เรื่อง The Black Wizards Revenge (การล้างแค้นของพ่อมดดำ)

ที่๳ุ๷มอด๵๱์ บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึมครึม เอกอนและจูดี้ถูกใส่กุญแจมือเวทมนตร์ ทั้งคู่มีสีหน้าเศร้าหมองขณะที่ถูกนำตัวเข้าไปใน๳ุ๷ที่ขึ้นชื่อว่าใช้ขังนักโทษระดับพิเศษเท่านั้น

๳ุ๷มอด๵๱์เป็นป้อมปราการสีดำทะมึน บรรยากาศน่ากลัวเกินบรรยาย เสียงโหยหวนของนักโทษที่ถูกทรมานยังคงดังก้องไปทั่วบริเวณ นักโทษที่นี่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นนักโทษทางการเมือง ทหารนำทางเอกอนและจูดี้เข้าไปข้างใน โดยผ่านประตูขนาดมหึมา ก่อนจะมีทหารคนหนึ่งสั่ง "นักโทษ แก้ผ้าออกให้หมด!"

 เอกอนแสดงสีหน้าไม่พอใจทันที เพราะเขาเป็นห่วงแม่ของตัวเองที่เป็นผู้หญิง ขณะที่ทหารในห้องนั้นล้วนเป็นผู้ชาย เขาจึงพูดขึ้น "ทำไมไม่แยกห้อง ทำไมต้องให้แก้ผ้าตรงนี้ มันจำเป็นจริงๆ หรือ..." แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ทหารคนนั้นก็ซัดหมัดเข้าไปที่ใบหน้าเอกอนเต็มแรง และตามด้วยการกระทืบอีกสองสามที จนเขาเงียบไป แต่สายตาของเอกอนยังคงเต็มไปด้วยความแค้นเคือง

จูดี้พูดขึ้น "ไม่เป็นไรลูก มันคงเป็นกฎของที่นี่น่ะ" แล้วเธอก็เริ่มถอดเสื้อผ้าออก เผยให้เห็นรอยช้ำที่ท้องและหน้าอกขนาดใหญ่ของเธอ จากนั้นเธอก็ถอดเสื้อผ้าช่วงล่างออก เผยให้เห็นเรือนร่างที่สวยงาม ทหารมองด้วยสายตาหื่นกระหาย แต่ไม่มีใครเข้าใกล้ เอกอนเองก็เริ่มถอดเสื้อผ้าเช่นกัน แต่ยังคงแสดงความเคียดแค้นต่อทหารคนนั้น ช่วงบนของเอกอนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อจากการฝึกฝน ส่วนช่วงล่างของเขามีขนาดใหญ่และเต็มไปด้วยขนสมกับวัยรุ่น

ทั้งสองถูกบังคับให้สวมชุดนักโทษและถูกสั่งห้ามถอดกุญแจมือเวทย์ออก จากนั้นพวกเขาถูกนำตัวไปยังห้องขัง โดยแยกขังจูดี้และเอกอน ขณะที่กำลังถูกแยกตัว จูดี้รีบพูดขึ้นว่า "ไม่เป็นไรลูก เราจะไม่เป็นไร" เอกอนพยักหน้าทั้งน้ำตา

ในขณะเดียวกัน มีคกำลังร่วมหลับนอนกับหญิงสาวสองคนและชายอีกคนหนึ่ง มีคมีกล้ามเนื้อที่สมส่วน และมีอวัยวะเพศขนาดเหมาะสม

หญิงสาวทั้งสองตั้งใจทำหน้าที่ของตนอย่างเต็มที่ ขณะที่ชายเอลฟ์ที่มีรูปร่างดี ถูกมีคใช้มื๵๱ูดอวัยวะเพศของเขาอย่างแรง ในจังหวะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูขัดจังหวะกิจกรรมของมีค

มีคทำหน้าไม่พอใจและพูดขึ้นว่า "เข้ามาได้"

อเล็กซ์เดินเข้ามาพร้อมสีหน้าที่ไม่สู้ดี "ข้าต้องขอโทษที่มาขัดจังหวะท่าน ข้าต้องการถามว่าท่านจะจัดการอย่างไรกับนักโทษที่จับมา"

มีคมองด้วยสายตานิ่งและน่ากลัว สายตาสีแดงของเขาทำให้อเล็กซ์รู้สึกหวาดกลัวจนหน้าซีด "ข้าจะสร้างอาวุธพ่อมดดำให้อาณาจักรของเรา และข้าจะใช้พลังของพ่อมดดำในการรวบรวมอาวุธวิเศษทั้งเจ็ด จากนั้นอาณาจักรของเราก็จะกลายเป็นที่หนึ่งในโลกนี้!"

อเล็กซ์หน้าซีดด้วยความตกใจ "ท่านหมายความว่า ท่านจะเปลี่ยนเอกอนให้กลายเป็นพ่อมดดำอย่างนั้นหรือ?"

“ถึงจะเป็นเรื่องที่โหดร้าย แต่อเล็กซ์ เจ้าก็รู้ดีว่าในช่วงปีที่ผ่านมา อาณาจักรชินจิได้ประกาศสงครามกับเราอย่างเป็นทางการแล้ว และพวกมันยังมีนักรบที่ใช้อาวุธวิเศษด้วย หากเราต้องรบกันเต็มรูปแบบจริงๆ อาณาจักรของเราอาจพ่ายแพ้ได้! ไอ้เด็กนั่นมันมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะกลายเป็นพ่อมดดำได้!” มีคพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย

“ระ...รับทราบ แต่ข้าคิดว่าประชาชนคงจะไม่เห็นด้วยแน่...” อเล็กซ์พูดด้วยความกังวล

มีคหงุดหงิดขึ้นทันทีและแสดงความโมโห “ฮะ! แกก็ไปทำให้พวกมันหุบปากสิ อเล็กซ์ นั่นเป็นหน้าที่ของแก! ข้ามีหน้าที่ปกป้องและสร้างอำนาจให้อาณาจักร ส่วนแกมีหน้าที่เป็นตัวแทนของข้า บอกพวกมันให้เข้าใจว่าสิ่งที่ข้าทำมันถูกต้อง!”

อเล็กซ์รีบก้มหน้า หน้าซีดและตอบรับด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว “รับทราบท่านราชา ข้าจะแก้ปัญหาทั้งหมดเอง”

มีคมองดูอเล็กซ์ที่ถอยออกไป แล้วหันกลับมาพูดอย่างไม่ใส่ใจ “เรื่องการทำให้เอกอนกลายเป็นพ่อมดดำ ข้าจะจัดการเอง เจ้าไม่ต้องยุ่ง ทำหน้าที่ของเจ้าไป และอย่าลืมตามหาอาวุธวิเศษของเกล็นที่หายไปด้วย ไปได้แล้ว!”

จากนั้นมีคก็หันกลับไปหาสาวๆ และหนุ่มที่อยู่ในห้อง พร้อมจะกลับไปทำกิจกรรมต่อโ

มีคก็ทำหน้ายิ้มเหมือนปีศาจและเอา-วยยัดเข้าไปในหีของทั้ง 2 สาวอย่างรุนแรง พร้อมดูดควยของหนุ่มเอลฟ์ไปด้วย หากแต่ทั้ง 3 คนเป็นผู้โชคร้ายสุดๆ เพราะทั้ง 3 ได้ฟังเรื่องที่เป็นความลับของราชาและอเล็กซ์ไปแล้ว มีคคงไม่ปล่อยให้ทั้ง 3 ออกจากห้องนี้ไปแน่

หลังจากที่ทั้งสามคนดวงซวยได้รับรู้ความลับของราชามีคและอเล็กซ์เข้าไปแล้ว พวกเขาต่างก็รู้ว่าไม่มีทางที่ราชาจะปล่อยให้พวกเขาออกจากห้องนี้ไปได้ หลังจากที่มีอะไรกับพวกเขาเสร็จ มีคหันมายิ้มอย่างเย็นชาและพูดขึ้น “พวกเจ้าทำหน้าที่ได้ดีมาก แต่ข้าคงปล่อยพวกเจ้าไปไม่ได้ โทษไอ้อเล็กซ์นั่นแล้วกัน ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของมีคดังก้องในห้อง ทั้งสามคนต่างมองหน้ากันด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะตัดสินใจวิ่งหนีตายอย่างสิ้นหวัง แต่ทันทีที่พวกเขาหันหลัง มีคก็ใช้มืออันแข็งแกร่งของเขาตัดหัวของทั้งสามคนอย่างรวดเร็ว จนพวกเขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะร้องขอชีวิต

“หลังเสร็จกิจแล้วได้ฆ่าคนนี่มันรู้สึกดีจริงๆ น้า!!” มีคพูดพลางยิ้มเหี้ยม พร้อมเลือดที่กระเด็นมาโดนใบหน้าเขา

ตัดกลับมาที่จูดี้ ขณะที่เธอกำลังกินอาหารนักโทษอย่างเงียบๆ มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากห้องข้างๆ “เจ้า…เจ้าเป็นภรรยาของเกล็น จูดี้ใช่ไหม?” เสียงนั้นแฝงด้วยความแปลกใจและไม่แน่ใจ

จูดี้เงยหน้าขึ้นจากถาดอาหารแล้วตอบด้วยความระมัดระวัง “ใช่ เจ้าเป็นใคร?”

“ข้าไดคีน!” เสียงนั้นตอบกลับอย่างรวดเร็ว

จูดี้ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ฮะ ทำไมเจ้าถึงถูกจับล่ะ เจ้าเป็นหนึ่งในคนที่บุกมาจับเกล็นไม่ใช่หรือ?”

ไดคีนถอนหายใจด้วยน้ำเสียงเศร้า “อืม…ข้าแค่ตั้งใจจะจับเกล็นไปตัดสินตามกฎ เพราะหลักฐานมันชัดเจน แต่มันกลับกลายเป็นว่าไอ้มีคมันไปฆ่าเกล็น ข้าไม่ยอมให้มันทำแบบนั้น จึงเกิดการต่อสู้แย่งชิงสิทธิ์ในการเป็นราชา แต่…สุดท้ายข้าก็พ่ายแพ้!”

“ข้าถูกขังมาเกือบหนึ่งปีแล้ว และไม่รู้ว่าเมื่อไรมันจะฆ่าข้า” ไดคีนพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

จูดี้เริ่มยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจท่าน ข้าคิดว่าไอ้-่านั่นมันฆ่าองค์ราชาแล้วโยนความผิดให้เกล็น ไอ้มีคนั่นมันวางแผนไว้แล้ว!”

“ถ้าข้ากับเจ้าร่วมมือกัน เราอาจจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ ไดคีน” จูดี้พูดต่อด้วยความมุ่งมั่น

ไดคีนยังคงทำหน้าสิ้นหวังเช่นเดิม “ข้าลองทำมาทุกวิถีทางแล้ว มีอย่างเดียวที่หนีออกได้คือต้องเสียสละมือของเจ้าเพื่อต่อสู้กับทหารด้วยพลังเวทย์ แต่พวกเราก็คงเสียเลือดจนตายอยู่ดีจูดี้ ที่นี่มีการป้องกันแน่นหนามาก เราไม่สามารถทำอะไรได้หรอก ยังไงพวกเราก็แค่รอวันตาย หมดหวังแล้ว จูดี้”

จูดี้ทำหน้าเครียดและโมโห “อย่าเพิ่งหมดหวัง ไดคีน เราต้องมีหวัง ข้าหมดหวังไม่ได้…เอกอนยังไม่ตาย ข้าต้องช่วยลูกของข้า” น้ำเสียงของจูดี้สั่นเครือ ขณะที่น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ

ไดคีนทำหน้าตกใจเมื่อได้ยินชื่อเอกอน “เอกอนน่ะหรือ…ขะ…ข้าไม่คิดว่าไอบ้านั่นจะจับเด็กอายุแค่นี้มาที่นี่ด้วย…ข้าจะช่วยเจ้าเอง ข้ารู้ว่าข้าก็มีส่วนทำให้เจ้าต้องมาอยู่ที่นี่”

วันต่อมา ไดคีนและจูดี้ได้วางแผนหลบหนี “พวกเราจะมีโอกาสออกไปจากห้องขังเพียงครั้งเดียว คือช่วงที่ทหารเข้ามาเก็บอาหารและของเสีย นั่นแหละจะเป็นจังหวะที่เราต้องจัดการมัน แต่ปัญหาคือเราไม่มีพลังเวทย์ทางเดียวที่ข้าจะใช้พลังเวทย์ได้คือต้องตัดมือของข้าเอง” ไดคีนพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

จูดี้ตกใจ “นั่นเป็นวิธีเดียวหรือ? เจ้าจะเสียสละตัวเจ้าเองเนี่ยนะ ล้วหากเจ้าตัดมือทิ้ง เจ้าจะจัดการทหารที่มีเกราะเวทย์ได้อย่างไร? ใช้ขาของเจ้าหรือ?”

ไดคีนหัวเราะแผ่วๆ “หึหึ จูดี้ ข้าทำผิดต่อเจ้าและเอกอนไว้ แค่เสียมือไปข้ายอมได้ระหว่างปีที่ผ่านมาข้าได้เหลาหินไว้อันหนึ่ง มันคมกริบ ข้าตั้งใจจะใช้มันฆ่าตัวตายอยู่แล้ว…”

สีหน้าของไดคีนเรียบเฉยขณะที่เขาพูด

จูดี้ทำหน้าสลดใจ “ถ้าท่านทำแบบนั้น ข้าคงรู้สึกผิดและเป็นหนี้ท่านตลอดชีวิต แต่ข้าสัญญาว่าจะตามหาอาวุธวิเศษมารักษามือของท่าน ข้าได้ยินมาว่า หนึ่งในอาวุธวิเศษสามารถรักษาบาดแผลรุนแรงได้”

ไดคีนยิ้ม “งั้น..แผนเราจะเริ่มพรุ่งนี้ เมื่อข้าจัดการทหารได้ข้าจะออกมาฆ่าทหารในกรงขังของเจ้าต่อ และใช้กุญแจปลดกุญแจเวทย์ของเจ้า หลังจากนั้นถือว่าหน้าที่ข้าจบแล้ว เจ้ารีบไปช่วยเอกอนและรีบหนีออกจากที่นี่!”

จูดี้ทำหน้าเศร้าและร้องไห้ “อึก..ขะ..ข้า ขอโทษนะที่ข้าทำประโยชน์อะไรให้เจ้าไม่ได้”

ไดคีนทำหน้ายิ้ม

ในคืนวันถัดมา เมื่อทหารเข้ามาเก็บอาหาร ไดคีนที่ได้เหลาข้อมือของเขาจนแทบจะหลุดออกมาแล้ว ได้ดึงมือของเขาหลุดออกมา เลือดกระเซ็นออกมาจำนวนมาก ไดคีนทำหน้าเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่ยังฝืนทนและใช้เท้าที่เต็มไปด้วยพลังเวทย์ถีบเข้าไปที่ทหารคนนั้นเต็มแรงจนร่างของทหารขาดครึ่ง

ไดคีนหน้าซีดจากการเสียเลือดจำนวนมาก แต่ยังคงรีบวิ่งไปห้องของจูดี้และใช้เท้าเตะเข้าทหารที่เฝ้าประตู แต่ทหารคนนั้นหลบได้ทัน จูดี้เห็นท่าไม่ดีจึงใช้มือคว้าคอทหารจากข้างหลังแล้วล็อคไว้แน่น “จัดการมัน ไดคีน!!”

ไดคีนรวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย เตะเข้าไปที่หน้าอกของทหารคนนั้นอย่างแรงจนร่างของเขาแตกกระจาย ลำไส้และเลือดพุ่งกระเซ็นไปทั่วตัวของจูดี้

จูดี้รีบหากุญแจและไขกุญแจมือของเธออย่างรวดเร็ว ไดคีนคิดในใจ”อย่างน้อยข้าก็ได้ชดใช้ความผิดที่ทำกับเจ้าเกล็น ข้าขอโทษ” หลังจากนั้นไดคีนก็หมดสติไปเพราะเสียเลือดจำนวนมาก “ไดคีน ทำใจดีๆ ไว้ ข้าจะช่วยเจ้าเอง” จูดี้พยายามหาคบเพลิงเพื่อประคบแผลห้ามเลือดให้ไดคีน

แต่ทันใดนั้นเอง ผู้คุม๳ุ๷ก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับราชามีค! จูดี้ตกใจสุดขีดจากการแอบดูอยู่มุมห้อง แต่ในใจเธอคิดเพียงอย่างเดียว “ข้าต้องช่วยเอกอนให้ได้ ต่อให้ต้องสละชีวิตข้าก็ตาม!”

“ไดคีน อดทนไว้ก่อนนะ ข้าจะรีบกลับมาช่วยเจ้า” จูดี้พูดพลางรีบหาที่หลบซ่อน เธอแอบเข้าไปในห้องทหารที่อยู่ใกล้เคียง ซึ่งมีทหารอยู่ประมาณ 2-3 คน จูดี้หยิบดาบเวทย์ที่วางอยู่บนโต๊ะ และในชั่วพริบตา เธอก็ฟันทหารสองคนแรกจนตัวขาดกระเด็น ทหารคนที่สามตกใจสุดขีดแล้วรีบวิ่งหนีไป

จูดี้หอบหายใจหนัก เธ๵๱ู้ว่าหนทางยังอีกยาวไกล แต่ในใจของเธอยังคงมุ่งมั่นที่จะช่วยลูกชายและหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้

จูดี้ปล่อยให้มันหนีไปไม่ได้ จึงรีบกระโจนและแทงคนที่ 3 จากข้างหลัง

หลังจากนั้น จูดี้รีบวิ่งไปหาเอกอนและใช้กุญแจไขกรงให้เขา เอกอนทำหน้าตกใจ “ท่านออกมาได้อย่างไร?” เขาถามต่อ “เกิดอะไรขึ้น?”

“อย่าเพิ่งพูดอะไร เราต้องรีบออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้ มีคกำลังเดินมาทางพวกเรา!” จูดี้ตอบด้วยสีหน้าร้อนรน เต็มไปด้วยความกังวล

ทันใดนั้นเอง มีคก็ปรากฏตัวขึ้นจากด้านหลังของจูดี้ เอกอนทำหน้าตกใจอย่างมาก และไม่ลังเลที่จะใช้เวทย์โจมตีทันทีที่ถูกปลดกุญแจมือ แต่มีคกลับป้องกันได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะซัดเข้าที่ท้องของเอกอนเต็มแรง

จูดี้ตกใจสุดขีด หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความสิ้นหวัง ในใจเธอคิดว่า “มันจบแล้ว…”

มีคหัวเราะเยาะ “จูดี้…แกจะไปไหน? ทุกอย่างที่แกทำมันสูญเปล่า…”

แต่ในวินาทีนั้น จูดี้ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว เธอกระโจนเข้าไปใช้กำลังทั้งหมดจับตัวมีคไว้ และร่ายพลังเวทย์ทั้งหมดใส่แขนและขาของเขาเพื่อหยุดเขา “หนีไปเอกอน เจ้าต้องรอด!!” จูดี้ตะโกนออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ

เอกอนลุกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด เขามองแม่ของตนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บใจ “ท่านแม่ ข้าทิ้งท่านไม่ได้! หากท่านตาย เราก็ต้องตายด้วยกัน!” เอกอนพยายามรวบรวมพลังเวทย์เพื่อใช้ท่าใหญ่อีกครั้ง

มีคเห็นว่าจูดี้และเอกอนกำลังทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง จึงตัดสินใจใช้พลังเวทย์ที่เหนือกว่าจัดการกับจูดี้ เขาร่ายเวทย์สะกัดจูดี้ออกไปอย่างแรงจนร่างของเธอกระเด็นทะลุกรงไปอีกห้องหนึ่ง ทำให้เธอสลบไป

 เอกอนยังไม่ยอมแพ้ เขาพยายามโจมตีมีคอีกครั้ง แต่มีคพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่เหนือกว่า ซัดเอกอนกระเด็นทะลุกำแพงไปอีกห้องหนึ่ง และเอกอนก็สลบไปในที่สุด

มีคเหนื่อยหอบเล็กน้อยจากการจัดการกับทั้งสองแม่ลูก เขามองไปที่ร่างของเอกอนและจูดี้ด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดด้วยเสียงกราดเกรี้ยว “...พวกแกสองแม่ลูกจะได้พบกับนรก การสร้างพ่อมดดำน่ะ มันเพิ่งเริ่มต้น...!”