เรื่อง ชายาเกศาสั้น

ในระหว่างทางอัครเ๼๲า๤๪ี ค่อยๆ เล่าเรื่องที่โ๮๱า๽า๱๾์ทำนายแ๝ะเรื่อง๰ะ๻า๠๱๱๬ของ๝ู๻๧า๯ให้ภรรยาฟัง แต่ยังไม่บอกว่าเมื่อไหร่๝ู๻๧า๯จะได้กลับบ้าน

“แล้วนางจะได้กลับมาเมื่อไหร่” พระชายารอคำตอบว่าเมื่อไหร่

“เรื่องนี้ต้องรอท่านเซียนกลับมาก่อน แต่ท่านบอกว่านางตอนนี้เป็นลูกศิษย์ของท่าน นางปลอดภัยดี แต่ต้องพบการพลัดพรากครั้งที่สามก่อนจึงจะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้” ท่านอัครเ๼๲า๤๪ีพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา

“โธ่ ลูกคนดีของแม่ ตั้งแต่เล็กเจ้าก็เป็นเด็กที่มีเมตตา ชอบช่วยเหลือผู้อื่นมาตลอด เวรกรรมอันใดหนอลูกแม่” พระชายานั้นทุกข์ใจเมื่อรู้ว่าลูกต้องผจญกับสิ่งใด การพลัดพรากไม่ใช่เรื่องที่จะรับมือได้ง่ายเลย

“ไม่เอาน่า อันอันของเรานั้นเก่งกล้าสามารถ นางเข้มแข็งเหมือนเจ้า นางย่อมต้องผ่านอุปสรรคไปได้แน่นอน ข้าเชื่อเช่นนั้น” สองสามีภรรยาต่างก็ปลอบโยนซึ่งกันแ๝ะกัน แก้วตาดวงใจของพวกเขานั้นลำบากขนาดไหนกัน
_____________________________________

กลับมาที่ชายป่า ระหว่างรอกำลังพล อันดาก็เดินไปดูที่ทางน้ำอีกด้าน เห็นได้ชัดว่ามันเข้าไปในที่ส่วนตัวของใครบางคนแน่ๆ

“ข้าว่าที่ตรงนั้นน่ะ น่าจะเป็นคนคนมีเงินสินะ” อันดาชี้ที่ลึกเข้าไป

“งั้นเราไปดูกันเถอะ” แม่ทัพหยางเดินพาเธอเข้าไป ถ้าไม่ได้เข้ามาดูใกล้ๆ จะไม่สามารถรู้ได้เลยว่าด้านในป่าทึบเช่นนี้จะมีบ้านที่โอ่อ่าอยู่ท่ามกลางแมกไม้ มีบ่อน้ำขุดเป็นทะเลสาบกว้าง

"ใช้ชีวิตรื่นรมย์บนความทุกข์ของชาวบ้าน อยากรู้จริงๆ ใครเป็นเจ้าของ

“พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่ ทำไมแต่งตัวประหลาด” ชายคนนึงที่ท่าทางเหมือนพ่อบ้านหน้าตาบูดบึ้งเสียงดังโวยวาย

“เจ้าเป็นเจ้าของที่นี่เหรอ” แม่ทัพหยางถาม

“มีตาหามีแวว บ้านช่องใหญ่โตขนาดนี้คนธรรมดาเยี่ยงข้าจะเป็นเจ้าของได้อย่างไร ที่นี่เป็นบ้านรับรองของท่านเจ้าเมือง พวกเจ้าถ้าอยากยังมีหัวไว้บนบ่าก็รีบไสหัวไป เหล่าคุณหนูกำลังพักผ่อนอยู่” ชายคนเดิมไล่ตะเพิด

“แล้วท่านเจ้าเมืองอยู่หรือไม่” อันดาถาม

“ถึงอยู่พวกคนต่ำต้อยจะได้เข้าพบอย่างนั้นหรือ แต่งตัวเหมือนคนบ้า เจ้าเป็นโจรก็ระวังหัวไว้เถอะ” ไม่ขาดคำก็มีธนูยิงผ่านหน้าอันดาไปนิดเดียว

“อ๊ากก!” เสียงร้องเดียวจากนั้นคนที่ยิงธนูที่ซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ก็ร่วงลงมา พร้อมกับมีที่ปักอยู่ที่คอ นั่นเป็นมีดของแม่ทัพหยางที่ปาสวนออกไปโดยแทบจะไม่ได้มองด้วยซ้ำ

“เด็กๆ โจรบุกรุก!” ชายคนเดิมตะโกนไม่ทันขาดคำก็มี-่ากระสุนพุ่งมาที่ทั้งสองแต่ก็ถูกหยุดไว้ได้ด้วยดาบเดียว โดยที่แม่ทัพหยางดึงอันดาเข้ามาในอ้อมกอดของเขา

“เอาปืนมั้ย” อันดาถาม

“ไม่จำเป็นพวกกระจอกนี่แค่มีดสั้นข้าก็เหลือเฟือแล้ว” เป็นอย่างที่แม่ทัพหยางพูดจริงๆ มีดบินที่เขาซัดออกไปวิ่งเป็นวงโค้งตัดทะลุคอของมือธนูทุกคนจนร่วงลงมา

แต่ว่านอกจากพวกซุ่มยิงก็มีกองกำลังวิ่งออกมาจากภายในจวนใหญ่

“เจ้าไปหลบบนต้นไม้ก่อน หรือที่ไหนก็ได้ อย่าให้โดนทำร้าย” แม่ทัพหยาง

“เอาปืนมั้ย” อันดาครั้งนี้ไม่พูดเปล่าบรรจุกระสุนแล้วยื่นให้เขา ที่เธอถามว่าใช้ปืนมั้ยเพราะแค่ยิงขู่พวกนั้นจะหยุดทันทีแต่ดูเหมือนแม่ทัพหยางจะไม่สบอารมณ์พวกเหิมเกริมเท่าไหร่

“…” แม่ทัพหยางไม่ตอบเพราะไม่อยากใช้ปืน

“จับพวกมันไว้แล้วเอาไปฝึกทหารหรือใช้งานก็ได้ อย่าให้ตายเปล่าเลย” อันดาบอก

“ปัง!” แม่ทัพหยางถอนหายใจแล้วหยิบปืนมายิงขึ้นฟ้าเพื่อให้กลุ่มทหารนั้นหยุด ซึ่งก็ได้ผลเพียงชั่วคราว

“ของนั่นแค่เสียงดังเหมือนประทัด เจ้าจะกลัวไปทำไม โอ๊ย” ชายที่เรียกคนออกมาพยายามปลุกขวัญ แม่ทัพหยางเลยแสดงให้ดูว่าอานุภาพของปืนเป็นอย่างไร

“ถ้ายังพูดมากครั้งต่อไปข้าจะเล็งที่หัวเจ้า” แม่ทัพหยางชี้ปลายกระบอกฝืนไปที่ชายคนนั้น

“ท่านพ่อบ้าน!” คนที่ดูเหมือนหัวหน้าเข้าไปประคองชายที่ล้มลง

“อ้อเป็นพ่อบ้านอย่างนี้นี่เอง” อันดาที่ไม่ยอมไปซ่อนตัว แต่แอบอยู่ข้างหลังแม่ทัพหยางโผล่หน้าออกมาทัก

“ข้าบอกให้เจ้าไปซ่อน” แม่ทัพหยาง

“ก็ท่านบอกข้าเองว่าพวกนี้กระจอก” อันดาตอบตาใส ดวงตาสีเขียวใสเป็นประกายเหมือนจะดึงดูดแม่ทัพหยางให้ลืมไปว่ากำลังยืนเผชิญหน้ากับกลุ่มคนอันตรายอยู่

“เจ้าว่าใครกระจอก ไอ้หนู!” มือปราบสวีตวาดเรียกสติ

“ข้าไม่ใช่ไอ้หนูนะ!” อันดายืนเท้าเอว แม่ทัพหยางเพิ่งสังเกตว่าเธอถือธนูที่คงจะไปเก็บจากร่างที่ร่วงลงมา

“เจ้านี่ไวเหลือเกินนะ” แม่ทัพหยางยังคงไม่สนใจกองกำลังตรงหน้า พูดคุยกับอันดาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"โอ๊ยพวกเจ้า จัดการมันทีเลือดข้าจะไหลหมดตัวแล้ว"พ่อบ้าน

“ปัง!” ครั้งนี้กระสุนเจาะกะโหลกพ่อบ้านตายคาที่

“ข้าว่าเขาไม่ได้พูดอะไรมากเลยนะ” อันดาช็อกกับความเด็ดขาดที่โหดเหี้ยมของแม่ทัพหยาง ไม่ใช่แค่เธอ แต่ทุกคนตื่นตะลึง

“อ้อ สำหรับข้าคือมันสมควรหุบปาก พวกเจ้าใครที่เป็นคนรับผิดชอบคนต่อไป” แม่ทัพหยางตอบ

“เอ้อ ข้าเอง” มือปราบสวีรู้สึกเกร็งเพราะระแวงว่าเขาจะเป็นรายต่อไป

“ไปเรียกเจ้าของบ้านออกมา” แม่ทัพหยาง

“ข้า ข้าเกรงว่าจะไม่ได้ ท่านเจ้าเมืองไม่อยู่ มีแต่คุณหนูแ๝ะเพื่อนๆ ที่มาพักผ่อนที่นี่ แต่ท่านคือใครกันแน่” มือปราบสวีรวบรวมความกล้าถามขึ้นมา

“ข้าชื่อหยางเจียจุ้น เจ้ารู้จักหรือไม่” แม่ทัพหยางบอกแค่ชื่อเท่านั้นทุกคนทรุดลงคำนับเขากับพื้น

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยสมควรตาย” เหล่ากองกำลังที่อยู่ตรงนั้นทรุดลงแ๝ะตัวสั่นเทา มีใครไม่รู้จักเทพสงครามหยางเจียจุ้นบ้าง มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับเขามากมาย คนที่เขาไม่พอใจ แค่เดินผ่านหัวก็หลุดออกจากบ่าไปแบบไม่รู้ตัว การสร้างเรือนขนาดใหญ่ในป่าแ๝ะเปลี่ยนทางน้ำ นั้นข้อหาหนักนักพวกเขาไม่รอดแน่

ใจจริงคิดจะจู่โจม แต่เห็นฤทธิ์เดชของอาวุธที่อยู่ในมือเขาแล้วไม่มีใครกล้าอีกแล้ว เพราะเคยได้ยินว่า นอกจากคนที่ต่อต้านเขาต้องตายแล้ว ครอบครัวลูกเมียพ่อแม่พี่น้องของคนเหล่านั้นไม่มีใครรอด หากพวกเขาทำไม่สำเร็จนั่นหมายถึงลูกเมียของพวกเขาด้วย

ในขณะที่มีคนใจกล้ากำลังพุ่งตัวเข้ามาทางแม่ทัพหยาง จู่ๆ ก็มีเหยี่ยวตัว๮๲ึ่๹โผเข้ามาเอาปีกตีเขาแ๝ะจิกเอาดวงตาของคนคนนั้นออกมา

“อาเฟย หยุดเถอะ พอแล้ว” อันดาจำได้ ที่น่าแปลกคือธรรมดาอาเฟยไม่ฟังใครนอกจากแม่ทัพหยาง แต่ครั้งนี้มันกลับฟังอันดา มันหยุดโจมตีชายคนนั้นแล้วบินวนไปรอบๆ

“อาเฟยมานี่” แม่ทัพหยางเรียกอาเฟยหยุดข่มขู่คนเหล่านั้น ที่คิดว่าจะจัดการเขาแต่กลายเป็นว่าการขยับตัวแม้เพียงเล็กน้อยก็อยู่ในสายตาเหยี่ยวพิฆาตอย่างอาเฟย

“เอาน้ำมาล้างแผลก่อน ยกหัวสูงๆ ให้ข้าดูหน่อย” อันดาที่ไวมากกลับวิ่งเข้าไปดูคนเจ็บโดยไม่สนใจว่าอาจถูกพวกนั้นทำร้ายได้ โชคดีที่คนเหล่านี้เป็นเจ้าหน้าที่ทางการ แ๝ะมีความยำเกรงต่อหยางเจียจุ้นมาก จึงไม่มีใครคิดพิเรนทร์จับเธอเป็นตัวประกัน
_______________________________________

อาเฟยโหดเบอร์๮๲ึ่๹