เรื่อง เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope
แม้เีของ้าจะื่แค่ไหน่าปลายากลับเีี่ เด็กหนุ่มจึงเตรียมร้องถามอีกคราวแต่ไม่ทันได้กระทำ โยเฮก็พลันปรากฏตัว
“ เอ๊ะ! คุณโยเฮทำไมอยู่ตรงนั้นแล้วพวกนี้เป็นใคร ” ้าเงยหน้าขึ้นไปมองนักเลงอาวุโสี่ชั้นสองซึ่งแวดล้อมไปด้วยชายฉกรรจ์ในชุดสูทดำ
“ คนพวกนี้คือองครักษ์ของบอสและสาเหตุี่ผมมาอยู่ตรงนี้ก็คือ………” โยเฮมองกลับไปาตาดูเย็นชา ก่อนจะตอบเนือยๆแต่ไม่ทันพูดจบ เีห้าวใหญ่ี่วางอำนาจก็ดังแทรกเข้ามา
“ เหตุี่โยเฮมาอยู่กับคนพวกนี้เพราะเขาจงรักภักดี และบอกแผนชั่วของแกให้ชั้นฟังไง”
้ารีบหันมองตามเี ซึ่งอยู่ห่างจากจุดี่โยเฮยืนไม่เท่าไหร่จึงพบกับบุรุษหนุ่มรูปงามนายหนึ่ง เส้นผมยาวประบ่าถูกย้อมเป็นสีทองแน่นอนว่าคนๆนั้นก็คือ…โนบุโระ นายใหญ่แห่งแก๊งอันธพาลประจำเมือง
แม้้ายังอ่อนต่อโลก แต่ก็ไม่ได้โง่งมจนเกินไปเลยรู้ในทันทีว่าเขากำลังถูก…..ทรยศจึงหันไปตัดพ้อนักเลงรุ่นใหญ่
“ นี่ั…..ไม่จริงใช่มั้ยคุณไม่ได้หักหลังผมใช่มั้ย ”
ดวงตาของโยเฮฉายแววสลดแวบนึง ก่อนี่เจ้าตัวจะเชิดหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ ผมหักหลังจริง นั่นก็เป็นเพราะคุณัอ่อนหัดเอง ”
้ารู้สึกจุกอก เพราะในช่วงเวลาี่ผ่านมาเขารู้สึกดีกับโยเฮ เสมือนว่าชายวัยกลางคนเป็นญาติของตัวเองแต่แล้วกลับถูกบิด ซึ่งัก็เป็นครั้งแรกของเด็กหนุ่มและำใ้หัวใจี่บริสุทธิ์เกิดรอยแผล
“ ผะ….ผมอุตส่าห์ไว้ใจคุณฮึ่ม…..กร็อด….”
พอความเสียใจถูกแปรเปลี่ยนเป็นโกรธ ออร่าสีฟ้าอ่อนก็พวยพุ่งออกจากร่างกายของ้าดวงตาเปล่งประกายแวววาวและถมึงทึง ประดุจดังกระทิงดุี่ถูกปล่อยออกจากคอกเก็บแต่ไม่ทันี่เด็กหนุ่มจะได้แผลงฤทธิ์ โยเธอก็ยกมือให้สัญญาณพร้อมร้องเตือนเีดัง
“ ถ้าไม่อยากตาย ก็จงหยุด ”
แม้อารมณ์ของ้าจะเดือดปุดๆ แต่เขาก็ชะงักเท้าเอาไว้ด้วยพบว่ากลุ่มบอดี้การ์ดี่ห้อมล้อม ได้ชักปืนหลากชนิดขึ้นมาแล้ว
“ ใช่แล้ว นับว่าคุณยังพอีมองอยู่นะเพราะึจะรวดเร็วยังไง ก็ไม่มีทางหลบ-่ากระสุนจากปืนนับสิบกระบอกได้หรอก” โยเฮเย้ยหยัน ก่อนจะก้าวลงจากบันไดเพื่อเดินไปหาเด็กหนุ่ม
“ ฮึ่ม……..” ้าสิ้นวาจาสิ่งี่โยเฮพูดมาคือเรื่องจริง เพราะึเขาจะมีพลังโมคุ้มกายแต่ก็ใช่ว่าจะป้องกันคมกระสุนได้
โยเฮหยุดยืนห่างจาก้าเพียงหนึ่งก้าว จากนั้นก็หยิบสนับมือขึ้นาวมมุมปากเกิดรอยยิ้มี่ดูแปลกออกไป ปิดท้ายด้วยการตุ้ยท้องของเด็กหนุ่ม
“ อุ้ก…..” ้าึกับตัวงอแม้จะได้ร่างของเซย่ามาใช้ แต่ก็ถูกโยเฮฉวยโอกาสจู่โจมทีเผลอเลยแอบจุกอยู่หน่อยๆ
“ และอีกอย่าง ผมเบื่อี่จะคอยรับคำสั่งจากเด็กขี้แหยอย่างคุณ ดังนั้น จงไปตายซะ ” โยเฮประกาศกร้าวก่อนจะแกล้งชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆ เพื่อกระซิบบางอย่างี่ข้างหู
“ เอ๊ะ! ” ดวงตาของ้าเบิกโพลงแต่ไม่ทันได้แอะคำใดต่อ โยเฮก็ใช้หมัดข้างี่ใส่สนับมือต่อยใบหน้า
“ เปรี้ยง…..”
แน่นอนว่าการตะบันหน้าด้วยกำปั้นเหล็กยังดำเนินต่อไปอีกหลายหมัดำใ้้าซวนเซไปมา และพอได้ี่โยเฮก็กระโดดถีบยอดอกจนเด็กหนุ่มจนกระเด็นไปชนกล่องเหล็กี่วางอยู่ตรงมุมห้อง
“ โครม…..”
“ แฮ่ก แฮ่กแฮ่ก……” โยเฮหอบถี่จนตัวโยน เพราะเขาเพิ่งออกกำลังจู่โจมสุดแรง กระนั้นมุมปากยังบังเกิดรอยยิ้มี่ดูมั่นใจ
โนบุโระัว่าชื่นชอบความสามารถี่น่าทึ่งของ้า และตั้งใจจะปลุกปั้นให้เป็นบอดดี้การ์ดส่วนตัว แต่เขาก็เกลียดพวกทรยศเข้าไส้ พอได้เห็นคนจำพวกนั้นโดนสมุนเอกในสังกัดทำร้ายหัวใจก็พองโตด้วยความยินดี
“ เยี่ยมมาก ไอ้โยเฮแกนี่ภักดีสมกับเป็นคนเก่าคนแก่เลย ”
แต่บอสใหญ่ของชาวแก๊งดีใจได้ไม่นาน ก็บังเกิดแสงสว่างวาบพวยพุ่งจากมุมห้องี่้าล้มลงไปนอนประกายของัเจิดจ้าจนทุกคนในี่นั้นต้องยกมือขึ้นปิดตา
“ เฮ้ย! ”
โนบุโระตะลึงงัน เพราะนี่คือเหตุอัศจรรย์ี่หาคำตอบไม่ได้และพอแสงนั้นจางลง ้าก็ปรากฏตัวพร้อมกับชุดครอธเพกาซัสี่สวมใส่บนร่างกาย
“ นั่นัไอ้เด็กทรยศนี่ แล้วัใส่ชุดบ้าอะไรวะ ตอบกูหน่อยสิไอ้โยเฮ ” โนบุโระเริ่มเสียขวัญ เพราะไม่เคยเห็น้าสวมชุดครอธมาก่อน ในใจเกิดสังหรณ์ี่ไม่ดีบางอย่างก่อนจะหันไปถามโยเฮ ่านักเลงวัยกลางคนได้หายตัวไปเป็นี่เรียบร้อย
“ อ้าว…..แล้วไอ้โยเฮหายไปไหน” โนบุโระหันรีหันขวาง เขางงเป็นไก่ตาแตก
่าเหล่าลิ่วล้อและบอสใหญ่ประจำเมืองงงงันได้ไม่นาน ทั้งหมดก็ต้องตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม ด้วยมีออร่าสีฟ้าอ่อนพวยพุ่งออกจากร่างของ้าัเปล่งประกายรุนแรงจนเห็นด้วยตาเปล่าอย่างชัดเจน
“ ฟู่…….ขอบคุณครับคุณโยเฮ……” ้าพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะส่งาตาอาฆาตไปี่โนบุโระ
“ เอ๊ะ! เหวอ…..ปืนก็มีในมือ ทำไมไม่ยิงัล่ะโว้ยไอ้พวกโง่…..” โนบุโระตกใจสุดขีดเพราะถูกาตาคู่นั้นจับจ้องอยู่ มิหนำซ้ำเจ้าของประทีปสองดวงนั้นก็มีฐานะเป็นึ…..เซนต์ ผู้มีพลังเหนือมนุษย์
พอสิ้นสัญญาณของนายใหญ่ เหล่าลิ่วล้อก็ได้สติและเล็งปืนไปี่้า พร้อมลั่นไกตามคำสั่งจนก่อให้เกิดเีกระสุนดังถี่รัว
“ ปัง ปังปัง……..”
ตามปกติ ไม่ว่าใครก็ตามี่โดนแบบนี้ล้วนต้องพรุนเป็นรังผึ้งทั้งนั้นเพราะดันยืนอยู่กลางแจ้ง และเจอปืนหลายสิบกระบอกรัวใส่ในทุกทิศทางแต่้ากลับหลบหลีกได้อย่างรวดเร็วจนคนธรรมดามองตามไม่ทัน
“เฮ้ย! ร่างของเด็กนั่นกลายเป็นแสงไฟี่ฉวัดเฉวียนไปมาทำได้ไงฟะ หรือัจะเป็นญาติกับเดอะแฟลช” เหล่าลิ่วล้ออุทานดัง เพราะสิ่งี่เจอัช่างเ่์เหนือคำบรรยาย
้าัว่าึสุดๆ เพราะทันทีี่เขาเ่พลังโม่าทุกอย่างจะ้าลง ัำใ้กระสุนปืนี่ิ่เข้ามา ีาคล้ายเ็ถั่วี่ิเอื่อยเื่
“ ฮะ ฮะฮะ แบบนี้ก็สบาย หลบกระสุนยันเ้าก็ยังได้ แต่เพื่อให้เรื่องนี้จบลงโดยไวต้องรีบปิดบัญชี ” พอได้มติ ้าก็พุ่งเข้าไปต่อยลิ่วล้อี่อยู่ใกล้สุด โดยพยายามออกแรงให้น้อยี่สุดแต่ัก็หนักพอจะล้มหมอนั่นได้
“ พลั้ก……”
บุรุษในชุดสูทดำล้มลงนอนแน่นิ่งในทีเดียว นับเป็นหมัดี่หนักสุดๆ แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกผิดจึงรีบหันไปขอโทษ
“ ว้า….ขอโทษครับลงมือแรงไปหน่อย อภัยให้ผมด้วย”
และในจังหวะี่้าชะงักอยู่นั้นเอง กระสุนนัดนึงก็พุ่งกระทบหัวไหล่แต่โชคดีี่ส่วนนั้นมีเกราะเหล็กคอยป้องกันอยู่
“ เกร๊ง….”
“ เอ๊ะ! ” ้าตกใจจนเป็นเหตุให้-่ากระสุนอีกนับสิบปะทะสรรพร่างกาย
“ อึก……”
แม้้าจะมีโม่ป้องกัน แถมยังสวมบรอนต์ครอธี่เสริมพลังให้เพิ่มพูนจนมีความแข็งแกร่งขนาดกระสุนปืนยิงไม่เข้าแต่ัก็ยังำใ้เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บปวด และมีเลือดไหลออกจากบาดแผล เขาจึงรีบดึงสติกลับมาพร้อมหลบการจู่โจม
“ ฟุบ…..”
“ เฮ้ย! ไอ้เด็กผีนั่นหายไปอีกแล้ว” ลิ่วล้อนายหนึ่งโวยดัง ก่อนจะถูก้าพุ่งเข้ามาใส่ศอกจนหลับกลางอากาศและคราวนี้ เด็กหนุ่มไม่โง่หันกลับไปขอโทษขอโพยเหมือนครั้งแรก
้าแวบไปแวบมา พร้อมจู่โจมใส่อริอย่างหนักหน่วงเขาไล่เก็บบอดี้การ์ดในชุดสูทดำจนเกือบหมด ไม่นาน ก็เหลือสมุนี่ยืนได้ไม่ึสิบคนซึ่งเกือบทั้งหมดประจำอยู่ี่ชั้นสอง
“ ฟุบ……” ้าหายแวบมาอยู่ี่บันไดทางขึ้นชั้นสองพร้อมจ้องมองโนบุโระี่ยืนท่ามกลางสมุนร้าย นัยน์ตาดูแน่วแน่ ก่อนจะลองขอร้องดีๆ
“ บอสพอเถอะครับ แค่นี้ก็มีคนเจ็บตัวตั้งมากมายแล้ว ผมไม่อยากทำร้ายใครดังนั้นหยุดรังแกชาวบ้านี่ไร้ทางสู้ซักที ”
“ กร็อด…..มึงสอนใครวะเป็นพ่อของกูึยังไง ึบังอาจาั่งสอน ” โนบุโระผรุสวาทใส่ตามสันดานหยาบจากนั้นก็สั่งให้ลูกน้องเข้าไปรุมยำตามสไตค์ยากูซ่าป่วนเมือง
“ ในเมื่อปืนใช้ไม่ได้ พวกมึงก็ชักมีดออกมา แล้วเข้าไปรุมแทงั”
“ เอ่อ….จะดีหรือครับลูกพี่ ” ลิ่วล้อคนนึงหันกลับมาถามสีหน้าบ่งบอกว่าเสียขวัญ แต่พูดไม่ทันจบปืนสั้นรีวอลโร่ในมือของโนบุโระก็ถูกลั่นไก กระสุนเจาะเข้าระหว่างคิ้วของสมุนนายนั้น ส่งผลให้นักเลงขี้ขลาดซี้แหงในบัดดล
“ อั้ก…..”
เหล่าลิ่วล้อี่เหลือไม่ึสิบสะอึกหนัก เพราะไม่คิดว่าเพื่อนชาวแก๊งจะถูกลูกพี่ใหญ่ยิงทิ้งแบบนี้ ่าโนบุโระไม่แยแสสนใจ แถมยังขู่คำรามใส่สมุนี่เหลืออย่างดุดัน
“ สมน้ำหนัก และพวกมึงจงจำไว้ใครก็ตามี่ขัดประสงค์ของกู ัผู้นั้นต้องตายสถานเดียว”
นับเป็นการแสดงความเหี้ยมโหดี่ได้ผลสุดๆ เพราะัำใ้เหล่าลิ่วล้อสำนึกได้ว่า….ถ้าสู้กับ้าก็แค่ถูกอัดจนสลบ แต่ถ้าดื้อกับนายใหญ่อาจต้องดับสูญเสียเดี๋ยวนี้ ทุกคนจึงตัดสินใจพะบู๊กับเด็กหนุ่มผู้สวมเกราะประหลาดพร้อมชักมีดสั้นขึ้นมากระชับในมือ
“ เฮ…ลุยเข้าไปแทงพร้อมกัน ต้องฆ่าไอ้เด็กนั่นให้ได้”
สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ี่เพจJalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ี่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??