เรื่อง [จบ] กลับมาง้อคุณสามีในยุค 80

TW: Body Violence

บทที่ 7 ความกล้าสมชายชาตรีทำให้ใบหน้าและหูของเธอร้อนฉ่า

ร่างสูงที่ปรากฏขึ้นทำให้หัวใจของฉือฮวนบีบรัดแน่น

สืออวี่ไป๋…

โทสะฉายชัดผ่านแววตาอันเย็นชาอยู่เป็นนิตย์ของเขา หมัดกำแน่นจนกล้ามเนื้อปูด กระทั่งขบฟันขึ้นเป็นสันชัด พริบตานั้นเองที่ร่างสูงพุ่งตรงมาต่อยเฉิงจื่อเฉียนดุจดาราร่วงลงมาจากนภากาศ

เมื่อเห็นภาพนี้ หัวใจดวงน้อยของฉือฮวนก็เต้นระรัวราวกับว่าจะระเบิดออกมา

ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่?

หญิงสาวไม่คิดว่าสืออวี่ไป๋จะทำตัวสมเป็นชายชาตรีในเวลาแบบนี้ เส้นกล้ามเนื้อบนท่อนแขนแทบระเบิดพลังอันทรงอานุภาพ พร้อมกับแผ่กลิ่นอายความเป็นชายผ่านชุดที่เจ้าตัวสวมอยู่ จนทำให้ฉือฮวนหน้าเห่อร้อน กระทั่งใบหูยังร้อนผะผ่าว

ถึงแม่ฉือจะตกใจ แต่เธอก็ยังคลี่ยิ้มออกมาช้า ๆ “ส…เสี่ยวไป๋ ยังไม่ไปทำงานอีกเหรอจ๊ะ?”

กระทั่งเหล่าชาวแตงมุงยังตื่นเต้น เนื่องจากไม่มีผู้ใดคาดว่าอวี่ไป๋ผู้เป็นตัวจริงของฉือฮวนจะมาปรากฏตัวที่นี่!

มีเรื่องดี ๆ ให้ชมแล้วสิ!

คนคนหนึ่งพลันตะโกนขึ้น "สืออวี่ไป๋ คุณกับฮวนฮวนยังไม่ได้หย่ากัน แต่มีคนจะเข้ามาแทนที่แล้ว!"

ทำให้เกิดเสียงหัวเราะครืนดังตามมา

ใบหน้าของฉือฮวนขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอพูดไม่ออกและต้องการแทรกตัวลงดินเสียเดี๋ยวนี้ หญิงสาวรู้สึกผิดจนแทบไม่กล้ามองหน้าผู้เป็นสามีเลย

“แม่ยายครับ ผมได้ยินมาว่าพวกพี่ชายไม่อยู่บ้านแล้วมีคนมารังแกถึงหน้าบ้านก็เลยมาดูน่ะครับ”

สีหน้าของชายหนุ่มยังคงไม่แยแส แม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะน่าอายก็ตาม

ความเยือกเย็นนี้ทำให้ชาวเผือกแตงทั้งหลายต่างเมาท์กันสนุกปาก

สิ่งนี้ยิ่งทำให้แม่ฉือและผู้เป็นภรรยารู้สึกผิดมากขึ้น

อีกด้านหนึ่ง คุณแม่เฉิงช่วยพยุงร่างเฉิงจื่อเฉียนขึ้นอย่าง ‘จริงใจ’ ชายหนุ่มปัดสิ่งสกปรกจากตัวออกด้วยแววตาโกรธขึ้ง

“สืออวี่ไป๋ แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร กล้าดียังไงมาทำร้ายฉัน!”

แม่เฉิงก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเช่นกัน "จื่อเฉียน เล่นมันเลย!"

“คนที่มองคนแค่ภายนอกไม่เหมาะกับลูกหรอก วันนี้พวกเราจะทวงคืนความอัปยศคืนมา!”

ยิ่งแม่เฉิงให้ท้าย เฉิงจื่อเฉียนก็ยิ่งคลั่งขึ้น เขาก็ก้าวไปหาสืออวี่ไป๋ทันที

แพขนตาของอวี่ไป๋ขยับไหว มองฝ่ายที่เข้ามาหาด้วยความเย็นชา ยามเห็นแบบนี้ หัวใจหญิงสาวยิ่งหนักอึ้ง

ฉือฮวนพลันก้าวไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าสืออวี่ไป๋อย่างเด็ดเดี่ยว

"คุณจะทำอะไร?"

“หลีกทางไป ฉือฮวน ถ้าเขากล้าผลักฉัน เขาจะต้องได้รับโทษ!”

“นี่มันเรื่องระหว่างผู้ชาย เธอไม่ต้องยุ่ง!”

“ถ้าจะทุบตีสามีฉัน ต้องข้ามศพฉันไปก่อน!”

ฉือฮวนยอมรับว่าเคยชอบมาดแมนและดูแข็งแกร่งของเฉิงจื่อเฉียน แต่เมื่ออยู่ร่วมกับชายคนนี้ เธอจึงได้รู้ว่าเขาอันตรายเพียงใด

แม้รูปร่างของเขาสูงยาวเข่าดีและแข็งแรง แต่ก็เป็นคนเจ้าอารมณ์ ไม่ต่างกับระเบิดที่พร้อมปะทุทุกเมื่อ!

เพราะชาติที่แล้ว คนแซ่เฉิงก็เคยทำร้ายเธอ

ความหวาดกลัวแต่กาลก่อนทำให้เธอแข็งทื่อจนเริ่มสั่นเทา แต่ไม่ว่าจะกลัวเพียงใด เธอก็เก็บงำอาการไว้มิดชิด

ไม่ว่าใคร ก็ห้ามทำร้ายสามีเธอทั้งนั้น!

ด้วยความคิดอันแข็งกร้าว ฝีเท้าของเธอก็หยุดนิ่ง เผชิญหน้ากับจื่อเฉียนอย่างห้าวหาญ

ภาพแผ่นหลังอันเด็ดเดี่ยวนี้ทำให้สืออวี่ไป๋หวั่นไหวทันที

เรียวคิ้วเข้มกดต่ำด้วยความยากจะเชื่อ หัวใจสั่นไหว

“ฉือฮวน หลีกไป”

นี่เป็นครั้งที่ชายหนุ่มกล่าวกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งที่สุดนับแต่เขาฟ้องหย่า

ฉือฮวนอดไม่ได้ที่จะหันมองเขา

ดวงตาของสืออวี่ไป๋ยากหยั่งถึงและดำหม่น ทว่าเบื้องหลังอารมณ์อันสงบนิ่งนั้นกลับมีวังวนน้ำกระเพื่อมไหวอยู่

“ไม่ ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายคุณ”

“เฉิงจื่อเฉียนพูดถูก ผู้ชายต้องจัดการกันเอง ผมไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดที่คุณต้องปกป้อง”

ประโยคครึ่งหลังราวกับว่าด้อยคุณค่าในตัวเองของเธอ

ฉือฮวนตกตะลึงครู่หนึ่ง ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกผลักไปทางด้านหลัง

แม้สืออวี่ไป๋จะดูอ่อนแอ ทว่าการเคลื่อนไหวของเขาว่องไวและดุดันอย่างยิ่ง ราวกับมีแสงสีขาววาบผ่านหน้าเธอไป เมื่อหมัดหนึ่งชกไปทางจื่อเฉียน

ชายหนุ่มชกตรงเข้าใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ จนใบหน้าหันไปอีก

จื่อเฉียนเช็ดคราบเลือดที่ไหลย้อยออกจากจมูก มองมันครู่ ก่อนที่ความตกใจจะแปรเปลี่ยนเป็นโทสะ

เมื่อเฉิงจื่อเฉียนพุ่งเข้าไปหาอวี่ไป๋ หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวก็ดิ่งวูบ

เธอต้องการวิ่งไปขวาง ทว่าก่อนที่จะถึงตัวสืออวี่ไป๋ ร่างของเธอก็ถูกผลักจนล้มกระแทกอย่างแรง

ในไม่ช้า ทั้งสองคนก็สู้พัวพันจนแทบแยกไม่ออก

ฉือฮวนวิตกจนกวาดมองขอความช่วยเหลือจากผู้คน ทว่าสายตาของฝูงชนราวกับกำลังรับชมการแสดง พวกเขาไม่แม้แต่จะยุติการวิวาทนี้ ทันใดนั้นเธอก็เห็นหม่าฮว๋ายเหรินขี่จักรยานมาหยุดหน้าประตูบ้านพอดี

“หม่าฮว๋ายเหริน ช่วยแยกพวกเขาทีค่ะ!”

ทว่าอีกฝ่ายกลับส่ายหน้า “ผมเองก็ไม่ชอบหน้าเจ้าคนแซ่เฉิงนี่มานานแล้ว ทำไมต้องห้ามด้วยล่ะ”

หญิงสาวราวกับมีก้อนเนื้อจุกแน่นที่ลำคอ

ทั้งที่เรื่องราวล้วนเกิดขึ้นมาจากเธอ ทำไมถึงขอร้องให้คนอื่นช่วยอย่างไร้ยางอายแบบนี้นะ?

แม่ฉือเองก็กังวลเช่นเดียวกัน แต่แม่เฉิงกลับทำตัวหน้าไม่อาย พอเห็นลูกชายเสียเปรียบและถูกทำร้ายจนตัวเองเข้าไปช่วยไม่ได้ ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นก้อนอิฐ เธอคว้ามันมาพร้อมกับขว้างไปทางอวี่ไป๋

ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ฉือฮวนพลันเตะสกัดแม่เฉิง

แม่เฉิงตกอยู่ในอาการช็อก พร้อมร้อง "โอ๊ย ๆ!" ฉับพลันนั้น หญิงวัยกลางคนก็ขว้างอิฐไปที่ศีรษะของหญิงสาว!

ทว่าฉือฮวนมีหูตาไว พลันคว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้อย่างแรง จนแม่เฉิงหน้าบิดเบี้ยว มือที่ถือก้อนอิฐคลายลง ก่อนที่จะร่วงกระแทกเท้าตน

“ช่างโหดร้ายอะไรแบบนี้!”

ฉือฮวนดีใจที่ตนไม่ได้รับบาดเจ็บ

แม่เฉิงกลอกตาด้วยความเจ็บปวด

แม่ฉือที่เห็นเช่นนั้นก็ตกใจมากที่อีกฝ่ายกล้าขวางอิฐใส่ลูกสาว เธอตระหนกจนกล่าวย้ำด้วยโทสะ “พวกตระกูลเฉิง พวกแกมันงูพิษชัด ๆ!”

“ผู้ชายทะเลาะกัน กลับทำเรื่องโหดร้ายขนาดนี้”

“ทั้งที่มาจากหมู่บ้านเดียวกันแท้ ๆ ถ้าเจ็บตัวขึ้นมาจะทำยังไง?”

“ด้วยฐานะยากจนของพวกคุณ คิดเหรอว่าจะจ่ายค่าพยาบาลแพง ๆ ได้น่ะ?”

“เอาละ ฉันจะไม่ยอมให้คนวางอำนาจบาตรใหญ่อย่างคุณทำกร่างอีกแล้ว ไสหัวไปจากบ้านฉันซะ!”

อีกด้านหนึ่ง เฉิงจื่อเฉียนก็ถูกต่อยจนตอบโต้ไม่ทัน ทำเอาคนคาดไม่ถึงว่าผู้ชายที่นุ่มนวลและใจเย็นอย่างอวี่ไป๋จะโหดเหี้ยมขนาดนี้

หมัดกระแทกใส่จื่อเฉียนครั้งแล้วครั้งเล่า ไอเย็นยะเยือกซึ่งอยู่ในแววตาล้ำลึกคู่นั้นพลันปะทุออกมา พร้อมกับกลิ่นอายความโกรธแผ่ซ่านจากกายของอวี่ไป๋

กระบวนหมัดอันหนักหน่วงเล่นงานอีกฝ่ายจนย่อยยับ

ผู้คนต่างก็ตื่นตาตื่นใจยามเห็นภาพเบื้องหน้า

“เยี่ยมมาก!”

“คนหน้าไม่อายสมควรโดนแล้ว!”

“มาดูกันว่าเขาจะยังกล้าก่อกวนภรรยาของคุณหรือเปล่า!”

สืออวี่ไป๋ไม่กล่าวสิ่งใด เพียงระดมหมัดกระแทกหน้าอีกฝ่ายดุจ-่าฝน ยิ่งเห็นฉือฮวนก็ยิ่งระคายเคืองตา

ยิ่งชายหนุ่มโกรธมากเท่าไร กำลังก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเท่านั้น

เฉิงจื่อเฉียนเริ่มร้องขอความเมตตาซ้ำ ๆ

"พอเถอะ! พอแล้ว! ฉันผิดเอง!"

“ฉันจะไม่ยุ่งกับฉือฮวนอีก ได้โปรดไว้ชีวิตฉันเถอะ!”

หมัดของชายหนุ่มหยุดอยู่เหนือศีรษะของจื่อเฉียน รูม่านตาของอีกฝ่ายหดตัวด้วยความกลัว “ขอโทษแม่ยายซะ แล้วฉันจะปล่อยแกไป”

เขาย่อมกล่าวถึงแม่ฉือ

แม่ฉือผู้เคยอ่อนโยนมาตลอด บัดนี้กลับเย็นชา

“ไสหัวไปซะ! อวี่ไป๋ แม่ไม่ต้องการคำขอโทษของพวกเขา ปล่อยพวกเขาไปเถอะ”

ริมฝีปากของสืออวี่ไป๋เม้มแน่นดุจมีดคมกริบ

“ทำไมยังไม่ออกไปอีก”

แม่เฉิงรีบประคองเฉิงจื่อเฉียนขึ้น วันนี้พวกเขามาเพื่อชำระบัญชีกับฉือฮวน แต่ไม่คาดคิดว่าตนจะเสียหายเพียงนี้

ดวงตาของเขาแดงก่ำอยู่ครู่หนึ่ง "ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันไม่ยอมจบแน่!"

เดิมฉือฮวนคิดว่าเรื่องราวระหว่างเธอกับครอบครัวเฉิงจะจบลง ทว่าหญิงสาวกลับเห็นใครบางคนซ่อนอยู่ในกลุ่มคน

เย่หมิงจู!

เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ความโกรธพลันระเบิดออกมา!

เพราะเย่หมิงจูกับเฉิงจื่อเฉียนทำให้ชีวิตของเธอเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย!