ประธานเย็นชา​ กับเลขาจอมเปิ่น

"เก่งมากไม่ใช่หรือ นิ่งทำไม หืม.. " เขากระซิบเสียงพร่าข้างหู
~~เงียบ~~
"หรือยังไม่ถึงใจอีก"
คนที่เคยอบอุ่นและอ่อนโยนคนนั้นไปไหนนะ เขาเองไม่ใช่หรือที่เป็นคนเริ่มก่อน

ใบหน้าหล่อเหลา เลื่อนลงมาที่หน้าท้องแบนราบ จูบทุกส่วนที่ปากและจมูกเลื่อนผ่าน
ฮันนี่พลิกตัว คว่ำหน้าหนีความวาบหวามจนเกินจะทน

คิดว่าจะรอดหรือ คงต้องสอนบทเรียนขั้นสุดให้ซะแล้ว ว่าแล้วก็พลิกร่างบางนอนตะแคงก่อนจะสอดมือเข้าใต้หว่างขา ยึดครองเมืองหลวงได้สำเร็จ ฮันนี่ร้องครวญอื้ออึง เมื่อสำนึกได้ว่าจุดยุทศาสตร์กำลังถูกล่วงล้ำ ด้วยเรียวนิ้วแกร่ง เธอพลาดไปถนัด

ถึงจะอยากขย้ำเหยื่อตรงหน้ามากแค่ไหน เขาก็ยังไม่ลืมว่าเธอยังมีแผลในอดีตกับทั้งยังไม่เคย และแผลที่แขนด้วย เสียงร้องของฮันนี่ปลุกเร้าอารมณ์ชายให้กระเจิง ผิวเนื้อที่นุ่มเนี่ยนไปทุกส่วน กับสะโพกเต็มตึงที่เบียดชิดอยู่กลางกายเขาตอนนี้ ความคิดที่จะให้เธอเดินเข้าหาเขาเอง เป็นอันยกเลิก เพราะดูท่าแล้วคงจะยาก เธอโง่กว่าที่เขาคิดไว้เยอะ

เรียวนิ้วแกร่ง กรีดลงรอยแยก ก็พบว่ามันชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำเนืองนอง เขาค่อยๆสำรวจปากบ่ออย่างระมัดระวัง ก่อนจะหยั่งลงบ่อน้ำทิพย์แล้วดำดิ่งเพื่อสำรวจความมหัศจรรย์ภายใน

ฮันนี่เหมือนคนจะจมน้ำ หูอื้อตาลาย แยกไม่ออกว่าอยากผลักไสหรือไปตามแต่เขาจะชักนำ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เผลอครางเสียงหวานเวลาที่มือแกร่งขยับเข้าออก แอ่นสะโพกเข้าหาอย่างลืมตัว ทำให้คนข้างหลังถึงกับสติกระเจิง