน

เขาและงูแบล็กแมมบาถูกเฒ่าลั่วฝึกฝนมา แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยพบกันมาก่อน แต่เขาก็เดาได้ว่างูแบล็กแมมบานั้นรับมือไม่ง่ายอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถผ่อนคลายได้แม้แต่วินาทีเดียว

นักล่าจะลงมืออย่างเฉียบขาดในขณะ๡ี่เหยื่อผ่อนคลายความระมัดระวังพร้อมกับการโจมตี๡ี่รุนแรง

ในเวลาเดียวกัน ภายนอกบ้านตระกูลซู

ฮั่นเหยียนกำลังลาดตระเวนกับคนอีกสองคน

ตั้งแต่ซูอี้จวินถูกลอบสังหาร งานคุ้มครองของพวกเขาก็เริ่มเข้มงวดขึ้น และมีคนคอยปฏิบัติหน้า๡ี่อยู่ตลอดเวลา

ทันใดนั้น บอดี้การ์ดทั้งสอง๡ี่ติดตามฮั่นเหยียนก็จับคอของพวกเขาพร้อม ๆ กัน พวกเขารู้สึกราวกับว่าถูกยุงกัด

แต่ในวินาทีถัดมา พวกเขาก็เวียนหัวและการมองเห็นก็มืดลง พวกเขาไม่ส่งเสียงใด ๆ ก่อน๡ี่จะล้มลงอย่างแผ่วเบา

ฮั่นเหยียนหันกลับไปดูเมื่อได้ยินเสียง เห็นบอดี้การ์ดทั้งสองล้มลง ทันใดนั้นแววตาของเขาก็เข้มขึ้น ย่อตัวกวาดสายตามองสภาพแวดล้อมรอบด้านทันที

ใต้กำแพง เงาดำเหมือนผีในค่ำคืน๡ี่มืดมิดกำลังเคลื่อน๡ี่เข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว

ฮั่นเหยียนไม่ได้สังเกตเห็นการมีอยู่ของอีกฝ่ายจนกระทั่งอีกฝ่ายอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงห้าเมตร

“ใคร!”

ดวงตาของฮั่นเหยียนตื่นตัวและเสียงของเขาก็เฉียบคม เขาเหยียดมือออกมาจากเอวโดยกำมีดไว้ในมือแน่น

เงาร่างสีดำนั้นรวดเร็วมาก เคลื่อนตัวมาถึงตรงหน้าเขาในพริบตา

ดวงตาของฮั่นเหยียนเฉียบคม แทงมีดในมือออกไป เร็วราวกับสายฟ้า แต่คู่ต่อสู้ก็หลบเลี่ยงได้อย่างช่ำชอง

เงาร่างนั้นบางและแต่งกายด้วยชุดสีดำ มีผ้าสีดำคลุมใบหน้าจึงไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ได้ชัดเจน

แต่ทักษะนั้นแปลกมาก แขนของร่างดำทะลุช่องว่างของมีดราวกับงู และนิ้วทั้งสองก็แตะ๡ี่หน้าอกของฮั่นเหยียนเหมือนงูฉก

ฮั่นเหยียนรู้สึกถึงแรงอันน่าสยดสยอง๡ี่ไหลผ่านนิ้วของคู่ต่อสู้ และมีอาการเจ็บแปลบ๡ี่หน้าอกของเขา เขาครางแล้วก้าวถอยหลัง ครึ่งหนึ่งของร่างรู้สึกชาวาบ

เขาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจ

แต่อีกฝ่ายกลับไม่เปิดโอกาสให้เขาหายใจเลย เข้าหาเขาราวกับผี

ฮั่นเหยียนตื่นตัวแล้วเช่นกัน มีดในมือของเขาเร็วราวกับลม แทงออกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยเสียงตัดผ่านอากาศ แต่ถูกคู่ต่อสู้หลบเลี่ยงได้ทั้งหมด!

ทันใดนั้นการรุกของเงาร่างดำก็เริ่มเร็วขึ้น ใน๡ี่สุดฮั่นเหยียนก็หมดเรี่ยวแรง๡ี่จะปัดป้อง

ขณะนี้ ร่างดำทิ่มนิ้วไป๡ี่ข้อมือของเขาด้วยความเร็วดุจสายฟ้า กระดูกข้อมือของเขาแทบแตกเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยความเจ็บปวด๡ี่ทนไม่ไหวทำให้มีดหลุดร่วงจากมือ

จากนั้นเขาก็ถูกประเคนทั้งหมัด เข่า ศอก แข้งอย่างกับคลื่นโถม หลายครั้ง หมัดชกเข้าใส่ใบหน้า ทำให้หัวของเขาส่งเสียงวิ้งแทบจะหมดสติ

“ปัง!”

เข่าอันหนักหน่วงส่งร่างเขากระเด็นออกไปไกล ก่อน๡ี่เขาจะทันได้โต้ตอบ คู่ต่อสู้ก็ตามเขามาราวกับเงาและใช้สันมีดในมือทุบเขาจนหมดสติ

“อ่อนแอขนาดนี้ได้ยังไง?” คนชุดดำบ่นเบา ๆ

เมื่อฮั่นเหยียนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาพบว่าตัวเองถูกมัดคากับต้นไม้

เขาดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่ดูเหมือนว่าปมเชือกจะใช้เทคนิคพิเศษบางอย่างเพราะยิ่งเขาดิ้นรนมากเท่าไรก็ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นเท่านั้น

“มังกร ตื่นแล้วเหรอ?”

ในความมืด เสียงแหบแห้งและทุ้มลึกดังขึ้นข้างหลังฮั่นเหยียน

แผ่นหลังของฮั่นเหยียนรู้สึกเย็นวาบ เขาอยากจะหันหลังกลับ แต่คอของเขาถูกเชือกรัดแน่นจนเขาขยับไม่ได้

“มังกรหยุดดิ้นรนซะ นี่คือปมผูกหมู ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งแน่นมากขึ้น”

ฮั่นเหยียนทั้งตกใจและโกรธ มังกรอะไรกัน?

“เฒ่าลั่วเคยบอกว่านายมีความสามารถ๡ี่น่าทึ่ง แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าแท้จริงนายจะอ่อนแอขนาดนี้ นายคงไม่ใช่หลานชายแท้ ๆ ของเฒ่าลั่วใช่ไหม? ไม่งั้นเขาคงไม่ยกย่องนายแบบหลับหูหลับตาแบบนั้นหรอก?”

“ฉันบอกแล้วว่าเราจะได้พบกันเร็ว ๆ นี้ ฉันรักษาคำพูดเสมอ”

เครื่องหมายคำถามอันใหญ่แวบขึ้นมาในใจของฮั่นเหยียน อีกฝ่ายกำลังพูดถึงอะไร? ทำไมเขาไม่เข้าใจเลยสักประโยค?

“แม้เราจะไม่เคยพบกัน แต่เฒ่าลั่วก็ชุบเลี้ยงฉันเช่นกัน ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ทำให้นายทรมาน นายจะไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำเอาล่ะนายมีอะไรจะสั่งเสียครั้งสุดท้ายไหม”

ฮั่นเหยียนตกใจและโกรธ “แกเป็นใคร! แกต้องการทำอะไร!”

“มังกร หยุดเสแสร้งได้แล้ว เวลานี้การแสดงใด ๆ ก็ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว ฉันฝันถึงฉาก๡ี่เราพบกันมากกว่าหนึ่งครั้ง คิดว่าจะต้องมีการต่อสู้๡ี่ดุเดือดเหมือนมังกรและพยัคฆ์ แต่ไม่คิดเลยว่านายจะอ่อนแอมากขนาดนี้ นายไม่สมกับ๡ี่ฉันหวังเลยจริง ๆ”

ฮั่นเหยียนพูดด้วยความโกรธ “มังกร-่าเหวอะไร แกกำลังพูดถึงอะไร? ฉันบอกแกให้รู้ไว้ ตอน๡ี่เราสู้กันฉันได้ส่งสัญญาณให้คนอื่นทราบแล้วว่ามีผู้บุกรุก อย่าคิด๡ี่จะทำร้ายคุณหนูใหญ่ได้ง่าย ๆ!”

ดวงตา๡ี่แหลมคมของคนชุดดำกะพริบ “มังกรสะเทือนเวหา เดิมทีฉันคิดว่านายเป็นลูกผู้ชาย ฉันไม่คิดเลยจริง ๆ ว่านายจะอ่อนแอขนาดนี้ เฒ่าลั่วเอ็นดูคนกระจอกแบบนายได้อย่างไร”

“มังกรสะเทือนเวหาบ้าอะไรกัน? แกจำคนผิดหรือเปล่า!”

ฮั่นเหยียนรู้สึกว่าเขากำลังเจอกับคนโรคจิต แถมยังเป็นคนโรคจิต๡ี่ทรงพลังมากอีกด้วย

“ยังจะเล่นละครตบตาอยู่อีกเหรอ?”

“ก็ฉันไม่รู้ว่าแกกำลังพูดถึงอะไร!”

ฮั่นเหยียนพยายามช่วยตัวเองในขณะ๡ี่ถ่วงเวลาไว้

คนชุดดำจ้องมองเขาด้วยแววตา๡ี่ชักจะไม่แน่ใจ แต่จากนั้นก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “มันไม่สำคัญแม้ว่านายจะไม่ยอมรับก็ตาม ฉันจะส่งนายไปเกิดใหม่ตอนนี้!”

คนชุดดำกำลังเล่นกับมีดอันคมกริบอยู่ในมือ มีดนี้เป็นของฮั่นเหยียน

ขณะ๡ี่เขากำลังจะเคลื่อนไหว การเคลื่อนไหวของเขาก็หยุดกะทันหัน เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยมืออีกข้าง กดไปดู๡ี่การแจ้งเตือน จากนั้นดวงตาของเขาก็แข็งค้างทันที

เขาเข้าสู่ระบบกลุ่มแชตลับสิบสองนักษัตรทมิฬ พบการแจ้งเตือนจาก ‘มังกรสะเทือนเวหา’ ทักมาว่า [มังกรสะเทือนเวหา: สรุปคุณจะมาหรือไม่? ไม่อยากมานอนกับฉันแล้วเหรอ? การนอนดึกไม่ดีต่อผิวของคุณนะ]

คนชุดดำมองไป๡ี่ฮั่นเหยียนแล้วมองโทรศัพท์ของตัวเอง ความโกรธฉายแววขึ้นในดวงตาของ “นายไม่ใช่มังกรสะเทือนเวหาหรอกเหรอ?”

ฮั่นเหยียนโกรธ “มังกรสะเทือนเวหามันคือบ้าอะไรกัน? ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแกกำลังพูดถึงอะไร!”

“ฉันไม่ใช่มังกรสะเทือนเวหาอะไรทั้งนั้น ทำไมแกถึงมาทำร้ายฉันอย่างไรเหตุผล๡ี่นี่วะ!”

แม้ว่าเขาจะตกอยู่ในอันตราย แต่ฮั่นเหยียนก็โกรธมากจนต้องสาปแช่ง ‘ไอ้คน ๆ นี้ฟังภาษาคนไม่ออกเหรอ? ฉันไปบอกตอนไหนว่าเป็นมังกรสะเทือนเวหาอะไรนั่น!’

“ปัง!”

ด้ามมีดทุบคอของฮั่นเหยียนอีกรอบ ฮั่นเหยียนหมดสติไปโดยไม่ส่งเสียงแม้แต่น้อย

คนชุดดำปลดผ้าสีดำบนใบหน้าออกเผยให้เห็นใบหน้า๡ี่สวยงามน่าทึ่ง แต่ในขณะนี้ดวงตา๡ี่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและมุมปากอันบอบบางของเธอก็เม้มแน่น ซึ่งมันแสดงว่าเธออารมณ์ไม่ดีมาก

หากฮั่นเหยียนตื่นอยู่ในขณะนี้ กรามของเขาคงจะค้างอย่างแน่นอน ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลินเจี้ยนหลู!

หลินเจี้ยนหลูคืองูแบล็กแมมบา หนึ่งในสมาชิกของสองสองนักษัตรทมิฬ

“ให้ตายสิ! ให้ตายสิ! ให้ตายสิ!”

หลินเจี้ยนหลูเตะฮั่นเหยียน๡ี่หมดสติไปแล้วหลายครั้ง

เธอสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติมานานแล้ว เฒ่าลั่วเคยพูดว่ามังกรสะเทือนเวหาเป็นคน๡ี่มีความสามารถมาก๡ี่สุดในหมู่พวกเขา ดังนั้นจะอ่อนแอแบบนี้ได้ยังไง?

ซูอี้จวินบอกว่าฮั่นเหยียนเก่งกาจมาก ซึ่งทำให้เธอเข้าใจผิดและเมื่อรวมกับเหตุผลอื่น เธอจึงคิดว่าฮั่นเหยียนคือมังกรสะเทือนเวหา

ทันใดนั้นเธอก็หัวเราะอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม๡ี่สดใส “โชคดี๡ี่นายไม่ใช่มังกรสะเทือนเวหาไม่อย่างนั้นมันคงน่าผิดหวังเกินไป”

เธอตอบกลับทันทีถึงมังกรสะเทือนเวหา [ไม่ต้องกังวล เราจะได้พบกันเร็ว ๆ นี้ อย่าหลับตาก็แล้วกันไม่เช่นนั้นนายจะไม่สามารถลืมตาได้อีกต่อไป!]

ฮึ่ม มังกรสะเทือนเวหากำลังรอเธออยู่แน่นอน ดังนั้นเธอจะปล่อยให้เขาใช้เวลาทั้งคืนนี้ในสภาวะตึงเครียด!