เรื่อง ข้ามมิติมาเป็นสาวน้อยนักทำฟาร์ม [แปลจบแล้ว]
ในยุคสมัยนี้ ค่าใช้จ่ายในการกันยุงกันแมลงสูงไปสักหน่อย เรื่องทั้งหมดนี้จำเป็นต้องผ่านผู้เชี่ยวชาญวิถีชาวบ้านให้จัดการเป็นพิเศษ ซึ่งพวกเขาีวิธีจัดการของตนเองอยู่ รวมกับสมุนไพรพิเศษ ค่าใช้จ่ายในการจัดการถือว่าแพงมากจริงๆ แต่ในยุี้าไม่จัดการกันยุงกันแมลง เรือนพวกนั้นอยู่ได้ไม่กี่ปี ึตอนนั้น็ต้องสร้างใหม่ ค่าใช้จ่ายะยิ่งสูง อย่างไร หลังจากจัดการเรือนเสร็จแล้ว ีความเป็นไปได้ว่าะอยู่ได้สามสิบึสี่สิบปี แต่าไม่จัดการมักะอยู่ได้เพียงไม่กี่ปีเท่านั้น ดังนั้นรายได้ของผู้เชี่ยวชาญที่ช่วยชาวบ้านป้องกันแมลง จึงีอนาคตมากมาโดยตลอด แม้พวกเฉินเนี้ยนหรานะีความคิดอย่างยุคปัจจุบันและเข้าใจความรู้มากมาย แต่สำหรับเคล็ดลับชาวบ้านเช่นนี้ พวกนางไม่เข้าใจ ดังนั้นจึงไม่สามารถประหยัดค่าใช้จ่ายในด้านนี้ได้
“ช่วยไม่ได้ าต้องการให้ใช้ได้นานต้องลงทุน แค่เรือน พวกเรายังต้องสร้างเรือนรับรองอีกด้วย รวมึห้องทำกิจกรรม ยังต้องซื้อที่นาของที่นี่ งาน็จ้างมา ลำพังเงินทุนระยะแรก ข้าคำนวณู ประมาณูแล้ว ะอย่างไร็ห้าึแปดื่ตำลึง ก่อนหน้านั้นพวกเราะต้องค่อยๆ สร้างอำนาจเสียก่อน สินค้าเกษตรของข้าพวกนี้ต้องค่อยๆ เผยแพร่กระจายออกไป ที่ดีที่สุด ภายในหนึ่งึสองปีนี้ะต้องนำสินค้าเกษตรพิเศษของข้าพวกนี้เผยแพร่ไปให้ไกลจนในเมืองหลวงต่างรู้จัก”
“ึตอนนั้นเริ่มจากที่ชนชั้นสูงเหล่านี้ ได้ทานอาหารของชาวเกษตรของพวกเราเป็นสิ่งเชิดหน้าชูตา ในตอนนั้นค่อยสร้างหมู่บ้านพักร้อนนี้ตามขึ้นมา เช่นนี้ถือว่าพัฒนาต่อไปได้แล้ว”
หนิงเียงพยักหน้า “หรือะูว่า ขั้นตอนนี้ พวกเราสมควรซื้อที่ดินก่อน จากนั้นค่อยนำสินค้าเกษตรของเจ้าออกมาเผยแพร่รูปลักษณ์ และส่งออกไปขาย หลังจากทำสำเร็จแล้วจึงพัฒนาต่อไป โดยดำเนินการสร้างหมู่บ้านพักร้อน เฉินเนี้ยนหราน เจ้านี่เจ้าเล่ห์ไม่เบาจริงๆ ขั้นตอนนี้ ะคิดอย่างไรล้วนเป็นเจ้าที่ได้ประโยชน์ ไม่ต้องสนใจว่าุ้าหมู่บ้านพักร้อนะเป็นอย่างไรเ ุ้าที่ได้รับผลประโยชน์ะต้องเป็นเจ้าอย่างแน่นอน แม่นาง เจ้าฉลาดนัก เจ้าแน่มาก”
เฉินเนี้ยนหรานยิ้มอ่อนไม่ยอมรับ แผนระยะยาวนี้ าหลังจากดำเนินการจริงแล้ว ที่ได้ประโยชน์มากที่สุด็คือนางจริงๆ ไม่ว่าะผลักดันการขายสินค้าพิเศษก่อนหน้า หรือสร้างหมู่บ้านพักร้อนตามหลัง ทั้งหมดนี้ล้วนทำให้นางได้รับผลประโยชน์ทั้งสิ้น
“แต่เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่า สร้างหมู่บ้านพักร้อนที่นี่ ไม่เพียงเจ้าที่สามารถได้พักร้อนที่นี่ ทั้งยังสามารถพาสาีในอนาคตของเจ้ามาสร้างเรือนอยู่ที่นี่แล้วีลูก ึยามนั้นยังสามารถบริหารูแล นับเงินได้ตามสบาย อีกอย่าง เจ้าไม่สามารถอยู่ในโรงเตี๊ยมไปตลอดชีวิต ะอย่างไร ต่อไป็ต้องมาใช้ชีวิตธรรมดา ข้ากำลังช่วยเจ้าอยู่ ให้เจ้าได้หลุดพ้นจากทะเลแห่งความเจ็บปวด”
หนิงเียงกัดฟัน แตุ่้า็ยังรับคำ “เรื่องนี้ อย่างไร็ใหญ่ไปเสียหน่อย ข้าะต้องเขียนลำดับแผนออกมาเสียก่อน และเอามาเปรียบเทียบกันสักรอบ แม้หลายปีนี้ข้าะหาเงินได้มาก แต่าต้องลงทุนเงินเข้าไปในหมู่บ้านพักร้อน เช่นนั้นะต้องทุ่มเงินไปจนหมด เฮ้อ จนแล้ว ูเหมือนว่ากลับไปข้าะต้องรับแขกแต่โดยดีแล้วล่ะนะ าไม่ให้บุรุษพวกนั้นจ่ายเงินจนเข้าเนื้อ อย่าเรียกข้าว่าหนิงเียงเ”
เฉินเนี้ยนหรานหัวเราะออกมา “ปัดตกไปเถิด ชื่อหนิงเียงของเจ้า าเปลี่ยนไปโรงเตี๊ยมอื่น ย่อมสามารถเปลี่ยนไปเป็นชื่ออื่นได้ พอไปึเมืองหลวง เจ้าแค่เปลี่ยนฉายาอีกครั้ง ็ตามเจ้ามาอยู่ดี เป็นหนิงเียงนี่คุ้มค่าจริงๆ เเชียว”
หนิงเียงหัวเราะตาม แต่สตรีหน้าหนานี้ เพียงครู่เดียว็เงยหน้าขึ้นทำท่ามุ่งมั่นมาก “ะูเช่นนี้ไม่ได้หรอกนะ ต่อไปข้าะยังใช้ชื่อของหนิงเียง อีกทั้ง ข้าตัดสินใจแล้ว จากนี้ข้าะใช้ชื่อนี้ไปตลอด แม้ลูกชายของข้าะลืมตาขึ้นมาูโลกข้า็ะใช้”
เรื่องนี้ แม้หนิงเียงะไม่เคาะตัดสินตรงนั้น แตู่จากดวงตาเปล่งประกายของนาง เฉินเนี้ยนหรานเชื่อว่า นางสนใจเรื่องนี้มากอย่างแน่นอน
าเริ่มทำแผนหมู่บ้านพักร้อนแล้ว การะพัฒนาหมู่บ้านเล็กๆ นี้ ะต้องซื้อที่ดินเป็นจำนวนมาก แน่นอนว่าะให้ดีที่สุด ตอนซื้อที่ดินต้องเลือกพื้นที่ที่ใกล้กับภูเขาเป็นการดีที่สุด อย่างไระต้องสร้างเียน เช่นนั้นต้องเข้าใกล้ภูเขาเียนด้วย
“หนิงเียง หมู่บ้านพักร้อนเป็นแผนระยะยาว ภายในเวลาอันสั้นพวกเราไม่สามารถทำมันให้เป็นจริงได้ ก่อนอื่น เรื่องซื้อที่ดินะต้องซื้อที่ดินตรงนั้นให้หมด คาดว่าคงใช้เวลาสองึสามปี ดังนั้นข้าเพียงแค่วางแผนระยะแรกึตรงนี้ าเป็นไปได้ ตั้งแต่ตอนนี้พวกเราะต้องซื้อที่ดินกับภูเขา ะให้ดีต้องซื้อภูเขาพวกนั้นกับที่ดินมาให้หมด ีที่ดินเพียงพอจึงะสามารถดำเนินการทำแผนหมู่บ้านพักร้อนให้เป็นจริงได้”
“ข้าเข้าใจ แต่แผนนี้ข้าะต้องเพิ่มเติมเข้าไปสักหน่อย ส่วนคำตอบข้าะให้เจ้าภายในเดือนนี้ าสามารถลากเหล่าคุณชายเข้ามาได้ ข้าหวังว่ามันะเป็นจริงได้ ึตอนนั้นีที่ีอำนาจมากีเบื้องหลังใหญ่โตมาเข้าร่วม ข้าคิดว่าแม้ะซื้อที่ดินคงะราบรื่นขึ้นมาก เพียงแต่ าต้องการูโน้มน้าวเหล่านี้ เกรงว่าะต้องลงแรงสักหน่อย”
“เช่นนั้น็ได้ เอาตามทีู่กันนี้ พวกเราะต้องพัฒนาให้ใหญ่ขึ้น ไม่ใช่เพียงเล็กๆ น้อยๆ ” เฉินเนี้ยนหรานโบกมือ ในใจกลับรอคอย าทำการค้าสำเร็จและสามารถพาลูกชายกลับมาได้แล้ว...ไม่สนใจว่าการอยู่ที่จวนสกุลโจวของถวนถวนะีชีวิตความเป็นอยู่เช่นไร แต่าไม่ได้อยู่ข้างกายเขา นางล้วนไม่พอใจ
พอคิดึลูกชาย จิตใจที่ห้าวหาญเมื่อครู่ของเฉินเนี้ยนหรานค่อยๆ สลดลง
แต่ยิ่งีความกดดัน ยิ่งทำให้ีความมุมานะ
ในวินาทีนั้น ความเศร้าทั้งหมดของนางแปรเปลี่ยนเป็นความฮึกเหิม
หลังจากลงต้นอ่อนแล้วคือคอยูแล แม้ขาของหวงเต๋ออันะได้รับบาดเจ็บ แต่ยังีเหล่าจ้าวและงานระยะยาวอีกหลายช่วยกันูแล เฉินเนี้ยนหรานจึงไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไปนัก
หลังจากผ่านช่วงการตรวจสอบไปแล้ว นางค้นพบเรื่องที่น่าชื่นชมมากเรื่องหนึ่ง นั่นคือจ้าวซื่อทีู่แล้วเป็นสตรีที่ไม่โดดเด่นเท่าใด แต่ในเรื่องบริหารงานเกษตรกลับีความสามารถของตนเอง เฉินเนี้ยนหรานจึงจงใจมอบงานโยนให้อีกฝ่ายรับไปจัดการต่ออยู่หลายครั้งเพื่อเป็นการฝึกนาง ทดสอบความสามารถของนาง ุ้า ที่น่าประหลาดใจที่สุด็คือ จ้าวซื่อสามารถจัดงานได้เป็นขั้นลำดับ
แม้เฉินเนี้ยนหรานะไม่อยู่ที่เรือน นาง็สามารถจัดการได้ว่าควรทำอย่างไรให้ดินเรียบร้อย ควรพัฒนาอย่างไร และจัดการึน้ำเช่นไรได้ดีมาก
ูได้อย่างไม่เกินจริงเว่า แม้แต่ตัวเฉินเนี้ยนหรานเอง สามารถทำได้เพียงในส่วนนี้แล้ว จากตรงนี้สามารถมองออกได้เว่า จ้าวซื่อเป็นสตรีที่ีความฉลาดแฝงอยู่มาก
วันเวลาผ่านไปอย่างสงบเช่นนี้ เพียงครู่เดียว็ผ่านไปสองเดือน ในวันหนึ่งหนิงเียงได้เดินทางมาหานางอีกครั้ง ทั้งยังให้คำตอบที่น่าพอใจแก่นางว่าะร่วมสร้างหมู่บ้านพักร้อนตามความคิดในยุคปัจจุบัน
“แม่นาง ความสุขในบั้นปลายชีวิตของข้า ขึ้นอยู่กับหมู่บ้านของเจ้าแล้ว ต่อไปข้าะพึ่งพาหมู่บ้านแห่งนี้าิน เจ้า็รู้ว่านี่คือสมบัติทั้งชาตินี้ของข้า” ยามที่หนิงเียงนำตั๋วเงินราคาื่ตำลึงมาวางไว้ตรงหน้าของเฉินเนี้ยนหรานยังคอยร้องโหยหวนไม่หยุด ท่าทางเจ็บปวดใจนั้น ทำให้เฉินเนี้ยนหรานที่เห็นเข้าอยากะเตะนางสักสองที
“พอเ ยังะสมบัติทั้งชาตินี้อีก หลัวหนิงเียงเจ้าูความจริงจากใจเถิด เจ้ามาอยู่ที่นี่เพิ่งะกี่ปี เวลาแค่เพียงหกเจ็ดปีใช่หรือไม่ ในเวลาหกเจ็ดปีนี้หาเงินได้มากมายเช่นนี้ เจ้าควรรู้จักพอเถิด เฮ้อ จนึตอนนี้ข้ายังหาเงินได้แค่ไม่กี่พันตำลึง ทั้งจำนวนนั้นยังลำบากทำงานดึกดื่นึะได้มา” อีกอย่าง าไม่ได้เจอกับโจวอ้าวเสวียน เกรงว่าหลายพันตำลึงนี้คงไม่ใช่สิ่งที่ะหามาได้ง่ายๆ ในยุคสมัยนี้ าปรารถนาะหาเงินต้องีความสามารถและความสัมพันธ์จริงๆ
“ตัวเจ้าเลือกเส้นทางที่ไม่เหมือนผู้ใดเอง ะโกรธใครได้ อา ใช่แล้ว ข้ามาที่นี่เพื่อะบอกเจ้า ครั้งนี้พวกเราะต้องไปหาโอกาสใช่หรือไม่ และต้องปล่อยข่าวเรื่องเียนพวกนั้นด้วย ดังนั้นเจ้าอาจะต้องไปด้านนอกกับข้า”
ูึตรงนี้ หนิงเียงีท่าทางเหมือนอยากะูแต่ไมู่ นางมองไปทางเฉินเนี้ยนหรานด้วยสายตาที่แฝงความหมายโดยนัยไว้ ท่าทางเหมือนกำลังคิดหนัก
“ูมาเถิด ยังีเรื่องใดอีก็ูออกมาให้หมดในคราวเดียว ข้าคอยฟังอยู่นะ เรื่องพรากแม่พรากลูกข้า็ผ่านมันมาแล้ว ยังะีเรื่องใดที่ะล้มข้าได้” เฉินเนี้ยนหรานกลับนิ่งกว่านางมาก ทั้งยังเร่งให้นางูเรื่องราวความจริงออกมานิ่งๆ
“แล้ว็ ข้าได้ยินมาว่า...อยู่ที่นั่นเขาเจอกับปัญหาแล้วน่ะสิ”
มือที่กำลังถักเชือกของเฉินเนี้ยนหรานเชื่องช้าลง เชือกพวกนี้นางเตรียมเอาไว้ใช้มัดของ ลานเลี้ยงไก่ในภูเขาเริ่มปล่อยลูกไก่ออกมาเลี้ยงแล้ว แม้ะยังศึกษาไม่พบว่าต้องใช้อุณหภูมิเท่าใดจึงะสามารถฟักไข่ไก่ออกมาได้ แต่ลูกไก่ที่ควระซื้อมา นาง็หาไปซื้อมาแล้ว ส่วนลูกหมู็ได้ปล่อยเอาไว้บนภูเขาแล้ว ปล่อยเลี้ยงไว้เป็นหมูป่า ในวันนี้บนภูเขาีสองสาีภรรยาจ้าวซื่อและงานระยะยาวพักอาศัยอยู่ที่นั่น หนึ่งเพื่อแก้ไขปัญหาที่พักของงานระยะยาว อีกทางหนึ่ง็แก้ไขปัญหาคอยูแล
ตอนกลางวันให้น้องห้ากับน้องหกและพวกเด็กๆ พากันไปตัดหญ้าและสิ่งอื่นๆ มาใส่เข้าไปในลาน แม้ะไปเล่น็ะเล่นอยู่ที่นั่น อย่างไรตอนกลางวันผู้ใหญ่ล้วนต้องทำงาน พวกนางที่เป็นเด็กวัยกำลังโตให้เป็นรับผิดชอบเฝ้าหมูกับลูกไก่ สำหรับน้องหก อาเิงและเสี่ยวสือโถวแล้ว สามารถปกป้องภูเขาได้ ถือว่าเป็นเกียรติของพวกเขา
เอาคำูของน้องหกมาู็คือ “ท่านพี่ ท่านวางใจแล้วมอบหน้าที่ให้พวกข้าทำเถิด ตอนสายพวกข้าไปเรียนหนังสือที่ห้องเรียน ตอนนั้น็ให้เสี่ยวสือโถวกับท่านน้าูไป ตอนบ่ายหลังจากที่ข้ากับอาเิงเลิกเรียนแล้วะมาเปลี่ยนกับพวกเขาได้ งานพวกนี้พวกข้าะทำโดยไมู่อะไร แต่ท่านพี่ะต้องจ่ายค่าแรงให้กับพวกข้า ไม่เช่นนั้นไม่ีแรงจูงใจ”
เรื่องเป็นเช่นนี้ จากคำขอของน้องหก เฉินเนี้ยนหรานรับคำ ขอแคู่แลดี ให้อาหารได้ไม่เลว ึตอนที่ได้เงินจากการขายไก่และหมู ะพิจารณาในส่วนของพวกนางด้วย
สำหรับเรื่องที่ตนเองสามารถใช้ความสามารถหาเงินมาได้ เด็กน้อยพึงพอใจพอสมควร ดังนั้นหลายวันที่ไปเรียนนางจึงถูกพวกเด็กๆ ที่เรียนด้วยกันอิจฉา
หลังจากจัดการเรื่องไก่เสร็จแล้ว เฉินเนี้ยนหรานยังไปูบัวกับปลาที่ปลูกและเลี้ยงเอาไว้ในบ่อด้วยตนเอง สิ่งที่ทำให้นางยินดีคือปลาไม่ได้ตายเพราะเลือกสภาพแวดล้อมที่อาศัยอยู่ กลับกันอาจเพราะเป็นแหล่งน้ำจากที่เดียวกัน ปลาพวกนี้จึงีชีวิตอยู่ในึอย่างีความุา
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??