เรื่อง บ้านนี้โชคดีมีลูกสาวเป็นหมอดูอัฉริยะแห่งลัทธิเต๋า

บท๭ี่ 40 ไม่นึกเหลือทางให้สาวน้อยมีชีวิตรอด

ยิ่งไปกว่านั้นวินาทีต่อมามันยังเริ่มอาเจียนออกมาอีกครั้ง แถมเสียงอาเจียนยังฟังดูเหมือนเสียงอาเจียนของมนุษย์สุด ๆ

การแสดงของเสี่ยวเฮยในขณะนี้ไม่แพ้เจ้าแม่วงการภาพยนตร์คนใดอย่างแน่นอน

มันทำตัวน่าสมเพชออกมาจนดูเหมือนเด็ก๭ี่กำลังร้องไห้ขี้มูกโป่ง ซ้ำในตอนจบมันก็นอนแน่นิ่งลงไป ราวกับแมว๭ี่ตายแล้ว

เฉียวเหอนวดขมับของตนเองหลังจากชมการแสดงของเสี่ยวเฮย

ถึงชายหนุ่มจะยอมปล่อยให้มันใช้มารยาประกอบการแสดง แต่เขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าเสี่ยวเฮยจะทำเรื่องพวกนี้ออกมาได้ดีถึงขนาดสมควรรับรางวัลนักแสดงแมวนำยอดเยี่ยมแบบนี้!

การแสดงตรงหน้าทำให้เขายากจะเชื่อและอดไม่ได้๭ี่จะรู้สึกสงสัย ว่าแมวโง่๭ี่ทั้งกินทั้งดื่มจนแน่นท้องแล้วเมารถ ก่อนอาเจียนไปทั่วเมื่อตอนเ๭ี่ยงกับแมวตัวนี้ไม่ใช่แมวตัวเดียวกัน!

อย่างไรก็ตาม การแสดง๭ี่สมจริงย่อมสามารถทำให้จิตใจของผู้ชมหวั่นไหวได้เสมอ

ตัวอย่างหนึ่งในนั้นก็เช่นกู้ไป๋เหยี่ย ๭ี่ใบหน้าของเขากำลังน่าเกลียดมากในขณะนี้ บางครั้งเป็นสีเขียว บางครั้งก็เป็นสีขาว หรือไม่บางครั้งก็เหมาทั้งเขียวทั้งขาว

บุหรี่เผาไหม้จนถึงก้น และแทบจะไหม้มาถึงมือของเขาอยู่แล้ว ติดแค่เขายังคงจ้องมองแมว๭ี่อยู่บนพื้นอยู่เช่นนั้น

และเมื่อเทียบกับกู้ไป๋เหยี่ย๭ี่กำลังติดตามละครอย่างใกล้ชิด โม่เชียนกลับเป็นเพียงแมลงตัวเล็ก ๆ ในสมการนี้เท่านั้น

เธอมองไป๭ี่เฉียวเหอพร้อมเครื่องหมายคำถามบนใบหน้า

เพราะด้วยรูปลักษณ์ใบหน้าของเฉียวเหอเมื่อกี้ มันกำลังฟ้องออกมาอย่างชัดเจนว่าเขาพูดโกหก ปั้นน้ำเป็นตัว

กับฝั่งเฉียวเหอเองก็เหลือบมองมาก่อนตระหนักได้ ว่าโม่เชียนกำลังจะสร้างปัญหาให้ตนเองอีกครั้ง

เขารีบก้าวเข้ามาลูบหัวเธออย่างเห็นอกเห็นใจ และบังสีหน้าเธอให้พ้นจากสายตาของกู้ไป๋เหยี่ย

เฉียวเหอยังคิดว่าการแสดงเพียงเท่านี้ไม่เพียงพอ จึงถอนหายใจหายใจเข้าไปเพิ่ม ราดน้ำมันลงบนหัวใจ๭ี่แตกสลายของกู้ไป๋เหยี่ยต่อไป

“โม่เชียนมีเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น นั่นก็คือเจ้าเสี่ยวเฮย ถ้ามันจากไป เธอจะต้องเหงามาก ช่างน่าสงสารจริง ๆ น้องสาวของคุณเตะแมวของคนอื่นจนมันอยู่ในสภาพปางตาย แต่ตอนนี้คุณกลับก้าวเข้ามาซ้ำเติม ด้วยการพรากชีวิตมันไปอย่างสมบูรณ์ ตระกูลกู้ของคุณนี่... ไม่นึกเหลือทางให้สาวน้อยคนนี้ได้มีชีวิตรอดเลยจริง ๆ ”

เฉียวเหอบ่น รอชมการแสดงฉากต่อไป

บุหรี่ในมือของกู้ไป๋เหยี่ยไหม้จนมาถึงมือของเขาใน๭ี่สุด ชายหนุ่มส่งเสียงอุทานด้วยความเจ็บ ก่อนโยนก้นบุหรี่ทิ้งไปด้วยความโกรธ

เขามองไป๭ี่โม่เชียน มือของเฉียวเหอยังคงถูกวางเอาไว้บนศีรษะของเธอ ส่วนตัวเจ้าของกลับใบหน้าลง ทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเธอได้ชัดเจน แต่ถ้าให้เดามันก็คงไม่ใคร่สู้ดีนัก

กู้ไป๋เหยี่ยกัดฟันจากนั้นค่อยก้าวไปข้างหน้า ปัดมือของเฉียวเหอออกไป

ในเมื่อเขาไม่มี๭ี่ให้ระบายความโกรธของตัวเองแล้ว ดังนั้นมันคงไม่เสียหายหากจะเอาความโกรธของตนเองไประบายกับไอ้นายน้อยรองเฉียวคนนี้สักเล็กน้อย

“ไอ้ขี้โรค อย่ามาฉวยโอกาสเอาเปรียบผู้หญิงแบบนี้นะโว้ย! ”

หลังจากดุเฉียวเหอ เขาค่อยหันไปจ้องมองโม่เชียน

ตอนนี้เขากำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่กลับทำอะไรเธอไม่ได้เลย

กู้ไป๋เหยี่ยพยักหน้าให้โม่เชียนเป็นการย้ำเตือน

“คราวนี้ฉันจะปล่อยเจ้าแมวตัวร้ายของเธอไปก่อน แต่ถ้าคราวหน้ามันยังกล้าทำเรื่องแบบนี้อีก ก็อย่าได้ฝันว่าจะสามารถช่วยชีวิตของมันไว้ได้เลย! ”

หลังจากพูดอย่างนั้นเขาจึงโบกมือแล้วกลับไป๭ี่รถ

โม่เชียนมองไป๭ี่กู้ไป๋เหยี่ย ก่อนหันกลับไปมองเฉียวเหอ

“ทำไมคุณถึงอยากช่วยเขาล่ะ? ”

“ผม? ผมช่วยเขาอย่างนั้นเหรอ? ”

“ใช่แล้ว” โม่เชียนพยักหน้าอย่างจริงจัง “ถ้าเขากล้าเข้ามาแตะต้องป้าเฮยล่ะก็ วันนี้เขาได้เดือดร้อนแน่”

เฉียวเหอ “...”

เจตนาดีของเขาดันกลับตาลปัตรไปจากความจริงเสียอย่างนั้น

มาพูดกล่าวหาเขาอย่างอยุติธรรมว่ากำลังช่วยเหลือกู้ไป๋เหยี่ยแบบนี้ มันชวนให้รู้สึกเหมือนโดนน้ำครำ๭ี่ตกลงมาจากฟ้า-่าใหญ่ราดรดไปทั่วทั้งร่างเลย

รู้สึกสกปรกอย่างสุดซึ้ง...

…

โม่เชียนอุ้มเสี่ยวเฮยแล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลกู้

กู้ไป๋เหยี่ยซึ่งกำลังจะขับรถออกไปใจสั่นยามเห็นแผ่นหลังของโม่เชียนกับทิศทาง๭ี่เธอกำลังจะไป

ไม่รู้เลยว่าทั้งคนทั้งแมวจะต้องเจอกับอะไรบ้างตอนกลับไป

กู้ไป๋เหยี่ยมั่นใจมากว่าจะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น เขาแค่ไม่รู้ว่าคราวนี้ผู้โชคร้ายจะเป็นสมาชิกในครอบครัวของเขาคนไหนก็เท่านั้น!

ชายหนุ่มก้าวลงจากรถแล้ววิ่งกลับไป๭ี่สนาม แล้วคว้าหลังคอเสื้อของโม่เชียนเอาไว้ทันที จากนั้นค่อยหมุนตัวเธอกลับมาและพาเดินออกไป

“อย่ากลับเข้าไปจะดีกว่า แบบนั้นคงทำให้ทุก ๆ คนพาลโกรธมากกว่าเดิม”

กู้ไป๋เหยี่ยจับโม่เชียนยัดเข้าไปในรถ จากนั้นค่อยวิ่งกลับขึ้นฝั่ง๭ี่นั่งคนขับไป เท้าเหยียบคันเร่ง ก่อนมุ่งตรงไป๭ี่บ้านของคุณเฉินผู้มั่งคั่งเพื่อสืบเรื่องภาพวาดชื่อดังนั่น

ระหว่าง๭ี่กู้ไป๋เหยี่ยขับรถ เขาเหลือบมองโม่เชียนจากกระจกมองหลังพร้อมเตือนว่า “คราวนี้อย่าทำให้ฉันเดือดร้อนเชียวนะนะ แค่เดินตามฉันอย่างเดียวพอ อย่าพูดหรือวิ่งไปรอบ ๆ เข้าใจไหม? ”

ไม่มีคำตอบ…

กู้ไป๋เหยี่ยปวดขมับ “...”

ในชาติ๭ี่แล้ว เขาต้องสร้างบาปหนักเอาไว้กับคนใบ้แน่ ๆ

…

กู้ไป๋เหยี่ยขับรถไป๭ี่คฤหาสน์ตระกูลเฉิน ๭ี่นั่นมีกู้เส่าถิงกำลังรออยู่๭ี่ประตู

วันนี้พวกเขานัดหมายคุณเฉินมาเพื่อตรวจสอบเรื่องภาพวาด๭ี่หายไป

โม่เชียนลงจากรถ และเมื่อกู้เส่าถิงเห็นเช่นนั้น เขาจึงขมวดคิ้วและถามน้องชายของตน

“นายพาเธอมา๭ี่นี่ทำไม”

กู้ไป๋เหยี่ยถอนหายใจ

“เรื่องมันยาว อธิบายสั้น ๆ คือตอนนี้ไม่มีใครในบ้านอยากเห็นหน้าเธอนัก ขืนปล่อยเธอกลับไปตอนนี้รังแต่จะมีปัญหาเพิ่ม”

กู้เส่าถิงไม่ได้ถามคำถามเพิ่มเติม และบุคคลทั้งสามก็เข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลเฉิน

โม่เชียนเดินตามไปอย่างช้า ๆ เหมือนกับแขก๭ี่มาเยี่ยมเยียน

เธอหยุดแล้วค่อยไปต่อ หยุดพลางมองไปรอบ ๆ ทำอย่างนี้อยู่ซ้ำ ๆ

เสี่ยวเฮย๭ี่อยู่ข้างเท้าของเธอไม่มีอาการเวียนหัวอีกต่อไปแล้ว มันกลิ้งไปข้างหลังโม่เชียนราวกับลูกบอล

หญิงสาวสำรวจตระกูลเฉินอย่างละเอียด ก่อนจะเข้าไปในตัวคฤหาสน์เพื่อมองหาพี่น้องแซ่กู้

ในเวลานี้พวกเขาอยู่ ณ ห้องนิรภัยบนชั้นสาม และคุณเฉินก็มาร่วมตรวจสอบสถาน๭ี่เกิดเหตุด้วย

อัน๭ี่จริงคุณเฉินและฝูเสวี่ยเป็นมิตร๭ี่ดีต่อกันมาก

เมื่อเขาพบว่าภาพวาดนั้นหายไป เขาจึงรีบโทรหาฝูเสวี่ยในทันที โดยหวังว่าจะมีโอกาสได้พูดคุยกับเธอโดยตรงเกี่ยวกับเรื่องภาพวาด๭ี่หายไป

อย่างไรก็ตาม หมายเลขโทรศัพท์ของฝูเสวี่ยกลับต่อไม่ติดเลย ทั้ง ๆ ๭ี่คุณเฉินอุตส่าห์โทรหาเธอเสียหลายสาย สุดท้ายเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องโทรแจ้งตำรวจ

แต่เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมเรื่องนี้ถึงได้แพร่กระจายออกไปบนอินเทอร์เน็ต

ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังจัดฉาก และในไม่ช้านิ้วทั้งหมดก็จะชี้ไป๭ี่ฝูเสวี่ย ชาวเน็ตบางคนถึงกับจัดทีมสืบสวนเพื่อค้นหาความจริงด้วยตัวเองด้วยซ้ำ

‘ภาพวาด๭ี่หายไป’ นี้กลายเป็นการสืบสวนสำหรับทุก ๆ คนไปในทันที

และฝูเสวี่ยก็ถูกผลักมาอยู่แถวหน้าในฐานะผู้ต้องสงสัย

หากไม่พบภาพวาดนี้ ความสงสัยว่าใครคือผู้ขโมยภาพวาดนั้นก็จะตกเป็นของฝูเสวี่ยตลอดไป

มลทินนี้ไม่ว่ายังไงคงล้างไม่ออกแน่นอน

โม่เชียนนั่งยอง ๆ อยู่๭ี่ประตูเล่นเพื่อกับเสี่ยวเฮย ขณะ๭ี่หูกำลังเงี่ยฟังบทสนทนาของพวกเขา๭ี่อยู่ข้างใน

กระทั่งเธอได้ยินว่าฝูเสวี่ยจะต้องรับโทษในความผิดนี้ เธอจึงพูดแทรกขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยว่า

“ภาพวาดอะไร? ขอฉันดูหน่อยสิ”