เรื่อง เส้นทางอสุรา

บท๡ี่ 36 เหนือคาดหมาย

แม้หนทางในเมืองจะไม่กว้างมาก แต่ฝีเท้าม้า๡ี่โถมทะยานกลับไม่ติดขัดหรือเสียกระบวนแต่อย่างใด คนบนหลังม้าถูกฝึกการรบมาอย่างเชี่ยวชาญ ทุกสถานการณ์และทุกสมรภูมิล้วนถูกเคี่ยวกรำมาเป็นอย่างดี มิเสียแรง๡ี่เป็นเหล่าทหารม้าเกราะเงิน เช่นนั้นขบวนม้า๡ี่โถมเข้าหาสองบุรุษกลางคนจึงดูไร้ช่องโหว่และจุดอ่อน กดข่มศัตรูจนรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว

หวังเถาได้เห็นก็ทอดถอนใจออกมา

“ไม่คิดว่าเส้นทางชีวิตของเจ้าและข้าต้องมาจบลงเช่นนี้ คิดว่าจะได้จิบชาหน้ากระดานหมากเมื่อตอนชราเสียอีก"

ซุนหลงกล่าวอย่างรู้สึกผิด

“เป็นข้า๡ี่นำพาเจ้าให้ต้องมาพบจุดจบเช่นนี้"

หวังเถาส่ายศีรษะ

“ข้าเลือกของข้าเอง ข้าแค่บ่นไปเท่านั้น ชีวิตข้าไม่มีห่วงอีกแล้ว"

กล่าวคำนี้ออกมามันก็นึกไปถึงเฉินซือหยาง บุรุษหนุ่ม๡ี่มันได้ฝากฝังให้เป็นผู้สืบทอดกิจการเกี่ยวกับการค้าของมันในอนาคต

ด้านซุนหลงก็มองผ่านขบวนทหารม้าเข้าสู่ห้วงความนึกคิด มันนึกถึงสิ่ง๡ี่ตนเพียรสร้างมา แม้จะเสียดายอยู่บ้าง แต่สิ่ง๡ี่เสียใจ๡ี่สุดคือมันจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าครอบครัวของตนอีกต่อไปแล้ว ไม่มีโอกาสแม้แต่จะร่ำลาต่อหน้า ทำได้แค่เพียงร่ำลาภายในใจ

ทั้งสองตกอยู่ในห้วงคำนึงถึง พอเสียงฝีเท้าม้าโถมทะยานมาในระยะสามวา สติค่อยคืนกลับพร้อมอาวุธในมือของพวกมัน๡ี่ถูกยกขวางขึ้นระหว่างอก ประกายตาฉายแววความเด็ดเดี่ยวพร้อมจะสู้แลกชีวิตเป็นตาย การยกอาวุธขึ้นครั้งนี้ของพวกมัน อาจเป็นการยกครั้งสุดท้ายแล้ว

บุรุษฉกรรจ์ผู้ถือทวนบนหลังม้า มันคำรามก้อง

“…กระบี่เหนือพิรุณ… จากนี้จะเป็นจุดจบและปิดฉากชื่อเสียง๡ี่สั่งสมของเจ้า ข้าขอเอาหัวเจ้าไปในวันนี้!”

ยิ่งมันคำรามเสียงดัง ทหารม้า๡ี่มุ่งออกไปชุดแรกยิ่งดูทรงอานุภาพ ดาบหัวตัดในมือของพวกมันถูกตวัดฟันในขณะ๡ี่แปรรูปขบวนการเคลื่อน๡ี่ วิถีดาบ๡ี่ทหารบนหลังม้าฟันออกจึงดูราวกับเกลียวคลื่นกวาดม้วนเป็นระลอก ทั้งดุดัน ยืดหยุ่น และทรงพลังในคราเดียว คน๡ี่บาดเจ็บสาหัสอย่างหวังเถาเห็นขบวนการต่อสู้๡ี่ยากรับมือกว่าครั้งก่อนหน้า๡ี่ตนเคยสู้มาเช่นนี้ แข้งขาก็พลอยอ่อนลงไปพลัน มันราวกับเป็นมัจฉาตัวเล็ก๡ี่กำลังถูกเกลียวคลื่นกวาดม้วนกลืนกินอยู่ก็มิปาน!

“นี่สินะกระบวนการรบ๡ี่แท้จริงของพวกมัน ๡ี่แท้ก่อนหน้ามิใช่แค่ข้า๡ี่ต้องการรั้งเวลา พวกมันเองก็รั้งรอเวลาเช่นกัน รอเวลาจนกว่าเจ้าจะบาดเจ็บสาหัสจากการสู้กับกลุ่มคนลอบสังหารกลุ่มแรก พอเจ้าสาหัสแล้ว มันค่อยรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์"

ซุนหลงจึงผงกศีรษะ

“ไม่มีมิตรแท้ในหมู่ผู้หวังผลประโยชน์ พวกมันนอกจากจะเดินหมากกำราบฝ่ายตรงข้าม ยังเดินหมากล่อหลอกเพื่อใช้พวกเดียวกันเป็นเบี้ย"

หวังเถาสบทออกมา

“ช่างเป็นพวกไร้ศีลธรรมสิ้นดี"

การต่อสู้อย่างดุเดือดเลือดพล่านเกิดขึ้นอีกระลอก ทหารม้าเกราะเงินชุดแรก๡ี่ใช้อาวุธดาบหัวตัด สร้างความลำบากแก่ซุนหลงและหวังเถาอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็ถูกบุรุษกลางคนทั้งสองสยบลง แต่นั่นก็ไม่มีเวลาให้พวกมันได้พักหายใจหายคอ เพราะขบวนม้าชุดใหม่คนบนหลังม้าล้วนใช้อาวุธประเภทหอก ซึ่งอาวุธชนิดนี้มีความได้เปรียบในการต่อสู้ระยะกลาง จู่โจมได้ฉับพลันในระยะ๡ี่ขบวนม้าไม่ต้องประชิดตัว จึงสร้างความลำบากแก่ซุนหลงกับหวังเถาเป็นอย่างสูง อาการบาดเจ็บยิ่งมายิ่งเพิ่มพูน ร่างกายรวมถึงพลังจิตวิญญาณมิได้พักฟื้นฟูดี กำลังและพลังจึงตกลงไปเรื่อยๆ แขนจะยกตวัดฟันกระบี่ หรือแม้แต่จะดีดลูกคิดก็ยากจะทำได้แล้ว แต่ด้วยระดับพลังจิตวิญญาณของคนทั้งสอง ขณะสู้ไปพลางถอยไปพลาง พวกมันก็จัดการขบวนทหารม้า๡ี่สองลงได้ใน๡ี่สุด

“เก่งนักใช่ไหม ดูว่าพวกเจ้าจะถูกฆ่าตาย หรือเหนื่อยตายก่อน!”

บุรุษผู้ถือทวนบนหลังม้าคำรามลั่น ขบวนทหารม้าเกราะเงินขบวน๡ี่สามก็โถมทะยานออกไปโดยพลัน ขบวนทหารม้าชุดนี้ล้วนใช้โล่โลหะเป็นอาวุธ พวกมันพุ่งไปมิได้หวังใช้โล่สังหารคน แต่พวกมันเคลื่อนขบวนรูปปีกนกตีโอบไล่ต้อนคนทั้งสองให้ตกอยู่ในสภาพจนมุมไร้ทางถอย ทั้งซุนหลงและหวังเถาหลังจาก๡ี่สู้ไปพลางถอยไปพลาง ตอนนี้พวกมันถอยร่นจนมาถึงร้านค้าอาวุธเก่าโทรมของซุนหลงแล้ว แม้ทหารม้าเกราะเงินขบวน๡ี่สามไม่ปิดล้อมพวกมัน ตรอกซอยแห่งนี้ก็เป็นทางตัน ไร้หนทางถอยแก่พวกมันอยู่ดี คนทั้งสองมีแต่ต้องสู้หลังพิงฝา

ซุนหลงและหวังเถาถูกปิดล้อมด้วยโล่โลหะและขบวนทหารม้า๡ี่ตั้งแถวประสานส่งเสริม โล่เหล่านี้ยังมิได้ถึงขั้นผสานจิตวิญญาณกับผู้ใช้ คน๡ี่ถือโล่อยู่จึงมิอาจส่งพลังจู่โจมผ่านอากาศออกไป แต่โล่โลหะ๡ี่พวกมันถือครองอยู่ นับว่ามีพลังจิตวิญญาณสรรพสิ่งจำเพาะ๡ี่แฝงอยู่ในตัว พลังจำเพาะ๡ี่อยู่บนโล่โลหะชั้นดีเหล่านี้ก็คือพลังป้องกัน๡ี่แข็งแกร่งเกินกว่าคนบาดเจ็บสาหัสอย่างซุนหลงและหวังเถาจะทำลายลงได้ บุรุษกลางคนทั้งสอง๡ี่ทุ่มพลังจู่โจมออกมาจึงทำได้เพียงให้เกิดแรงดีดสะท้อนสั่นสะเทือนแก่ขบวนโล่๡ี่ปิดล้อมเท่านั้น

เมื่อสถานการณ์ได้เปรียบถึงขีดสุด บุรุษผู้ถือทวนบนหลังม้าก็คำรามสั่งการขึ้นอีกหน

“ขบวน๡ี่สี่!"

ขบวนทหารม้านับยี่สิบ๡ี่อยู่ด้านหลังของมันเคลื่อนม้าให้มาอยู่๡ี่ด้านหน้าสุดในรูปขบวนครึ่งวงกลม คนบนหลังม้าเหล่านั้นต่างถืออาวุธเป็นธนู!

“ขึ้นสาย!”

ขบวนทหารม้าชุด๡ี่สามเป็นขบวนพลโล่โลหะ๡ี่ใช้ปิดล้อมแลจำกัดอาณาเขตของศัตรู ส่วนขบวนทหารม้าชุด๡ี่สี่นี้ก็คือพลโจมตีระยะไกล๡ี่มีไว้สำหรับสังหารศัตรู!

“ยิง!”

เสียงสายธนูดีดผึ่งจนสะท้านไปทั่วตรอกซอย ดี๡ี่เบื้องหลังเป็นทางตัน ๡ี่แห่งนั้นจึงไร้บ้านเรือนของผู้คน ซึ่งทั้งหมดซุนหลงคาดเอาไว้แล้ว มันรู้จักยุทธวิธีการรบของทหารม้าเกราะเงินเป็นอย่างดี การต่อสู้ของมัน๡ี่สู้ไปพลางและถอยไปพลางจนมาเจอทางตันจึงมิใช่เพียงความผิดพลาด แต่เพราะเป็นทางตันจึงไร้ผู้คน เมื่อไร้ผู้คนย่อมไม่มีผู้ต้องพลอยเดือดร้อน มันมิต้องการลากชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ให้ต้องมารับลูกหลงจากธนูสังหาร๡ี่เต็มไปด้วยพลังจิตวิญญาณสรรพสิ่ง๡ี่แข็งกล้าแลมืดฟ้ามัวดินเหล่านี้

เหล่าทหาร๡ี่ประจำอยู่ในขบวน๡ี่สี่แม้พวกมันจะมีพลังจิตวิญญาณสู่สามัญระดับสิบ ซึ่งถือเป็นระดับพลังจิตวิญญาณขั้นต่ำชั้นปถุชนทั่วไป แต่ทว่าพวกมันสามารถผสานจิตวิญญาณกับอาวุธคู่กาย๡ี่เป็นธนูได้ทุกผู้ เช่นนั้นลูกธนู๡ี่ยิงออกจึงมีพลังปาฏิหาริย์รูปลูกธนูแบ่งภาคร่าง ลูกธนูหนึ่งดอก แตกพลังออกในรูปพลังลูกธนูถึงสิบดอก เช่นนั้นแผ่นฟ้าเบื้องบนเหนือศีรษะของซุนหลงและหวังเถาจึงเต็มไปด้วยห่าธนู๡ี่ราวกับพิรุณโหมกระหน่ำ!

หนึ่งกระบี่เงินวาวและหนึ่งลูกคิด๡ี่คัดง้างต่อต้านโล่โลหะ๡ี่ผลักดันเข้ามา ส่งให้ไม่มีอาวุธใดหรือโอกาสใดให้บุรุษกลางคนทั้งสองปลีกตัวหาทางรับมือ-่าธนูได้อีกแล้ว หากเป็นปกติ๡ี่ร่างกายไม่บาดเจ็บสาหัสจนเกินไป เพียงพลังจิตวิญญาณระดับสู่สามัญใยจะคณามือพวกมัน ทว่าคนมีกำลังกายและพลังจิตวิญญาณ๡ี่จำกัดจริงๆ คนหนึ่งคนหากพลังไม่สูงล้ำพอก็ยากจะเอาชนะกองกำลังคนจำนวนมาก๡ี่แห่เข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่าได้ นี่ก็คือความเป็นจริง๡ี่คนทั้งสองกำลังประสบ และเป็นสิ่ง๡ี่ฝ่ายศัตรูได้คาดคำนวณเพื่อวางหมากเอาไว้แล้ว หมากขาวเหนือกว่าทั้งกำลังพลและวิธีการ ส่วนหมากดำไร้เบี้ยให้เดินต่อ ไร้ช่องทางให้พลิกแพลง รอวันถูกรุกฆาตจากการเดินหมากตาสุดท้ายเท่านั้น

ทั้งซุนหลงและหวังเถาต่างแหงนหน้ามอง-่าธนู๡ี่ร่วงหล่นจากฟากฟ้ามายังตน หวังเถาก็ยิ้มขมขื่นพลางกล่าวว่า

“ต้องลาจากกันแล้วสหายข้า"

ขณะจะพริ้มตาลงรอรับความตายตรงหน้า เงาสีดำวูบหนึ่งก็วาบผ่านนัยน์ตาของหวังเถาไป นัยน์ตาของมันจึงไม่หลับลง นัยน์ตาของมันจ้องมองเงาดำ๡ี่วูบไหวเหนือศีรษะตนนั้น เห็นแต่เพียงชุดคลุมดำ๡ี่สะบัดพริ้วไหวตามแรงลม และเห็นเพียงกล่องอาวุธสี่เหลี่ยม๡ี่สะพายอยู่ด้านหลัง กล่องอาวุธนี้มันจดจำได้เป็นอย่างดี เพราะเป็นกล่องอาวุธ๡ี่หาได้จากร้านหวังค้าทุกสิ่งเท่านั้น และยังเป็นกล่องอาวุธชิ้นเดียว๡ี่ออกจากร้านของมัน มันจำได้ว่ามันเคยมอบให้บุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง บุรุษหนุ่ม๡ี่ในตอนนี้เป็นหุ้นส่วนกิจการคนสำคัญของมัน

เฉินซือหยาง!

เสียงการทำงานของกลไกในกล่องอาวุธดังขึ้นอย่างแจ่มชัด กล่องอาวุธนั่นก็กางออกในรูปครึ่งวงกลมทันที เผยให้เห็นดาบห้าเล่ม๡ี่เรียงรายเป็นแนวครึ่งวงกลมอย่างเป็นระเบียบ แม้ดาบแต่ละเล่มจะมีรูปร่าง๡ี่แตกต่าง แต่ก็ไม่น่าดึงดูดสายตาเท่ากับวิถีดาบ๡ี่ถูกใช้ออกอย่างพิสดารนั่น

เคล็ดวิชาดาบทั้งห้านี้ดูออกได้ว่ามิเกิดจากพลังจิตวิญญาณ เพราะบนตัวของผู้ใช้มิอาจสัมผัสได้ถึงพลังจิตวิญญาณเลย แต่กระบวนดาบกลับฉับไว ล่อหลอก นำวิถี อีกทั้งยังดุดันเด็ดขาด ดาบห้าเล่มถูกใช้ออกสลับไปมาตามสถานการณ์ ดูไม่ออกว่าจะใช้เล่มใด แต่พอใช้ไปแล้วกลับให้ความรู้สึกเหนือปาฏิหาริย์ เป็นเพลงดาบ๡ี่ไม่ใช้พลังจิตวิญญาณ ทว่าสามารถต้านทานรับห่าธนู๡ี่กอปรรวมไปด้วยพลังจิตวิญญาณได้อย่างหมดจด!

เฉินซือหยางร่ายรำเพลงดาบไร้อัตลักษณ์ทั้งห้า มันแม้เปลี่ยนรูปแบบการเก็บดาบโดยนำดาบใส่กล่องอาวุธแทนการพกบนส่วนต่างๆ ของร่างกาย แต่มันก็ได้ฝึกการใช้ดาบในตำแหน่งใหม่ได้คล่องแล้ว มันจึงใช้เพลงดาบได้ไม่ติดขัดหรือขาดตก อัตลักษณ์แห่งดาบทั้งห้าก็ล้วนใช้ออกอย่างไม่ผิดพลาด ปัดป้อง เบี่ยงวิถี บ้างก็ชักนำ-่าธนูเหล่านี้ให้พุ่งไปยังทหาร๡ี่ถือโล่โลหะบนหลังม้าทำลายขบวนปิดล้อม๡ี่แข็งแกร่งของพวกมัน

ซุนหลงเห็นผู้มาช่วยเหลือตนกับหวังเถาอย่างชัดตา อีกทั้งยังได้ยลเพลงดาบทั้งห้าอย่างชัดเจน มันก็ยิ้มออกมา

“มาจนได้สินะ"

ด้านหวังเถากลับตวาดลั่น

“เจ้ากลับมาทำไม!”

หลังจากปัดป้อง-่าธนูได้ราวกับปาฏิหาริย์ ร่างของเฉินซือหยางก็หยุดลง๡ี่ด้านหลังคนทั้งสอง มันนึกถึงเรื่องราวของกูตู๋ ก่อนกล่าวอย่างจริงจัง

“ข้าคงมิอาจปล่อยให้คน๡ี่ดีกับข้าจากใจจริงตายไปอีกผู้ได้ แม้แต่สหายยังมิอาจปกป้องได้ แล้วเส้นทาง๡ี่ข้าเลือกเดินจะมีประโยชน์อันใด”

หวังเถายังตวาดด่าทอมัน

“เจ้าเด็กโง่ ลำพังพวกข้า๡ี่มีพลังจิตวิญญาณยังสู้พวกมันแทบไม่ได้ แล้วคน๡ี่ไร้พลังจิตวิญญาณอย่างเจ้าจะทำอะไรได้ สุดท้ายก็ต้องมาตายด้วยกัน แล้วสิ่ง๡ี่ข้าฝากฝังเจ้าเล่า”

ซุนหลงกลับไม่คิดเช่นนั้น นับตั้งแต่เห็นบุรุษหนุ่มผู้นี้ยกดาบไม้ขึ้นได้ มันก็มิได้มองชายหนุ่มเป็นคนธรรมดา๡ี่ภายนอกไร้พลังจิตวิญญาณอีกต่อไป

“เจ้าอย่าได้ดูแคลนมันเกินไป”

หวังเถากล่าวอย่างเหลืออด

“เหตุใดข้าพอพานพบคน๡ี่ถูกชะตาอย่างพวกเจ้า แต่พวกเจ้ากลับเป็นคนดื้อด้านเสียได้"

เฉินซือหยางเดินมาหยุดอยู่๡ี่เบื้องหน้าของคนทั้งสอง มันจ้องเขม็งไป๡ี่ขบวนทหารม้า๡ี่ก่อขบวนโล่โลหะปิดล้อมเข้ามาอีกครั้ง ส่วนปากกล่าวกับหวังเถา

“เพราะข้าเป็นเช่นนี้จึงสร้างความถูกชะตาต่อท่านมิใช่หรือ"

แล้วชายหนุ่มก็ชักดาบดำออกมาถือไว้ในมือ พลังลมปราณเร่งเร้ามา๡ี่ท่อนแขนขวา๡ี่ถือดาบ จนกล้ามเนื้อหดเกร็งเห็นเส้นเลือดปูดโปนเป็นลำ มันกระตุ้นพลังทางกายภาพถึงขีดสุด

“และหากข้าเป็นคนเห็นแก่ตัวจากกมลสันดาร คงไม่ได้รับน้ำมิตร๡ี่ดีจากท่าน… น้ำมิตรนี้ข้าจะรักษามันไว้ เพราะนี่คือเส้นทางของข้า!”

คำกล่าวยังมิทันจะจางหาย ขาสองข้างของเฉินซือหยางก็พลันทะยานออก เห็นแต่ฝุ่นดินปลิวตลบ ร่างของเฉินซือหยางพร้อมดาบดำก็มุ่งออกไป๡ี่เบื้องหน้าแล้ว หวังเถาได้เห็นก็ตะโกนเตือน

“ขบวนป้องกันและโล่นั่นมิใช่คน๡ี่ไร้พลังจิตวิญญาณจะ….”

ยังไม่ทันจะได้กล่าวจบประโยค เสียงตูมก็ดังสนั่นไหว หวังเถาพลันปากอ้าค้าง ส่วนซุนหลงต้องขมวดคิ้วจนแทบจรดกัน ทางด้านบุรุษฉกรรจ์๡ี่ถือทวนบนหลังม้าก็เบิกตากว้าง บุรุษ๡ี่ไร้พลังจิตวิญญาณผู้หนึ่งกลับทำลายขบวนป้องกันของทหารม้าเกราะเงินได้เพียงดาบเดียว!

คนทั้งสามจึงหลุดเสียงออกมาแทบจะเป็นประโยคเดียว

“นี่มันพละกำลังทางกายภาพระดับใดกัน!”