เรื่อง ก่อนจะพบกันอีกครา

บท๡ี่ 1

แว่วเสียงฟ้าร้องสนั่นหวั่นไหวน้ำฝน-่าใหญ่สาดใส่หลังคาเพิงร้างซึ่งในอดีตเคยเป็นวัดดังชื่อเสียงขจรไกล แต่แล้วอย่างไรเล่าตอนนี้มีเพียงซากปรักหักพังเท่านั้น

เด็กน้อยนอนคุดคู้ กอดตัวเองหลบฝนอยู่ในมุมนึงของเพิงร้าง ห่อห่มร่างกับผ้าสภาพกลางเก่ากลางใหม่ถึงจะไม่สามารถทำให้ร่างเล็กๆ ของเด็กน้อยหลบหนาวได้ แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

โครมม....!!!

เสียงประตูซึ่งไม่อาจเรียกว่าประตูได้เต็มปากนักตอนนี้ได้ถูกถีบกระเด็นด้วยฝีเท้าของคนผู้นึง๡ี่ห่อตัวเองด้วยเสื้อฟางใบหน้าถูกปกปิดด้วยหมวกฟางมิดชิด หลังเดินเข้ามาหา๡ี่นั่งได้แล้ว คนผู้นั้นก็ก่อกองไฟจากเศษโต๊ะเก้าอี้๡ี่พังแล้วพร้อมทั้งถอดชุดฟางออก จึงเห็นว่าเขาเป็นชายหนุ่มคนนึง ร่างสูงสง่าสวมด้วยชุดสีแดงทั้งตัวผมยาวสลวยถูกรวบไว้อย่างดีข้างเอวห้อยกระบี่ไว้เล่มนึง

พอได้๡ี่เขาก็ทิ้งตัวนอนแต่ยังไม่ทันได้เข้าสู่นิทรากลับได้ยินเสียงร้องครางประนึงสัตว์บาดเจ็บจาก๡ี่ใดสัก๡ี่ ด้วยความหงุดหงิดเขาจึงเดินรอบเพิงร้างจนพบร่างเล็ก๡ี่ขดตัวด้วยผ้าขี้ริ้วผืนนึงอยู่มุมเพิงร้าง 'นี่มันเด็กจาก๡ี่ใดกัน'ชายหนุ่มหิ้วเด็กน้อยขึ้นมาก่อนจะพาไปผิงไฟ แล้วถอดชุดนอกตัวเองห่อไว้อีกชั้นนึงก่อนจะหลับไปเช่นกัน

แสงแดดสาดส่องกระทบเข้ากับร่างของเด็กน้อย๡ี่ถูกห่อด้วยชุดคลุมสีแดงลืมตาขึ้นมาพบกับชายแปลกหน้าถึงกับตกใจจนหน้าซีด ก่อนจะค่อยๆ กระเถิบตัวไปทางประตู๡ี่ถูกถีบเมื่อคืนทีล่ะนิด

"เด็กน้อย เจ้าคิดจะขโมยเสื้อข้ารึ" เสียงแหบพร่าของชายหนุ่มแปลกหน้าดังขึ้นหลังจากตื่นมาเห็นก้อนสีแดงกำลังกลิ้งออกไปไม่ไกล เด็กน้อยตกใจสุดขีด ทันใดนั้นร่างก็ถูกหิ้วขึ้นมาก่อนจะได้เอ่ยอันใดอีก

 โครกกกกกก!

เสียงท้องของเขาก็ประท้วงก่อนแล้ว ชายหนุ่มตะลึง เด็กน้อยก็ตะลึง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "มาๆ ข้าจะหาอะไรให้เจ้ากินก่อน" เด็กน้อยโดนหิ้วมาไว้๡ี่เดิมก่อนจะได้พูดอะไร ปากก็ถูกอุดด้วยหมั่นโถวแข็งๆ ก้อนนึง เด็กน้อยกินมันอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความหิว

"พี่ชาย ท่านมีอีกหรือไม่" เด็กน้อยพูดอย่างเขินอาย พร้อมแอบมองไป๡ี่ชายหนุ่ม

"เจ้าอยากได้อีกรึ แต่ข้าไม่มีแล้ว ถ้าเจ้าอยากกินอีกสนใจตามข้าไปหรือไม่ ๡ี่๡ี่ข้าอยู่มีของกินมากมายให้เจ้าได้กิน" ชายหนุ่มกล่าวหลังกินหมั่นโถวก้อนสุดท้ายนั้นหมดพอดี 

เด็กน้อยมองชายหนุ่มอย่างพินิจพิจารณาด้วยสภาพของเขาตอนนี้หากอยู่๡ี่นี่ไปคงจะไม่ต่างจากรอความตาย ถ้าตามคนๆ นี้ไปเขาจะได้กินอิ่มทุกมื้อไหมนะ เด็กน้อยคิดไปน้ำลายไหลไป ก่อนจะสบสายตาชายหนุ่ม๡ี่ทำหน้างงๆ เพราะโดนเด็กน้อยมองพร้อมน้ำลายไหล

"หึ! นี่ท่านเป็นพวกคนเลวใช่หรือไม่ ข้าเคยได้ยินมาว่าถ้ามีใครให้ของกินอย่าตามเขาไป"เด็กน้อยกล่าวอย่างระแวงพร้อมกอดอกเชิดหน้าใส่ชายหนุ่ม

"ถ้าข้าเป็นคนเลว ข้าจะหิ้วเจ้ามาผิงไฟหลบหนาว แถมยังห่อเจ้าด้วยเสื้อของข้า อีกทั้งเช้ามายังแบ่งของกินให้เจ้า อย่างนี้แล้วข้าก็เป็นคนเลวหรือ"ชายหนุ่มแย้งอย่างจนใจ นี่ข้าทำดีไม่ได้ดีแถมยังโดนกล่าวหาอีกรึ

เด็กน้อย๡ี่ได้ยินดังนั้น จึงตัดสินใจแล้วว่า คน๡ี่ให้ของกินคือคนดี จึงส่ายหน้ารัวๆ "ไม่ใช่นะ ตาแก่ขอทานสอนข้ามาให้ข้าพูดเช่นนี้ ข้าก็แค่ระวังตัวเท่านั้น ท่านจะพาข้าไป๡ี่ใดรึ"

"๡ี่๡ี่ข้าอยู่ไกลจาก๡ี่นี่มาก"ชายหนุ่มลูบหัวเด็กน้อย

"ไกลขนาดไหน ต้องใช้เวลาเดินทางเท่าใด แล้วข้าจะได้กินดีอยู่ดีหรือไม่ แล้วท่านจะพาข้าไปทำอะไร คงมิใช่หลอกข้าไปขายเป็นทาสกระมัง ท่าน..."เด็กน้อยรัวคำถาม

"เหลวไหล ขอทานน้อยอย่างเจ้าจะทำอันใดได้ แค่เดินยังจะไม่รอด อีกอย่างข้าไม่อับจนหนทางถึงกับขายเด็กอย่างเจ้ากินหรอกนะ ว่าไง สนใจหรือไม่" หลังจากได้ยินคำชายหนุ่ม 

เด็กน้อยก็ลดความหวาดระแวงลงได้ เพียงแต่ยังลังเลอยู่บ้าง 

"หากเจ้าสนใจ ข้าจักสอนวิชาความรู้ให้กับเจ้า พร้อมทั้งรับผิดชอบอาหารการกินของเจ้า เป็นอย่างไร" ชายหนุ่มเอ่ยต่อ ทันใดนั้นเด็กน้อยพลันตาลุกวาวด้วยความดีใจ พร้อมทั้งก้มลงคำนับชายหนุ่มพร้อมส่งเสียงดัง "อาจารย์!!!" ชายหนุ่มอึ้ง ไอ้เด็กนี่มันเปลี่ยนสีไวเหลือเกิน

"เด็กน้อย เจ้ามีชื่อหรือไม่"

"ตาแก่ขอทานเรียกข้าว่าสารเลวน้อยเป็นชื่อ๡ี่ดีหรือไม่ขอรับ" เด็กน้อยเอ่ยอย่างใสซื่อ ชายหนุ่มตะลึงเป็นรอบ๡ี่สามของเช้านี้ ใครกัน๡ี่เรียกเด็กน้อยด้วยชื่อเช่นนี้แล้วเจ้าตัวทราบหรือไม่ว่ามันหมายความว่าอย่างไร เหตุใดจึงดูภูมิใจเยี่ยงนี้

"เอ่อ เอาเถอะงั้นข้าตั้งชื่อให้เจ้าใหม่ ถือว่าเป็นของรับเจ้าเป็นศิษย์ดีหรือไม่" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างอ่อนโยน

"ไม่ดี! ข้าอยากได้ถังหูลู่ ท่านให้อันนั้นเป็นของรับศิษย์ข้ายังจะดีกว่า อีกอย่างชื่อสารเลวน้อยข้าก็ไม่เห็นว่าจะไม่ดีตรงไหน" เด็กน้อยผลักมือชายหนุ่มออก

-.- ข้าล่ะท้อใจ ใครกันนะ ใครกัน!! ๡ี่มันทำให้เด็กน้อยผู้นี้คิดว่าชื่อนั้นมันน่าภูมิใจนักหนา

"เช่นนั้นอาจารย์จะซื้อถังหูลู่ให้เจ้าสองไม้ แลกกับให้อาจารย์ตั้งชื่อให้เจ้าได้หรือไม่" ชายหนุ่มหลอกล่อ

"สามไม้ได้หรือไม่ขอรับ"เด็กน้อยรีบเกาะแขนชายหนุ่มพร้อมเปลี่ยนเสียงอย่างไวเมื่อมีของกินเข้ามาเกี่ยว

"-.- ได้ๆ อย่างไรก็อย่างนั้น งั้นเจ้าใช้แซ่อาจารย์ หลิน นามว่า เซียว ดีหรือไม่ หลินเซียว" เด็กร้อยเบิกตาพร้อมถูไถหน้าตัวเองกับแขนอาจารย์พร้อมส่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ "ดีขอรับท่านอาจารย์ งั้นหลินเซียวขอถังหูลู่สี่ไม้นะขอรับ" ชายหนุ่มตะลึงอีกครั้ง สรุปเจ้าขอทานน้อยนี่ดีใจเพราะได้ชื่อใหม่ หรือว่าเพราะถังหูลู่กันแน่ ชายหนุ่มจนใจก่อนจะเอ่ยตกลง

ด้วยประการนี้ 'หลินโม่' จึงได้ลูกศิษย์ตัวน้อยนี้มาเพิ่มแลกกับหมั่นโถวหนึ่งลูกและถังหูลู่สี่ไม้ ช่างคุ้มค่า รึเปล่านะ? นี่ข้าผีเข้าหรือไร มาทัศนาจรครั้งนี้ถึงกับรับศิษย์แถมยังเป็นคนเอ่ยปากหลอกล่อด้วยตัวเอง ขอทานน้อยนั่นทำของใส่ข้าหรือไรหลินโม่คร่ำครวญกับตัวเองในใจ พร้อมทั้งลูบหัวเด็กน้อยไปพลาง เอาเถอะ กลับไปค่อยว่ากัน -.-

---

☘️สวัสดีค่ะ เรื่องแรกของเสี่ยวอวี้ เป็นเรื่อง๡ี่แต่งไว้นานมาก ซึ่งพึ่งแต่งจบไปสดๆ เลยเอามาลงให้อ่านกัน ชอบหรือไม่เจ้าคะ ด้วยความ๡ี่หลงไหลในนิยายจีนย้อนยุค เลยอยากมีผลงานเป็นของตัวเองซักเรื่อง ถ้าชอบกันก็ติชมได้นะคะ ☘️