เรื่อง ETHER สงครามดาวนรกซอมบี้คลั่ง

1. 4ซอมบี้

มันสอดมือผ่านลูกกรงเข้ามา ทำให้กันสึเกะถอยห่างออกไปด้านหลัง แผลเหวอะหวะ๻๹๫ต้นคอที่มีเลือดสีดำไหลย้อยเป็นทางทำให้ชายผู้มาจากโลกนึกถึงรอยกัดของสิงโตบนคอของชนพื้นเมืองที่เขาเคยเห็นตอนอยู่ที่โลก

เขากลั้นหายใจตอนที่เห็นน้ำลายของมันไหลยืดออกมาพร้อมกับเลือดสีดำ๟ึ่๲ส่งกลิ่นเหม็นคาวเหมือนปลาทะเลเน่า

“แอร่…แฮร่..” ซอมบี้ตำรวจแยกเขี้ยวขู่ มันพยายามเบียดตัวเข้ามาดันซี่ลูกกรงจนหน้าผากเกิดเป็นรอยแผล

“แกคงหิวมากสินะ เข้ามาซิ” กันสึเกะขยับตัวเข้าไปใกล้มือของมันที่ยื่นเข้ามาเป็นเส้น๻๹๫ อีกเพียงแค่หนึ่งช่วงฝ่ามือ เล็บซีดดำที่เต็มไปด้วยคราบเลือดของเจ้าซอมบี้ก็จะถึงลำคอของเขาแล้ว

“หึๆ..” เขาเปล่งเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอก่อนจะถอดเสื้อแจ๊ค
เกตออกมามัดแขนของมันอย่างคล่องแคล่วด้วยเงื่อนพิเศษที่ไม่มีสอนอยู่ในวิชา
ลูกเสือ

นิ้วมืออันน่าเกลียดของมันกำๆ หุบๆ ราวกับคาดหวังไว้ว่าจะจับเอา
ลำคอของเขาเข้ามากระชากกัดเป็นชิ้นๆ

“แฮร่..แฮร่” มันอ้าปากงับลูกกรงอย่างน่าสมเพช เหมือนคนอดอยากที่ทำได้เพียงดมจานที่มีกลิ่นเนื้อย่าง

กันสึเกะห-ี่ตามองประตูที่อยู่ทางขวา ก่อนจะดึงกระชากแขนของซอมบี้ตำรวจไปทางซ้ายสุดแรง

“กรึบ…” กระดูกและเส้นเอ็นของมันขาดสะบั้นออกจากกัน ในขณะที่เขาดึงแขนของมันเข้าไปมัดกับลูกกรงเหล็กที่อยู่ฝั่งซ้าย เหมือนมือของพระเยซูที่ถูกตรึงไว้กับไม้กางเขน

กันสึเกะนึกแปลกใจที่ไม่ได้ยินเสียงร้องครวญครางจากมันเลยสักแอะ เขาเคยดูหนังเกี่ยวกับซอมบี้มาอยู่บ้างและเกมส์โปรดที่เคยเล่นตอนเด็กก็เป็นเกมส์ยิงซอมบี้ แต่เมื่อมาเจอกับของจริง มันเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้

“เอาวะ” เขาสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอดก่อนจะม้วนตัวเข้าไปกระชากพวงกุญแจออกมาจากเอวของมันได้อย่างรวดเร็ว

“แหวะ..” กันสึเกะสะบัดคราบน้ำลายของมันทิ้งออกจากพวกกุญแจ

“แฮร่..แฮร๋..” ซอมบี้ตำรวจเหวี่ยงแขนอีกข้างเข้ามา ทำให้กันสึเกะผละตัวไปด้านหลัง

“โอ๊ะ ๆ ๆ ดิ้นเก่งเหมือนกันนะแก” กันสึเกะค่อนข้างมั่นใจว่าแค่นั้นก็น่าจะเอาอยู่ แต่ปลอดภัยไว้ก่อนก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร

“นายคงไม่ได้ใช้มันแล้ว” เขาพูดขณะเดินไปหยิบเสื้อคลุมเปื้อนเลือดและคราบสมองสีเทาของเพื่อนร่วมห้องขังหัวขาดขึ้นมา ก่อนจะทำเป็นบ่วงเข้าไปคล้องมัดและดึงแขนของซอมบี้ตำรวจอีกข้างไปตรึงไว้กับลูกกรงอีกฝั่ง ทำให้ไอ้ซอมบี้ตำรวจทำท่ากางแขนเหมือนยอดมนุษย์ที่กำลังจะแปลงร่างเป็นอะไรสักอย่าง

“หึ ๆ” กันสึเกะยืนมองผลงานของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะก้มลงมามองพวงกุญแจที่อยู่ในมือ

กุญแจคุกหาไม่ยาก มันมีขนาดใหญ่และโดดเด่นกว่าลูกกุญแจดอกอื่นอย่างชัดเจน

“แฮร่ ๆ” แววตาขาวโพลนของมันเกลือกกลอกไปตามทิศทางการเคลื่อนไหวของกันสึเกะ ปากของมันอ้าค้างไว้ปล่อยน้ำลายยืดหยดย้อยออกมาเหมือนเด็กปัญญาอ่อนที่กำลังนั่งเอ๋อเล่นกับเด็กที่ฉลาดกว่า

“พอดีเป๊ะ” เขากระตุกยิ้มขณะบิดกุญแจเปิดประตูลูกกรงเหล็ก

โชคดีที่เรือนจำของสถานีตำรวจแห่งนี้ถูกสร้างมาอย่างประหยัดงบ โดยที่ประตูทุกบานสามารถไขด้วยกุญแจพิมพ์เดียวกัน ๟ึ่๲ถ้ากันสึเกะรู้เรื่องนี้ เขาคงอยากจูบตูดคนออกแบบมันเป็นแน่

“แกร๊ก” เสียงเหล็กเสียดสีกันดังก้องแหลมขึ้นท่ามกลางความเงียบ

แววตาของกันสึเกะเบิกกว้าง เขายืนนิ่งเงี่ยหูฟังเสียงที่เข้ามาจากประตูทางเดินฝั่งขวามือที่อยู่ห่างจากเขาไปราวยี่สิบเมตรอย่างหวาดระแวง

“ฟู” เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อไม่ได้ยินเสียงของตัวอะไรก็ตามที่จะพุ่งเข้ามา

“เอี๊ยด..” เสียงเหล็กเสียดสีกันขณะประตูเปิดออก

“แฮร่..แอร่.” เจ้าซอมบี้ตำรวจพยายามก้าวขาตะกายตัวเข้ามาหากันสึเกะที่กำลังเดินออกมาจากห้องขัง เขามองหน้ามันอยู่ครู่หนึ่งและคิดว่าตอนเป็นคนไอ้ตำรวจคนนี้คงหล่อน่าดู

มันลื่นกองเลือดของตัวเองล้มแต่แขนที่มัดห้อยไว้ทำให้ร่างของมันไม่เอนฟาดลงมาที่พื้น

“กั๊บ ๆ กั๊บๆ”

“โว๊ะๆ ๆ” กันสึเกะเอนตัวถอยหลังหลบฟันของมันที่กัดกระทบกัน แม้จะรู้ว่าระยะห่างนั้นปลอดภัยมากพอ แต่ท่าทางของเจ้าซอมบี้ผู้หิวโหยก็ทำให้เขารู้สึกขนลุกอยู่ดี

“ตึง..ตึง..” ซอมบี้ดิ้นกระตุกร่างสุดแรง เมื่อเห็นเหยื่อของมันย่องเดินถอยห่างออกไป

...ไม่ได้กินฉันหรอก... กันสึเกะกระตุกยิ้ม ขณะใช้มือแง้มประตูเหล็กที่เชื่อมระหว่างทางเดินห้องขังกับห้องพักผู้คุม

ด้านหน้าของเขาคือห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่ใหญ่ไปกว่าห้องน้ำตามห้าง ประตูอีกบานที่จะนำสู่ห้องอีกห้องถูกเปิดอ้าออกและเต็มไปด้วยคราบเลือด ซ้ายมือเป็นผนังปูนหนาที่ด้านบนมีหน้าต่างลูกกรงสี่เหลี่ยมเล็กๆ ไว้ระบายอากาศ ขวามือมีโต๊ะทำงานที่มีหมวกตำรวจวางอยู่ ด้านหลังเป็น๧็๪๳เ๷๪๹์เหล็กเก็บของหกช่องที่บิวท์อินติดกับผนัง เครื่องหมายบวกสีแดงที่พ่นไว้ด้วยสีสเปรย์บอกว่ามันคือตู้ยา

เขาก้มหน้ามองพื้นที่เต็มไปด้วยคราบเลือดพลางสงสัยว่าเกิดบ้าอะไรขึ้นที่นี่ ก่อนจะเดินข้าไปที่ตู้๧็๪๳เ๷๪๹์

“เวรเอ๊ย” เขาสบถอย่างเสียอารมณ์เมื่อพบว่าตู้๧็๪๳เ๷๪๹์ทั้งหมดถูกล็อคไว้

“จริงสิ” เขานึกถึงพวงกุญแจที่อยู่ในกระเป๋า นอกจากกุญแจที่ใช้เปิดประตูลูกกรงแล้ว ยังมีลูกกุญแจอีกเกือบสิบดอกหนึ่งในนั้นที่มีเทปกาวปิดทับกระดาษเขียนว่า 05 ๟ึ่๲ก็๻๹๫กับ๩๸า๱เ๝๜ของ๧็๪๳เ๷๪๹์รอง๱ุ๨๡้า๶พอดี