เรื่อง สังหารสวรรค์ [อ่านฟรีทุกตอน]
ทางใต้ทวีปะั มีืป่าขนาดใหญ่แ่ปกคลุมไป่าหลาย้าตารางเมตร ึ่ได้รับการขนานนามว่า "ป่าหิมพานต์" ืป่าแห่งนี้ถูกห่อหุ้มด้วยความลี้ลับและเวทมนตร์อันเก่าแก่ สรรพสัตว์และพืชพรรณภายในป่าแห่งนี้ล้วนมีลักษณะพิเศษที่ไม่สามารถพบได้ในที่อื่น ทั้งัเต็มไปด้วยสิ่งมหัศจรรย์มากมาย แต่ขณะเดียวกันก็แฝงไปด้วยอันตรายเช่นกัน
ใจกลางป่ามีต้นไม้ขนาดใหญ่ยักษ์สูงเทียมฟ้าเสียดแทงยอดเมฆ มองจากระยะไกลคงเป็นเช่นนั้น แต่ในระยะใกล้ ต้นไม้ต้นนี้เต็มไปด้วยรอยไหม้เกรียมและรอยฉีกขาดจากฟ้าผ่า ใบที่เคยเขียวชอุ่มแ่ออร่าศักดิ์สิทธิ์ กลับดูร่วงโรยและร่อแร่ใกล้ตาย ถูกรายเรียงไปด้วยอารามบ้านเรือนตั้งตระหง่านกันอย่างเด่นชัดโดยมีต้นไม้นี้เป็นศูนย์กลางราวกับเป็นเมืองขนาดเล็ก
สถานที่แห่งนี้คือ อารามพฤกษาสวรรค์ ึ่เป็นอดีตสำนักธาตุอันดับหนึ่งในทวีปะั
แม้จะตกต่ำจากเมื่อก่อน แต่สถานที่แห่งนี้กลับัเป็นเป้าหมายนับไม่ถ้วนที่เหล่าู้ควบคุมธาตุมากมายใฝ่ฝันอยากจะมาฝึกฝน
ยามปกตินั้นที่นี่คงไม่แตกต่างจากแดนเซียนสวรรค์ู้หลุดพ้นทางโลก แต่ในยามนี้ เหนือท้องฟ้าเมฆดำครึ้มทึบมืดบดบังแสงอาทิตย์ เปลี่ยนกลางวันสดใสให้มืดสนิทราวกับช่วงเวลากลางคืน
แสงสว่างฟ้าแลบสว่างจ้า ตามมาด้วยเสียงสนั่นไปทั่วพร้อมกับลม-่าพายุพัดกระหน่ำอย่างรุนแรง พัดกระหน่ำจนต้นไม้ใหญ่โค้งงอไปตามกระแสลมราวกับเต้นรำอย่างบ้าคลั่ง สัตว์ป่าต่างพากันวิ่งวุ่นชุลมุนด้วยความหวาดกลัว เสียงร้องพวกมันดังก้องไปทั่วืป่า
ในสภาพอากาศที่เลวร้าย ึ่เป็นสัญญาณชี้ให้เห็นว่าอีกไม่นานพายุฝนจะมาแล้ว ทั้งัเป็นพายุฝนที่ดุร้ายรุนแรง
"ู้ควบคุมปฐพีอย่าชักช้า! ฝนใกล้จะตกแล้ว แต่กำแพงดินัไม่เสร็จอีก " เสียงชายวัยกลางคนลั่นมาอย่างกังวล สายตามันจับจ้องไปที่กำแพงดินที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ น้ำเสียงมันแ่กระจายไปทั่วบริเวณ ทำให้บรรดาลูกศิษย์ต่างเร่งมือทำงานกันอย่างไม่ลดละ
ู้คนที่อยู่ที่นี่ล้วนมีพลังเหนือธรรมชาติในการควบคุมธาตุ ู้ควบคุมดินใช้พลังตนสร้างกำแพงดินเพื่อป้องกันไม่ให้น้ำท่วมเข้ามาในอาราม ู้ควบคุมไม้ใช้พลังตนควบคุมรากไม้ยึดเกาะพื้นดินให้มั่นคง ส่วนู้ควบคุมน้ำกำลงเตรียมตัวรับมือกับสายฝนที่กำลังมาถึง
ธรรมชาตินั้นโหดร้ายและเย็นชาเอาแต่ใจ เพียงอารมณ์ดีมันจะสรรค์สร้างความสุขให้แก่สรรพสิ่ง เพียงแต่ข้าอารมณ์ร้ายจะทำให้เกิดภัยพิบัติ
ุ์นั้นเพื่อจะรับมือกับธรรมชาติ จึงได้ฝึกควบคุมมัน
เราเรียกคนพวกนั้นว่า ู้ควบคุมธาตุ
อารามแห่งหนึ่งในเขตวารี ชายชราบาตู่กำลังมองเหล่าลูกศิษย์ที่กำลังพยายามอย่างเอาเป็นเอาตาย ด้วยสีหน้าดำคร่าเครียด แต่ขณะเดียวกัน เขากลับนั่งอยู่ในอารามกับเด็กหนุ่มู้หนึ่งึ่กำลังฝนหมึกอย่างผิดแปลกจากบรรยากาศรอบด้าน
“เป็นอะไรรึ เหมือนจิตใจเจ้าจะอยู่ไม่สุข” บาตู่เอ่ยขึ้น
“เป็นอะไรรึ? ดูเหมือนจิตใจเจ้าจะไม่อยู่กับตัว” บาตู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ
เด็กหนุ่มวัยสิบสามนามว่า “ได” ึ่กำลังฝนหมึกอยู่ ชะงักมือก่อนเงยหน้ามองอาจารย์ด้วยสายตาวิตก “จากปริมาณธาตุน้ำที่มหาศาลเช่นนี้ ข้ากังวลว่าพายุฝนจะรุนแรงและยาวนาน บางทีอาจกินเวลาหลายเดือน ข้าห่วงครอบครัวข้าและชนเผ่าที่อาศัยอยู่ข้างนอก จะเป็นอย่างไราพวกเขาต้องเผชิญกับภัยพิบัตินี้”
“าท่านอาจารย์ไปช่วย ด้วยความสามารถในการควบคุมน้ำท่าน หลายชีวิตคงรอดพ้นจากอันตราย” ไดกล่าวพร้อมสายตาเว้าวอน
บาตู่ส่ายศีรษะช้าๆ ก่อนตอบเสียงหนักแน่น “ไม่ได้ เจ้าจงอย่าเอ่ยถึงเรื่องโง่เง่าเช่นนั้น การพิทักษ์พฤษภาสวรรค์ต้องมาก่อน สำนักเรามีปรมาจารย์ู้ควบคุมน้ำเพียงคนเดียวคือข้า าข้าจากที่นี่ในยามที่ภัยพิบัติจากฝนกำลังคุกคาม มันอาจก่อให้เกิดปัญหาใหญ่หลวงตามมา”
“ภัยพิบัตินี้…ถึงขั้นทำให้ท่านอาจารย์พูดได้เลยรึ!” ไดเอ่ยด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ ในความคิดเขา ภัยพิบัติธรรมชาติย่อมขึ้นอยู่กับมุมมองู้ควบคุมธาตุ ระดับต่ำอาจมองว่าเป็นภัยใหญ่หลวง แต่สำหรับู้ควบคุมธาตุชั้นสูง บางอย่างนั้นอาจเป็นเพียงปัญหาปกติที่แก้ปัญหาด้วยการกระทืบเท้าหนึ่งทีเท่านั้น
ส่วนภัยพิบัติธรรมชาติจากมุมมองู้ควบคุมธาตุระดับปรมาจารย์อย่างท่านอาจารย์
“ถ้ามันหนักถึงเพียงนี้…” ไดสูดลมหายใจลึกอย่างตระหนก
บาตู่มองศิษย์ตนแล้วถอนหายใจยาว “ไดเอ๋ย คำพูดเจ้าแสดงให้เห็นว่าเจ้าัไม่เข้าใจถึงแก่นแท้การควบคุมน้ำ เจ้าต้องฝึกฝนให้มาก่านี้ แม้ว่าอารามเราจะถูกขนานนามว่าเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งการควบคุมธาตุทั้งห้า แต่เจ้าก็รู้ใช่ไหมว่าพวกเรามีจุดอ่อน?”
“ข้าเข้าใจ…แต่…” ไดพยายามแย้ง ทว่าคำพูดกลับสะดุด
“อย่ากังวลไปนัก ทางอารามได้ส่งศิษย์ไปแจ้งเตือนชนเผ่าต่างๆ แล้ว พวกเขาได้อพยพขึ้นพื้นที่สูงเป็นส่วนใหญ่ มีเพียงคนที่อยู่นอกชนเผ่าที่ไม่รับข่าวสารเท่านั้นที่อาจตกอยู่ในอันตราย” บาตู่กล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “จำไว้ ู้ควบคุมน้ำที่แท้จริงต้องมีจิตใจสงบ ดั่งสายน้ำที่ไหลอย่างมั่นคง าเจ้าควบคุมจิตใจได้ เจ้าจะสามารถควบคุมทุกสิ่ง”
“ทำไมท่านไม่บอกข้าเรื่องนี้?” ไดถามด้วยความไม่พอใจ พลางจ้องมองอาจารย์
แต่บาตู่ไม่ตอบ เพียงเงยหน้ามองไปัท้องฟ้าอึมครึม สีหน้าเคร่งเครียดยิ่ง่าเดิม คล้ายมองเห็นสิ่งที่อยู่ไกลเกิน่าที่ไดจะเข้าใจ
ก่อนที่ไดจะได้สงสัยอะไร เสียง "เปรี้ยง!" ดังขึ้นราวกับเสียงระเบิดขนาดใหญ่ สายฟ้าแหวกนภาพุ่งลงตรงดิ่งใส่พฤกษาสวรรค์
ในช่วงเวลานั้น ภายใต้แสงสว่างฟ้าแลบ ู้คนที่อยู่รอบๆ ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ชัดเจน
ท่ามกลางความตื่นตกใจและความหวาดกลัว เสียงกระซิบที่นิ่งสงบดังขึ้น
"จงมานี่!"
เพียงได้ยินเสียงนี้ สายฟ้าพลันเปลี่ยนทิศทางจากพฤกษาสวรรค์ ไปัทิศทางแหล่งที่มาเสียง
สายตาไดไปตามทิศทางนั่น
“นั่นมันที่อยู่พวกู้ควบคุมโลหะ! ทำไมสายฟ้าถึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่นั่นได้? บังเอิญเหรอ?” ไดกล่าวมาอย่างตกตะลึง
บาตู่เหลือบมองเขาเพียงครู่ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่หนักแน่น “เรื่องบังเอิญรึ? ในโลกแห่งการควบคุมธาตุ ไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องบังเอิญ”
คำพูดนั้นทำให้ไดชะงักไป “การควบคุม…สายฟ้า? มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ?” เขาพึมพำมาด้วยความไม่อยากเชื่อ
เปราะแประ เปราะแประ
ท่ามกลางความตกตะลึงศิษย์มากมาย เสียงเม็ดฝนก็เริ่มตกลงกระทบพื้น เริ่มจากเม็ดเล็กราวกับลูกปัดก่อนจะเพิ่มเป็นเม็ดฝนขนาดใหญ่ราวกับกระสุนปืนในไม่กี่วินาที
ชายชราบาตู่มองฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
โอ้สวรรค์... าท่านัเฝ้าูโลกา
โปจงปาีเถิดา ต่อู้ที่่แ และุ์ู้ยากไร้

นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??