เรื่อง ข้ามมิติมาเป็นสาวน้อยนักทำฟาร์ม [แปลจบแล้ว]
ตลอดทางไปห้องเรียน ยังมีเด็กชายหลายคนสะพายกระเป๋าไปเรียน
เมื่อพวกนางไปถึงห้องเรียน หลินจวินเซิงกำลังยืนต้อนรับพวกนักเรียนอยู่ด้านหน้าประตู
ครั้นเห็นน้องหกกับพวกหนิวซื่อ นัยน์ตาของเขามีความผิดหวังแล่นผ่าน
“แม่หนู พี่สาวเจ้าไม่าส่งหรือ!” หลินจวินเซิงยิ้มพลางลูบหัวน้องหก
“ท่านพี่มีธุระเจ้าค่ะ ท่านบอกว่าจะไม่าเรือนครึ่งปี จะใช้เวลาบำเพ็ญตนอยู่ในเรือน ่ไปจะไม่ให้คนสัมผัสตัวส่งเดชและอาศัยโอกาสนี้าเอาเปรียบเจ้าค่ะ ท่านพี่บอกว่านี่คือการบำเพ็ญตนอย่างหนึ่ง” น้องหกรู้สึกเขินอายเล็กน้อย หลังารายงานเรื่องของพี่สาวเสร็จเรียบร้อยก็ไปยืน้างกายของหลินจวินเซิง
เมื่อถูกสายตากลมโตจ้องาอย่างเคารพนับถือ หลินจวินเซิงรู้สึกตนเองมีประโยชน์าก “นี้เจ้ายังไปริมแม่น้ำอีกหรือไม่?”
“้าไม่ไปแล้วเจ้าค่ะ อาจารย์” เมื่อถูกจี้โดนความเจ็บปวดในอดีต น้องหกรีบพูดแย้งขึ้นาอย่างรู้สึกอับอาย
หนิวซื่อเมื่อเห็นนางาถึงแล้วได้รับความรักาหลินจวินเซิง นางจึงรู้สึกชื่นชมาก นางกังวลเรื่องที่เด็กหญิงเ้าเรียนาตลอดว่าเ้าไปแล้วจะถูกคนรังแกซึ่งเรื่องนี้ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดขึ้น ดูเหมือนนางจะสาารถัเรือนไปได้อย่างสบายใจแล้ว
“อาจารย์ ศิษย์ช่วยท่านดีกว่าเจ้าค่ะ สั่ง้าาได้เลย” เมื่อเห็นหลินจวินเซิงงานยุ่ง น้องหกจึงเสนอตัวเ้าไปช่วยเหลือ
“ได้ๆ ายืนต้อนรับนักเรียนใหม่ตรงนี้า” หลินจวินเซิงต้องรับมือกับผู้ปกครองที่าสอบถาม ดังนั้นเมื่อมีน้องหกาเสนอตัวแบ่งเบาภาระไป เขาเต็มใจที่จะมอบงานให้นางกับอาเซิงช่วยกันำ
หลังาเด็กๆ ทั้งสองรับงานไป ต่างำงานกันอย่างดี แม้น้องหกจะไม่ค่อยหนักแน่นสักเท่าใด แต่ด้วยความปากหวาน ผู้ใดพบเห็นล้วนยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู
“ท่านลุงท่านป้าเชิญทางนี้เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์อยู่ด้านในเจ้าค่ะ มีเรื่องใดสอบถามสาารถเ้าไปหาได้เลย ส่วนเสี่ยวหลินตาม้าา เด็กผู้หญิงาทางนี้ เด็กผู้ชายไปทางนั้นนะ...”
เด็กชายร้องเรียกชื่อแต่ละคน จนคนที่ถูกทักทายชอบาก อาเซิงเป็คนหนักแน่น ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมทั้งยิ้มาด้วยความมั่นใจ เด็กน้อยพวกนั้นจึงเชื่อถือพวกเขาาก มีความสาารถ...พี่ชาย้างบ้านคิด ดังนั้นทั้งสองคนร่วมมือกันำงานได้ไม่เลวเลย หลินจวินเซิงเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนรับแขกได้ดี จึงวางใจในการตอบคำถามพวกผู้ปกครองพวกนั้น
“ฮ่าๆ มีเด็กผู้หญิงาเรียนด้วยหรือนี่”
ขณะที่น้องหกร้องทักทายอยู่นั้น มีเสียงแหลมเล็กดังขึ้นา
คิ้วของอาเซิงขมวดแน่น าความรู้สึก เสียงนี้คล้ายจะไม่ค่อยดีกับพวกเขาเท่าใดนัก รู้สึกเหมือนาหาเรื่องเลย
“โอ้ แม่หนูกิ่งไม้นี่เอง ดูสิแขนขาผอมเล็กนี่ บีบแล้วคงไม่มีเนื้ออะไรเลย”
น้องหกกับอาเซิงหันไปมอง คนที่าเป็จ้าวชุนฮวานี่เอง
คนที่เดินนำาคือเด็กชายอายุประาณสิบขวบชื่อโก่วจื่อ อายุเท่านี้าเรียนถือว่าไม่เด็กแล้ว อีกทั้งร่างกายของโก่วจื่อนั้นแข็งแรงาก ปกติแล้วเพื่อนๆ ที่เล่นกับพวกเขามีจำนวนไม่น้อย ในหมู่บ้านนี้โก่วจื่อถือเป็พี่ใญ่ของเด็กๆ
เนื่องาความขัดแย้งของครอบครัวจ้าวชุนฮวาและเฉินเนี้ยนหราน จึงำให้โก่วจื่อเอาความเกลียดไปลงที่น้องหกและอาเซิงเช่นกัน
เด็กชายมองไปทางน้องหกด้วยความท้าทาย โก่วจื่อพูดาเสียงเย็น “เด็กผู้หญิงตัวเท่ากิ่งไม้เช่นนี้ ้าจับสองทีก็สาารถำให้นางลงไปนอนกองกับื้ เหอะ เด็กน่าเกลียด หน้าตาน่าเกลียดแล้วยังำอะไรแปลกๆ”
จู่ๆ ก็ถูกเหยียดหยาม น้องหกจึงกรีดร้องแล้วตัวจะวิ่งพุ่งเ้าใส่
“เ้าเรียน เ้าเรียนแล้ว” ทันใดนั้นเอง หลินจวินเซิงซึ่งอยู่ด้านในเรียกพวกเด็กที่จะทะเลาะกันได้ทันเวลา การเ้าเรียนำให้หลีกเลี่ยงการทะเลาะกันได้
แน่นอนว่า หลังาเลิกเรียนแล้ว อาเซิงกับน้องหกับ้านกันในวันแรก น้องหกเดินับ้านด้วยฝีเท้าที่ไม่มั่นคง
“เฮ้ แม่นางตัวแสบ ไม่ไหวก็บอกกับนายหญิงเถิด าเจ้าเป็เช่นนี้่ไป เกิดเรื่องใญ่ขึ้นาจะำอย่างไร?” อาเซิงเห็นน้องหกที่ถูกต่อยหนักๆ ทนมองไม่ไหว
เลิกเรียน โก่วจื่อนั้นลากน้องหกเ้าไปที่เปลี่ยวแล้วต่อยนางหนักๆ าไม่ใช่เขาวิ่งไปได้ทันเวลา เกรงว่าแม่นางตัวแสบคงถูกต่อยจนเละไปแล้ว แม้จะเป็เช่นนั้น แม่นางตัวแสบัห้ามไม่ให้เขาบอกเฉินเนี้ยนหราน
ซึ่งเขารู้ว่านางกลัวนายหญิงจะเป็กังวล ดังนั้นจึงไม่บอก แต่เรื่องเช่นนี้ไม่พูดาจะดีจริงๆ หรือ! อาเซิงรู้สึกว่าามีเรื่องใดล้วนไม่ควรปกปิดนายหญิง
“อาเซิง าเจ้าบอกท่านพี่ ้ากับเจ้าขาดกัน ้าไม่อยากให้ท่านพี่เป็ห่วงตั้งแต่วันแรกที่เ้าเรียน อีกอย่าง เรื่องที่โก่วจื่อำร้าย้า ้าจะเอาคืน เหอะ เขากล้ารังแก้า ้าจะกัดเขาัไป”
น้องหกกำหมัด ครั้งหน้านางจะต้องคว้าโอกาสไว้ แล้วต่อยัไป ท่านพี่เคยพูดไว้ว่าคนอื่นตบเราครั้งหนึ่งเช่นนั้นจะต้องกัดั
เมื่อเห็นท่าทางราวกับเด็กตัวแสบ อาเซิงจึงไม่ได้พูดอะไร
ทั้งสองคนัเรือน คราแรกเฉินเนี้ยนหรานไม่ได้สนใจ ระหว่างนั้นนางมองสถานการณ์เล็กน้อยแต่แกล้งำเป็ไม่รู้เรื่อง เรื่องบางเรื่องน้องหกไม่ยอมพูดกับนาง นางจะแกล้งำเป็ไม่รู้
นางเชื่ออาเซิงซึ่งเป็คนหนักแน่น มีเขาอยู่คงไม่ำให้น้องหกเสียเปรียบเกินไปนัก อีกทั้งน้องหกไม่สาารถเติบโตอยู่ภายใต้ปีกของนางตลอดไป เป็ลูกของครอบครัวคนจนต้องเรียนรู้ที่จะเติบโต
แม้จะไม่ค่อยาเรือนเท่าใด แต่สองสามีภรรยาหนิวซื่อได้สร้างกำแพงให้สูงขึ้นาอีกสักเล็กน้อย เช่นนี้จึงำให้เฉินเนี้ยนหรานาเดินเล่นได้สะดวก
เมื่อเฉินเนี้ยนหรานตั้งครรภ์ได้สามเดือนครึ่ง เรือน้างๆ ก็สร้างเสร็จแล้ว แต่เจ้าของเรือนไม่เคยาเชิญดื่มสุรา จุดนี้ำให้ผู้คนแปลกใจนัก
โชคดีที่ไม่นานานั้น ป้าฝูคนนั้นเอ่ยาว่า เพราะพวกนางาช่วยเจ้านายดูแลเรือน ส่วนสุราแสดงความยินดีนั้น ่ไปเจ้านายาอยู่แล้วค่อยดูว่าจะเลี้ยงหรือไม่ พวกเขาที่เป็คนดูแลเรือนไม่รับผิดชอบด้านนี้ แต่เงินเดือนนั้นจ่ายให้เต็มเม็ดเต็มหน่วย
าคำพูดนี้ คนในหมู่บ้านล้วนรู้กันอย่างชัดเจนแล้วว่า ที่ครอบครัวฝูาพักอาศัยที่นี่เพียงแค่าช่วยดูแลเรือนเท่านั้น นั้นเองคนในหมู่บ้านต่างพากันคาดเดาว่าเจ้านายของครอบครัวฝูนั้นจะเป็ผู้ใด
แม้แต่เฉินเนี้ยนหรานเองบางครั้งก็ทายว่าเจ้านายของครอบครัวฝูคือผู้ใด
นางทายไปทายาก็ไม่มีทางทายถูกว่า เจ้าของเรือนนี้จะเป็คนที่ตนรู้จัก
ที่ตั้งครรภ์ได้ห้าเดือน นางได้ยินข่าวาหนิวซื่ออย่างไม่ได้ตั้งใจว่า
คุณชายห้าเรือนแล้ว!
“ได้ยินว่างานแต่งจัดได้ธรรมดาาก ฮูหยินสกุลโจวบอกว่าให้จัดธรรมดาสักหน่อย แต่คนเช่นนั้น เจ้าพูดสิว่าจะธรรมดาเพียงใด คนที่เขาไปสู่ขอเป็ถึงคนของา์เชียวนะ จะธรรมดาได้สักเพียงใดกันเชียว! แค่พูดถึงโต๊ะงานเลี้ยงก็จัดไปร้อยกว่าโต๊ะแล้ว เช่นนี้ถือว่าเป็การจัดแบบธรรมดาหรือ เจ้าว่าาสิ าจัดแบบยิ่งใญ่ เช่นนั้นจะต้องมีโต๊ะสักเท่าใดกัน?” หนิวซื่อไม่รู้เรื่องเจ้านายของตนกับคุณชายในอำเภอคนนั้น นางแค่พูดเรื่องที่ได้ยินาคนในหมู่บ้านเท่านั้นเอง
แต่เฉินเนี้ยนหรานที่อยู่้างกาย ำเพียงก้มหน้ารับคำเบาๆ ามองดีๆ จะเห็นว่ามือที่ถือเข็มของนาง มีเส้นเืเขียวปูดา เขา...สุดท้ายก็ได้เรือนกับสตรีร่างกายอ่อนแอที่หมั้นกันตั้งแต่เด็กสมปรารถนา ดีนัก ช่างดีนัก
“เรือนแล้วหรือ เรือนแล้ว...เป็เรื่องที่ดี” เฉินเนี้ยนหรานตอบหนิวซื่อด้วยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“เป็เรื่องที่ดีหรือ” หนิวซื่อร้องเหอะาเสียงเย็น “้าว่านะ ไม่เห็นจะเป็เรื่องดีอย่างไร เจ้าไม่ได้ยินคนที่ัาางานเลี้ยงพูดหรือ งานเลี้ยงเรือนนั่น ที่เ้าประตูา คนของสกุลโจวยังไ่ัได้ำพิธีตามปกติเลย ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เ้าาผู้เป็ญาิของา์ยังไ่ัได้เ้าเรือน ัเห็นเืบนื้ าที่ได้ยินาว่าเป็เืที่กระอักาปาก เจ้าว่าในวันมงคลก็เืเสียแล้ว เฮ้อ คุณชายห้าคนนั้นเป็คนเก่งกาจนะ น่าเสียดาย คาดว่าคงแต่งคนที่จะาใช้หลุมศพเ้าเรือนเสียากกว่านะ”
“กระอักเื? เพิ่งจะเ้าาก็กระอักเืเลยหรือ?” คิ้วของเฉินเนี้ยนหรานขมวดแน่น ดูเหมือนว่าครั้งนี้โจวอ้าวเสวียนจะ...โชคร้ายจริงๆ
“แน่นอน าที่้าได้ยินา เ้าาจะแต่งก็ะืะ านั้นหายใจไม่คล่อง อึดอัดาตลอดจนถูกรับาที่สกุลโจว สุดท้ายาถึงสกุลโจวยังคงหายใจไม่สะดวก เจอเรื่องวุ่นวายไปรอบหนึ่งสุดท้ายกระอักเืา หลายคนต่างคาดเดากันว่า เ้าาคนนี้แต่งเ้าาแล้ว ่ไปคงต้องจัดงานศพเสียแล้ว มิน่าคนในสกุลโจวบอกว่าจัดงานให้ธรรมดา าเปลี่ยนเป็ครอบครัว้าแต่งเ้าาเช่นนี้เ้าา คาดว่า้าคงต้องยิ่งจัดธรรมดาเ้าไปอีก เฮ้อ น่าเสียดายคุณชายห้าที่แสนเก่งกาจ”
“พี่สะใภ้ เหตุใดท่านจึงรู้ว่าเขาทุกข์ใจาก บางทีเพราะเรื่องเรือน อาจยิ่งยินดีขึ้นไปอีก ได้กำไรไม่น้อย พวกเจ้าเห็นแค่ภายนอก เรื่องภายในนั้นเจ้าไม่เ้าใจหรอก”
ด้วยความชาญฉลาดของโจวอ้าวเสวียน เขาคงไม่ปรารถนาเป็ขุนนางแต่เลือกเดินในเส้นทางการค้าที่มีโอกาสก้าวหน้าากที่สุดในอนาคต สาารถำให้เขาตัดสินใจลงทุนเดินบนเส้นทางการค้า หนทางในภายภาคหน้าจะต้องเรียบง่ายเป็แน่
การเรือนกับญาิของา์ เพียงจัดเ้าาาวางไว้ในห้อง เรื่องเล็กเช่นนี้ โจวอ้าวเสวียนำได้แน่นอนอยู่แล้ว เมื่อเป็เช่นนี้ เกรงว่าโจวอ้าวเสวียนจะต้องเ้าไปในเมืองหลวงแน่ และหยิบยืมอำนาจของทางเ้าาาช่วยพัฒนาขึ้นไปอีก
เฉินเนี้ยนหรานสาารถคิดได้เลยว่า ในปีนี้เ้าาของโจวอ้าวเสวียน แม้จะปางตายแต่คงไม่ตายในนี้ จะอย่างไรก็ต้องมีชีวิตที่ดีสักปีถึงสองปี แน่นอนว่าหลังาหนึ่งปีสองปีเ้าาคนนั้นคงไม่มีคุณค่าให้ใช้ เกรงว่านี้คงไม่สาารถพูดได้ว่าจะเป็อย่างไร
มือยกขึ้นไปลูบท้องที่นูนขึ้นา ้างในนี้เป็ลูกของนางกับโจวอ้าวเสวียน ไม่ เป็ลูกของนาง ไม่ใช่โจวอ้าวเสวียน
เด็กคนนี้จะให้โจวอ้าวเสวียนรู้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่ได้เด็ดขาด! ข่าวนี้ยิ่งำให้เฉินเนี้ยนหรานแน่วแน่ ไม่สาารถให้เขารู้ถึงการมีอยู่ของลูก
“พี่สะใภ้ พรุ่งนี้เจ้าหารถให้้าไป้างนอกสักหน่อยสิ ้าไม่สาารถอยู่บำรุงครรภ์ที่นี่เฉยๆ ได้ ้าเกรงว่าา้าำได้ไม่ดีจะปกป้องเด็กคนนี้ไว้ไม่ได้ ไปอยู่ในเขต ้าจะต้องไปเลี้ยงลูกที่เขต”
หนิวซื่อคิดไม่ถึงว่านางจะพูดว่าต้องการไป จึงมองนางนิ่งค้างอยู่ครู่หนึ่ง “ไปในเขต? เช่นนี้จะต้องเช่าเรือน ในเวลาชั่วครู่เช่นนี้จะหาที่เหาะสมได้อย่างไร สู้ให้สามีของ้าเ้าไปดูสักรอบ เช่าเรือนดีๆ ได้แล้วค่อยไป อีกอย่างท้องของเจ้าใญ่จริงๆ อยู่ในเรือนไม่ไป้างนอกเลยคงยาก อีกทั้ง่ไปคนตั้งครรภ์ต้องกำลังากสักหน่อย อยู่ที่เขตสาารถตามหาหมอตำแยพวกนี้ง่ายสักหน่อย ไปที่เขตก็ดีเช่นกัน เดี๋ยว้าจะบอกกับทุกคนว่าเจ้าไปเยี่ยมญาิ ส่วนเรือนนี้้ากับสามีจะคอยดูแลให้ เจ้าวางใจเถิด ที่ดินในปีหน้า ้าจะให้สามีหาคนาช่วยลงมือ”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??