เรื่อง The Black Wizards Revenge (การล้างแค้นของพ่อมดดำ)
ลอี่ทำี้าเอือมระอาอย่างเห็นได้ชัด แต่เาไม่ได้เีพ่อตนแม้แต่น้อย เพียงแค่ั้าขอโทษเอนด้วยท่าทางที่ไม่จริงใจนัก
ภรรยาลอี่ ผู้มีเรือนผมสีทองเป็นประกาย สวมชุดหรูหราที่ตัดเย็บอย่างประณีต ใบหน้าเธอดูอ่อนโยนและงดงามราวกับนางฟ้า นั่งอยู่ข้างลอี่ เธอพยายามคี่คลายบรรยากาศที่ตึงเครียดลง “เอาน่ะ ลอี่ พวกเาช่วยชีวิตลูกเราไว้ ต้องขอบคุณพวกท่านมาก เชิญนั่งทานอาหารกับพวกเราเถอะค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพและนุ่มนวล
ลอี่หันไปดุลูกสาวด้วยน้ำเสียงดุดัน “ไอวอรี่ วันหลังห้ามไปเล่นนอกเมืองอีก! รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน!”
ไอวอรี่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนตอบเสียงสั่นๆ “ดะ...ได้ค่ะ”
จินมองหน้าลูกชายด้วยสายตาไม่พอใจเล็กน้อย แต่ยังคงสงบอารมณ์ไว้ ก่อนที่ลอี่จะเอ่ยบ่น “ก็เพราะพ่อเอาแต่ตามใจหลานนั่นแหละ มันถึงได้เป็นแบบนี้!”
เอนรีบพูดขึ้นเพื่อเปี่ยนเรื่อง “ข้าขอขอบคุณพวกท่านจริงๆ ที่ให้พวกเราได้พักที่นี่ พวกเราเดินทางกันมานานและเหนื่อยกันมาก แต่ไม่ต้องห่วง พวกเราคงไม่รบกวนท่านนาน เราตั้งใจจะออกเดินทางต่อภายในวันพรุ่งนี้”
จินยิ้มอย่างมีนัยยะ “ไหนๆ ก็มาแล้ว เมืองนี้เป็นเมืองแห่งเวทมนตร์นะ ทำไมไม่อยู่เที่ยวสัก 2-3 วันล่ะ?”
เอนรีบปฏิเสธด้วยท่าทีจริงจัง “พวกข้าจำเป็นต้องรีบเดินทางไปที่ชายแดน เราตามหาพ่อแม่พวกเราอยู่” เอนโกหกออกมาโดยไม่แสดงี้าใดๆ
จินยิ้มเล็กน้อย “งั้นหรือ...หลังจากกินข้าวเสร็จ ข้าขอคุยกับเจ้าหน่อยนะ มาร์คัส... ใช่ไหม?”
ลอี่ที่ได้ยินก็ทำหน้าหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
เมื่อมื้ออาหารเสร็จสิ้น เอนจึงตามจินเข้าไปในห้องส่วนตัวที่ปิดมิดชิด จินนั่งลงก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เอาล่ะ เอน เจ้ามาทำอะไรที่นี่? และเจ้าจะไปชายแดนทำไม? ตอบความจริงมาเถิด”
เอนที่ไม่ทันคาดคิดว่าจะถูกจับได้ ก็ตกใจและพยายามร่ายเวทมนตร์ป้องกันตัว แต่จินกลับยกมือขึ้นเพื่อห้ามเา “ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ตั้งนานแล้วว่าเป็นเจ้า น้ำยาแปลงร่างนั่นหลอกข้าไม่ได้หรอกนะ”
เอนทำหน้าตกใจและสงสัย พลางถามอย่างระแวง “ทะ...ท่าน ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ท่านลำบาก”
จินยิ้มบาง ๆ แต่แฝงด้วยความจริงจัง “ข้าไม่ลำบากหรอก เจ้าคงไม่รู้ แต่ข้าเคยเป็นอาจารย์ไซคัสเอง ปัจจุบันเาอาจมีพลังเหนือข้าไปไกล แต่ข้าก็ยังมีวิชาเก่าที่เจ้าคงไม่รู้จัก ข้าเป็นคนที่ปลุกเจ้าจากการเป็นร่างพ่อมดดำบ้าคลั่งในอดีตนั่นเอง”
“ทะ..ท่าน ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ท่านลำบาก” เอนสงสัยทำหน้าเลิ่กลั่ก
จินยิ้มบาง ๆ แต่แฝงด้วยความจริงจัง “ข้าไม่ลำบากหรอก เจ้าคงไม่รู้ แต่ข้าเคยเป็นอาจารย์เกล็นพ่อเจ้า ปัจจุบันเาอาจมีพลังเหนือข้าไปไกล แต่ข้าก็ยังมีวิชาเก่าที่เจ้าคงไม่รู้จัก ข้าเป็นคนที่คืนสติเจ้าจากการเป็นพ่อมดดำที่คุกน่ะ พอจำได้ไหม”
เอนพอได้ยินก็เริ่มนึกออก จินคือนักเวทย์คนหนึ่งในขุนนางระดับสูงที่ร่วมต่อสู้เพื่อหยุดยั้งเาในตอนที่เาพยายามแหกคุกมอดอร์
“ทะ..ทำไมท่านไม่จับข้าส่งทางการล่ะ” เอนถามด้วยี้าสงสัย
เอนหรี่ตาและถามด้วยความสงสัย “แล้วทำไมท่านไม่จับข้าส่งทางการล่ะ?”
จินถอนหายใจเล็กน้อย พลางเอ่ยด้วยี้าเศร้า “เจ้าเป็นลูกเกล็น ข้ายังไงก็ต้องช่วยเจ้าอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้น อำนาจข้าก็ไม่ได้มากพอจะขัดคำสั่งจากเบื้องบนได้”
เอนั้าอย่างเข้าใจ “ข้าขอขอบคุณท่านที่ให้ข้าเข้ามาในเมืองนี้ ข้ารู้ว่าไซคัสกำลังตามล่าข้าอยู่ และข้าเชื่อว่าเาจะตามมาที่นี่ในเร็ว ๆ นี้ ข้าจึงต้องรีบออกไปก่อนที่จะเป็นอันตรายต่อท่าน”
จินมองหน้าเอนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงและกังวล “เจ้ารู้ไหม ว่าการจะเดินทางไปถึงชายแดนต้องผ่านรัฐอีกหลายรัฐ ขุนนางระดับสูงที่ครอบครองรัฐเหล่านั้นได้รับคำสั่งให้ตามล่าเจ้า หากเจ้ามีพลังเท่าที่มีตอนนี้ เจ้าจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดไปได้แน่ และยังมีสาวๆ ที่เจ้าพามาด้วยอีก เจ้าคงไม่อยากให้พวกเธอต้องตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม?”
คำพูดจินทำให้เอนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เารู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายและอาจนำมาซึ่งอันตรายที่เาไม่อาจป้องกันได้ทั้งหมด ความกังวลเริ่มกัดกร่อนในใจเา แต่เาก็รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป
“ยังไงคืนนี้เจ้ารีบเข้าไปในห้องก่อน ข้าคิดว่าพรุ่งนี้ไซคัสจะเดินทางมาที่นี่แน่นอน ข้าจะรับมือกับเาเอง พวกเจ้าห้ามออกมาจนกว่าข้าจะให้ทหารไปเรียก” จินพูดด้วยี้าขึงขัง
“ข้าจะร่ายเวทย์พรางห้องนั้นไว้ให้ด้วย เพื่อป้องกันไว้ก่อน” จินกล่าวเสริม พลางยกมือขึ้นทำท่าร่ายเวทย์คาถา แสงอ่อนๆ เริ่มเปล่งประกายคทาเา
“ขอบคุณท่านมากท่านปู่จิน” เอนตอบด้วยความสุภาพ
เาเดินออกไปพร้อมกับเรียกมีอาและโมอาที่รออยู่กลับเข้าห้อง
คืนนั้นระหว่างที่เอนนอนอยู่ก็มีร่างมีอาที่ไม่ใส่อะไรเลยขึ้นคร่อมอยู่บนตัวเอน “มาต่อกันจากเมื่อกี้ไหมคะ ท่านเอน โมอาน่าจะหลับไปแล้ว” มีอากระซิบ
เอนหน้าแดง แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร มีอาจูบเอนด้วยการสอดใส่ลิ้นเข้าไป เธอดูเชี่ยวชาญ และเธอก็ไล่จูบเอนมาเรื่อยๆ จนมาถึงส่วนสำคัญเอน เธอจูบตรงหัวเอนและใช้ลินตวัดไปมา -วยเอนเริ่มแข็งขึ้น เธออมทั้งหมดเอนเข้าไป
เอนทำหน้ามีความสุข “อึก ถ้าเธอทำแบบนั้นต่อ ฉันจะเสร็จอีกแล้ว”
มีอายังคงอม-วยเอนต่อไป แต่เธอก็ค่อยๆผ่อนลง และเอาปากออกมา -วยเอนเปียกเต็มไปด้วยน้ำลายมีอา
“เอาล่ะ เราเป็นกันและกันเถอะ” มีอาพูดพรางแหกหีเธอที่แฉะได้ที่เพียงเพราะแค่ใช้ปากทำให้เอนเท่านั้น
เธอโน้มตัวลงมาเพื่อให้-วยเอนยัดเข้าในหีเธอแบบง่ายๆ “อ้าาา ใหญ่จัง” มีอายังคงไม่ชินกับขนาดเอน
เอนทำหน้าเสียวสุดๆ มีอาเริ่มโยกตัวขึ้นลงช้าๆ “ชู่ อย่าเสียงดังเดี๋ยวโมอาตื่น” มีอากระซิบพรางโยกตัวไปเรื่อยๆ
เอนทนไม่ไหว “อึก..อ่า ข้าจะเสร็จแล้ว”
“ปล่อยเข้ามาเลย วันปลอดภัยน่ะ” มีอาพูดพรางร้องคราง
น้ำรักเอนพุ่งออกมาเต็มรูหีมีอาทั้งสองหอบเหนื่อยและนอนแก้ผ้ากอดกันอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายมีอาก็แต่งตัวและไปนอนที่มีอาตามปกติ
เช้าวันถัดมา ที่ประตูเมืองเมฆา ไซคัสและกองกำลังทหารเาเดินทางมาถึง สายตาเาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความเร่งรีบ เาเอ่ยคำสั่งเสียงดังใส่ทหารที่ยืนเฝ้าประตูด้วยท่าทีหงุดหงิด “ข้ามาที่นี่เพราะมีอาชญากรผ่านเข้ามา ให้ข้าเข้าไปเดี๋ยวนี้”
หัวหน้าทหารประตูเมืองเหลือบมองไซคัสอย่างกังวล ก่อนจะตอบด้วยเสียงสั่น ๆ “เอ่อ...ท่านคือไซคัสแห่งรัฐไลบา ใช่หรือไม่?”
“ก็ใช่น่ะสิ! ปล่อยข้าเข้าไป ไม่มีเวลาแล้ว ป่านนี้มันอาจจะหนีออกไปแล้วก็ได้!” ไซคัสตอบอย่างไม่สบอารมณ์ ความหงุดหงิดฉายชัดในน้ำเสียง
เมื่อไซคัสและทหารเาได้รับอนุญาต เาก็ไม่รอช้า มุ่งตรงไปยังราชวังที่จินพำนักอยู่ ทันทีที่มาถึงพระราชวัง เาตะโกนเสียงดัง “ข้ามาพบผู้ว่ารัฐเมฆา!”
จินปรากฏตัวออกมาต้อนรับเาด้วยรอยยิ้มเย็น ๆ “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ไซคัส เข้ามาก่อนสิ”
ไซคัสไม่เสียเวลาในเรื่องสุภาพ เาหยิบภาพวาดใบหน้าเอนในร่างปลอมออกมา ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงโมโห “ท่านเห็นเด็กที่มีหน้าตาแบบนี้บ้างไหม? ท่านปล่อยให้มันเข้ามาในเมืองใช่ไหม?”
จินมองภาพแล้วแสร้งทำท่าทีเป็นธรรมชาติ พลางตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “อ่อ เด็กนี่ชื่อมาร์คัส เาช่วยเหลือหลานข้าจากหมีน่ะ เาออกไปจากเมืองนี้แล้วล่ะ” จินโกหกพลางทำหน้าไม่รู้เรื่อง
สายตาไซคัสแข็งกร้าวขึ้น “แกจะบ้าหรือ? มันออกไปแล้วหรือ? ไอเด็กห่านี่มันกินยาแปลงร่างเป็นคนอื่น! มันคือเอนโว้ย!” เสียงไซคัสดังขึ้นอย่างโกรธจัด เาตะคอกใส่จินอย่างไม่เกรงใจ
จินแสร้งทำี้าตกใจอย่างสมจริง “ฮ้ะ!! นี่ข้าเผลอปล่อยอาชญากรไปหรือเนี่ย ซวยแล้วสิ ข้าคงต้องแจ้งท่านมีคซะแล้ว”
ไซคัสมองจินอย่างไม่ไว้ใจ รู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่ชอบมาพากล เารู้ว่าจินเป็นนักเวทย์ระดับสูง ไม่ใช่คนที่ถูกหลอกได้ง่าย ๆ คำพูดและท่าทางจินยิ่งทำให้เาสงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังปิดบังบางอย่างอยู่
“แกรู้ไหม ว่าต่อให้เจ้าเป็นผู้ว่ารัฐ ท่านมีคก็ปลดเจ้าได้ง่าย ๆ นะ” ไซคัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงข่มขู่ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
จินยิ้มบาง ๆ ด้วยี้ากวนประสาท “ข้าฟังคำสั่งท่านมีคทุกอย่าง และถ้าไม่มีข้า พวกเจ้าคงโดนไอเด็กนั่นฆ่ากันหมดแล้วเมื่อครั้งนั้น” เาพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
ไซคัสโมโหจนกัดฟันแน่น เาดูดซิกก้าในมืออย่างแรง แล้วหันหลังเดินออกไปจากวังด้วยความโกรธ
ในมุมหนึ่งวัง ลอี่ซึ่งแอบฟังบทสนทนาทั้งหมดอยู่ ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายเมื่อเห็นท่าทีไซคัส เาเริ่มวางแผนบางอย่างในใจ
“ครีด สั่งทหารให้ออกเดินทางพรุ่งนี้ รัฐต่อไปที่พวกมันต้องผ่านคือรัฐกัลปาด้า พวกเราจะไปดักรอพวกมันที่ทางเข้ารัฐนั่น” ไซคัสสั่งการด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด และใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งร้าย
“ข้าจะล่วงหน้าไปก่อนพวกเจ้ารีบตามมา” ไคซัสพูดเสร็จก็ใช้เวทย์ทรายบินออกไป
ช่วงบ่ายวันนั้น ในห้องรับแขกเอน เสียงเคาะประตูดังขึ้น “ก๊อก ก๊อก” เอนเงยหน้าขึ้นจากความคิดตนเอง พลางรู้สึกสงสัย เพราะปกติแล้วจินน่าจะส่งทหารมารับพวกเามากกว่า แต่ครั้งนี้กลับเป็นจินที่มาด้วยตนเอง
เมื่อประตูถูกเปิดออก จินยืนอยู่ตรงหน้า สายตาเาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด เอนทำี้าประหลาดใจ “ท่านปู่จิน? มีเรื่องด่วนหรือครับ?”
จินมองหน้าเอนอย่างจริงจัง “ไซคัสเข้ามาในเมืองแล้ว แต่เาได้ออกไปดักรอที่รัฐกัลปาด้า ซึ่งเป็นรัฐที่พวกเจ้าต้องเดินทางผ่าน ยังไงพวกเจ้าก็ต้องปะทะกับเาอีกแน่ เจ้าจำเป็นต้องเก่งขึ้นเดี๋ยวนี้ หากไซคัสไปถึงรัฐนั้นแล้วไม่เจอร่องรอยพวกเจ้า เาจะกลับมาที่นี่อย่างแน่นอน!”
จินกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด สายตาเาแสดงถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน “ไซคัสเป็นนักแกะรอยที่เก่งที่สุดในอาณาจักรดรัมเวทย์ทราย เาไม่เคยพลาดในการตามล่าใคร”
เอนฟังแล้วรู้สึกถึงแรงกดดันที่หนักอึ้ง เามองจินด้วยี้ามุ่งมั่น “ข้าพร้อมแล้ว ท่านปู่ นำทางข้าไปฝึกเลยเถอะ ข้าจะไม่ยอมให้ไซคัสจับตัวข้าได้แน่”
โมอาที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ ได้ยินเช่นนั้นก็ตัดสินใจพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ท่านปู่จิน ข้าพอจะรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว ข้าขอไปฝึกด้วยได้ไหม? ข้าอยากเป็นประโยชน์กับท่านเอนมากกว่านี้”
“ข้าก็อยากฝึกด้วย ข้าอยากปกป้องตัวเองได้ค่ะ” มีอาพูดขึ้นตาม
จินั้า ก่อนจะมองเอน โมอา และมีอา “งั้นเราจะเริ่มฝึกกันเดี๋ยวนี้เลย ไม่มีเวลาให้เสียอีกแล้ว”
จินหยุดนิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “อืม…ยิ่งพวกเจ้าแกร่งขึ้นก็ยิ่งเป็นผลดี ข้าอาจจะสอนอะไรเจ้าได้ไม่มาก แต่ข้าจะส่งพวกเจ้าไปยัง ‘ห้องแห่งนักเวทย์ภาคี’ สถานที่พิเศษที่ถูกสร้างขึ้นโดยเผ่านางฟ้า”
จินอธิบายต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ที่นั่น กาลเวลาจะบิดเบี้ยวไปจากโลกนี้ 1 วันโลกนี้จะเท่ากับ 1 เดือนในห้องแห่งนักเวทย์ภาคี เจ้าและเพื่อน ๆ จะมีเวลาเพียงพอในการฝึกฝนและเรียนรู้ทุกสิ่งที่จำเป็นในการต่อสู้กับไซคัส”
เอนฟังแล้วทำี้าตื่นเต้น ความหวังและความมุ่งมั่นผุดขึ้นในใจ “ดีเลย ข้าจะรีบเรียนรู้คาถาต่างๆ และฝึกมีอากับโมอาในการต่อสู้ด้วยครับ”
จินยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกล่าวเสริม “ในห้องแห่งนั้น มีหนังสือเวทย์จำนวนมหาศาล เจ้าสามารถเลือกเรียนรู้เวทย์มนตร์จากที่นั่นได้ตามใจเจ้าต้องการ ไม่มีข้อจำกัดใด ๆ จงใช้เวลาให้คุ้มค่า”
เมื่อจินพูดจบ เาก็เริ่มร่ายเวทย์คาถาวาร์ปขนาดใหญ่ขึ้น พลังเวทย์มนตร์ล้นหลามถูกปล่อยออกมาจากฝ่ามือเา สร้างเป็นวงแหวนแสงที่ลอยขึ้นมาจากพื้นดินใต้เท้าเอน มีอา และโมอา “เมื่อครบ 3 วันในโลกนี้ พวกเจ้าจะถูกส่งกลับมาที่นี่ เตรียมตัวให้พร้อม”
แสงสว่างวูบวาบล้อมรอบพวกเาทั้งสาม ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะเลือนหายไป…
เมื่อเอนลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพรอบตัวเาก็เปี่ยนไป เายืนอยู่ในห้องแห่งนักเวทย์ภาคี สถานที่อันเงียบสงบและแฝงไปด้วยพลังเวทย์มนตร์อันลึกลับ หนังสือเวทย์มนตร์จำนวนมากถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบในชั้นหนังสือสูงที่ดูเหมือนไร้ที่สิ้นสุด ห้องนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศความรู้และพลังที่ซ่อนอยู่
เอนยิ้มออกมาอย่างเคียดแค้น ความโกรธและความมุ่งมั่นที่ถูกกดไว้ในใจปะทุขึ้นอีกครั้ง “คราวนี้แหละ...ข้าจะเข้าใกล้อาวุธวิเศษไปอีกขั้น และข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้ ไอมีค!” เาคิดในใจด้วยความเคียดแค้น
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??