เรื่อง ความรักครั้งสุดท้าย [จบ]

งานเลี้ยง๶๫๹๫๬๹ 100 ปี ของโรงเรียนชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่ จัดขึ้นช่วงเย็น มีโต๊ะจีนเรียงรายมากมายเป็นร้อยโต๊ะ เนื่องจากมีศิษย์เก่าที่จบการศึกษาที่นี้ไปลงทะเบียนมาร่วมงานกันกว่าพันคน

โต๊ะของธามวัตและเพื่อนๆ อยู่หลังสุดมีทั้ง นิว นัท กานต์ และเพื่อนๆชั้นม.6/4มาร่วมงานอีกกว่า 10 คน ทำให้ต้องนั่งแบ่งเป็นสองโต๊ะ

วันนี้ธามวัตใส่ชุดกึ่งทางการ เขาสวมเสื้อเชิ๊ตสีขาวทับในกับกางเกงสแล็คสีดำเนี๊ยบ คู่กับรองเท้าหนังที่ขัดมาอย่างสะอาดสีดำวาว ธามวัตผับแขนเสื้อขึ้นมาจนถึงข้อศอกช่วงบน ปลดกระดุมที่คอเสื้อ1เม็ด เผยให้เห็นช่วงไหปลาร้าร่ำไรผมที่ถูกเซ็ตมาแบบลวกๆ มีปอยผมหน้ามาปกที่หน้าผากเล็กน้อย รับกับใบหน้าที่หล่อเหลา และดูดุกร้าวขึ้นตามช่วงวัยของเขา

"อ้าวไอ่นิว มึงไม่พาน้องมิ้นมาด้วยวะ" นัทเอ่ยถาม

"กำลังมาโน่นไง เดินไปรับน้องมีนามา" นิวบอกกลับพร้อมโบกมือเล็กน้อยเรียกให้มิ้นมานั่งข้างเขาที่เว้นไว้สองที่

ทุกคนในโต๊ะต่างหันกลับไปมองตามนิวที่กำลังโบกมือเรียกใครสักคน

มิ้นที่วันนี้ใส่เดรสสีชมพูพาดบ่ายาวลงมาถึงช่วงน่องล่าง พร้อมสะพายกระเป๋าถือสีขาว ข้างกายเดินมาพร้อมกับมีนา ที่วันนี้แต่งตัวสวยหวานปนเซ็กซี่กระฉากลุคสาวแว่นคนเดิมออกจนสิ้น

มีนาใส่ชุดเดรสสีดำสายเดี่ยวติดเพชรระยิบระยับช่วงบน กระโปรงยาวถึงช่วงขาบนเลยหัวเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ปล่อยผมตรงสยายเต็มหลัง ดวงตาไร้แว่นบดบัง ขนตาถูกปัดด้วยมาสคราร่ายิ่งทำให้ดวงตากลมโตเหมือนลูกกวางน้อย รับกับจมูกเชิดรั้น ทาปากด้วยลิปสติกสีแดงอมชมพู สะพายกระเป๋าคล้องแขนสีดำ กับรองเท้าสีเทาส้นสูงถึงสองนิ้ว สวยเซ็กซี่ปนหวานอย่างน่าค้นหา

"โอ้โหวว นั่นน้องมีนาหรอวะ สวยชิบหาย!" กานต์เอ่ยขึ้น พร้อมกับธามวัตที่มองนิ่งดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไร

"สวัสดีค่ะพี่กานต์ พี่นิว พี่นัท..พี่ธาม" มีนายกมือไหว้รุ่นพี่ที่อยู่ข้างหน้า พร้อมสบตากับธามวัตเป็นคนสุดท้าย

"เชิญนั่งก่อนครับ วันนี้น้องมีนาสวยมากเลย พี่จำแทบไม่ได้" นัทเอ่ยขึ้นอย่างเปิดเผย

ช่วงเวลางานดำเนินไปมีนาสังเกตเห็นธามวัตดูไม่ค่อยสบอารมณ์ เขากดรับโทรศัพท์แล้วเดินออกไป

"ไอ้ธามเป็นอะไรวะ หน้ายังกะตูด" นัทเอ่ยถามกานต์ที่นั่งอยู่ติดกัน

"น่าจะมีเรื่องหว่ะ เห็นทะเลาะกับฟ้าก่อนออกมางานละ" กานต์เอ่ยตอบ

"ทำไมวะ แฟนหวงหรอ ก็แม่งเสือกหล่อซะขนาดนั้น" นัทเอ่ยปนขำ

"กูก็ไม่รู้หวะ แต่ดูท่าไม่ค่อยจะดี" กานต์เอ่ยตอบ มีนาได้ยินดังนั้น ก็เกิดเป็นห่วงธามวัต

"ไหนว่ามันจะแต่งงานกันไม่ไช่หรอวะ" นิวเอ่ยต่อ

"อืมคงงั้นมั้ง มีอะไรมึงก็ถามมันสิวะ กูไม่ไช่แฟนมัน" กานต์เอ่ยตอบแบบขอไปที

"อ้าวไอ้-่า กูถามเพราะเห็นมึงสนิทกับมันไง อีกอย่างไอ้ธามแม่งดูนิ่งๆ กูเลยไม่ค่อยอยากยุ่งเท่าไหร่แม่งน่ากลัวไงไม่รู้หวะ" นิวรับรู้ได้ถึงอาการขอธามวัตที่เปลี่ยนไปจากเดิม

เป็นจังหวะกับที่ธามวัตเดินกลับมาพอดี เขาจึงได้ยินที่เพื่อนคุยกัน

"มีอะไรก็ถามกูตรงๆ กูไม่กัดหรอก" ธามวัตพูดพร้อมนั่งลงที่เก้าอี้ด้วยสีหน้าเซ็งๆ พร้อมกระดกแก้วเหล้าจนหมด

"ใจเย็นไอ้-่า นั่นเหล้านะไม่ใช่น้ำ ตกลงมึงกำลังจะแต่งงานจริงป่าววะ?" นิวถามกลับ

"ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง กูแต่งแน่นอน" ธามวัตเอ่ย

"เชี้ยยย นี้มึงจะแต่งงานเป็นคนแรกของรุ่นเรา ทั้งหล่อทั้งรวยแฟนก็สวย อิจฉาชิบหาย" นัทเอ่ยขึ้นพร้อมหัวเราะชอบใจ

มีนานั่งหน้าซีดกับคำตอบของธามวัต วันนี้เธอตั้งใจจะมาบอกความในใจให้กับเขาได้รับรู้ พร้อมกับตัดใจเพื่อให้ชีวิตของเธอเดินหน้าต่อ เจ็บครั้งเดียวต่อไปก็ไม่เจ็บแล้ว มีนาปลอบใจตัวเอง

"แล้วหน้าคนจะแต่งงานเหมือนตูดขนาดนั้น มีปัญหาหรอวะ?" นัทยังกล่าวต่อ

"งานใกล้จะเลิกแล้ว กูว่าเราไปต่อกันที่โรงแรมกูดีกว่า ชั้นล่างเป็นผับเดี๋ยวกูเลี้ยงเองน้องมิ้นกับน้องมีนาไปด้วยกันนะครับ" กานต์พูดตัดบท พร้อมเอ่ยชวนทุกคนในโต๊ะ

"กูคงไม่ไปนะ" ธามวัตเอ่ยขึ้น

"นานๆเจอเพื่อนที ถ้าขาดมึงก็ไม่ครบแก๊งดิวะ เดี๋ยวกูโทรเคลียร์กับฟ้าเอง มึงสบายใจได้เลย" กานต์พูดขึ้น พร้อมขะยั้นขะยอให้ธามวัตไปด้วยกัน

สุดท้ายทุกคนต่างไปต่อกันที่ผับในโรงแรมของกานต์ กลางใจเมืองเชียงใหม่

"ธามมึงไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้วะ ว่ามีนาชอบมึง" อยู่ๆกานต์ก็พูดโพล่งขึ้นมาให้ได้ยินกันสองคนกับธามวัต

"ทำไมกูจะไม่รู้ แต่กูมีแฟนแล้ว มีนาเขาก็มีอนาคตที่ดีเป็นคุณหมอในไม่ช้านี้" ธามวัตตอบกลับ

"แล้วมึงไม่เคยสนใจมีนาเลยหรอวะ เห็นตอนอยู่ชมรมมึงสนิทกันมาก จนกูคิดว่ามึงสองคนชอบกัน" กานต์ยังถามต่อ

"เรื่องมันผ่านมานานแล้วนะมึง แล้วตอนนี้มึงจะมาถามกูทำไม กูกำลังจะแต่งงานกับฟ้านะเว้ย" ธามวัตขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆกานต์ถึงพูดเรื่องนี้

"ป๊าวว กูก็แค่สงสัย เห็นมึงสองคนดูเข้ากันดี แล้วมีนาก็ดูเปิดเผยว่าชอบมึงมากขนาดนั้นด้วย" กานต์ไม่เอ่ยถามต่อ พร้อมนั่งกระดกเหล้าเข้าปากไปหนึ่งที

มีนาที่ตอนนี้ได้ยินแต่เรื่องธามวัตจะแต่งงานก็ทำให้ยิ่งเฮิร์ต เธอเลยกระดกเหล้าอย่างไม่คิดชีวิต เพื่อเพิ่มความกล้าที่จะบอกความในใจกับธามวัตครั้งสุดท้ายด้วยเช่นกัน

"พี่ธามคะ มีนาขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย" มีนาเอ่ยขึ้นหลังดักรอธามวัตที่หน้าห้องน้ำ

"ได้สิมีนา แต่ทำไมเราหน้าแดงขนาดนั้น เมาแล้วรึเปล่าหึ?" ธามวัตจ้องหน้ามีนาอย่างหาความจริงว่าเธอเมาหรือเป็นอะไร

"เอ่อนิดหน่อยค่ะ งั้นไปคุยกันข้างนอกนะคะ" มีนาเอ่ยตอบ

"ว่าไงครับ มีอะไรจะพูดกับพี่ พูดมาได้เลย" ธามวัตถามทันทีเมื่อเดินมาถึงบริเวณด้านหน้าของโรงแรม

"เอ่อ คือ มีนาไม่รู้ว่าพี่ธามรู้มั้ยว่ามีนารู้สึกยังไงกับพี่ธามมาตลอด" มีนาพูดพร้อมสบตาเขาอย่างเศร้าสร้อย แต่ได้น้ำเมาที่ช่วยให้เธอกล้าขึ้นมามากโข

"มีนา รัก พี่ธาม นะคะ แต่มีนาไม่ได้จะมาขอให้พี่ธามรู้สึกอะไร เพราะพี่ธามกำลังจะแต่งงาน มีนารู้ข้อนี้ดี แค่อยากจะบอกให้พี่รู้ไว้ ว่ามีนารักพี่มานาน รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน รักมาจนถึงตอนนี้" มีนาพูดพร้อมร้องไห้ออกมาและยิ้มไปพร้อมกัน หัวใจเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง ความรู้สึกที่เก็บไว้เนิ่นนานได้ถูกระบายออก

"พี่ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีนามอบให้พี่นะ พี่ขอให้มีนาเจอความรักที่ดี เจอคนที่รักมีนามากๆเหมือนกันนะครับ" ธามวัตเอ่ยตอบพร้อมลูบหัวเธอ จนทำให้มีนาลืมตัวเผลอกอดเขาอย่างจัง และร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะทน

หลังจากที่ทั้งสองคุยกันจบก็กลับมานั่งที่ผับ มีนากระดกเหล้าแบบไม่คิดชีวิต ขอให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะเสียใจให้กับความรักครั้งนี้

"มีนาไหวมั้ย ขึ้นไปพักบนโรงแรมก่อนไป น้องมิ้นพามีนาไปพักที" กานต์พูดพร้อมหันไปบอกมิ้นให้ช่วยพามีนาขึ้นไปพักบนห้อง

มีนาที่ตอนนี้เมาแทบไม่ได้สตินอนอยู่บนห้องในโรงแรมของกานต์ เธอพยายามจะลุกขึ้น พร้อมเรียกสติ โอยยทำไมมึนหัวแบบนี้

ยังไม่ทันที่เธอจะลุกขึ้นดี เธอได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา ตึ๊ดดด เสียงของคีย์การ์ดดังขึ้น พร้อมประตูที่เปิดออก และปิดเข้าอย่างแรง ปัง!

มีนาสะดุ้ง รีบเดินไปดูที่ประตูทันที

"พี่ธาม!!!" ธามวัตล้มลงกับพื้น พยายามยันตัวเองขึ้น มีนารีบวิ่งไปดึงแขนของธามวัตกลัวจะล้มหน้าขมำไปกับพื้น

"พี่ธามเป็นอะไรคะ"

"ทำไมมีนาอยู่ที่นี้หะ โอยย" ธามวัตมีสีหน้าตกใจที่เห็นมีนา พร้อมกับที่ร่างกายเขาร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟเผาไหม้ก็ไม่ปาน

"พี่ธามเป็นอะไรทำไมหน้าแดงตัวแดงแบบนี้" ธามวัตเหมือนจะรู้ตัวว่าร่างกายเขาผิดปกติ ความต้องการบางอย่างพุ่งสูงขึ้นอย่างน่ากลัว เขาต้องทำยังไง!

ธามวัตพยายามถอยหนีจากการสัมผัสของมีนา เพียงแค่ปลายนิ้วเธอที่โดนแขนเขาก็ให้ความรู้สึกร้อนเหมือนไฟ ยิ่งเธอใส่กระโปรงสั้นจนเห็นขาขาว ชุดสายเดี่ยวที่ดันเต้านั่นทะลักออกมาอย่างหน้าหวาดเสียว ธามวัตพยายามพยุงตัวเองเข้าห้องน้ำหวังจะให้น้ำดับไฟราคะที่เกิดขึ้น

ด้วยความที่มีนาเรียนแพทย์ เธอจึงคิดเพียงแต่เรื่องช่วยชีวิต และยิ่งเป็นธามวัตด้วยแล้ว เธอไม่รีรอที่จะช่วยเขา

"พี่ธาม เดี๋ยวค่ะ จะเดินไปไหน ให้มีนาดูก่อนค่ะ เดี๋ยวล้มหน้าคว่ำนะคะ ว๊ายยย" มีนาพยายามพูดเรียกสติธามวัต ที่เดินหนีเหมือนคนเมา และเกือบจะล้มหน้าทิ่มอ่างน้ำในห้องน้ำ ถ้าไม่ได้มือมีนาดึงแขนเขาไว้

มีนาพยายามจับหน้าธามวัตให้หันกลับมาพร้อมเอามืออังหน้าผาก และอีกมือกดวัดชีพจรที่ข้อมือเพื่อตรวจเช็คว่าเขามีไข้หรือชีพจรเขาเต้นผิดจังหวะหรือไม่

การกระทำของมีนาทำให้สติสัมปชัญญะของธามวัตขาดผึ่ง ร่างกายเขาต้องการการปลดปล่อยตอนนี้เดี๋ยวนี้

ธามวัตใช้มือดึงแขนของมีนาเขาหาตัว พร้อมก้มจูบปากของเธออย่างบ้าคลั่ง

อ๊ะอืออออ มีนาตกใจกับการกระทำของธามวัตเป็นอย่างมาก ตอนนี้เธอพอจะรู้แล้วว่าธามวัตต้องไปกินอะไรมาที่ทำให้เขาขาดสติขนาดนี้

"พี่ธามเดี๋ยวค่ะ นี่มีนาเอง ใจเย็นๆนะคะ อร๊าย อืออ" ธามวัตไม่ฟังสิ่งใดแล้วตอนนี้ แรงผู้หญิงหรือจะสู้แรงของผู้ชายได้ เขาดึงมีนามาจูบพยายามดันลิ้นร้อนๆ เขาไปในโพรงปากของเธอ มีนาตอบกลับด้วยความไม่ประสา ลิ้นของเธอหลบหลีกไปมายิ่งทำให้ธามวัตย่ามใจ

มีนาผู้ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ร่างกายเธออ่อนยวบเป็นขี้ผึ้ง การจูบมันเป็นแบบนี้นี่เอง บวกกับแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มเข้าไป ยิ่งทำให้เธอก็ต้องการเขาเช่นกัน

ทั้งสองจูบนัวกันอย่างหิวโหย มีนาได้แต่ปล่อยให้ธามวัตตักตวงความกระหาย

มือของธามวัตลูบไล้ไปทั่วร่างกายของมีนาเขาเอามือข้างหนึ่งจับที่ต้นขาของเธอ พร้อมไล่นิ้วยาวสวยขึ้นไปใกล้บริเวณจุดอ่อนไหวของหญิงสาว

อ่ะอ๊าาา พี่ธาม

อีกมือหนึ่งไล่จับเต้างามของเธอบีบเคล้นผ่านชุดเดรสสายเดี่ยวอย่างบ้าคลั่ง ปากก็ยังจูบไล้ไปตามซอกคอของเธอ

อ๊า อืออ อืมมม พี่ไม่ไหวแล้ว!!!