เรื่อง แรกแย้มวังบุปผา (NC)

        แม้จะรู้ว่านางอาจจะเปิดเผยตัวตนในประโยคถัดไป ทว่าด้วยเหตุผลบางอย่าง เขากลับไม่อยากรู้ว่านางเป็นใคร

        “ฮึก──อย่า──” นางสะอื้นเบาๆ น้ำตาไหลรินเป็นสาย สองมือถูกพันธนาการไว้ที่อกของเขา ดิ้นรนอย่างไรก็ไม่อาจหลุดพ้น

        นางไม่สามารถมีสัมพันธ์ใดกับเขาได้

        นางคือองค์หญิงหยวนฉี และเขาคืออ๋องแห่งต้าจิ้ง!

        เหตุใดนางจึงปล่อยใจตัวเองไปตามการลูบไล้ของเขา ไม่สามารถหยุดยั้งการรุกล้ำของเขาได้ แล้วยังพิงเขา โอบกอดเขา จูบเขา โหยหาความอ่อนโยนและอบอุ่นจากเขา ทำให้เขาเข้าใจผิดว่านางสมยอมเสียความบริสุทธิ์ให้?

        “ชู่ ──ข้ารู้ ไม่เป็นไร ──เด็กดี ──” ​​นางสะอื้นไห้ เขาทำได้เพียงปลอบโยนด้วยวาจาที่นุ่มนวล ริมฝีปากบางของเขาค่อยๆ ไล้ผ่านแก้มของนาง ลูบไล้ไปมาอย่างอ่อนโยน ราวกับใบหลิวที่ล่องลอยบนผิวน้ำ ซับคราบน้ำตาให้นาง

        ๩๱๨๦้ำตาของนางไหลรินบนปลายลิ้นของเขา เค็มและขมเล็กน้อย ทำให้เขาลังเลว่าจะเดินหน้าต่อดีหรือไม่

        เขาถูกลิขิตให้เป็นบุรุษผู้พรากความบริสุทธิ์ของนางไป

        ทุกอย่างมาถึงจุดที่ไม่อาจย้อนกลับ

        ไม่ว่านางจะเป็นผู้ใด ชะตากรรมได้ลิขิตให้ผูกพันกันตลอดไป

        เขาครุ่นคิดครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่เห็นนางสะอื้น โม่ซีรู้สึกถึงอารมณ์ที่ยากจะบรรยายถาโถมเข้ามาในใจ เขาเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนา ภายในใจรู้สึกเสียดาย ทว่าก็รู้สึกผิดอย่างมากเช่นเดียวกัน

        ฉีซีมองเขาทั้งน้ำตา คำอ้อนวอนถูกริมฝีปากของเขากลืนกินไป

        หากนางเป็นสตรีที่เขาคิดไว้จริงๆ เขาจะไม่เพียงทิ้งบาดแผลลึกซึ่งยากจะลบเลือนในชีวิตของนางเท่านั้น ทว่าจะสร้างรอยแตกที่ยากจะเยียวยาขึ้นระหว่างพวกเขาอีกด้วย

        ถึงแม้ว่านางจะไม่ใช่ ทว่าการเสียพรหมจรรย์จะไม่เป็นการทำร้ายนางหรอกหรือ?

        ในสนามรบ เขาฆ่าได้อย่างรวดเร็วและเฉียบขาด ทว่าในสนามรักสำหรับบุรุษที่ไม่เคยหวั่นไหวและเกรงกลัวผู้ใดเช่นเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญกับความลังเลใจ ในชีวิตนี้แม้แต่ตอนที่ต้องเผชิญกับการจากลาของหลี่อวิ๋นเจิน เขาก็ไม่เคยลังเลใจถึงเพียงนี้มาก่อน

        หากในยามปกติ สิ่งที่สตรีทั่วไปต้องการมีเพียงอำนาจและผลประโยชน์ ความรักและความปรารถนา เขาเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการและเติมเต็มปรารถนาได้อย่างง่ายดาย

        แล้วนางล่ะ?

        นางต้องการอะไร? เขาจะสามารถมอบให้ได้หรือไม่?

        การวางแผนย่อมมีบางสิ่งที่เกินคาดเดาและควบคุมไม่ได้อยู่เสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขารู้ดีว่าเป็นฝ่ายกระทำผิดต่อนาง

        เมื่อมองน้ำตาของนางที่ไหลรินออกมา โม่ซีก็มีสีหน้าเคร่งขรึม

        ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี ข้าจะชดเชยให้เจ้า

        โม่ซีต้องการบอกเรื่องนี้กับนาง ทว่ากลับพูดไม่ออก เขาไม่มีสิทธิ์จะพูดคำเหล่านี้

        เขากอดสตรีที่นอนอยู่ใต้ร่างแน่น แผนการของเขาละลายหายไปกับ๩๱๨๦้ำตาอันร้อนผ่าวของนาง เหลือไว้เพียงความรู้สึกผิด

        เขาเงียบไปสักพักแล้วตัดสินใจ

        เขากระซิบกับนาง "อย่าร้องไห้ เด็กดี ข้าผิดเอง ข้าจะรับผิดชอบเจ้าเอง ดีไหม? ข้าจะปกป้องเจ้า──"

        ร่างกายอันร้อนผ่าวกดทับบนตัวนาง กลิ่นหอมของบุรุษโชยแตะจมูก และการจูบยังคงดำเนินต่อไป เสียงทุ้มต่ำของเขาคอยปลอบโยนอยู่ข้างหู และค่อยๆ ดันแท่งหยกเข้าไปในช่องทางลับของนาง──

        นี่เป็นการตัดสินใจที่เลวร้ายที่สุดของฉีซีเคยรู้มา ทว่าโม่ซีคิดว่านี่คือสิ่งที่บุรุษควรทำ

        เมื่อครอบครองแล้วก็ต้องรับผิดชอบโดยการแต่งงานกับนาง!

        "อื้ม ──ซีอ๋อง ──ช้าก่อน ──ตามที่ตกลงไว้ ──อ๊าย──" ฉีซีใช้นิ้วทั้งสิบดันหน้าอกของเขาเพื่อต่อต้าน ทว่าเขากลับใช้มือข้าง๩๤ึ่๹รวบมือนางไว้ ยกขึ้นเหนือศีรษะแล้วกดลงบนหมอน

        “อย่าปฏิเสธข้า──” เขาแนบลำตัวบนเรือนร่างอันอ่อนนุ่มของฉีซี หน้าอกของเขาแนบชิดกับหน้าอกใหญ่ของนาง และแนบช่องท้องส่วนล่างไปกับนาง กระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา "ไม่ต้องกลัว ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี─"

        “ถ้าเช่นนั้นก็ปล่อยข้าไป ได้โปรด──” ฉีซีน้ำตาไหลพราก ทว่าบุรุษตรงหน้ากลับมัวเมาในกามารมณ์ซึ่งทำให้นางหวาดกลัว

        “จำคำที่ข้าเคยพูดที่ถนนดอกไม้ได้หรือไม่？ หากตามข้ากลับมา เจ้าจะต้องรับใช้ข้าแต่เพียงผู้เดียว เจ้าเป็นของข้า──”

        โม่ซีขยับเอวสอบ กระแทกเข้าออกรูน้ำหวานของฉีซีตื้นสลับลึก ไม่ว่าสตรีที่อยู่ใต้ร่างเขาจะเป็นใคร เขาก็ตั้งใจที่จะครอบครองนาง

        ในอนาคตเขาจะค่อยๆ ชดเชยให้นาง

        ภายในร่างกายของสตรีอบอุ่น รูน้ำหวานทั้งแน่นและบีบรัด ทุกจังหวะเคลื่อนผ่านช่องทางที่หอมกรุ่นนำมาซึ่งความสุขสม กระตุ้นความปรารถนาอันเร่าร้อน

        เขาอยากจะกระแทกใส่นางอย่างรุนแรง ทว่าเขาไม่อยากให้ในครั้งแรกของนางรู้สึกเจ็บปวด นางไม่ยินยอม ช่องทางรักจึงรัดแน่นและผลักไสเขาออกไป หากเขาถูกบังคับ นางคงรับการเคลื่อนไหวอันดุเดือดไม่ไหว

        โม่ซียืดตัวขึ้น รวบข้อมือของฉีซีด้วยมือข้าง๩๤ึ่๹ มืออีกข้างจับเอวของนาง โน้มตัวลงจูบซอกคอของนาง จงใจดูดดึงและโลมเลียไปตามกระดูกไหปลาร้า โดยตั้งใจจะยั่วยวนและกระตุ้นความปรารถนาของนาง

        เมื่อจูบมาถึงหน้าอกขาวดั่งหิมะของฉีซีก็เต็มไปด้วยเหงื่อแล้ว

        เห็นได้ชัดว่านางไม่ต้องการให้เป็นเช่นนี้ เหตุใดร่างกายของนางกลับไร้เรี่ยวแรงถึงเพียงนี้ และเหตุใดช่องทางอันแสนหวานของนางถึงตอดรัดเขาอย่างตะกละตะกลามด้วย?

        คลื่นแห่งความปรารถนาโหมกระหน่ำ ซัดสาดไปทั่วทั้งร่างกาย แทรกซึมเข้าไปในทุกอณูของผิวหนัง สติของนางเริ่มเลือนราง ร่างกายทุกส่วนอ่อนไหวอย่างถึงขีดสุด

        “อ๊า──”

        น้ำเสียงของนางแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานซึ่งฟังดูน่าอับอายสำหรับนาง ทว่านางไม่สามารถยับยั้งความปรารถนาของตนได้

        เนื้อนวลของนางสั่นไหวไปตามแรงกระแทกของเขา ช่องทางรักโอบล้อมแท่งหยก ทุกการเคลื่อนไหวทำให้นางตอดรัดแท่งหยกของเขาอย่างรุนแรง ราวกับโหยหาการร่วมรักกับเขา

        เสียงร้องอันไพเราะดั่งนกขมิ้นดังก้องอยู่ในหูของโม่ซี กระตุ้นอารมณ์เขาจนถึงขีดสุด มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มบางๆ จนแทบมองไม่เห็น

        “ไม่เจ็บแล้ว จะรู้สึกสบายขึ้น──”

        เขาเงยหน้าขึ้นจูบหน้าผากของนาง จมูก พวงแก้มงาม จูบริมฝีปากและเลียน้ำผึ้งจากปากของนาง

        “เจ้าช่างหวานเหลือเกิน──ข้าชอบยิ่งนัก──ในอนาคตข้าจะให้ทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ──”

        สติและความอับอายที่หลงเหลืออยู่ละลายไปภายใต้การรุกรานอันอ่อนโยนของเขา ร่างกายอันแข็งแกร่งของเขาแนบชิดเรือนร่างของนาง ทุกจังหวะเคลื่อนไหวเกิดการเสียดสีกับยอดถันที่ไวต่อความรู้สึกของนาง นางจ้องเขา น้ำตาได้เหือดแห้งไปแล้ว มีเพียงผิวสีน้ำผึ้งปรากฏอยู่ในสายตา

        โม่ซีสวมสร้อยเชือกแดงห้อยจี้หยกมรกตผิงอันโค่ว¹ ซึ่งทำให้ฉีซีนึกถึงอวี้เจวี๋ย²บนหน้าอกของเฝิงซื่อหลาง และดวงตาที่แฝงรอยยิ้มจาง ──

        "จิ้งจือ!"

        --------------------------------------------------

        [1] ผิงอันโค่ว จี้หยกทรงเหรียญจีนโบราณ มีรูตรงกลาง

        [2] อวี้เจวี๋ย เครื่องประดับหยกมีลักษณะคล้ายแหวน แต่มีช่องโหว่ด้าน๩๤ึ่๹