โรงเรียนคนเหนือมนุษย์

ณ ดินแดนต้องสาปนอกขอบเขตบาเรีย, หลายปีก่อนหน้าปัจจุบันกาลอันสงบสุข...

ฟากฟ้าเหนือดินแดนรกร้างแผดเผาด้วยสีเทาอมม่วงอันน่าพรั่นพรึง ไอพลังงานมืดขมุกขมัวจากอาณาเขตของจอมมารซึ่งตั้งตระหง่านอยู่สุดขอบฟ้า กัดกร่อนทัศนียภาพจนแลดูบิดเบี้ยว พื้นดินแตกระแหงเป็นร่องลึกราวรอยแผลเป็นของโลก เสียงลมกรีดร้องผ่านโขดหินรูปร่างประหลาด ฟังคล้ายเสียงโหยหวนของเหล่าผู้กล้าที่ล้มตายในสมรภูมินี้เมื่อครั้งบรรพกาล มันคือดินแดนที่ไร้ซึ่งชีวิต และเต็มเปี่ยมไปด้วยความตาย

แต่ในวันนี้ ความเงียบงันอันเป็นนิรันดร์ถูกฉีกกระชากด้วยเสียงมโหฬาร เสียงย่ำเท้าหนักแน่นของทหารนับพัน เสียงโลหะกระทบกันของชุดเกราะและอาวุธ เสียงร่ายเวทมนตร์อันเคร่งขรึม กองทัพที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นจริงกำลังเคลื่อนพล – กองทัพที่ประกอบด้วยนักเรียน นักศึกษา ผู้เยาว์วัยแห่ง Awake Academy พวกเขาคือความหวังสุดท้าย คือคมดาบที่ถูกลับมาอย่างดีที่สุด คือทุกสิ่งทุกอย่างที่โลกเสรีจะเดิมพันได้ในสงครามครั้งนี้

นักเรียนนับพันในเครื่องแบบและชุดเกราะรบหลากรูปแบบ ยืนตั้งแถวเป็นระเบียบแต่แฝงด้วยพลังกดดันมหาศาล แสงเรืองรองจาก 'อาร์ติแฟกต์' ประจำกายส่องประกายหลากสีสัน ตัดกับความมืดมัวของบรรยากาศโดยรอบ แต่ละคนคือผู้ตื่นพลัง คือผู้ถูกเลือก คืออนาคตที่กำลังเดินเข้าสู่สมรภูมิเพื่อชี้ขาดชะตากรรม

ณ เบื้องหน้าสุดของกองทัพ ไม่ใช่นักเรียนคนใด หากแต่เป็นเหล่า 'ผู้นำ' และ 'ประธานชมรมอาวุโส' แห่งยุคสมัยนั้น ร่างของพวกเขาสูงใหญ่ อาบด้วยรัศมีแห่งอำนาจและประสบการณ์ที่สั่งสมมายาวนาน หนึ่งในนั้นคือ 'ผู้บัญชาการสูงสุด' (นามของท่านเลือนหายไปกับกาลเวลา เหลือเพียงตำแหน่งที่ถูกจารึก) ยืนสงบนิ่งในชุดเกราะสีเงินอร่าม แม้ไม่แสดงพลังใดๆ ออกมา แต่แรงกดดันที่แผ่ออกมานั้นหนักหน่วงจนทำให้อากาศรอบกายบิดเบี้ยวเล็กน้อย สายตาของท่านจับจ้องไปยังทิศทางของศัตรู เด็ดเดี่ยวและเยือกเย็นราวกับรูปสลัก

ถัดจากเหล่าผู้นำ คือหน่วย 'แทงค์' หัวใจของแนวป้องกัน พวกเขาคือภูผาเดินได้ โล่ยักษ์ในมือเปล่งแสงพร้อมรับการปะทะ ในแถวที่สองของหน่วยแทงค์ ชายหนุ่มร่างใหญ่ 'ยักษ์' กัดฟันแน่น พยายามข่มความประหม่าที่แล่นริ้วอยู่ในอก มือที่กำด้าม 'ลูกตุ้มยักษ์' สั่นน้อยๆ แต่แววตายังคงจ้องมองแผ่นหลังของผู้บัญชาการด้วยความมุ่งมั่น เขาต้องปกป้องแนวหลังให้ได้

หน่วย 'นักเวทย์' ยืนรวมกลุ่มกันเป็นปีกซ้ายขวา เสียงร่ายเวทดังกระหึ่ม ประสานกันเป็นท่วงทำนองแห่งการทำลายล้าง พลังงานธาตุต่างๆ เริ่มก่อตัวเป็นลูกบอลแสง วงแหวนเวทมนตร์ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะและใต้ฝ่าเท้า 'ทามะ' ชายหนุ่มผมยาว ยืนอยู่ในกลุ่มนักเวทย์ระดับสูง ดวงตายังคงเรียบเฉย แต่ปลายนิ้วที่กำลังวาดวงเวทซับซ้อนกลางอากาศนั้นสั่นไหวเล็กน้อยบ่งบอกสภาวะจิตใจ เขาเงยหน้ามองไปยังผู้บัญชาการ คล้ายรอคอยสัญญาณ

เหล่า 'DPS' และนักรบสายต่างๆ ยืนกระจายกำลังอยู่ทั่วกองทัพ เตรียมพร้อมเข้าประจัญบาน เสียงโห่ร้องฮึกเหิมดังขึ้นเป็นระยะ แต่ส่วนใหญ่ยังคงเงียบขรึม 'บัลม่อน' ในวัยหนุ่ม กำลังตบเกราะอกตัวเองเสียงดังป้าบๆ ตะโกนอะไรสักอย่างใส่เพื่อนร่วมหน่วย ทำลายความเงียบเป็นระยะๆ ดูมั่นอกมั่นใจเกินเบอร์ตามสไตล์ แต่เหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดพรายบนขมับก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาใครไปได้

ในมุมอับและตามเงาต่างๆ หน่วย 'นักฆ่า' เตรียมพร้อมทำงานในส่วนของตน 'เซริน' ยืนพิงโขดหิน ตรวจสอบความเรียบร้อยของยาพิษบน 'มีดสั้นคู่' เป็นครั้งสุดท้าย ใบหน้ายังคงเรียบเฉยเหมือนรูปปั้น แต่ปลายนิ้วที่แตะอยู่บนด้ามมีดเคาะเป็นจังหวะถี่ๆ บ่งบอกถึงความตึงเครียดภายใน

และที่ขาดไม่ได้ คือหน่วย 'สนับสนุน' และ 'ฮีลเลอร์' ที่ยืนสงบนิ่งอยู่แนวหลัง คอยส่งพลังใจและเตรียมพร้อมเยียวยา 'ไซซี' หญิงสาวงดงาม กุม 'คทาแห่งต้นไม้โลก' ไว้แน่น ออร่าสีเขียวอ่อนแผ่ออกมาอย่างอบอุ่น แต่ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาคู่สวยฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด 'มนตรา' กำลังกระซิบกระซาบกับภูติน้อยที่บินวนรอบ 'กริมมัวร์' ด้วยสีหน้าซีดเผือดเล็กน้อย การสื่อสารกับวิญญาณในดินแดนที่เต็มไปด้วยความตายเช่นนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย 'เมธัส' ชายหนุ่มผู้สุขุม กำลังรายงานผลการวิเคราะห์ข้อมูลล่าสุดให้กับหัวหน้าหน่วยนักวางแผนรุ่นพี่ สีหน้าเคร่งขรึมแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเคารพ

นี่คือภาพของกองทัพนักเรียนที่แข็งแกร่งที่สุดในยุคนั้น พวกเขาคือความหวัง คือประกายไฟสุดท้ายก่อนค่ำคืนอันมืดมิดจะมาเยือน แต่ต่อหน้าพลังอันไร้หยั่งถึงของจอมมาร และเหล่าอสูรที่น่าสะพรึงกลัว... ประกายไฟนี้จะส่องสว่างได้นานเพียงใด และใครบ้าง... ที่จะได้กลับไปเห็นแสงสว่างของบ้านเกิดอีกครั้ง...