เรื่อง ยอดยุทธ์ทลายฟ้า ท้าลิขิตไร้ขอบเขต

บท๡ี่ 18 กล้ารับหมัดของข้าหรือไม่?

"เจ้า... เจ้าพูดเหลวไหลอะไร! ข้าเคยใช้กำลังรังแกผู้อื่นเมื่อไหร่กัน?" เวินฉิงโกรธจนตัวสั่น

นางไม่กลัว๡ี่จะต่อสู้กับหยางซวีห่าว

แต่หยางซวีห่าวกล่าวหานางเช่นนี้ นางรับไม่ได้

"เมื่อครู่ไม่ใช่หรือ?" หยางซวีห่าวมองเวินฉิง๡ี่ทำหน้าลำบากใจด้วยรอยยิ้ม

"ศิษย์พี่หยาง หากท่านต้องการประลองกับข้า ข้าก็ยอมรับ ไยต้องหาเหตุผลเช่นนี้มาใส่ร้ายข้าด้วย?"

ยิ่งเวินฉิงร้อนรน หยางซวีห่าวก็ยิ่งพอใจ

เขาพูดอย่างไม่รีบร้อน "เฮ้อ ศิษย์น้องว่าอย่างไรก็อย่างนั้นแหละ ในเมื่อจะต่อสู้กัน จะสนใจเหตุผลพวกนี้ไปทำไม!"

หน้าอกของเวินฉิงกระเพื่อมขึ้นลง พูดไปก็สู้เขาไม่ได้ ดูเหมือนว่าต้องลงมือแล้ว!

"ศิษย์พี่หยาง ข้าจะรอท่าน๡ี่ลานประลอง" เวินฉิงถือกระบี่ไม้ไผ่เดินออกไปด้วยความโกรธ

เซียวอวิ๋นรีบดึงนางไว้ "ศิษย์พี่ ท่านจะทำอะไร? จะจัดการกับคนแบบนี้ต้องให้ท่านลงมือด้วยหรือ? ให้ข้าจัดการแทนเถอะ!"

"ศิษย์น้อง เจ้าโง่หรือไร? พลังของศิษย์พี่หยางไม่ด้อยไปกว่าข้า แม้แต่ข้าเองยังไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะเขาได้ เจ้าเพิ่งอยู่ในขั้นต้นของขอบเขตฝึกลมปราณ จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อย่างไร?"

"เจ้าวางใจได้ วันนี้มีศิษย์พี่อยู่ด้วย ข้าจะไม่ยอมให้พวกเขารังแกเจ้าอย่างเด็ดขาด!"

เซียวอวิ๋นรีบอธิบายว่า "ไม่ใช่อย่างนั้นศิษย์พี่ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ จะไปทะเลาะกับคนอื่นทำไม อย่าใจร้อนไปเลย!"

"พวกเขาพูดถึงเจ้าแบบนั้น เจ้าไม่โกรธหรือ?" เวินฉิงมองเซียวอวิ๋นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"ข้าโกรธแน่นอน แต่โกรธไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ข้าก็เป็นรากฐานวิญญาณผสมจริง ๆ นี่นา พวกเขาพูดไม่ผิด" เซียวอวิ๋นพูดอย่างไม่ใส่ใจ

"รากฐานวิญญาณผสมแล้วอย่างไร? ความเร็วในการฝึกฝนของเจ้า..."

เซียวอวิ๋นรีบห้ามเวินฉิงไว้ "ศิษย์พี่อย่าพูดเลย เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเอง ท่านยืนดูอยู่ข้าง ๆ ก็พอ"

เมื่อเห็นเซียวอวิ๋นยืนกรานเช่นนั้น และเรื่องนี้ก็เกิดขึ้นเพราะเซียวอวิ๋น เวินฉิงจึงได้แต่พยักหน้าพูดว่า "ก็ได้ ศิษย์น้องเจ้าอยากจัดการเรื่องนี้อย่างไร?"

"ศิษย์พี่ ท่านไม่ต้องใส่ใจหรอก ดูข้าก็พอ"

หลังจากเซียวอวิ๋นพูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวมาอยู่ตรงหน้าหยางซวีห่าว

"ศิษย์พี่หยาง เรื่องนี้แต่เดิมก็เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยไม่สลักสำคัญ เหตุใดจึงต้องทำให้เรื่องบานปลายถึงเพียงนี้เล่า?"

"ข้าเพียงแค่เอ่ยว่าสุนัขดีไม่ขวางทาง ศิษย์พี่หยางก็เอาตัวเข้าไปแทนเสียแล้ว!"

"จากนั้นท่านก็จะลงมือสั่งสอนข้า เพื่อป้องกันตัว ข้าจำเป็นต้องตอบโต้ จึงทำให้ศิษย์พี่หยางล้มลงไป"

"ศิษย์พี่หยางเสียหน้า แล้วก็ปลุกปั่นผู้คนให้ต่อต้านข้า ก็เป็นเพียงเรื่องเช่นนี้มิใช่หรือ ไฉนจึงต้องโยงไปถึงเรื่อง๡ี่ศิษย์พี่ข้าใช้กำลังข่มเหงผู้อื่นด้วยเล่า?"

หยางซวีห่าวทำหน้าบึ้งตึง กล่าวเสียงเย็นชา "เจ้าพูดเหลวไหล!"

"ชัดเจนว่าเจ้าด่าทอข้าก่อน แล้วลงมือกับข้าทีหลัง เหล่าศิษย์น้องคนอื่น ๆ เพียงแค่ว่ากล่าวเจ้าไม่กี่คำ ศิษย์น้องเวินฉิงก็จะลงมือรังแกผู้อื่น!"

"ความจริงก็เป็นเช่นนี้ เจ้าไม่ต้องเสียน้ำลายแก้ตัวให้เปลืองหรอก ทุกคนล้วนเห็นกันหมด"

เซียวอวิ๋นส่ายหน้าพลางถอนหายใจ "ช่างเถิด ช่างเถิด ตอนนี้พวกเราทั้งสองฝ่ายต่างยืนกรานคำพูดของตน ต่างไม่มีใครพูดชนะอีกฝ่าย"

"ท่านลองคิดดูให้ดี ท่านไม่คิดว่าข้าผู้เป็นรากฐานวิญญาณผสมจะสามารถเหวี่ยงท่านออกไปไม่ใช่หรือ?"

"ท่านกล้ายืนอยู่นิ่ง ๆ หรือไม่? ให้ข้าชกท่านหนึ่งหมัด หากท่านไม่เป็นอันใดแม้แต่น้อย เรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นความผิดของข้า ท่านจะทำอย่างไรกับข้าก็ได้ตามใจ"

"หากท่านถูกข้าโค่นล้มหรือได้รับบาดเจ็บ เรื่องนี้ก็จะถือว่าจบลงแล้ว ไม่มีใครควรพูดถึงสิ่ง๡ี่เกิดขึ้นในวันนี้อีก เป็นอย่างไรบ้าง? ท่านกล้ารับปากหรือไม่?"

หยางซวี-่าวอดไม่ได้๡ี่จะหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา "ช่างหยิ่งผยองเสียจริง! เจ้าเป็นเพียงรากฐานวิญญาณผสม๡ี่เพิ่งเข้ามาในสำนักเท่านั้น อย่าว่าแต่จะให้เจ้าต่อยข้าสักหมัดเลย!"

"ต่อให้ข้ายืนนิ่งให้เจ้าต่อยทั้งวันทั้งคืน เจ้าก็ไม่มีทางทำให้ข้าบาดเจ็บแม้แต่น้อย!"

"ไม่ใช่แค่เจ้าหรอก แม้แต่ศิษย์พี่ของเจ้า เวินฉิงก็ไม่สามารถทำร้ายข้าได้!"

เซียวอวิ๋นรู้สึกตกใจในใจ

บ้าเอ๊ย!

เจ้าหมอนี่เก่งกาจขนาดนี้เลยหรือ? แม้แต่ศิษย์พี่ก็ไม่สามารถอะไรเขาได้?

ประมาทเกินไปแล้ว!

เซียวอวิ๋นยิ้มน้อย ๆ แล้วพูดต่อ "ข้ารู้ว่าศิษย์พี่หยางมีพลังอันสูงส่ง ข้าเป็นเพียงรากฐานวิญญาณผสม๡ี่เพิ่งเข้ามาในสำนัก แน่นอนว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่าน!"

"ข้าหมายความว่าศิษย์พี่หยางอย่าเพิ่งใช้พลัง เพียงแค่ร่างกายเปล่า ๆ รับหมัดข้าสักที ท่านกล้าหรือไม่?"

หยางซวีห่าวขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดในใจว่าเจ้าหมอนี่มันคิดอะไรอยู่กันแน่?

ถึงแม้เขาจะไม่ใช้พลังปราณ ร่างกายของเขาก็แข็งแกร่งระดับสูงสุดแล้ว!

โดยทั่วไปแล้ว ผู้บำเพ็ญขอบเขตฝึกลมปราณธรรมดาไม่มีทางทำร้ายเขาได้

อย่าว่าแต่คน๡ี่เพิ่งเข้าสำนัก๡ี่มีรากฐานวิญญาณผสมเลย ต่อให้เป็นอัจฉริยะอย่างฉู่หงเหยียนก็ไม่มีทางทำร้ายเขาได้!

หรือว่าเจ้าหมอนี่มีกลอุบายอะไร?

แต่คน๡ี่มีรากวิญญาณผสมจะมีกลอุบายอะไรได้?

หนึ่งไม่สามารถใช้อาวุธวิเศษ สองไม่สามารถใช้คาถาได้ ถึงแม้จะสำเร็จวิชาดึงพลังปราณเข้าสู่ร่างกายแล้วก็ทำอะไรเขาไม่ได้!

น่าขันจริง ๆ เจ้ารากฐานวิญญาณผสมนี่ช่างไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพลังเลยจริง ๆ!

เซียวอวิ๋นเห็นหยางซวีห่าวดูลังเลเล็กน้อย จึงรีบพูดว่า "เป็นอะไรไปศิษย์พี่หยาง? ท่านคงไม่ใช่ว่ารับหมัดของข้าผู้เป็นเพียงรากฐานวิญญาณผสมไม่ไหวกระมัง?"

“ถ้าเป็นแบบนั้น การ๡ี่ข้าสามารถเหวี่ยงท่านออกไปได้ก็เป็นเรื่องปกติ ท่านก็อย่าพูดว่าแค่จะขู่ข้าเลย คำโกหกเช่นนั้นช่างไร้สาระ”

หยางซวีห่าวหัวเราะเยาะ มองเซียวอวิ๋นด้วยสีหน้าดูแคลน แล้วกล่าวว่า "แค่รากฐานวิญญาณผสมต่ำต้อยเช่นเจ้า ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะมีกลอุบาย อะไรได้"

"ข้าขอบอกไว้ก่อน หากข้ารับหมัดของเจ้าได้ เจ้าต้องคุกเข่าคลานรอบหอคัมภีร์สามรอบ พร้อมเห่าเสียงสุนัขสามร้อยครั้ง!"

"ตราบใด๡ี่ท่านรับหมัดของข้าได้ ท่านจะให้ข้าทำอย่างไรก็ได้!" เซียวอวิ๋นกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

"นี่เป็นคำพูดของเจ้าเอง ข้าไม่ได้บังคับ!" หยางซวีห่าวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ข้าเป็นคนพูดเอง เหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องเป็นพยานได้" เซียวอวิ๋นกล่าวพลางยิ้ม

"ดี ข้าจะรับหมัดนี้!"

หยางซวีห่าวพูดพลางก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยืดอกยืนตรงหน้าเซียว อวิ๋น

เขากำหมัดทุบเบา ๆ ๡ี่อกตัวเองแล้วพูดว่า "มาเลย!"

มุมปากของเซียวอวิ๋นยกขึ้นเล็กน้อย คิดในใจว่า เจ้าหนุ่มน้อย เจ้าหลงกลจริง ๆ เจ้าคิดว่าข้าเป็นแค่รากฐานวิญญาณผสมต่ำต้อยจริง ๆ งั้นหรือ?

หมัดนี้ไม่ทำให้เจ้าฉี่ราดก็ถือว่าเจ้าโชคดีแล้ว!

หลังจากฝึกฝนตลอดทั้งคืน๡ี่ผ่านมา เซียวอวิ๋นรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของตนแข็งแกร่งขึ้นไม่ใช่น้อย

แม้จะไม่รู้ว่าจะแข็งแกร่งถึงระดับใด

แต่เซียวอวิ๋นมีความรู้สึกว่าอย่างน้อยก็แข็งแกร่งกว่าตอนยกหินก้อนใหญ่เมื่อวานถึงสิบเท่า!

พละกำลังหกพันชั่ง ยังไม่สามารถชกให้หยางซวีห่าวจนฉี่ราดออกมาได้หรือ?

แม้จะไม่สามารถชกให้หยางซวีห่าวฉี่ราดได้ แค่ถอยหลังไปไม่กี่ก้าวก็นับว่าไม่มีหน้าจะมาวุ่นวายต่อแล้ว!

เวินฉิงขมวดคิ้วเดินมาข้างกายเซียวอวิ๋น แล้วถามเสียงเบา "ศิษย์น้อง เจ้าบ้าไปแล้วหรือ นี่คือวิธีของเจ้าหรือ?"

เซียวอวิ๋นโบกกำปั้นพลางยิ้มแล้วพูดว่า "ศิษย์พี่ คอยดูข้าจะแก้แค้นให้ท่านเถิด!"

"แก้แค้นอะไรกัน เจ้าจะต้องอับอายแน่! ศิษย์พี่หยางมีพลังระดับจินตาน แม้ไม่ใช้พลังปราณ ร่างกายของเขาก็แข็งแกร่งเกินกว่า๡ี่เจ้าจะทำอะไรได้"

"เจ้าคิดว่าพละกำลังเล็กน้อยของเจ้านั้นยิ่งใหญ่นักหรือ? เจ้าไม่รู้หรอกว่าระดับจินตานนั้นหมายถึงอะไร!"

"ช่างเถิด นี่ก็เป็นความผิดของข้า๡ี่ไม่ได้ให้ความรู้ด้านนี้แก่เจ้า"

"ฟังข้าไว้ อย่าได้ชกเขาเลย! ให้ข้าจัดการเรื่องนี้เอง!"

หยางซวีห่าวเห็นเซียวอวิ๋นยังไม่ลงมือสักที เขาทนไม่ไหว๡ี่เห็นเขากระซิบกระซาบกับเวินฉิงจึงเอ่ยขึ้นว่า "จะชกหรือไม่ชกกันแน่?"

"ถ้าไม่ชกก็ยอมแพ้ไปเลย รีบไปคลานรอบหอคัมภีร์ไม่กี่รอบแล้วเห่าเหมือนหมาสักสองสามทีให้พวกเราได้หัวเราะกันหน่อย!"