เรื่อง ข้ามมิติมาเป็นสาวน้อยนักทำฟาร์ม [แปลจบแล้ว]
สุดท้าย ด้วยความเห็นแก่ตัวของา จึงคิด่าเด็กนี้ก็ไม่ควรให้โจวอ้าวเสวียนรู้ หลังจากไ้ยิน่า้างกายของเขามีสตรีอื่น พูดกันตามหลักทฤษฎีแล้ว ายอมรับ เพราะ่าไม่ช้าก็เร็วจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงนี้ ท่าส่วนลึกภายในใจ...าโกรธ
“เอาล่ะ เด็กนี้ จะให้ใครรู้ไม่ไ้”
กลับมาถึงเรือน เฉินเนี้ยนหรานก็ไปหาหนิวซื่อ
“ตอนนี้ปกปิดเรื่อง้าท้องไว้ดีก่า เรื่องการงานภายในและนอกเรือนคงต้องให้เจ้ารับไปทำเสียแล้ว”
ในปีนี้าวางแผนแล้ว่าจะไม่ทำเรื่องอะไรมากมายอีก สิ่งมีชีวิตเล็กๆ ในท้องคือความหวังในชีวิตหลังจากนี้ของา าจะต้องรักษาไว้
คืนนั้นขณะนอนอยู่บนเตียง แล้วลูบท้องตัวเองไป าถึงไ้รู้สึกอย่างชัดเจน่า ตัวาจะเป็นมารดาแล้วจริงๆ
เลือดเนื้อที่เป็นของา จะเป็นเด็กหญิงตัว้ๆ หรือเ็า...
แค่คิดถึงใบหน้า้ๆ เฉินเนี้ยนหรานก็ยิ้มไม่หุบ
ในคืนนั้น าฝันเห็นฝาแฝดชายหญิงคู่หนึ่งวิ่งมาถึง้างกาย พร้อมยื่นมือป้อมๆ าา “ท่านแม่ อุ้มๆ... อุ้มๆ...”
ตอนที่เฉินเนี้ยนหรานกำลังจะอุ้ม ใครจะไปรู้่าเด็กหญิงที่อยู่ด้าน้างดึงาไว้ด้วยท่าทางน้อยใจ “ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านพี่รังแก้า ตอนที่อยู่ด้านในเขามักจะทับ้า ้าไม่อยากให้ท่านกอดท่านพี่...แล้วก็ยังมีอีกเรื่อง ทั้งๆ ที่้าควรจะเกิดก่อนมาเป็นพี่สาว แต่เขาไวก่าหน่อย... ท่านแม่ เราอย่ากอดเขาะ....”
“ฮือ ท่านแม่...” เ็าตัว้จะ้ไ้แล้ว เด็กหญิงที่อยู่ด้าน้างก็ทำหน้าทะเล้นใ่เขาอย่างไ้ใจ
ขณะที่เฉินเนี้ยนหรานกำลังปวดหัวอยู่นั้น ร่างเงาสูงใหญ่ก็มาปรากฏตัวอยู่ไกลๆ “ท่านแม่ เขาคือใครหรือ?” เด็กหญิงสายตาดี ถึงไ้เห็น่ามีมา เ่ปาถาม
พอดีกับที่ในตอนนั้น นั้นเงยหน้ามองา สายตาระยิบระยับมองใบหน้าแดงระเรื่อของเฉินเนี้ยนหราน
“้ามาแล้ว” เขายิ้มให้กับสามแม่ลูก
ยกมืออุ้มเ็าที่กำลังน้อยใจอยู่ “เป็นบุรุษไม่ควร้ไ้” ประโยคง่ายๆ เพียงประโยคเดียว แต่กลับทำให้เ็าหน้าแดง เขารีบอธิบาย “้า...ไม่้ไ้ ้าแค่...อ้อนท่านแม่ แล้วท่านคือใคร? ท่านพ่อหรือ?”
โจวอ้าวเสวียนไม่ไ้ตอบ ก่อนที่ไกลออกไปจะมีเสียงดังลอยมา “รีบเอาเด็กกลับไปที่เรือน เป็นแค่สาวใช้้างห้องกล้าแอบคลอดเลือดเนื้อเชื้อไขของสกุลโจวออกมา แล้วยังกล้าปิดบังไม่บอกใคร แย่งมาให้้า...”
พอไ้ยินเสียงนี้ เฉินเนี้ยนหรานก็ตกใจไม่สนใจอย่างอื่น อุ้มลูกชายกับลูกสาววิ่งไปอีกทาง
แต่ด้านหลังก็มีดุร้ายตามมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เป็นฮูหยินเฒ่าผู้นำของสกุลโจว ในดวงตาฉายแววดุร้าย สายตาจ้องไปที่เด็กๆ ราวกับเห็นเหยื่อที่ต้องล่า
“ลูก...ลูกของ้า...” ในที่สุดลูกก็ถูกฮูหยินเฒ่าแย่งไป
เฉินเนี้ยนหรานรีบขอร้อง ให้าเอาลูกของตนคืนมา
แต่ฮูหยินเฒ่าแค่นยิ้มเย็นให้ มองเด็กในอ้อมกอดก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ “เด็กดี ย่ารอคอยเจ้าาาะ”
“โจวอ้าวเสวียน เจ้าเป็นพ่อของเด็ก ขอร้องล่ะ ขอร้องเจ้าเอาลูกคืนมาให้้า...” เื่ขอร้องฮูหยินเฒ่าไม่ไ้ผล เฉินเนี้ยนหรานก็รีบไปขอร้องโจวอ้าวเสวียน ท่าในตอนนั้นเอง ก็ไ้ยินเสียงอ่อนโยนของสตรีาหนึ่งที่เดินมา้างกายของโจวอ้าวเสวียน ทั้งยังอุ้มลูกสาวที่้ไ้ขึ้นมา “สามี เด็กนี้้าจะเลี้ยงเืลูกแ้ๆ เอง”
สตรีานั้นส่งยิ้มมาให้...ครอบครัวนั้นอุ้มลูกของาเดินออกไปไกลเรื่อยๆ....
“ลูก...ลูกของ้า...ลูกชาย...ลูกสาว...”
“นายหญิง นายหญิง...เจ้าตื่น...ตื่นสิ...” หนิวซื่อใช้แรงเขย่า ถึงจะปลุกเฉินเนี้ยนหรานให้ตื่นจากฝันไ้
“ลูกของ้า...จะให้เกิดเรื่องกับเขาไม่ไ้...พี่สะใภ้หนิวจะต้องเก็บความลับให้้าะ...” เฉินเนี้ยนหรานที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ซบตัวเ้าไปในอ้อมกอดของหนิวซื่ออย่างอ่อนแรง ้ไ้สะอื้นออกมา
มองสตรีในอ้อมกอด หนิวซื่อถึงไ้รู้่า นายจ้างของตนในเวลานี้เป็นเพียงเด็กหญิงอายุไม่กี่สิบขวบ จะอย่างไรก็ยังเป็นเพียงเด็กที่ใกล้โตเต็มวัยเท่านั้น
“ไม่พูด ้าไม่พูดเรื่องนี้ออกไปเด็ดขาด เรื่องในเรือน ตอนนี้มี้ากับครอบครัวของ้าดูให้ เจ้าวางใจเถิด ยังมีน้องสาวสองที่คอยปกป้องเจ้า ทั้งหมดนี้ไม่มีทางให้เจ้ารู้สึกไม่สบายใจ เจ้าน่ะ ที่สำคัญที่สุดก็คือปกป้องเด็กที่อยู่ในท้องของเจ้า”
พูดกันสักพัก อารมณ์ของเฉินเนี้ยนหรานถึงไ้สงบลง เื่รู้ตัว่าตนเองเสียกริยาไป าก็รู้สึกอายมาก
“เจ้าไม่ต้องคิดมาก ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ถึงจะเป็นที่หนักแน่นเพียงใด เราก็ต้องมีช่วงเวลาที่เสียกริยาบ้าง เฮ้อ พูดไปแล้วก็เพราะใ่ใจเกินไปนั่นแหละะ”
ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง เฉินเนี้ยนหรานถึงไ้หลับลึกไป
ตั้งแต่วันนี้ไป าเริ่มค่อยๆ ลดจำนวนการออกจากเรือน
แต่จะไม่ออกเลยก็ไม่ไ้ อย่างไรการที่จู่ๆ หายตัวไปกะทันหันก็ไม่ใช่เรื่องดี
หลังจากที่าบอกวิธีทำหัวบุกไป นั้นก็ไม่ไ้าาเรื่องาพี่น้องอีกเลย
กลับกัน เพราะเรื่องนี้ในหมู่บ้านจึงดีกับามาก อย่างเช่นวันนี้ขณะทานมื้อกลางวันก็มีถือถ้วยเต้าหู้เดินเ้ามา
นั่นคือสะใภ้ของสกุลจ้าว นั้นเ้ามาในเรือน เฉินเนี้ยนหรานก็รีบเ้าไปรับถ้วยมา “แม่า ทำไมท่านเกรงใจเช่นนี้ กินเต้าหู้นี้แล้วคิดถึงเราก็พอ”
หนิวซื่อรับถ้วยในมือของามา ก่อนจะไปเทเต้าหู้ออกที่ด้าน้างแล้วเอาถ้วยเปล่าไปล้าง
เฉินเนี้ยนหรานจูงสะใภ้สกุลจ้าวเ้ามาคุยด้วยกัน
สะใภ้ของสกุลจ้าวดูเขินอายเ็้ ยามพูดคุยก็ดูนิ่มนวล
“ไม่ไ้มีอะไรอร่อยหรอก ที่เรือนเอาถั่วมาทำเต้าหู้กินกันเอง คิดถึงเจ้าพี่น้องก็นึกเอ็นดู คงทำเต้าหู้เช่นนี้ไม่เป็น สามีเขาจึงให้้าเอามาให้น่ะ”
“เกรงใจแล้ว” เฉินเนี้ยนหรานยิ้มไปพูดไป ต่อมาก็คิดไ้่าที่เรือนตนเองไ้ดองัเอาไว้ จึงหันไปสั่งหนิวซื่อ “พี่หนิว เจ้าช่วยไปเอาัดองมาให้พี่สะใภ้ท่านนี้สักถ้วยสิ ครั้งนี้รสชาติของัดองสดใหม่ ท่านลองเอาไปชิมะ”
ความจริงแล้วบ้านไหนต่างก็ทำัดองเป็น แต่ัดองนี้แบ่งทำ มีทำรสชาติแบบธรรมชาติสีสวย แต่ก็มีบางดองออกมาแล้วรสชาติจืด หรือมีรสชาติเปรี้ยวเ็้
กล่าว่าในไม่่าใครก็าาทำัดองนี้ไ้ อย่างไรการดองัก็แค่เปลืองเื ดังนั้นเื่ในทำัดอง ใ่แค่เืเพียงเ็้ก็าาดองัออกมาไ้แล้ว แต่ที่เฉินเนี้ยนหรานทำออกมานั้นไม่เหมือนกัน าไม่เพียงใ่เืเท่านั้น ยังใ่วัตถุดิบอื่นเ้าไปอีก ทั้งยังใ่น้ำตาลกรวด
การดองัเช่นนี้จะช่วยดึงรสชาติ เพราะตอนแรกใช้น้ำที่ดองแคร์รอตไปครึ่งหัว ทำให้สีของัดองสะอาด แดงสวย ตอนที่ตักขึ้นมาแค่ไ้กลิ่นสะใภ้สกุลจ้าวก็กลืนน้ำลาย
ามองเฉินเนี้ยนหรานด้วยความอิจฉา “ัดองของเจ้ายังทำออกมาไ้โดดเด่นเช่นนี้ มิน่าถึงทำหัวบุกออกมาไ้ประสบความสำเร็จ ช่วงนี้ครอบครัวเรามีรายไ้จากหัวบุกนี้นี่แหละ ในเรือนถึงไ้สบายขึ้นมาหน่อย กับ้าวก็มีมากขึ้น ลูกๆ ต่างดีใจกันมากเลย”
“เหอะๆ...เช่นนั้นก็ดีแล้ว ในหมู่บ้านเราต่างมีรายไ้จากตรงนี้ไม่มากก็น้อยแล้วใช่หรือไม่” พอพูดถึงเรื่องนี้ เฉินเนี้ยนหรานก็ถามออกมาอย่างกังวล
ตอนนี้ในเรือนมีหนิวซื่อช่วยทำงานบ้าน ด้านนอกมีสามีของหนิวซื่อทำงาน ตอนที่าอยู่ในเรือนจึง่างขึ้นมาก
บางครั้งการฟังในหมู่บ้านพูดเรื่องราวด้านนอก ถือเป็นเรื่องที่สนุกดี
“เรื่องมันเป็นเช่นนี้ะน้องสาว หมู่บ้านของเรามีหลายไปุหัวบุกออกมาขาย ไอ๊หยา เจ้าไม่เห็นหรอก พอไ้ยิน่าหัวบุกาาเอาไปขายไ้ หลายต่างพากันไปุ โดยเฉพาะครอบครับของจ้าวชุนฮวา...ุไปเยอะมาก เจ้าไม่เห็น ปกติแล้วสตรีานั้นจะหลบอยู่แต่ในเรือนไม่ออกไปทำงาน แต่หลังจากทั้งหมู่บ้านเริ่มไปุหัวบุก าก็กระตือรือร้นมาก”
“อื่นเขาวันหนึ่งุมาแค่ไม่กี่ครั้งก็พอแล้ว แต่า วันหนึ่งุจนถึงาื ตั้งแต่หัววันาก็เอาแตุ่ จนถึงตอนาืก็จุดไฟขึ้นไปแบกมันลงมา จุ๊จุ๊...ในหมู่บ้านของเราต่างพากันส่ายหน้าตอนเห็นพฤติกรรมของา” สะใภ้สกุลจ้าวส่ายหน้าไม่หยุดยามพูดถึงสะใภ้ของญาติตน ทั้งยังมีสายตาถากถาง
เฉินเนี้ยนหรานพอไ้ยินเรื่องนี้ก็ตกตะลึง “โอ้ เก่งขนาดนั้นเชียวหรือ ไม่กลัวเอวเคล็ดตอนาืเลยหรืออย่างไร ดูเหมือน่าสกุลจ้าวนี้เก่งไม่ใช่น้อย แต่่าทั้งหมู่บ้านไปุกันเช่นนี้ เช่นนั้นบนภูเขาจะยังมีหัวบุกหรือ?” ในช่องเขานั้นถึงจะมีหัวบุกเกิดขึ้นมา หากทั้งหมู่บ้านไปุกันเช่นนี้ จะต้องุมาไ้ไม่เท่าไรแน่
สะใภ้สกุลจ้าวไ้ฟังดังนั้นก็ยู่ปาก “แน่นอนสิ แค่วิธีการุของา แล้วยังมีครอบครัวที่มีในครอบครัวเยอะไปุออกมา ตอนนี้บนเขาหาหัวบุกไม่เจอสักหัวแล้ว เฮ้อ โชคดีะที่ครอบครัว้าก็ไปุมาเ็้ เหลือเอาไว้ปลูกอีกนิด ตรงหัวเอาไว้ปลูกในที่นาปีหน้า ความจริงรอให้ถึงฤดูหนาวตามที่เจ้าบอกแล้วค่อยทำน่ะ” ถึงตรงนี้าก็พูดเอาใจเ็้แน่นอน่าเฉินเนี้ยนหรานรู้ เพราะ่าตอนที่ทำหัวบุกในตอนนั้น าเคยพูดเอาไว้่า ในหมู่บ้านมีตั้งมากมาย หากเอาหัวบุกออกไปขาย ราคาในตลาดจะต้องเละเทะ ถึงตอนนั้นเื่มีสินค้าขายเยอะ ราคาจะน้อยจนน่าเกลียด
หากมีเหตุการณ์เช่นนั้นอยู่ สู้รอหน้าหนาวดีก่า าไ้สอนให้ทุกทำธุรกิจหัวบุกอย่างอื่นแทน
ตอนนั้นก็พูดผิวเผินเช่นนี้ ที่สนใจก็จะจำมันไ้ ตอนนั้นสะใภ้สกุลจ้าวก็อยู่ด้วย คาดไม่ถึง่าาจะตั้งใจแล้วจำไ้ถึงเพียงนี้ ดูเหมือน่าสตรีานี้ ภายนอกดูเป็นที่ฉลาดแล้ว ภายในก็เป็นที่เก่งกาจไม่เบาเช่นกัน
ความฉลาดามี แต่ความรับผิดชอบจะมีหรือไม่ตอนนี้ยังพูดไม่ไ้ แต่ในหมู่บ้านไม่มีที่มีความคิดเจ้าเล่ห์หรือจิตใจสกปรกสักเท่าไร เฉินเนี้ยนหรานจึงมีความคิดที่จะผูกสัมพันธ์เอาไว้ อย่างไร ต่อไปาจะทำให้แปลงเกษตรใหญ่โตขึ้น งานน่ะจะต้องมีจำนวนไม่น้อย
“น้องสาว ้ามาไ้สักพักแล้ว กลัว่าที่บ้านจะถามหา เช่นนั้น้ากลับก่อนะ หากมีเวลา่างเจ้าก็าาเราไ้ ลูกๆ ของเราชอบเจ้ามาก ต่างพูด่าเจ้าดูดี เขายังพูดกับ้า่า แค่พูดคุยกับเจ้าไม่กี่ประโยคก็สบายใจขึ้นมา เหอะๆ เจ้าดูสิ ดวงเรื่องของเจ้า ดีจริงๆ เลยะ”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??