เรื่อง ข้ามมิติมาเป็นสาวน้อยนักทำฟาร์ม [แปลจบแล้ว]
อย่างไรน้องห้าก็เป็นเีเด็กอายุสิบสาม ในช่วงนี้ได้ออกไปขายของในเขตกับเฉินเนี้ยนหราน จึงเลียนแบบคำูพวกนี้มาด้วย
ป้าฝูี่เพิ่งจะย้ายมาใหม่ได้ยินเข้าก็หัวเราะออกมาด้วยาชอบใจ ก่อนจะยัดลูกอมใส่เข้าไปในมือของนาง “เอาไปเถิด ี่ป้ายังมีอยู่ ี่เืของข้าก็มีลูกี่โตก่าเจ้าอยู่หน่อย วันนี้ยังเก็บของอยู่ี่นู่น ต่อไปคงมาวิ่งเล่นกับพวกเจ้าแ้”
ป้าฝูคนนั้นจูงมือสองพี่น้องมาสอบถามอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อรู้่าี่เืยังมีพี่สาวอีกคน ก็บอก่าเดี๋ยวจะมาทักทายเพื่อนบ้านอย่างเป็นทางการ ครั้งนี้แค่มาดูี่และทำารู้จักคนอื่นๆ เ่าั้
เด็กๆ เมื่อได้ลูกอม ก็วิ่งไปแบ่งกันด้านข้าง เด็กชายซานมองทั้งสองคนอย่างตื่นเต้น “คนี่ย้ายมาใหม่ไม่เลวเลยนะ หลายปีมานี้มีคนย้ายมาี่หมู่บ้านพวกเราเรื่อยๆ แต่ข้าเห็น่าพวกเจ้ากับคนี่มาใหม่คนนั้นดี ได้ยินมา่าครอบครัวนี้มีกันหลายคน ข้าคิดแ้่ามีกี่คนนะ? ครอบครัวป้าฝูกับสามี พี่น้องของนาง และลูกของนางสามคน หยา พอนับดูแ้มีกันตั้งหกคนเชียว ซื้อี่ดินไปหลายสิบไร่ จุ๊ๆ ช่างร่ำรวยเสียจริง”
เด็กชายซานกำลังถอนหายใจ แต่น้องห้ากลับชะงักแู้ออกมาประโยคหนึ่ง “แต่ข้า่า พวกเขาไม่แน่อาจจะเป็นแค่เจ้าของเื เืหลังนี้ ไม่แน่่าจะสร้างมาให้พวกเขาอยู่”
“หา?” เด็กชายซานกับน้องหกชะงักไป ต่างพากันมองไปทางนางอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมเล่า?” ทั้งสองถามออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
“ไม่ทำไมหรอก เีแค่ารู้สึกน่ะ ช่างเถอะ จะเป็นเช่นนั้นหรือไม่ ต่อไปก็รู้เอง”
พอกลับเืก็ูถึงเรื่องเพื่อนบ้านี่ย้ายมาใหม่ น้องหกก็ปากไวูคำูของน้องห้าออกมา
“ท่านพี่ ท่านพี่ พี่ห้าู่า คนี่มาไม่แน่่าจะเป็นเจ้าของี่แท้จริง นางบอก่าี่คนคนนั้นูอาจจะแค่มาช่วยคนดูแลเืเ่าั้ ท่านพี่คิด่าจริงหรือไม่?”
มือี่กำลังสอยเข็มของเฉินเนี้ยนหรานหยุดลง และมองไปทางน้องห้าด้วยาประหลาดใจ น้องห้าี่ถูกมองก็หน้าแดง
นางถลึงตามองไปยังน้องหก ก่อนจะอธิบายออกมาอย่างกระอักกระอ่วน “ท่านพี่ ข้าเองก็ไม่แน่ใจ แค่...าเาน่ะเ้า่ะ เป็นเีารู้สึกเ่าั้ คำูี่ป้าฝูคนนั้นูกับข้า ทำให้ข้านึกถึงคนี่มาซื้ออาหารให้เ้าาี่ร้านค้าของเราเมื่อก่อน...เป็นารู้สึกเช่นนั้น”
เฉินเนี้ยนหรานหัวเราะออกมา น้องห้าคนนี้ช่างสังเกตได้ละเอียดนัก นางยกมือไปลูบเส้นผมนุ่มของอีกฝ่าย
“ไอ๊หยา น้องห้าของข้าโตแ้ แม้แต่ท่าทาง รอยยิ้มและการกระทำของคนอื่นก็สามารถสังเกตออกมาได้ ไม่เลวเลย ไม่เลว ้ฝึกเป็นคนละเอียดสักหน่อย จะได้รู้ถึงตัวตนี่แท้จริงของผู้คน ต่อไปาฉลาดนี้จะ้พัฒนาขึ้นอีก เจอเรื่องใดก็ให้มันผ่านเข้ามาในสมองสักครู่ ไตร่ตรอง่าคืออะไร คือสิ่งใด?”
โอกาสเดียวกัน บางคนสามารถคว้ามันไว้ได้ บางคนก็คว้าเอาไว้ไม่ได้ าจริงแ้สวรรค์ได้ให้โอกาสกับทุกคน เีแต่โอกาสนี้ มีเีบางคนเ่าั้ี่คว้าเอาไว้ได้สำเร็จ แต่ก็มีบางคนี่พลาดไป
และการคว้าโอกาสกับาสามารถในการสังเกตการณ์โดยละเอียดล้วนแยกจากกันไม่ได้ น้องห้าพัฒนาเช่นนี้ไปเรื่อยๆ เมื่อแต่งงานไป การใช้ชีวิตในแต่ละวัน นางคงไม่ลำบากมากนัก
เมื่อคิดเช่นนี้ ริมฝีปากของเฉินเนี้ยนหรานก็เผยรอยยิ้มงดงาม
เจอรอยยิ้มให้กำลังใจเช่นนี้ น้องห้าจึงูการาเาของตนเองออกมา “าจริงแ้...ข้าเห็นมือเท้าของนางใหญ่ รอยยิ้มนั้น แค่ดูก็รู้แ้่าเป็นรอยยิ้มของคนช่างประจบ สรุปแ้ก็คือารู้สึกของข้า ี่รู้สึก่านางไม่เหมือนกับสตรีี่เป็นเจ้าของเื”
เฉินเนี้ยนหรานหัวเราะเหอะๆ ยกมือขึ้นไปลูบหัวนาง ถึงได้พบ่าในช่วงี่ไม่รู้ตัวนี้ น้องห้าได้สูงขึ้นมาอีก
นางไม่ไดู้อะไรต่อ แต่ในใจกลับคิด่า สักวันจะ้ไปทักทายเพื่อนบ้านใหม่เสียหน่อย าจริงแ้นางก็ประหลาดใจ ่าเหตุใดน้องห้าจึงมีารู้สึกเช่นนี้
“ก่อนหน้านีุ้่เกินไป ครั้งนี้เข้าเมืองไปปิดบัญชี ข้าจะ้ซื้อเสื้อผ้าให้พวกเจ้าสักสองสามชุดเสียแ้ อีกไม่กี่ปีน้องห้าจะโตเป็นสตรีเต็มวัย น้องห้า บอกข้าสิ่าต่อไปเจ้าจะหาสามีเช่นไร เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ข้าจะช่วยเจ้าดูแ้หมั้นเอาไว้ก่อน ส่วนเรื่องแต่งงานก็รออีกสักหน่อย”
เรื่องนี้ไม่ได้ล้อน้องห้าเล่น ครั้งก่อนหลังจากี่น้องห้าเคยเปรยไว้่าจะหาสามี นางก็เข้าใจถึงาคิดของน้องห้าี่ยังเป็นานึกคิดของคนในยุคโบราณ ในาคิดของพวกนาง การหาสามีี่ดี แต่งงานกับบุรุษี่ดี เป็นเรื่องี่ใหญ่ี่สุดในชีวิต
น้องห้าคาดไม่ถึง่านางจะย้ายหัวข้อสนทนามาี่ัเไวเช่นนี้ จึงชะงักไป มองเฉินเนี้ยนหรานด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านพี่รังแกน้องห้า ไม่ได้ ข้าไม่แต่ง ข้าจะอยู่กับท่านพี่และน้องหก ข้าชอบอยู่กับพวกท่าน ไม่้ให้ข้าแต่งงาน ข้าไม่อยากแต่งออกไป”
คำูเรื่องแต่งงานของน้องห้าในตอนนี้ รวมทั้งท่าทางี่ติดจะร้อนรนนั้น ถึงกับทำให้เฉินเนี้ยนหรานตกตะลึง ดูเหมือน่าหลังจากน้องห้าได้มาอยู่กับนาง ารู้สึกนึกคิดจะเปลี่ยนไป
วันต่อมา เพื่อนบ้านใหม่ถือตะกร้าขนาดใหญ่พร้อมทั้งพาลูกชายของตนมาทักทายเฉินเนี้ยนหรานซึ่งเป็นเพื่อนบ้านใหม่
สำหรับคนี่เพิ่งจะย้ายมาใหม่ จะ้ถือของขวัญมาทักทาย แต่หลังจากรับตะกร้าี่ป้าฝูถือมา เฉินเนี้ยนหรานก็รู้สึก่า เพื่อนบ้านใหม่คนนี้ใจกว้างกับพวกนางมากไปเสียหน่อย
“ไหนๆ ก็มาแ้ เหตุใดจะ้เกรงใจกันเช่นนี้เล่าเจ้าคะ ท่านป้ารีบเข้ามานั่งในเืก่อนเถิดเ้า่ะ”
ในขณะี่ต้อนรับ เฉินเนี้ยนหรานก็พิจารณาเพื่อนบ้านใหม่ไปด้วย ใบหน้ากลมใหญ่ ผมี่รวบมัดตึงไปด้านหลัง ด้านบนทัดด้วยปิ่นปักผม สวมเสื้อผ้าสะอาดสะอ้านแบบคนดูแลเื
ธรรมดา แต่ยังคงาสะอาดเอาไว้ มือเท้าใหญ่ ผิวคล้ำ อย่างี่น้องห้าได้บอกเอาไว้ สตรีคนนี้แค่มองก็รู้่าเป็นคนี่ทำงานเป็นปกติ
เช่นเดียวกัน ในตอนี่นางมองมาี่เฉินเนี้ยนหราน รอยยิ้มแฝงไปด้วยาระมัดระวัง ทั้งยังมีาอยากรู้อยากเห็น ราวกับ่านางเคยได้ยินเรื่องของตนมาก่อนแ้ วันนี้แค่มาพิจารณาดูอย่างสนใจใคร่รู้เ่าั้
ารู้สึกนี้ช่างประหลาดเสียจริง แต่าประหลาดนี้ก็ถูกเฉินเนี้ยนหรานโยนไปด้านหลัง บางทีอาจเป็นเพื่อนบ้านี่มาไต่ถามเพราะาสนใจเีเ่าั้
ขณะี่นางพิจารณาป้าฝู ป้าฝูเองก็พิจารณานาง
สตรีตรงหน้าถึงแม้จะสวมชุดกระโปรงแบบสตรีชาวสวน ผมมัดขึ้นไปอย่างเรียบง่าย
แต่ใบหน้ารูปไข่ขาวนุ่มนั้นมีสีแดงระเรื่อ ดวงตากลมโตสดใสสีดำี่สามารถดึงดูดใจคน แค่ยิ้มออกมาลักยิ้มทั้งสองข้างก็ปรากฏออกมาตรึงใจคน ราวกับากังวลทั่วทั้งโลกได้หนีห่างตัวนางไป สตรีคนี่ทำให้คนมองรู้สึกสบายใจ ถึง่า...
“นั่งเถิด ท่านป้า”
เมื่อเห็น่าสตรีตรงหน้าเีแค่มองตนอย่างพิจารณา เฉินเนี้ยนหรานก็รีบยิ้มทักทาย ทั้งยังยกผลไม้แห้งี่ซื้อจากในอำเภอมาให้
“มาเถิด ลองทานผลไม้แห้งหน่อยเถิดเ้า่ะ”
ป้าฝูี่ถูกทำดีด้วยถึงกับตกใจ จนลุกขึ้นยืมเตรียมตัวจะเอ่ยลา อาจเพราะคิดได้่าเป็นเช่นนี้ไม่ถูก้ จึงหยิบผลไม้แห้งขึ้นมาบางส่วนด้วยาลำบากใจ “ได้สิ แม่นางช่างเกรงใจเสียจริงนะ”
“ไม่้เรียกข้า่าแม่นางหรอก ข้าเองก็เป็นคนี่เคยแต่งงานมาแ้” เฉินเนี้ยนหรานเลิกคิ้ว ก่อนจะเมินท่าทีแปลกใจของป้าคนนี้
ทั้งสองคนนั่งลง ป้าฝูเห็น่านางกำลังทำชุดเด็กอยู่ จึงรู้สึกประหลาดใจ “โอ้ นี่คือ?”
“อ๋อ ไม่ใช่เ้า่ะ เป็นพี่ใหญ่ของข้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ ตอนนี้น่าจะอยู่ในสวน พวกเราก็เลยช่วยทำชุดเด็กให้น่ะ” เฉินเนี้ยนหรานถึงได้พบ่าัเประมาทไปจริงๆ ทำชุดเด็กต่อหน้าคนพวกนี้ได้อย่างไร ดูเหมือน่าต่อไปจะ้ระวังตัวมากก่านี้ ยังดีี่นางเรียกสองสามีภรรยาหนิวซื่อกับสามี่าพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้
คนภายนอกยังไม่รู้่าสองคนนั้นเป็นคนงานี่นางซื้อมา แน่นอน นางเองก็ไม่เคยเห็น่าพวกเขาเป็นคนรับใช้ ในาคิดของนาง พวกเขาเป็นเีคนี่มาทำงานเพื่อแลกเงินกินข้าวเ่าั้
“ไอ๊หยา ฝีมือไม่เลวจริงๆ นะ” เฉินเนี้ยนหรานไร้คำจะเอ่ยตอบคำชมของป้าฝู ฝีมือของนางแย่มากจริงๆ ต่างหาก! ฐานี่ถักเริ่มต้นนั้นุ่เหยิงไปหมด
แต่นางทำเีแค่ยิ้ม
“ข้า่าจะมาหานานแ้ แต่ไม่มีเวลา่างเลย ตอนนี้ถือ่าพอจะมีเวลาแ้” ป้าฝููไป รอยยิ้มี่ส่งมายังแฝงไปด้วยาเคารพด้วย
รอยยิ้มเช่นนี้...ไม่ควรจะเอามาใช้กับเพื่อนบ้านใหม่ไม่ใช่หรือ?
ในตอนนั้นเอง ี่เฉินเนี้ยนหรานเข้าใจแ้่าเหตุใดน้องห้าถึงได้บอก่านางไม่เหมือนเจ้าของเื จากรอยยิ้มของนางก็ให้ารู้สึกแปลกพิกลแ้ แต่นางเองก็ไม่อาจนำลางสังหรณ์ไปตัดสินคนอื่น อย่างไรบนโลกใบนี้ก็มีคนี่ชอบทำตัวเป็นผู้น้อยอยู่
เพราะ่าเืใหม่มีคนดูแล ดังนั้นในวันนั้นป้าฝูจึง่างมานั่งูคุยกับนาง กล่าวกันตามตรงแ้ สถานการณ์เช่นนี้ไม่ค่อยจะเหมาะสมเท่าไรนัก
จะ้รู้่าปกติแ้ ยามี่สร้างเืงานจะุ่มาก ทุกคนต่าง้รับหน้าี่สองอย่างพร้อมกันในเวลาเดียว
“ดูเหมือน่าครอบครัวของป้าฝูจะไม่เลวเลยนะเจ้าคะ ถือ่าเป็นเศรษฐีในหมู่บ้านของพวกเราเลย” ระห่างีู่ เฉินเนี้ยนหรานก็หัวเราะเบาๆ
ป้าฝูมองไปรอบๆ ด้วยาลำบากใจ อธิบายออกมาเสียงเบา
“าจริงแ้พวกข้าแค่มาช่วยดูเ่าั้ เรื่องนี้...เจ้าของเืของเราไม่ชอบาหรูหราในเมือง อาจจะมาพักผ่อนในี่เล็กๆ เช่นนี้ มีเรื่องี่ฮวงจุ้ยดี ก็สามารถดูแลได้ง่าย”
เฉินเนี้ยนหรานยิ้มตาหยี แต่มันเป็นเีแค่รอยยิ้มเรียบๆ
“ี่แท้เป็นเช่นนี้เอง พวกเราก็คิด่าป้าฝูช่างโชคดีเสียจริง แต่ดูจากี่เจ้าของเืดูแลพวกท่านเช่นนี้ เชื่อ่าการมาี่นี่ของพวกเขา จะ้ให้าสำคัญกับพวกท่านมากแน่นอน อยู่กับเ้าาเช่นนี้ อนาคต้ไม่ลำบากเป็นแน่”
“แน่นอน พวกเราูกับนายของเราเช่นนี้เหมือนกัน พี่น้องของเขาก็ูเช่นนี้ตลอด นี่พวกเราไม่ไดู้โม้โอ้อวดนะ เ้าาของเราดีมากเลย ทำงานเก่ง เรื่องดูแลคนไมู่้ถึง เรื่องดูแลจัดการก็ยิ่งถนัด ธุรกิจเล็กๆ ของพวกเราจะ้ไม่หยุดเีเท่านี้แน่ ได้ยิน่าต่อไปจะค่อยๆ พัฒนาอีก” ป้าฝููถึงเ้าาของัเด้วยาสดใส
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??