เรื่อง ข้ามมิติมาเป็นสาวน้อยนักทำฟาร์ม [แปลจบแล้ว]
“งดงาม งดงามจริงๆ แค่มองก็ทำให้คนอยากทานแ้ กลิ่น...” เาค่อยๆ สูดหายใจเข้า “กลิ่นี้หอม หอมจริงๆ ตอนี้ข้าอยากชิมอาหารของพวกเ้าแ้ว่าเป็นเช่นไร”
คีบท้องหมูเข้าปาก ตาของชายชราค่อยๆ หรี่ลงช้าๆ ตั้งใจลิ้มอาหาร พวกเฉินเี้ยนหรานีู่่ด้านข้างมองไปทางเา เ้าสิ่งี้พวกเาทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมาก ทานเองก็รู้ึกว่าชาติไม่เลว แน่นอนว่าผู้ใดจะรู้ว่าคนอื่นจะรู้ึกอย่างไร? ชายชราตรงหน้าผู้ี้ เพียงมองก็รู้แ้ว่าศึกษาเรื่องการกินมาอย่างดี หากเารู้ึกว่าัดี าีอาจจะประสบความสำเร็จ เพียงแ่เวลานานมากแ้เุใเาไม่พูดอะไรเลยเล่า?
เฉินจื่อหมิงอดตื่นเต้นไม่ไ้ เามองชายชราี่ทานอาหารอย่างไม่เร่งร้อน จึงเอ่ยปากถามเสียงสั่นไปว่า “เป็นอย่างไรบ้างท่าน?” เุใเาทานช้าเช่นี้!
ยิ่งเาเร่งเช่นี้ ชายชรายิ่งไม่รีบร้อนเข้าไปใหญ่ ทำเพียงละเลียดทานไปอย่างช้าๆ
หลังจากทานเข้าไปแ้คิ้วยังขมวดเข้าหากันแน่น เาทำหน้ายับย่นมองเฉินจื่อหมิงัเฉินเี้ยนหรานี่มองตากันราวัจะพูดว่า จบแ้ จบแ้ เฮ้อ ยุ่งยากแ้ รู้ึกเหมือนว่าของี่เหมาะัพวกเราทาน จะไม่เหมาะัคนอื่น
เฉินเี้ยนหรานี่เดิมทีนิ่งสงบ ตอนี้เริ่มไม่สามารถนิ่งเฉยไ้อีกแ้ การปรุงก่อนหน้าี้ไ้มาตรฐานไม่มีปัญหาเลยสักนิด เุใชาติกลับไม่เหมาะกัน?
นางหยิบท้องหมูขึ้นมาลองชิม
กรอบ เผ็ด่ๆ แ่มีกลิ่นหอมแฝออกมา สามารถพูดไ้อย่างไม่เกินจริงเลยว่า อาหารี้เทียบัการุ๋จาก้ำแใสแ้ ชาติีากว่าเท่าตัว
“ฮ่าๆ ไม่เลว ไม่เลวเลย อาหารุ๋ชาติดีเช่นี้ คนแก่เช่นข้าเพิ่งจะเคยทานครั้งแรก ของพวกี้ข้าเอาทั้งหมดเลย” ในตอนนั้นเองี่ชายชราหัวเราะออกมาดังลั่น ยกจานมาไว้ด้านข้าง นิสัยนั้นเหมือนักลัวคนอื่นมาแย่งของกินเาอย่างไรอย่างนั้น แก่แ้แ่กลับเหมือนเด็ก รู้จักหวงอาหาร
เฉินจื่อหมิงถอนหายใจ “ไอ๊หยา การแสดงของท่าน ทำข้าใจหายใจคว่ำนัก อร่อยก็บอกมาตรงๆ ไ้ ทำหน้ายับย่นจนข้าคิดว่าพวกข้าทำไม่ประสบความสำเร็จเสียแ้”
ชายชราหัวเราะลั่น ปากยัดของกินเข้าไปแ่ดวงตากลับถลึงตาใส่อีกฝ่าย “ผู้ใดใช้ให้ก่อนหน้าี้เ้าขวางข้าไว้เล่า ทั้งยังพูดว่าไม่ให้ข้าทาน เหอะ ข้าไม่แกล้งเ้า แ้ให้ข้าไปแกล้งผู้ใด”
“อ้าว อ้าว...เ้าสิ่งี้...พวกเ้าแน่ใจหรือว่าทำเป็นครั้งแรก? ครั้งแรกกลับสามารถทำชาติไ้เช่นี้ ฝีมือไม่เลวเลยจริงๆ พวกเ้าบอกว่าเตรียมจะนำไปขายี่โรงเตี๊ยมใดนะ? ต่อไปข้าจะไปทานี่นั่น”
ชาติี้ เป็นชาติี่เาไม่เคยทานมาก่อน แน่นอนว่าเาโลภอยากทานของแปลกใหม่ พอแก่แ้จึงมีงานอดิเรกด้านการกิน
เฉินเี้ยนหรานกลับมองท้องของเาู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามออกมา “ท่านตาเ้าคะ ใช่ว่าข้าไม่อยากขายให้ท่าน แ่ท้องท่านใหญ่เช่นี้ หากทานอาหารุ๋มากกว่าี้ เกรงว่าท่านคงต้องกังวลจะป่วยเป็นโรคบ้างนะเ้าคะ” คนแก่ทานอาหารุ๋ เนื้อมากไป ผู้ใดจะรู้ว่าจะเป็นโรคไขัในเลือดสูง ความดันสูงและน้ำตาลในเลือดสูงหรือไม่ เฉินเี้ยนหรานจึงเอ่ยห้าม้ความเป็นห่วง อย่างไรแม้ชายชราคนี้จะดูร่างกายแข็งแรง แ่ว่าท้อง...ใหญ่มากเกินไปแ้จริงๆ
แค่มองก็รู้ว่าทานมากจนอ้วน
บนใบหน้าของชายชรามีความกระอักกระอ่วนปรากฏขึ้นมาครู่หนึ่ง คนในครอบครัวเาจำกัดการกินของเามาหลายต่อหลายครั้งจริงๆ หากไม่ใช่เช่นี้ เาคงไม่แอบออกมาข้างนอกหรอก เนื่องจากคนี่คอยตามเามาล้วนแ่เป็นคนในครอบครัวส่งมา มีคนคอยตามไม่ค่อยสะดวกเท่าใดนัก
“เรื่องี้ เรื่องี้ แม่หนูอย่าสนใจเลย อย่างไรให้ข้าทานให้ชื่นใจเสียก่อนค่อยว่ากัน พูดกันไว้แ้นี่ว่าของกินพวกี้จะให้ข้าทาน ส่วนพ่อหนุ่มคนนั้น่ะ เ้ารีบห่อให้ข้าหน่อย ข้าจะเอากลับไปทานี่เรือน”
เฉินจื่อหมิงเมื่อถูกเาชี้ อยากปฏิเสธ แ่เฉินเี้ยนหรานีู่่ด้านข้างส่ายหน้า “ไปเถิด แ่ละอย่างห่อน้อยสักหน่อยเป็นพอ”
แม้ทุกอย่างจะห่อน้อยลง แ่เมื่อเอามารวมกันแ้ จำนวนกลับไม่น้อยลงเลย ชายชราทิ้งตำลึงก้อนโตไว้ให้อย่างพอใจ “ดีล่ะ ออกมาวันี้ถือว่าไม่เสียเปล่าแ้”
พูดจบ ชายชราคนี้รีบเดิน ต้องการอาศัยจังหวะี้ออกไป
“ท่านตาเ้าคะ ท่านต้องระวังสักหน่อยนะ อาหารี้ท่านต้องทานให้น้อยลงสักหน่อย โดยเฉพาะอาหารประเภทเนื้อ” เฉินเี้ยนหรานีู่่ด้านหลังยังกำชับไม่หยุด
ชายชราหันกลับมาถลึงตาใส่นาง ก้าวเท้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“แม่หนู เุใบนโลกใบี้ถึงไ้มีตาเฒ่าี่ตะกละเพียงี้ เฮ้อ หลังจากข้าแก่แ้ ต้องไม่เป็นคนเช่นี้แน่” เฉินจื่อหมิงถอนหายใจ “แ่อาหารี่เ้าุ๋ออกมา ไม่เหมือนผู้ใดจริงๆ ต่อไปพวกเราแค่ส่งอาหารุ๋ไปให้โรงเตี๊ยม ข้าเชื่อว่าทางโรงเตี๊ยมจะต้องชอบแน่นอน แ่มีเรื่องหนึ่งี่ข้ายังไม่ไ้พูด คนี่ไปโรงเตี๊ยมไม่ใช่ทุกคนจะทานเผ็ดไ้ ข้าเห็นว่าของีุ่๋ออกมาเผ็ดไม่น้อยเลย เ้านี่สามารถแก้ไขไ้หรือไม่? บางครั้งของไม่เผ็ด ชาติหอมก็ไม่เลวนะ”
เฉินจื่อหมิงเสนอขึ้นมาเช่นี้ เฉินเี้ยนหรานจึงหัวเราะดีใจ พยักหน้ายืนยัน “อืม ใช่เ้าค่ะ ดังนั้นวัตถุดิบี้ ต่อไปพวกเราจะต้องพัฒนาให้ดี ตอนี้ดูแลนิยมการทานของคนจำนวนมากเสียก่อน ลองใช้อาหารุ๋เผ็ดทดลองขาย เป็นเช่นี้จะดีกว่ามากนะเ้าคะ”
***
ุืหลิวุตา ุ่ิมองกระดานหมากรุกตรงหน้า ถึงแม้ในมือจะถือหมากู่ แ่ชัดมากว่า ความคิดของเาไม่ไู้่ี่หมากรุก
“เฮ้อ เรื่องี่เมืองหลวงยุ่งยากเล็กน้อย” ุืคิดไม่ตก แม้เาจะเป็นคนข้ามมิติเช่นกัน แ่ติดต่อพูดคุยัขุนนางี่เมืองหลวงพวกนั้น เรื่องบางเรื่องก็ไม่ไ้ โดยเฉพาะในยุคปัจจุบัน เาเป็นเพียงพ่อค้าตัวเล็กๆ ในยุคโบราณเาไ้ยืมอำนาจของโจวอ้าวเสวียน ถึงทำการค้าไ้ใหญ่โตถึงเพียงี้
แ่เส้นทางี้ ไม่ไ้ง่ายดายเลย
เมื่อคิดถึงตรงี้ ุืหลิวรู้ึกว้าวุ่นใจ
ชาติก่อนเามีชีวิตไม่ดีเท่าใดนัก ล้มเหลวในชีวิต ชาติี้จึงปรารถนาประสบความสำเร็จสักครั้ง แ่เป้าหมายในการประสบความสำเร็จคือไม่ใช้ความรู้จากชาติก่อนมาจัดการในโลกี้
การจัดการี้ แน่นอนว่ารวมถึงการทำการค้าให้ถึงในพระราชวัง้ น่าเสียดายี่ตอนี้เากลับทำการค้าี้ไม่ไ้
“ฮ่าๆ สหายเอ๋ย มาๆ ดื่มสุรา้กัน วันี้ข้าเอาของดีกลับมา้หนา” ตอนนั้นเอง ด้านนอกเรือนพลันมีเสียงหัวเราะสดใสดังมา
ุืหลิวไ้ยินเสียงหัวเราะจึงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา
เงยหน้าขึ้นมองร่างสูงใหญ่ หากเฉินเี้ยนหรานู่ี่นี่คงค้นพบสิ่งี่น่าตกใจ คนคนี้คือตาเฒ่าซิว ชายชราหน้าหนาี่ฝืนบังคับื้อาหารจากเรือนพวกนางก่อนหน้าี้
“ตาเฒ่าซิว ท่านหนีออกไปข้างนอกคนเดียวอีกแ้หรือ ครั้งหี้ไปเอาของกินอะไรมา?” ุืหลิวมองุะาในมือของเา ตาเฒ่าคนี้ ทุกครั้งี่หนีออกไปคนเดียวมักจะนำอาหารแปลกๆ กลับมา
แุ่ืหลิวี่ชอบทานเช่นกันนั้นรอคอยมาก เพราะงานอดิเรกของตาเฒ่าคนี้เหมือนัเา ทุกครั้งเาจึงสามารถเสพสุขไป้ไ้
ตาเฒ่าซิวหัวเราะก่อนจะเปิดุะาออก กลิ่นหอมลอยเข้าจมูก “เป็นอย่างไร หอมมากใช่หรือไม่ ข้าจะบอกเ้าให้นะ นี่่ะ ข้าไปบีบบังคับื้มา นางเพิ่งจะทำครั้งแรกก็ทำออกมาไ้ดีถึงเพียงี้ ไม่ง่ายเลย”
ุืหัวเราะืเจื่อน มองอาหารุใหญู่่ในุะา เากลืนน้ำลาย ยกมือขึ้นไปหยิบหนึ่งชิ้นขึ้นมาทาน เพิ่งจะทานเข้าไปเพียงคำแรกก็ยกนิ้วโป้งไปทางตาเฒ่าซิว “ชาติี้พิเศษมากจริงๆ ข้าไม่เคยทานมาก่อนเลย” แม้เาจะข้ามมิติมา แ่ของุ๋ี่ใส่้ำแกะหรี่นั้นเาไม่เคยทานมาก่อน อย่างไรยามีุ่ืหลิวู่ในยุคปัจจุบัน เาเพียงทำธุรกิจู่ในถิ่นของตนเอง การุ๋้้ำแกะหรี่เช่นี้ ในเมืองของเาไม่มี
“แน่นอน จมูกของข้าีา พอไ้กลิ่นก็รู้แ้ว่าัอร่อย ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร ข้าจะต้องเอาักลับมา สหาย เ้าต้องขอบคุณข้าให้มากๆ เชียว ี่มีเ้านี่มาให้เ้า่ะ”
ตาเฒ่าซิวยืดอกอย่างไ้ใจ ชาติี้ของเา ตอนยังหนุ่มภูมิอกภูมิใจในความสามารถของตน แ่เมื่ออายุมากขึ้นกลับมีงานอดิเรกเช่นี้ เพราะชอบของอร่อย ดังนั้นจึงเลือกมาก อาหารปกติเายังดูแคลนเลยจริงๆ
“ใช่ ใช่ ใช่ ขอบคุณท่านมาก หากไม่ใช่ท่าน ข้าคงไม่อ้วนขึ้นเรื่อยๆ น้ำหนักนี่ หลังจากท่านแก่ตัวแ้ก็เอาแ่อ้วนนะ” ุืหลิวหัวเราะลั่น แ่มือกลับไม่หยุด
ทั้งสองคนต่างพากันทานอย่างสนุกสนาน ด้านนอกกลับมีเสียงร้องเรียกดังขึ้น “ทำความเคารพคุณชายห้า”
ตาเฒ่าซิวี่ปากยังยัดไสุู้๋่ เมื่อไ้ยินชื่อคุณชายห้า สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
“ไม่ไ้ ไม่ไ้การ ข้าจะให้เ้าเด็กแสบเจอข้าไม่ไ้ หากเาเห็น ข้าจะถูกขังู่ในจวนไม่ไ้ออกไป เร็วเข้า รีบห่ออาหารนี่เร็ว”
ุืหลิวให้ความร่วมมืออย่างดี รีบนำอาหารไปวางไว้ี่ตู้ด้านข้าง ก่อนจะเช็ดปาก นั่งู่หน้าตารางหมากรุก้สีหน้าเคร่งเครียด
ตาเฒ่าซิวชักสีหน้า และเช็ดปากตาม ก่อนมานั่งู่ตรงข้ามุืหลิว
ขณะี่โจวอ้าวเสวียนเข้ามา เห็นสองชายชรากำลังนั่งเล่นหมากรุกกันู่
“ฮ่าๆ ดูตาเฒ่าเช่นเ้า อีกเดี๋ยวก็แพ้แ้” ตาเฒ่าซิวหัวเราะลั่น้ท่าทางไ้ใจ เพียงแ่ดวงตาทั้งสองข้างค่อยๆ ปรายตาไปมองโจวอ้าวเสวียนเงียบๆ เมื่อเห็นว่าเามองมาทางตนเอง จึงหัวเราะแ้ๆ ก่อนัา “หลานชาย มาหาุืหลิวอีกแ้หรือ”
โจวอ้าวเสวียนสูดหายใจเข้า ในอากาศยังมีกลิ่นของเนื้อสุกู่
เาไม่สนใจท่านตาของตนเอง ดวงตาคมกลับมองไปรอบๆ
ท่าทางเช่นี้ของเา ทำให้ตาเฒ่าซิวตกใจมาก
เากระพริบตาปริบๆ ให้คนี่นั่งตรงกันข้าม ความหมายว่า เ้ารีบไปเบนความสนใจของเ้าเด็กนี่สิ จะถูกจับไู้่แ้ ข้าจบเห่แ้ สวรรค์ เ้าเด็กนี่เุใถึงไ้ร้ายเช่นี้
ุืหลิวมองท่าทีร้อนรนของคนตรงหน้า จึงถามโจวอ้าวเสวียนเสียงเนิบ “ช่วงี้คิดวิธีแก้ไขปัญหาการค้าี่เมืองหลวงเรียบร้อยแ้หรือยัง?”
โจวอ้าวเสวียนค่อยๆ เดินมาหาทั้งสองคน สายตาหยุดู่ี่ตู้ข้างกายท่านอาจารย์ มุมปากขยับคล้ายจะยิ้มแ่ไม่ยิ้ม ตาเฒ่าซิวเมื่อเห็นท่าทางเช่นี้ของเา หัวใจเต้นตึกตัก จบแ้ จบแ้ เ้าเด็กนี่ นับวันยิ่งตรวจสอบเก่งนัก เุใจึงหาี่ซ่อนเจอไ้เล่า
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??