เรื่อง เกิดใหม่สุดยอดตัวประกอบผู้ร่ำรวยในยุค80

10 1-2

                  ตอนที่18 ซูเฮ่าเทียน

                  เสียงทายทักด้วยความประหลาดใจของชายหนุ่ม ปลุกให้ซูหนี่ต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความฉงนงุนงง

                  เธอหรี่ตาเอียงศีรษะ พยายามเพ่งพินิจมองอย่างมาก เพื่อจะนึกให้ออกว่าชายที่อยู่เบื้องหน้านี้คือใครกันแน่

                  เห็นว่าซูหนี่น่าจะจดจำตนเองไม่ได้ ชายคนนั้นจึงก้มศีรษะลงเล็กน้อย สีหน้าฉายแววผิดหวัง เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอู้อี้ติดประหม่าเล็กน้อยว่า

                  “สงสัยหนี่หนี่จะลืมหน้ากันไปแล้วสินะ แต่ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมากหรอก ช่างเถอะ เดี๋ยวผมช่วยยกสัมภาระขึ้นวางให้เอง”

                  พูดจบ ชายหนุ่มคนนั้นก็ลุกขึ้น อาสารับเป้กระสอบในมือของเธอสอดเข้าไปในชั้นวางด้านบน

                  สำรวจหน้าตาอยู่อีกพักใหญ่ ซูหนี่ต้องใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะนึกออกได้ว่า ชายตรงหน้าเธอนั้นหาใช่ใครอื่น เขาก็คือพระรองลำดับที่สามในนวนิยายนั่นเอง ซูเฮ่าเทียนเป็นลูกพี่ลูกน้องอุปถัมภ์ของเจ้าของร่างเดิม

                  “เอ๊า พี่เฮ่าเทียนเองเหรอ? มาทำอะไรบนนี้คะเนี่ย? บังเอิญจริงๆนั่นแหละ!”

                  สำหรับซูเฮ่าเทียน ซูหนี่ยังไว้ไมตรีห่วงใยอยู่บ้างเล็กน้อย นั่นเพราะกระทั่งนวนิยายจบลง ซูเฮ่าเทียนแทบจะไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายอะไรเลย มิหนำซ้ำยังมีบางช่วงบางตอนที่แอบให้การช่วยเหลือซูหนี่อยู่เบื้องหลังอีกด้วย

                  เมื่อได้ยินว่าซูหนี่จดจำตนเองได้แล้ว สีหน้าหดหู่เมื่อครู่ของซูเฮ่าเทียนก็เปลี่ยนจากร้ายกลายเป็นดีทันที เจ้าตัวยิ้มแย้มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงว่า

                  “หนี่หนี่ เรานี่ก็ถามแปลกนะ คนที่อยู่บนรถไฟขบวนนี้ก็ต้องออกเดินทางไปชนบทไม่ใช่เหรอ? คราวนี้พี่เองก็ต้องออกไปชนบทเหมือนกัน พ่ออยากให้กลับไปช่วยงานที่นั่นน่ะ”

                  ซูหนี่รับฟังพร้อมพยักหน้าตอบรับไปพลาง คิดกับตัวเองไปพลาง ซูเฮ่าเทียนเป็นชายหนุ่มผู้รักในความยุติธรรม เกลียดใครชอบใครก็แสดงออกค่อนข้างชัดเจน ถือเป็นอีกหนึ่งคนที่ควรคบหาเป็นพันธมิตรด้วย

                  แต่ถึงกระนั้น หากจะให้เธอย้ายไปอยู่ที่เดียวกันกับเขาก็คงจะไม่ได้เช่นกัน ในอนาคต หากกู่กัวเฉิงคิดจะมาเยี่ยมเยือน นั่นไม่เท่ากับว่าแผนการทุกอย่างที่เธอวางไว้ได้ถูกเปิดโปงพอดีเหรอ?

                  “ก็บังเอิญจริงๆนั่นแหละ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ไหนๆได้เจอแล้วก็นั่งข้างกันนี่ล่ะ มารื้อฟื้นเรื่องราวเก่าๆกันหน่อยดีกว่า”

                  สิ้นเสียงพูดจบ ซูหนี่ก็ย้ายก้นลงไปนั่งข้างๆซูเฮ่าเทียนอย่างเป็นกันเอง

                  และนั่นทำให้ซูเฮ่าเทียนต้องรู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องคนนี้ที่ปกติมักไม่ค่อยสุงสิงกับตนเท่าไหร่ กลับทำตัวสนิทสนมกันถึงเพียงนี้

                  “ว่าแต่หนี่หนี่เถอะ มาอยู่อะไรตรงนี้คนเดียว แล้วพ่อแม่บุญธรรมของเราล่ะ?”

                  ซูเฮ่าเทียนอดที่จะถามด้วยความสงสัยไม่ได้ เขารู้ดีว่าซูหนี่ไม่ค่อยมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อแม่บุญธรรมสักเท่าไหร่นัก

                  แต่อย่างน้อยที่สุด คนเป็นลูกสาวบุญธรรมต้องออกชนบททั้งที ก็ควรเดินทางมาส่งกันบ้าง ที่สำคัญ ตัวเขาเองก็ไม่ได้พบเจอหน้าคนทั้งคู่มานานแล้ว หากมีโอกาสได้ร่ำลาสักครั้งก่อนออกเดินทางก็คงจะดีไม่น้อย

                  ทันทีที่ได้รับฟังคำถามประโยคนั้นจากปากซูเฮ่าเทียน ซูหนี่ก็ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองเบาๆ สีหน้าน้ำเสียงดูประหม่าขณะเอ่ยตอบไปว่า

                  “พอดีเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยกับน้องสาวของฉันน่ะ ตอนนี้ทั้งพ่อทั้งแม่ก็กำลังวิ่งเต้นช่วยแก้ปัญหากันให้วุ่น ก็เลยไม่มีเวลาแม้แต่จะร่ำลากัน”

                  ได้ฟังซูหนี่ตอบมาเช่นนี้ ซูเฮ่าเทียนก็พอจะเดาได้คร่าวๆเช่นกัน แม้เขากับทางฝั่งครอบครัวสกุลกู่จะไม่ได้พบหน้ากันเสียนาน แต่ใช่ว่าจะไม่เคยติดตามข่าวสารการเคลื่อนไหวกันและกัน

                  ทว่าอย่างไร เหตุการณ์ของกู่หวานหวานเมื่อวานยังคงสร้างความปั่นป่วนไปทั่วทั้งหมู่บ้าน อีกทั้งยังไม่มีวี่แววว่าจะจบลงโดยง่าย กระทั่งเขาเองที่ได้ยิน ยังไม่อยากทำใจให้เชื่อได้ลง

                  “อืม คงเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ แต่หนี่หนี่ไม่ต้องเป็นห่วงไปนะ ระหว่างนี้จนกว่าจะถึงที่หมาย พี่จะคอยดูแลเธอเอง อยากกินอะไรก็บอก ไม่ต้องเกรงใจ!”

                  ซูหนี่พยักหน้าขานรับอย่างเชื่อฟัง และตั้งแต่นั้น ซูเฮ่าเทียนก็พยายามชวนพูดคุยเป็นเพื่อนเธอมาตลอดทาง

                  เผชิญพบกับร้อยแปดเรื่องราวที่ซูเฮ่าเทียนพรรณนาพูดไม่หยุดหย่อน เธอได้แต่ผงกศีรษะถามคำตอบคำ ระหว่างนั้นก็ถามตัวเองไปพลางๆว่า ผู้ชายคนนี้สามารถให้ประโยชน์อะไรกับตัวเธอได้บ้าง? หากไม่มี คงต้องเร่งหาวิธีออกห่างจากอีกฝ่ายทีหลัง

                  รถไฟเครื่องจักรไอน้ำในยุคสมัยนี้เชื่องช้าเยี่ยงเต่าคลาน การคมนาคมยังไม่สะดวกเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเส้นทางสู่ชนบท การเดินทางครั้งนี้ของซูหนี่จำต้องใช้ระยะเวลากว่าสามวัน

                  “หนี่หนี่ บนรถไฟขบวนนี้มีขายข้าวกล่องด้วยนะ ๼๲ใ๽๬ั้๾? ท่าทางยังไม่ได้กินอะไรมาเลยสิท่า?”

                  เหตุที่ซูเฮ่าเทียนเอ่ยถามเช่นนั้น เพราะรู้สึกกังวลเมื่อเห็นร่างกายที่ซูบผอมของซูหนี่

                  ตลอดค่ำคืนก่อนหน้าบนขบวนรถไฟ นอกจากจะเห็นเธอเอาแต่เดินเข้าออกห้องน้ำแล้ว ก็เห็นเธอนั่งจิบน้ำอุ่นในกระติกแล้วก็เข้านอน ดูแล้วช่างน่าสงสารจับใจ

                  แต่สิ่งที่ซูเฮ่าเทียนไม่รู้ก็คือ ทุกครั้งที่เธอเดินเข้าออกห้องน้ำ ซูหนี่มักจะแอบหยิบขนมปังออกมานั่งกินระหว่างอยู่ด้านใน หรือหากไม่ไหวจริงๆ ก็จะกระโดดเข้าไปในห้วงมิติพื้นที่ทำอาหารง่ายๆกินเอง

                  คนอย่างซูหนี่ไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน