เรื่อง แอบซ่อนรัก รักซ่อนแอบ
จากประสบการณ์ที่เต่อสู้ัครูประจำชั้นัอนุบาล ำใ้เราไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเท่าไหร่ ัการต่อสู้ของพวกเด็กๆวัยไล่เลี่ยกัน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกถึงคำว่า "สลัม" อย่างแท้จริง
เราที่ถูกสั่งห้ามเ้าไปในกองทราย ก็เลยได้แต่เดินย้อนกลับไปที่ลานกลางชุมชน ตอนนี้เริ่มมีเด็กที่เพิ่งรู้ข่าวต่างมารวมตัวกัน แต่ว่ากลับไม่เจอพวกของไอ้โต เลยำใ้เด็กที่มาทีหลังเริ่มจับกลุ่มกัน และหนึ่งในพวกนั้นก็มีไอ้หนึ่งันุ๊กรวมอยู่ด้วย
เด็กคนอื่นพอเห็นเราก็เลยเ้ามาถามเรา ว่าเห็นพวกของไอ้โตมั้ย เราก็เลยเริ่มเล่าสิ่งที่เราเห็นให้ฟัง พวกเด็กที่เหลือก็เลยขอแกมบังคับ ให้เราพาไปที่ทางเ้ากองทราย เราที่อยากเ้าไปดูอยู่แล้ว ก็เลยตั้งใจจะปะปนเ้าไป ักลุ่มเด็กที่มาทีหลังนี้
ในที่สุดที่เมื่อมาถึงที่ทางเ้า ตอนนี้ก็ไม่มีไอ้เต้คอยเฝ้าอยู่แล้ว เมื่อพวกเด็กเห็นทางเ้า ก็เ้าใจได้ว่าต้องเ้าไปทางรูสังกะสีนี้ พอได้เ้าไปที่ด้านใน เราก็ได้เห็นภาพของบริเวณกองทรายเป็นครั้งแรก
พื้นที่ส่วนที่ติดัรั้วเป็นเนินทรายเตี้ยๆ ที่เกิดจากการถมที่ ทับแอ่งน้ำเสียที่เราเเดินผจญภัย จนเกิดเป็นพื้นที่สูงกว่าระดับพื้นดินนอกรั้ว ประมาณหนึ่งช่วงหัวเข่า(หรือที่เด็กเรียกว่า 'อีเข่า' ตอนเล่นกระโดดยาง)
มีลานทรายว่างๆอยู่ ที่ตรงนั้นมีพวกไอ้โตและเด็กๆที่กำลังล้อมกันเป็นวงกลม โดยมีไอ้หมีัเด็กอีกคนอยู่ตรงกลาง พวกไอ้โตที่เห็นว่า มีกลุ่มเด็กที่มาใหม่แห่กันเ้ามา ก็เริ่มลนลาน
"พวกมึงเ้ามากันทำไมเนี่ย?!! ออกไปให้หมดเลย!!" ไอ้โตตวาดเสียงดัง
"เฮ้ยๆ ทำไรกันอยู่อ่ะ" พวกเด็กที่เ้ามาใหม่ส่วนใหญ่จะเด็กกว่าเด็กกลุ่มแรกของพวกไอ้โต
ำใ้มีแต่ความอยากรู้อยากเห็นว่า พวกเด็กที่โตกว่ากำลังทำอะไร แต่ก็ไม่ได้มีความกล้าพอที่จะขัดขืนพวกไอ้โต
เมื่อเห็นว่ามีเด็กตามเ้ามากันเยอะ พวกไอ้โตก็เลยเริ่มจะหาเรื่องไอ้หมีหนักขึ้น เพื่อที่จะได้จัดการให้จบให้เร็วที่สุด ลูกน้องพวกของไอ้โตหลายคน เ้าไปผลักไอ้หมีไปมา จนในที่สุดก็กลายเป็นการรุมไอ้หมีคนเดียว
ไอ้โตที่เห็นว่าพอสมควรแล้วก็ออกปากห้ามพวกตัวเอง ไอ้หมีร้องไห้ หัวปูดหัวโน ได้แผลถลอกไปหลายที่ พร้อมัตัวที่เลอะไปด้วยเศษทราย มันลุกขึ้นด่าพวกไอ้โต ก่อนที่จะวิ่งออกไปตามทางที่เ้ามา
แต่พวกไอ้โตก็ยอมปล่อยไอ้หมีไป เพราะได้จัดการสมใจแล้ว เด็กทุกคนก็คิดว่าเรื่องมันน่าจะจบแล้ว แต่นี่มันเพิ่งจะเริ่มต้น..
"พวกมึงเ้ามาได้ไงกัน? ใครพาพวกมึงเ้ามา?!"
พวกเด็กที่มาทีหลังต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนที่ทั้งหมดจะค่อยๆชี้มาที่เรา
"ไอ้ไนท์! กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้มึงเ้ามา!" ไอ้โตพูดเสียงแข็งใส่เรา
"เอ่อ.......คือ ก็พวกนี้มันบอกให้พามา!"
"แล้วมึงตามเ้ามาทำไม?" ไอ้เต้ไม่พูดเปล่าเอื้อมมือมากระชากคอเสื้อเรา
พร้อมัเี่เราเ้าไปกลางวง ตรงที่ที่ไอ้หมีเอยู่เมื่อครู่
'เชี่ยย...ฉิบหายแล้วไง!' เราได้แต่คิดในใจ
ความจริงในใจของเรา เราก็อยากที่จะศึกษาสังคมของพวกเด็กแถวระแวกบ้าน แล้วก็นิสัยใจคอของเด็กแต่ละคน เพราะเราอยากมีเพื่อน อีกส่วนนึงเราก็เป็นห่วงไอ้หมี ด้วยความใสซื่อบริสุทธิ์แบบเด็กๆ(ซึ่งจริงๆเราค่อนข้างน่าจะซื่อบื้อ)
เราสงสารไอ้หมี ที่ถูกหาเรื่องแค่เพราะเพิ่งย้ายเ้ามาอยู่ใหม่ เราว่ามันไม่ยุติธรรมัไอ้หมีเลย ถึงแม้ว่าไอ้หมีจะติดขี้โม้ไปบ้าง แต่มันก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร ถ้าเทียบัแก๊งพวกไอ้โตแล้ว ไอ้หมีออกจะน่าสงสารด้วยซ้ำ
การที่ไอ้หมีชอบพูดติดขี้โม้เพราะมันก็อยากมีเพื่อน และเราที่กำลังอยากมีเพื่อนเหมือนกัน ก็เลยรับรู้ได้ ถึงแม้ว่า.. เราจะไม่ได้ชอบการขี้โม้ของมันเหมือนกันก็เถอะ
"ก็...อยากเ้ามาดูกองทรายเฉยๆ" เราตอบไปด้วยเสียงอ้อมๆแอ้มๆ
ไอ้เต้ที่เห็นเราดูไม่ค่อยกลัว ก็เตรียมจะทำแบบเดียวัไอ้หมี
"เดี๋ยว!!" ไอ้เต้ัพวกลูกน้องที่กำลังจะลงมือก็หยุดชะงัก พร้อมัทำหน้างงมองไปยังไอ้โต
"มันเด็กกว่าพวกเรา ต้องให้เจอคนรุ่นเดียวัมัน เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าพวกเรารังแกเด็ก"
ไอ้เต้ัพวกที่ได้ยินไอ้โตพูดแบบนั้น ก็เลยยอมถอย
ส่วนเราที่ได้ยินแบบนั้นก็พอเ้าใจได้ เพราะเราอยู่บ้านชั้นเดียวัไอ้โต พ่อแม่ไอ้โตเราก็รู้จัก แต่ว่าไอ้โตมันก็ไม่กล้าขัดพวกลูกน้อง คืออย่างน้อยเราต้องโดนอะไรสักอย่าง
"ใครเรียนรุ่นเดียวัมันบ้าง?!" ไอ้เต้ชี้มาที่เราพร้อมัถามไปรอบๆ
"นี่ไงๆ ไอ้หนึ่งอ่ะรุ่นเดียวัมัน" เสียงเด็กคนนึงดังขึ้น พร้อมัที่พวกไอ้โตมองไปที่ไอ้หนึ่ง
เด็กที่ตะโกนก็คือเด็กตัวสูง ที่เล่นเดิมพันสติ๊กเกอร์แพ้นุ๊กทุกตาคนนั้น
"เฮ้ยไม่เอา กูไม่เกี่ยว!" ไอ้หนึ่งรีบปฏิเสธ
พร้อมัทำท่าจะแหวกวงล้อมพวกเด็กที่กำลังยืนดูอยู่ออกไป แต่ตัวของหนึ่งัตัวเราพอๆกัน คือตัวเปี๊ยกกว่าเด็กแทบทุกคนในรุ่น มีเหรอที่จะหนีทันพวกไอ้เต้ที่โตกว่า
"เออมึงนั่นแหละ ตัวพอๆกันเลยด้วย"
ไอ้โตออกความเห็น ำใ้เด็กคนอื่นเห็นตามไปด้วย
"ไม่เอา กูไม่เกี่ยว!!" ไอ้หนึ่งที่กำลังดิ้นถูกเี่กลับเ้ามาในวงอีกครั้ง
"มึงจะต่อยกันดีๆ หรือจะเจอัพวกกู!" ไอ้เต้ที่เริ่มหมดความอดทนพูดเสียงแข็ง เราที่เห็นท่าไม่ดีเลยเริ่มใช้หัวสมอง
'ช่วยไอ้หมีก็ไม่ได้ ตอนแรกนึกว่า พาพวกเด็กเ้ามาด้วยแล้ว ไอ้พวกนี้มันจะล้มเลิกแล้วกลับออกไป..'
'..แต่ที่ไหนได้มันยิ่งรุมไอ้หมีเร็วขึ้นกว่าเดิม มาตอนนี้ยังจะรุมเราสองคนเหมือนัที่ทำัไอ้หมีอีก..'
'..ถ้าขืนปล่อยให้ถูกรุมแบบไอ้หมี ต่อให้มีกันสองคนยังไงก็มีแต่เจ็บตัวปล่าวๆ..'
'..ถูกคนๆเดียวต่อยไม่กี่ที ยังดีกว่าโดนกระทืบไม่รู้กี่มือกี่ตีน' เราได้แต่เร่งคิดอยู่อยู่ในใจ
หลังจากที่เห็นสภาพตอนที่ไอ้หมีโดนแล้ว เราก็รู้เลยว่ามีไอ้พวกที่รอช่วงชุลมุนอยู่เยอะมากๆ แต่ว่าเราจะปล่อยให้ตัวเองัไอ้หนึ่ง โดนแบบที่ไอ้หมีโดนไม่ได้ด้วย ที่สำคัญเพราะเราแอบลงมาจากบ้าน ขืนมีสภาพยับเยินกลับบ้าน ต้องโดนย่าตีซ้ำแน่!!
"หนึ่ง.. มึงต่อยกูมาดิ.." เราพยายามเ้าไปใกล้แล้วกระซิบเสียงเบา
"ห๊ะ?!!"
เสียงเด็กที่ตะโกนอยู่รอบๆ น่าจะำใ้ไอ้หนึ่งหูดับไปแล้ว
'ชิบหายละไอ้นี่มันหูไม่ดีหรือไงวะ?' เราคิดในใจเอาไงดีวะเนี่ยย
ไอ้หนึ่งยืนนิ่ง พร้อมัที่พวกไอ้เต้เ้ามายืนประชิดเราสองคน พวกมันผลักเราที ผลักไอ้หนึ่งที คว้ามือเราไปตีไอ้หนึ่งคว้ามือไอ้หนึ่งมาตีเรา ไอ้หนึ่งยังคงยืนนิ่งพร้อมัรั้งแขนตัวเองไว้ไม่ให้มาโดนเรา เราก็เลยทำตามแบบนั้น
แต่ดูเหมือนว่าพวกไอ้เต้จะเริ่มไม่พอใจ และเริ่มผลักแรงขึ้น จนเราเริ่มรู้สึกได้ว่า ถ้ามีใครล้มลงไปก่อน คนๆนั้นต้องโดนรุมคนเดียวแน่ๆ หรือแม้แต่คนที่เหลือเอง ก็จะโดนลากลงไปโดนรุมด้วย
'เป็นแบบนี้ไม่ดีแน่ ทำไมไอ้นี่มันโง่แบบนี้วะ?..'
'..คิดจะทำอะไรก็ไม่พูด แล้วกูจะรู้ัมึงมั้ยเนี่ย?..'
'..ถ้ายังขืนยืนต่อไปแบบนี้ได้ฉิบหายทั้งคู่แน่'
เราที่เริ่มจะยื้อต่อไม่ไหวพยายามอ่านสีหน้าของไอ้หนึ่ง ว่ามันจะพยายามทำอะไร แต่เราก็เดาไม่ออกเลย จนในที่สุดความอดทนของเราก็หมดลง
"มึงต่อยกูสักทีดิ๊!"
"........."
ไอ้หนึ่งที่ได้ยินก็ยืนอึ้ง แล้วมองหน้าเราด้วยสีหน้าแปลกๆ
"เนี่ยต่อยกูดิ๊ ต่อยมาตรงนี้เนี่ย ต่อยเลยกูไม่หลบหรอก จะไม่กันด้วย ต่อยมาเลยจะได้จบๆ"
เราได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ ัความนิ่งของไอ้หนึ่ง
'กูไม่ต่อยมึงหรอก แต่มึงอ่ะต่อยกูมาสักที กูจะได้กลับบ้าน!..'
'..กูแอบลงมาจากบ้าน กูไม่ได้กลัวมึงต่อย!..'
'..โอ้ย!!กูกลัวโดนย่าตี ที่สำคัญกูกลัวโดนกระทืบฟรีแล้วต้องกลับไปโดนตีอีกรอบด้วย!!..'
'..เร็วๆ รีบๆต่อยกูมาดิ๊ เนี่ยกูให้ต่อยเลย'
เราได้แต่ตะโกนอยู่ในใจ
".............." ไอ้หนึ่งยังคงยืนนิ่ง
"กูบอกให้ต่อยกู!!! ต่อยมาดิวะ!" เราเริ่มตะโกนใส่หน้าไอ้หนึ่ง
ส่วนหนึ่งก็เพราะเรารำคาญที่มันไม่ทำอะไรสักอย่าง แม้แต่จะพูดจะเตี๊ยมกัน มันก็ไม่ทำเอาแต่ยืนนิ่ง มันไม่รู้หรือไงว่าการยืนเฉยๆไม่ได้ช่วยอะไรแล้วในสถานการณ์ตอนนี้
'เพราะไอ้หมีก็ยืนเฉยๆแบบนี้แหละ แล้วเป็นไง? โดนรุมกระทืบยับ ลงไปนอนกองัพื้นนู่น'
"ต่อยกูมา กูบอกให้ต่อยกู!!" เราตวาดอีกครั้ง
".........." ไอ้หนึ่งยังยืนนิ่ง
"ต่อยกู!!!"
".........." ไอ้หนึ่งไม่แม้แต่จะมองเรา เอาแต่ยืนมองไปที่พวกไอ้เต้รอบๆ
"มึงจะต่อยกู ..หรือจะให้กูต่อยมึง?" เราที่เริ่มหมดความอดทนัไอ้หนึ่ง
"........." ไอ้หนึ่งยังคงไม่สนใจเรา
ผลั่ก!!!!!
เราผลักไอ้หนึ่งอย่างแรงจนมันกระเด็นหงายหลังลงไปนอนัพื้น
'อ้าวเชี่ยย ตัวแม่งอย่างเบา...' เราที่เห็นว่ามันตัวพอๆกัน ก็นึกว่าแค่น่าจะำใ้มันหันมาสนใจเราบ้าง
แต่กลับกลายเป็นว่ามันตัวลอยลงไปนอนัพื้นซะงั้น
'เชี่ยแล้ว..เอาไงดีวะเนี่ย? มันต้องโกรธเราแน่เลย..'
'..ไม่เป็นไรก็ให้มันต่อยคืนถือว่าหายกันแล้วกัน..'
'..เออเอาแบบนี้แหละ'
เราคิดในใจพร้อมัหันไปสบตาไอ้หนึ่ง ที่กำลังนอนอึ้งอยู่บนพื้น
"ลุกขึ้นมา มาต่อยกูนี่ ต่อยมาเลยตรงนี้!" เราชี้ไปที่แก้มของเรา
แต่ไอ้หนึ่งยังคงนอนอึ้งอยู่ัพื้น
"แน่จริงมึงก็ลุกขึ้นมา!!!"
'มาต่อยกูเร็วๆกูอยากกลับบ้านแล้ว!'
ไอ้หนึ่งเลิกมองคนอื่น แล้วมองมาที่เราด้วยสายตาเคียดแค้น เหมือนัว่ามันเอาความโกรธทั้งหมด ที่มันคอยมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ทีมาลงที่เราคนเดียว
'ไอ้-่านี่ มึงยังจะมีหน้ามาโกรธกูอีก ถ้าไม่ทำแบบนี้มีหวังได้แดกส้นตี#฿!พวกมันแน่' เราได้แต่คิดในใจ
ผลั้ก!!
หมัดเล็กๆของไอ้หนึ่งพุ่งเ้ามุมปากเราเต็มแรง รสเปรี้ยวคาวของเลือดแผ่ซ่านไปทั่วปากของเรา พร้อมๆัความรู้สึกชา และมุมปากที่เจ่อขึ้นจากหมัดของไอ้หนึ่ง
"เออก็แค่เนี้ยะ!!!" เราถอนหายใจพร้อมันอนหงายอยู่บนพื้น
เรารวมเลือดที่ไหลอยู่ในปาก แล้วก็ถุยคราบเลือดออกมาให้พวกไอ้เต้เห็น
"ป่ะไปกันเถอะพวกเรา แกล้งไอ้พวกนี้ไม่เห็นจะสนุกเลย" ไอ้โตเอ่ยปาก พร้อมัเดินกะโผลกกะเผลกกลับไปยังทางที่เ้ามา
แต่ว่ายังไม่ทันที่ไอ้โตจะออกไป ก็มีเสียงสะอึกสะอื้นัเสียงของผู้หญิงสูงอายุลอดเ้ามา
"ใครทำหลานกู!! ไหนไอ้คนไหนที่ทำมึง..ไอ้หมี?!" ย่าของไอ้หมีลากคอไอ้หมี ที่กำลังร้องไห้เ้ามา
เมื่อพวกเด็กๆเห็นย่าไอ้หมีมาัไอ้หมีก็วงแตก วิ่งหนีกันชุลมุนวุ่นวายไปหมด พวกเด็กต่างก็วิ่งหนีกันไปคนละทิศคนละทาง เหมือนวงไพ่เจอตำรวจ เด็กบางคนวิ่งลงน้ำไปในทางน้ำเสีย ส่วนพวกไอ้โตัไอ้เต้ พยายามกระโดดปีนรั้วสังกะสี ใครจะไปคิดเห็นขาเป๋ๆ แต่ตอนหนีมันกลับหนีเร็วกว่า เด็กที่ขาปกติแบบเราซะอีก
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
เอกลักษณ์ แก้วเกลี้ยง
2 เดือนที่แล้ว
ค่าชดไช้ล่ะเฮ้ย ปล่อยไปง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ