เรื่อง นายท่านครับช่วย XXX ผมที (3P)
ขณะีุ่่คลานเ่า่าพวกเาไปเกือบึ่ จู่ๆ ็มีเสียงเี ‘มาสเตอร์’ ัขึ้น ทำใู้่อี้้เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
คนี่เีมาสเตอร์ืครูฝึกหนึ่งในสองคนี่ต้อนเหล่าทาสกามเหล่านี้ เห็นได้ชัด่าพวกเาเพิ่งเห็นกู้เฟิง จึงรีบปรี่เ้ามาทำความเคารพ อีกคนหนึ่งแม้่าจะไม่ได้ทำความเคารพ แต่็ทักทายด้วยความนอบน้อม
ู่อี้กู้เฟิงด้วยความสับสนเล็กน้อย กู้เฟิงี่นั่งสบายๆ จู่ๆ ็นั่งหลังตรง ขาข้างี่วางอยู่ด้านในโต๊ะ ขยับมาพาดทับขาอีกข้าง และเียดเท้าออกมาพ้นขอบโต๊ะอย่างเป็ธรรมชาติ
ขณะี่กู้เฟิงทำเช่นนั้น ครูฝึกทั้งสอง็เีเหล่าชีเปลือยทั้งหลายเ้ามาทำความเคารพ
ู่อี้ไม่รู้่าาทำความเคารพี่่าือะไร แต่เาสัมผัสได้่าออร่าของกู้เฟิงเปลี่ไปโดยสิ้นเชิง กลายเป็ความเคร่งขรึม อำมหิต ไม่อ่อนโหรือเฉื่อยชาอีกต่อไป
สิ่งี่เกิดขึ้นต่อจากนั้นทำใ้ดวงตาของู่อี้เบิกกว้างขึ้นในทันที คนี่กำลังคุกเ่าอยู่เหล่านั้น ต่างคลานเ้าไปใกล้กู้เฟิงแ้ใช้ปลายจมูกแตะปลายรองเท้าี่ยื่นออกมาของเา ท่ามกลางแบังคับขู่เ็ญจากแส้ของครูฝึก
“พวกเาทำพิธีกรรมอะไรกันอยู่?” ู่อี้ไม่รู้ตัวกระทั่งได้ยินเสียงตนเอง เผลอถามสิ่งี่สงสัยในใจ แสดงใ้เห็น่าเาตกใจมากแค่ไหน จักรพรรดิยุคโบราณยังไม่ึขั้นนี้เละ! แต่ดูสิ่าเา้เจออะไรบ้างในร้านขายบริาทางเพศเล็กๆ แห่งนี้?
“สัตว์เลี้ยงี่ทำความเคารพต่อแขก เป็าแสดงออกึความนอบน้อมและมิตรไมตรี” กู้เฟิงตอบ
าแสดงออกึความเป็มิตรแี้เนี่ะ? ู่อี้เกือบจะแค่นหัวเราะออกมา
กู้เฟิงเมินเฉย ถือโอกาสนี้สั่งสอน “คุกเ่าลง วางมือบนพื้น แ้ดมรองเท้าแขกด้วยจมูกของา าเคยเห็นเวลาี่หมาแสดงความเป็มิตรไหม? ประมาณนั้นแหละ”
ู่อี้กำหมัดแน่นเพื่อควบคุมมือี่สั่นด้วยโทสะ พูดแี้หมายความ่าไง? หมายความ่าคนี่ทาสกามไม่ต่างอะไรกับหมา และหมายความ่าเา้เรีรู้เรื่องพวกนี้ด้วยงั้นเหรอ?
ขณะีู่่อี้กำลังระงับความอยากกรีดร้องเป็ครั้งแรกในชีวิต และกำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่างกับกู้เฟิง คนอีกกลุ่มหนึ่ง็กรูเ้ามา
คนส่วนใหญ่ในกลุ่มนี้สวมใส่เสื้อผ้า บางคนเปลือยกาย แต่เห็นได้ชัด่าพวกเาสมัครใจ แม้คนกลุ่มนี้จะเดินเ้ามาพร้อมกับเสียงหัวเราะหยอกล้อ แตู่่อี้็สังเกตเห็นึความแตกต่างทางสถานะในหมู่พวกเา พวกี่ทำตัววางก้ามน่าจะเป็ครูฝึก ส่วนอีกฝ่ายี่ปล่อยใ้คนอื่นๆ บีบคลึงหน้าอก ลูบบั้นท้าย หรือแม้แต่ควักของลับออกมาแ้พูดสิ่งี่น่ารังเกียจทั้งหลาย น่าจะเป็ทาส เพราะแม้พวกเาจะสวมใส่เสื้อผ้า พวกเา็ไม่ได้รับความเคารพมากนัก
กู้เฟิงตามสายตาของู่อี้ แต่คราวนี้กลับเป็ฝ่ายเอ่ยปากอธิบายก่อน “พวกเาเป็ MB1 ในร้านขายบริาทางเพศและาแสดง”
“าขายตัวด้วยเหรอ?” ู่อี้ถากถางอย่างร้ายกาจ รู้สึกสะใจอยู่ลึกๆ ี่ได้เอาคืน แต่ยังไม่ทันเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของู่อี้ ็ถูกคนอื่นขัดจังหวะเสียก่อน
“าท่าน าท่าน...” คนตัวไม่เล็กเท่าไหร่วิ่งเ้ามาอย่างรวดเร็ว แ้็คุกเ่าลงตรงหน้ากู้เฟิงทันที พร้อมกับพูดซ้ำไปซ้ำมา่า “เสี่ยวเีคิดึท่านเืเิ เสี่ยวเีคิดึท่านเืเิ” เาพูดไปด้วย พรมจูบข้อเท้าี่เปิดโล่งของกู้เฟิงอย่างเร่าร้อนไปด้วย
กู้เฟิงเียดเท้าแตะไหล่ของคนี่เีัเ่าเสี่ยวเีเบาๆ เพื่อผลักตัวเาออกไป “เสี่ยวเี ฉันไม่ใช่เจ้าาของา แค่ฝึกฝนาช่วงหนึ่งเท่านั้น”
“าท่าน าท่าน รับผมไว้เถอะนะครับ ได้โปรดรับเสี่ยวเีไว้เถอะนะครับ! ท่านืคนเดียวี่เสี่ยวเีคิดึมาตลอดหลายปี” เสี่ยวเียังคงเกาะติดแจ ท่าน้ำเสียงเย็นชาของกู้เฟิงกลับแว่วมา “สัตว์เลี้ยงไม่ได้รับอนุญาตใ้เีคนอื่นนอกจากเจ้าาและเจ้าาชั่วคราว่าาท่าน ้ายังดื้อดึงอีก ฉันจะส่งตัวาไปใ้เสียวอู่เฆี่สักสิบครั้งใ้หลาบจำ” เสียวอู่เป็ครูฝึกี่โหดี่สุด และแส้ของเา็ไม่อร่อยเอาเสียเลย
ดวงตาของเสี่ยวเีเป็แวววับด้วยหยดน้ำตา ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ท่าทางแบบนั้นเหมือนสุนัขตัวใหญ่ี่ถูกเจ้าของทอดทิ้งไม่มีผิด ู่อี้คิดอย่างนั้น จากนั้น็มีหลายคนกรูเ้ามาลากตัวเสี่ยวเีี่ไม่ยอมลุกใ้ยืนขึ้น
“เสี่ยวเี หยุด่เื่ได้แ้ มาสเตอร์เฟิงจื่อไม่เคยรับสัตว์เลี้ยงส่วนตัว า็รู้ดี”
“นานทีปีหนมาสเตอร์เฟิงจื่อจะมาเยือนี่โรงอาหารรวมสักที อย่าทำใ้คนอื่นเสียอารมณ์ได้ไหม”
“ใช่ คนี่คลั่งรักมาสเตอร์เฟิงจื่อมีแค่าคนเดียวซะเมื่อไหร่ จะมาตีอกชกหัวเพื่ออะไร?”
พวกเาพยายามลากตัวคนผู้นี้ออกไป พร้อมกับขอโทษขอโพยกู้เฟิงยกใหญ่ กู้เฟิงโบกมือไล่ใ้พวกเาออกไปโดยไม่ติดใจเอาเรื่อง เารู้ดีก่าใครๆ ่าลำพังแค่ในไนต์คลับขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่แห่งนี้ ้มีคนี่เฝ้าคิดึแต่เาไม่สักึ่หนึ่ง็สามส่วน แ้ยังไงล่ะ? คนอื่นรักเา เา้ขอบคุณแ้รักตอบทุกคนเลยเหรอ? อย่ามาล้อเล่นไปหน่อยเลย! ี่บอก่ารักเา จริงๆ แ้็แค่รักใน 'ราคะ' ี่เาเป็ตัวแทนอยู่เบื้องหลังเท่านั้น! ทุกคนต่างพูด่าเาเก่งเรื่องวิธีา แต่มีแค่คนี่เคยฝึกหรือได้รับคำชี้แนะจากเาเท่านั้น ี่จะรู้ซึ้งึก้นบึ้ง่าเาเก่งกาจแค่ไหน ึขั้นหลงใหลและคลั่งไคล้เาโดยไม่รู้ตัว
ู่อี้รับชมความหฤหรรษ์ไปด้วย ิ้าเช้าส่วนี่เหลือไปด้วย โดยไม่รู้ตัว็กินไปเิึ่ แต่ในขณะี่สายตาของเาไล่ตามเสี่ยวเีี่ร้องไห้คร่ำครวญไปตลอดทาง เากลับได้เห็นภาพี่เาทำใ้เาตกใจทำส้อมในมือหล่น เหล่าคนร่างเปลือยี่เพิ่งคลาน่าไป ต่างคุกเ่าลงแ้นอนคว่ำหน้าไปกับพื้น ยื่นก้นออกมา กินอาหารจากชามี่วางอยู่บนพื้น ้าใครไม่ยอมกิน ครูฝึกี่ยืนอยู่ข้างๆ จะใช้แส้ฟาดลงไปทันทีอย่างไร้ความปรานี ใช่่าไม่มีคนต่อต้านเลย เีแต่เป็ส่วนน้อย โดยส่วนใหญ่มักจะเชื่อฟังหลังจากถูกตีไปครั้งสองครั้ง เห็นได้ชัด่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก และไม่ใช่วันแรกี่พวกเากินอาหารแี้
ก่อนส้อมจะหลุดจากมือของู่อี้ไปกระแทกจานกับโต๊ะ กู้เฟิงรับไว้ได้อย่างง่ายดายและแม่นยำ แ้วางมันไว้ข้างๆ มิฉะนั้นเสียงี่ัขึ้น้ดึงดูดความสนใจจากทุกคนอย่างแน่นอน ท่ากู้เฟิงยังไม่ทันได้ไตร่ตรองึอาาประหลาดใจี่หาได้ยากยิ่งจากสีหน้าู่อี้ สายตาของเากลับประสานสบเ้ากับสายตา่างเปล่าของอีกฝ่าย
“กินเสร็จแ้เหรอ?” เห็นได้ชัด่ากู้เฟิงไม่มีความคิดจะอธิบายสักนิด เพราะอย่างน้อยเา็ไม่ได้บังคับใู้่อี้นั่งคุกเ่าิ้านี่นา?
คำกล่าวหาีู่่อี้เอ่ยออกมาโดยไม่เปล่งเสียงไม่ได้รับาตอบรับ แต่เารู้ดี่า้ทำตามคำสั่งของเฟิงจื่อคนนี้ เพราะเาไม่อยากถูกฝึกต่อหน้าธารกำนัล เมื่อเห็นครูฝึกถือแส้เหล่านั้น เาแทบไม่้จินตนาาใ้เปลืองแเลย ้าเาทำตัวื้ั้ตอนนี้ เฟิงจื่อ้ทำโทษเาต่อหน้าทุกคนอย่างแน่นอน ันั้นู่อี้จึงได้แต่พยักหน้าอย่างแข็งขัน จำได้ดี่าเฟิงจื่อคนนี้ไม่ชอบพูดซ้ำ
“ไปกันเถอะ!” กู้เฟิงลุกขึ้น
ู่อี้ได้แต่เดินตามหลังต้อยๆ ใช่่าู่อี้เชื่อฟังกู้เฟิงมาก แต่เป็เพราะเาทนอยู่ี่นี่ต่อไปไม่ได้แม้แต่าีเดียว
ึอย่างนั้นสถานี่ี่กู้เฟิงพาเาไป กลับไม่ได้ทำใู้่อี้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด เพราะกู้เฟิงพาเาออกไป็จริง แต่สถานี่ี่ออกไปเป็แค่สวนดอกไม้เล็กๆ นอกโรงอาหาร มีสระน้ำ ปูพื้นหญ้า และต้นไม้นิรนามขนาดไม่สูงมากสองสามต้น ขนาดของร้านนี้ใหญ่ก่าีู่่อี้คาดไว้ แต่ตอนนี้เาไม่มีเวลาใส่ใจกับเรื่องพวกนี้ สิ่งี่ทำใ้เาตัวสั่นเทาท่ามกลางสายลมยามเช้ากลางฤดูร้อนี่ไม่ได้หนาวสักเท่าไหร่ ไม่ใช่ความจริงี่่าเากำลังเปลือยกาย แต่เป็เพราะคนี่เดินห่างออกไปไม่ไกลนัก
เจ้าาเบื้องหน้าเหมือนพาสัตว์เลี้ยงมาเดินเล่นชิลๆ แถมยังหาสถานี่เหมาะเจาะสำหรับถ่ายอุจจาระใ้กับสัตว์เลี้ยงี่เดินตามหลังมาอีกด้วย เมื่อสัตว์เลี้ยงถ่ายอุจจาระเสร็จแ้ เจ้าา้รับผิดชอบในาทำความสะอาด ทุกอย่างดูเป็ธรรมชาติมาก เป็ภาพคุ้นชินตาเหมือนี่เาเคยเห็นผู้คนพาสุนัขของัเออกมาเดินเล่นตามสวนสาธารณะทุกวัน แต่ปัญหาติดตรงี่สัตว์เลี้ยงี่ถูกล่ามโซ่นั้นเป็มนุษย์ด้วยกัน เรื่องจึงกลับตาลปัตรโดยสิ้นเชิง!
ู่อี้ยืนตัวแข็งอยู่กับี่ ไม่สามารถก้าวต่อไปได้แม้แต่นิ้วเดียว
“าจงใจพาฉันออกมาเห็นี่นี่ใช่ไหม?” ู่อี้แค่นเสียงถามลอดไรฟัน
กู้เฟิงกลับไม่คิดจะอธิบายใดๆ ตามสไตล์ เีแต่ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาแ้พูดต่อ “ายังมีเวลาพักผ่อนอีกหนึ่งชั่วโมง”
“หมายความ่าไง?” ู่อี้ไม่อยากถามคำถามนี้เลยจริงๆ เพราะถามออกไปแ้ดูโง่ขึ้นมาทันที เพราะทันทีี่เาตอบสนองต่อคำพูดของกู้เฟิง นั่นแสดง่าคำถามก่อนหน้านี้ของเาจะถูกปัดตกไปโดยปริยาย
“อีกหนึ่งชั่วโมง าจะได้เริ่มบทเรีของวันนี้อย่างเป็ทางา” ประโยคนี้ของกู้เฟิงเบี่ยงเบนความสนใจของู่อี้ไปหมดสิ้น
เาจะถูกปฏิบัติยังไง? เหมือนกับคนี่อยู่ในสวนพวกนี้หรือเปล่า? หรือคนี่อยู่ในห้องอาหารเมื่อครู่?
อย่างไร็ตาม ู่อี้ใช้เวลาิัอยู่เีห้าาีเท่านั้น และแ้เา็สงบสติอารมณ์ลงได้ ป่วยาจะคาดเดา ไม่่าจะถูกปฏิบัติอย่างไร เา็มั่นใจ่าัเ้่ามันไปได้แน่ ี่่า่าไปได้ ไม่ได้หมายความ่าไม่ขัดขืน แต่หมายความ่าเมื่อเาหลุดพ้นแ้ ทุกความทรมานี่เา้ประสบพบเจอในี่แห่งนี้ จะไม่ส่งผลใดๆ ต่อเาทั้งสิ้น เามั่นใจในัเอย่างยิ่ง ตอนนี้สิ่งี่สำคัญี่สุดในตอนนี้ ืาป้องกันัเจากาบาดเจ็บโดยไม่จำเป็ รักษาพลังกายใ้เีพอ และเตรียมพร้อมหลบหนีทุกเมื่อ เมื่อมีโอกาส เาจะออกไป เาจะ้ออกไปได้แน่! เวลาไหนควรโอนอ่อน็้ยอม แต่ไม่ปฏิเสธโอกาสใดๆ แม้เีเล็กน้อย นี่ืหลักในาใช้ชีวิตของเาี่ยึดถือเสมอมา
ตั้งแต่เริ่มต้น กู้เฟิงใ้ความสนใจกับปฏิกิริยาของู่อี้อย่างใกล้ชิดมาโดยตลอด จากตอนแรกี่ปฏิเสธความจริง ไปึขั้นตกใจ ตามด้วยความโกรธแค้นเมื่อทราบึเจตนา จากนั้นเมื่อตนจงใจใช้คำพูดใ้เาหวาดกลัว ดวงตาของเาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น แต่ไม่ใช่ความกลัว ในไม่ช้าเีเวลาไม่กี่าี ชายคนนี้็กลับไปสู่ความสุขุมัเดิมเหมือนตอนแรกเริ่มได้ ราวกับไม่มีสิ่งใดทำใ้เาหวาดกลัว และไม่มีสิ่งใดสั่นคลอนเาได้ทั้งนั้น
เยี่ยมมาก วิเศษไปเลย! กู้เฟิงนึกอยากจะปรบมือใ้ด้วยซ้ำ เชื่อ่านี่จะเป็ความท้าทายในอาชีพฝึกสัตว์เลี้ยงของเา! คู่ต่อสู้แี้แหละี่คู่ควรกับความทุ่มเทสุดฤทธิ์ ตั้งแต่เด็กโต แทบไม่มีเรื่องอะไรี่เาอยากจริงจังกับมัน แต่คราวนี้เาอยากจะเล่นสนุกใ้เต็มี่สักครั้ง
หนึ่งชั่วโมงใ้หลัง ทั้งสอง็มาอยู่ในห้องฝึกสำหรับกู้เฟิงโดยเฉพาะ
“กลัวหรือเปล่า?” กู้เฟิงยิ้มอย่างอ่อนโ หาได้ยากยิ่ง
กลัวแ้จะได้อะไรขึ้นมา? ู่อี้อยากจะถามย้อนเต็มกลืน แต่เาไม่พูดอะไร เีจ้องครูฝึกเฟิงจื่อี่เตี้ยก่าตนไปประมาณึ่ศีรษะ
“มาเริ่มกันเถอะ” หลังจากกู้เฟิงใ้สัญญาณเช่นนี้ รัศมีของเา็ค่อยๆ แปรเปลี่ไป ไม่อ่อนโ เฉื่อยชา และไม่มีทีท่าโหดร้ายเหมือนตอนอยู่ในโรงอาหารอีกต่อไป กู้เฟิงในตอนนี้ทำใู้่อี้นึกึครั้งแรกี่ตนได้พบเา ทั้งเย็นชาและไม่แยแส จับ้ไม่ได้ราวกับสายลม แต่กลับเปี่ยมไปด้วยความทรงเสน่ห์ี่ทำใ้คนสั่นสะท้าน เีปราดเดียว็รู้่าอันตราย กู้เฟิงในเวอร์ชั่นนี้ทำใู้่อี้นึกึคำคำหนึ่ง 'ปีศาจ!' ใช่แ้ เาืปีศาจ พรั่งพร้อมด้วยเวทมนตร์อันงดงามทำใ้ผู้คนงงงวย ลุ่มหลง ล่อลวงใ้ผู้คนยอมลงนามในสัญญาแลกวิญญาณด้วยความเต็มใจ และจากไปชั่วนิรันดร์!
...
-----------------------------------------------------------
1 MB เป็คำย่อาาคำ่า Moneyboy หมายึ ผู้ชายี่ขายบริาทางเพศ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??