เรื่อง ระบบพ่อสุดหื่น
ผมเิไปี่ห้องครัวโดยี่ไม่เีเาแต่งตัวแะพบ่าเคี่กำลังชงกาแฟอยู่ในชุดนอน จากผมี่ลื่นแะรูปลักษณ์ี่ยุ่งเหยิงของเธอ ผมเดาได้ง่ายๆ ่าเธอคงจะช่วยตัวเองอย่างบ้าคลั่งในขณะี่เราเย็ดกันอยู่
ผมเิไปข้างหลังเธอแะกอดเธอโดยกด-วยของผมี่ตื่นแล้วไปี่ก้นของเธอ
“สวัสดีตอนเช้านะ ทาสตัวน้อยผู้หื่นกระหายของผม ตื่นนอนมาอย่างสบายอารมณ์หรือเปล่า?”
ในขณะี่ผมพูด ผมก็ปลดผ้าคลุมของเธอออกจากด้านหน้าแล้วบีบหัวนมทั้งสองข้างเบาๆ
เคี่ครางออกมาเมื่อผมสัมผัสเธอ แะแข็งค้างไปเมื่อผมก้มปากลงเพื่อจูบท้ายทอยของเธอ
“อืม นายท่าน… สวัสดีตอนเช้าค่ะ…”
มือข้างหนึ่งเคลื่อนออกจากหน้าอกของเธอแะเลื่อนช้าๆ เข้าไปในร่องหีของเธอ ซึ่งมีนิ้วี่งอเข้ามาล้วงเข้าไปหีของเธอ
“อ๊าา…นายท่าน…”
ผมเอานิ้วออกมาแล้วนำไปวางไว้ตรงหน้าเธอ เคี่เอานิ้วเข้าปากแล้วเริ่มดูดโดยไม่พูดอะไร
“บอกผมหน่อยสิ ทาสตัวน้อยของผม ่าน้ำติดอยู่บนนิ้วของผมคืออะไร”
“น… น้ำของฉันค่ะ นายท่าน”
"เธอหมายถึงน้ำรักตอนี่เธอสำเร็จความใคร่เมื่อกี้น่ะเหรอ?"
“ใช่ค่ะ ครับท่าน!”
ผมเอานิ้วออกจากปากของเธอ แล้วใช้มือข้างเดียวกันจับผมเธอแะดึงศีรษะเธอไปด้านหลัง ดังนั้นเธอจึงมองเข้ามาในตาของฉันจากด้านล่าง
"แล้วช่วยบอกหน่อยได้ไหม่า เธอได้ขออนุญาตนายท่าน ของคุณก่อนสำเร็จความใคร่หรือเปล่า?"
เคี่แข็งค้างแะกลืนน้ำลายด้วยความตื่นตระหนก
“นายท่าน… ฉันขอโทษจริงๆ… ฉันได้ยินนายท่านกำลังสเย็ดกับลูกสาวของฉัน แล้วฉันก็คิด่า…”
“…แล้วเธอคิด่าเธอจะสามารถช่วยตัวเองโดยี่ผมไม่รู้ได้ใช่มั้ย?”
ผมเห็นน้ำตาคลอเบ้าของเคี่ บ้าเอ้ย ผมไม่อยากกดดันเธอมากเกินไป แต่ถ้าเธอเป็นทาสของผม เธอก็ต้องทำตัวเหมือนทาสของผม
“ผมให้อภัยเธอไปหลายครั้งแล้ว แต่ถ้าเธอจำคำพูดของผมเมื่อวานได้ ผมบอกเธอ่ายังไง ‘แค่วันนี้ ผมจะให้เธอเสร็จโดยไม่ต้องขออนุญาตผม’ ผมเชื่อ่าวันนี้ก็เป็นอีกวัน เธอไม่คิดอย่างนั้นเหรอ”
“ค่ะ นายท่าน! ฉันขอโทษจริงๆ! โปรดลงโทษฉันด้วย!”
“โอ้แน่นอน ผมจะทำ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ผมจะลงโทษเธอทีหลัง เมื่อผมตัดสินใจได้่าจะทำอย่างไรกับเธอ ฮึม… ผมควรให้เธอเิบนถนนพร้อมสายจูงไหม?”
ดวงตาของเคี่เบิกกว้างแะกลมโตเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน
“นายท่าน! ได้โปรดอย่าทำแบบนั้น! ไม่เอาแบบนั้น!”
“โอ้? เธอละอายใจี่เป็นทาสของผมเหรอ?”
ทาสผู้น่าสงสารของผมกำลังตื่นตระหนกอยู่ตอนนี้ แต่เธอก็พยายามสงบสติอารมณ์แะอธิบาย
“ไม่ค่ะนายท่าน! ฉันชอบี่จะเป็นทาสของนายท่าน แต่่า…”
"แต่?"
“…แต่คนในเมืองคงไม่เข้าใจหรอก แะมันคงทำให้โฮปเสียใจ…”
“อ่า… เข้าใจแล้ว… ดีมาก แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายี่ผมจะยอมให้คุณฝ่าฝืนคำสั่งของผม! ส่วนการลงโทษของเธอ… ฮึม… ผมจะคิดดูก่อน…” หึ! หน้าสถานะของเธอระบุ่าเธอเป็นสาวพรหมจารีทางทวารหนัก ผมจะสนุกกับการกระแทกรูก้นของเธอให้แหลก…แต่ไว้ค่อย่ากันทีหลัง
..."ชงกาแฟเสร็จแล้วมานั่งตักผมสิ โฮปจะมาเร็วๆ นี้"
“ค่ะนายท่าน!”
เคี่ทำตามคำสั่งของผม เธอนำกาแฟให้เราทั้งสองคนมาวางไว้ตรงหน้าผม จากนั้นก็วางก้นลงบนตักของผม แะโอบแขนไว้รอบคอผม
“ได้มั้ยคะนายท่าน” เธอถามด้วยความกังวลเล็กน้อย
ผมบีบก้นเธอเบาๆ ขณะี่ผมตอบ
“ก็ได้ แต่ผมคิด่าผมต้องชี้แจงบางอย่าง เคี่ ผมเป็นเจ้าของเธอ แะผมชอบี่มีเธอเป็นทาสตัวน้อยของผมมาก แต่ไม่ได้หมายความ่าผมต้องการให้เธอเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตี่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ถ้าเธอต้องการอะไรก็ถามมาได้เลย อย่างแย่ี่สุด ผมแค่ปฏิเสธ เธอเป็นของผมแะเป็นของผมคนเดียวแะผมห่วงใยเธอมาก
ดังนั้นอย่ากลัวี่จะทำผิดพลาด นอกจากนี้ เราทั้งคู่รู้ดี่าเธอชอบี่จะถูกลงโทษ แะผมก็ชอบี่จะลงโทษเธอ อย่านิ่งเฉยแะไม่พูด ไม่งั้นผมอาจจะตัดสินใจเลิกสนเธอเพื่อเป็นการลงโทษก็ได้ ตกลงไหม”
ผมเห็นดวงตาของเธอเป็นประกายแห่งความสุขขณะี่เธอตอบ
“ค่ะนายท่าน! นายท่าน...ฉันจูบนายท่านได้ไหม?”
แทนี่จะตอบ ผมขยับริมฝีปากเพื่อปิดปากเธอแะสอดลิ้นเข้าไปในปากของเธอ เคี่ตอบสนองแะเราจูบกันประมาณสองสามนาที ในี่สุด เมื่อได้ยินเสียงโฮปเข้ามา ผมจึงถอนจูบ
"สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณแม่! สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณพ่อ!"
"สวัสดีตอนเช้าลูกรัก!"
"สวัสดีตอนเช้าอีกครั้งนะ เจ้าหญิงตัวน้อยของผม!"
โฮปหัวเราะคิกคักแะนั่งลงี่โต๊ะ ขณะี่เคี่ยืนขึ้นแะเิไปี่ห้องครัวเพื่อนำอาหารเช้ามา
"รู้สึกดีขึ้นไหมลูกรัก?"
“ค่ะคุณพ่อ แต่มันยังเจ็บนิดหน่อย…” เธอตอบขณะทำหน้าบูดบึ้ง
ผมหัวเราะกับคำพูดของเธอ
"ถ้าใครสักคนไม่แกล้งพ่อเธอเมื่อเช้านี้ เธอก็คงเิได้ง่ายขึ้น ใช่ไหมล่ะ"
โฮปหัวเราะคิกคักอย่างเจ้าเล่ห์
“โอ้ คุณพ่อ แต่มันคุ้มจริงๆ” ฮ่าๆ นังตัวเล็ก
“ฮ่าๆ เอาล่ะ วันนี้พ่อจะให้น้องสาวตัวแสบของลูกพักผ่อนก่อน แล้วพรุ่งนี้เราจะได้เล่นกันต่อ นอกจากนี้ เมื่อวานเราละเลยแม่ของลูกไปหน่อย ดังนั้นวันนี้เราอาจจะชดเชยให้เธอก็ได้
“ค่ะคุณพ่อ!”
เคี่มาถึงพร้อมกับอาหารเช้าของโฮป แะลูกสาวตัวน้อยของผมก็กินแพนเค้กไปกองโตทีเดียว เมื่อพิจารณาจากจำนวนแคลอรี่ี่เธอเผาผลาญไปเมื่อวานแล้ว ผมคิด่าคงไม่เป็นไร
ผมมองไปี่เคี่แล้วตบต้นขาของผม แะเธอก็ตอบรับอย่างรวดเร็วเช่นเคย เธอวิ่งมาี่ข้างผมแะนั่งบนตักของผมอีกครั้ง โฮปมองเราด้วยท่าทีโหยหา ผมจึงพูดคุยกับเธอพร้อมหัวเราะคิกคัก
“ลูกรัก ตักของพ่อ่างสำหรับพวกเธอทั้งสองคนเสมอ แต่ถ้าลูกนั่งบนตักพ่อตอนนี้ พ่อสัญญา่าจะพาลูกมาี่นี่บนโต๊ะ แะลูกจะเิไม่ได้เลยจนก่าจะถึงวันจันทร์!”
โฮปก้มหัวลงแะยิ้มอย่างเขินอายเมื่อได้ยินคำตอบ แต่เธอดูไม่ได้วิตกกังวลเลย
“หนูคิด่าหนูผ่านไปก่อนนะพ่อ…”
"เด็กฉลาด!" หึๆ
ผมหันไปสนใจเคี่ ผมต้องรู้จักพวกเขามากก่านี้จริงๆ
“เคี่ เล่าให้ผมฟังเกี่ยวกับเธอหน่อยสิ มีหลายอย่างี่ผมไม่รู้เกี่ยวกับเธอ แะ ผมอยากรู้จักเธอทั้งสองคนมากขึ้น”
“เอ่อ… จะเริ่มจากตรงไหนดีนายท่าน ฉันเกิดี่นี่ในครอบครัวี่มีรายได้น้อย แะพ่อแม่ก็เสียไปตอนอยู่มัธยมต้น ดังนั้นฉันจึงย้ายไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ี่นั่นก็ไม่ได้แย่อะไร แต่ระเบียบวินัยก็เข้มงวด
เราไม่สามารถคุยกับผู้ชายได้ เราไม่สามารถออกไปข้างนอกคนเดียวได้ เราไม่สามารถใช้โทรศัพท์มือถือได้ เราอ่านได้แต่หนังสือี่ได้รับการอนุมัติเท่านั้น แะอื่นๆ อีกมากมาย ในช่วงมัธยมปลาย ฉันตกหลุมรักี่น่าแปลกใจก็คือเขาตอบกลับมา เขาอายุมากก่าฉันสองเท่าแะไม่ได้หล่อเท่าไรนัก
แต่เขาใจดีกับทุกคนเสมอ เมื่อฉันอายุได้สิบเจ็ด ฉันเสียพรหมจรรย์ให้กับเขา เราอยู่ด้วยกันแบบลับๆ จนถึงปีสุดท้ายของโรงเรียน แต่แล้วฉันก็ตั้งครรภ์ ฉันกลัวจนตัวสั่น ฉันกังวล่าเขาจะปฏิเสธ แต่ตอนี่ฉันบอกเขา เขากลับยิ้มให้ฉันแะพูด่า “งั้นเรามาแต่งงานกันเถอะ!”
ขณะี่ผมติดตามเรื่องราวของเธอ ผมเห็นจากหางตา่าโฮปกำลังจ้องมองแม่ของเธออย่างไม่ละสายตา ผมเดา่าเธอคงไม่เคยรู้จักเรื่องพ่อของเธอมากนัก ในขณะเดียวกัน เคี่ก็เล่าเรื่องของเธอต่อไป
“ตอนี่ฉันเรียนจบ ฉันตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้ว เราจัดงานแต่งงานกันหนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้นในโบสถ์เล็กๆ มีเพียงฉัน เขา บาทหลวง แะเพื่อนสองคนจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นพยาน หลังจากนั้น ฉันก็ย้ายไปอยู่กับเขา มันเป็นอพาร์ตเมนต์เล็กๆ
แต่สำหรับฉัน มันให้ความรู้สึกเหมือนบ้าน ฉันมีความสุขี่นั่น แะซอลก็เอาใจใส่ฉันเสมอ เกือบห้าเดือนต่อมา โฮปก็เกิด เมื่อฉันอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนครั้งแรก ฉันรู้สึกราวกับ่าโลกของฉันสมบูรณ์แบบในี่สุด
น่าเสียดายี่ความสุขของฉันไม่ยืนยาว เมื่อลูกน้อยของฉันอายุได้เพียงสองขวบ ซอลก็เสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฉันรู้สึกเสียใจมาก คนเดียวี่คอยห่วงใยฉันแะเป็นเสาหลักในชีวิตของฉัน หายไปแบบนั้น”
น้ำตาของเธอไหลออกมาจากดวงตาของเธอขณะี่เธอพูด ดังนั้น ผมจึงกอดเธออย่างใกล้ชิดแะจูบหน้าผากเธอเบา ๆ เพื่อแสดงให้เห็น่าเธอหยุดได้แล้ว แต่เธอกลับส่ายหัวแล้วพูดต่อแทน
“ฉันใช้ชีวิตหกเดือนถัดมาเหมือนคนี่ตาย สิ่งเดียวี่ทำให้ฉันยังมีชีวิตอยู่ก็คือการี่โฮปต้องการฉัน หลังจากผ่านไปหกเดือน ฉันต้องเผชิญกับปัญหาอีกครั้ง เงินเก็บทั้งหมดของซอลแทบจะหมดลง แะอพาร์ตเมนต์ก็กลายเป็นห้องเช่า
ฉันจบการศึกษาแค่ระดับมัธยมปลายเท่านั้น จึงไม่มีทางเลือกมากนักในเรื่องงาน แต่โชคดีี่เพื่อนๆ สนับสนุนฉัน ฉันเริ่มทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหาร”
“ชั่วโมงการทำงานยาวนานแะเงินเดือนก็น้อย แต่ด้วยเหตุใดฉันจึงสามารถหาเงินมาจ่ายค่าใช้จ่ายได้ เพื่อนรักของฉันยังช่วยฉันด้วย โดยเฉพาะการดูแลโฮปในขณะี่ฉันทำงาน แต่พวกเขาไม่สามารถช่วยได้ตลอดไป ดังนั้น ฉันจึงรวบรวมความกล้า
โน้มน้าวเจ้านายให้ย้ายฉันไปทำงานกะเช้า แะเริ่มเรียนหลักสูตรการบัญชีตอนกลางคืน ระห่างี่มีลูก ทำงาน แะเรียนหลักสูตร ฉันเหนื่อยล้ามากทุกวัน แต่ฉันก็สามารถอดทนแะได้รับการรับรองเป็นนักบัญชีในี่สุด”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??