ไฉนข้ามาอยู่ในเมืองยมทูต 杀我 爱我 阎罗王 (รีไรต์+เปลี่ยนนามปากกา)

‘สิ้นหนึ่งก้านธูปนี้ เป็นเวลาตายของเจ้า แต่เจ้าจะเป็นกรณียกเว้นในแดนมรณา...’

สิ้นเสียงอันน่าเกรงขาม มิได้ไถ่ถามนางว่ายินยอมไปกับท่านหรือไม่อย่างไร เป็นผีเสื้อตัวน้อยเสียเอง กระโจนกายเข้าหาบุรุษร่างสูงสง่าใต้กลุ่มเมฆา รวบสองมือเข้ากอดรอบคอบุรุษแปลกหน้า

เมื่อครู่นี้นางสังเกตเห็นนัยน์ตาสีชาดเปล่งประกายเจิดจรัส อาภรณ์สีนิลปักทอด้วยด้ายสีทองเป็นลวดลายเมฆา ผ้าคาดเอวทั้งสองฝั่งผูกรวบไว้ข้างหน้า ทิ้งชายยาวลงไปต่ำกว่าข้อเข่า สลักด้วยด้ายสลับสีกันอ่านว่า ‘สีขาว[1]’ และ ‘สีดำ[2]’

ปีศาจน้อยเช่นนางพอรู้ว่าเทพผู้นี้มีอำนาจหน้าที่เกี่ยวกับความเป็นและความตาย จากคำบอกเล่าผ่านสหายเทพของนาง มีผู้พบบุรุษเทพสวมอาภรณ์เช่นนี้ จึงยอมให้กลุ่มเมฆามืดมิดเยือกเย็นห้อมล้อมอาภรณ์เจ้าสาว เดินทางข้ามภพภูมิในชั่วอึดใจ ก่อนที่เขาจะปล่อยนางให้เป็นอิสระจากอ้อมแขน 

นางคุกเข่าลงคำนับเทพอย่างไร้เกียรติปีศาจ ประสานมือไว้ข้างหน้า ก้มศีรษะนอบน้อม

“ถิงถิงคำนับท่าน... เทพมรณา จะเรียกว่าเป็นเกียรติของข้าหรืออย่างไรดี ท่านพอจะบอกข้าได้หรือไม่ ข้าตายอย่างไร?”

“บอกไม่ได้”

“ไหนท่านว่าข้าเป็นกรณียกเว้นไงเจ้าคะ?”

“เจ้าจะกลับไปเผชิญชะตากรรมของเจ้า หรือจะทำตามคำสั่งข้า...”

ใบหน้านิ่งขรึมดุดันของชายตรงหน้าสามารถหยุดลมหายใจของนางผู้รักการเอาตัวรอดไม่เป็นรองใคร นางจะเป็นหรือตายขึ้นอยู่กับท่านแล้ว 

ปีกสีม่วงอร่ามของนางลู่ไปกับแผ่นหลังเหมือนหูสุนัขในยามหวาดกลัว นางกลอกตาไปมา ส่ายหน้ามองไปโดยรอบห้องนอน เทียนสามเล่มบนโต๊ะไม้ตัวเล็กข้างตั่ง สลักลวดลายบุปผางาม ผีเสื้อตัวเล็กจิ๋วล้วนเป็นงานฝีมือของนาง โปรดปรานการแกะสลักไม้ในยามว่าง บนโต๊ะทำงานบริเวณมุมห้องมีตำรายุทธศาสตร์แห่งเมืองปีศาจ ซึ่งนางขอมาจากแม่เฒ่าอาวุโส ผ้าขาวบางที่ผูกบังรอบตั่งนอนปลิวไสวใต้เวหาอันเยียบเย็น ประตูไม้บานเลื่อนปรากฏท้องนภากว้างใหญ่ในเทวโลกอย่างที่นางเคยจินตนาการ

มันเป็นห้องนอนของนาง! อาจเป็นในอีกภพภูมิหนึ่ง ในเมื่อนางเดินทางมากับเทพมรณา ที่นี่น่าจะเป็นเมืองมรณา เคยได้ยินว่ามันแยกจากภพภูมิปีศาจและเทวโลกโดยสิ้นเชิง

“ว่าอย่างไร? เจ้าปีศาจผีเสื้อ... ข้าไม่มีเวลาให้เจ้านิ่งคิดนาน ๆ”

“นับเป็นวาสนา หากท่านจะไว้ชีวิตข้าเจ้าค่ะ ตัวข้ายังไม่พร้อมไปปรโลก ท่านจะให้ข้าทำอะไร ขอให้บอกข้ามาเถิดท่าน ข้าทำได้ทุกอย่างทีเดียว”