เรื่อง ข้าคือศิษย์คนสุดท้ายของราชาเนโครแมนเซอร์

วันนี้จ้าวหันกับซุนอวิ๋นปัวคว้าโอกาสในการจับสาวงามที่พวกเขาเฝ้ามองมาหลายวันนี้ได้ง่ายๆ แต่ตอนที่กำลังจะลงมือกิน คิดไม่ถึงว่าจะมีเด็กหนุ่มไม่รู้จักตายคนหนึ่งเข้ามาก่อกวน

        “จะต้องจัดการเขาให้ได้!” จ้าวหันเลียคมมีด แล้วนึกถึงทรวงอกอวบอิ่มขาวเนียนของหญิงสาวคนนั้น ช่วงล่างก็พลันคึกคักขึ้นมา เขาส่งสายตาให้ซุนอวิ๋นปัว ทั้งสองคนเริ่มหยั่งเชิงโดยการวิ่งไปทางเด็กหนุ่มสองสามก้าว แต่คาดว่าไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะหันหลังวิ่งหนีไป สองคนนี้เลยเกิดความคิดที่จะฆ่าคนขึ้นมาทันที จึงวิ่งตามเด็กหนุ่มคนนั้นไปอย่างบ้าคลั่ง

        ทว่าวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว เด็กหนุ่มคนนั้นดันหยุดกะทันหัน ปากก็พึมพำคำพูดบางอย่างออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ

        เมื่อเหยื่อตรงหน้าหยุดวิ่งกะทันหัน ก็ทำให้คนร้ายที่ตามมาทางด้านหลังเกิดความลังเลไม่มั่นใจขึ้นมา และหยุดวิ่งตามไปด้วย ด้านหนึ่งก็ตั้งสมาธิฟังว่าเด็กคนนั้นกำลังพูดอะไร อีกด้านหนึ่งก็เข้าไปใกล้เขาช้าๆ ด้วยความระแวดระวัง

        “ดวงวิญญาณผู้วายชนม์ จงฟังคำสั่งของข้า ร่างกายที่เน่าเปื่อย รอคอยการสั่งการจากข้า สิ่งมีชีวิตทั้งมวล จงสาดเลือดเนื้อลงบนผืนแผ่นดิน ถวายดวงจิตให้กับเทพแห่งความตาย และสยบให้ข้าผู้เป็นนาย! ...” เสียงของถังชวนดังก้องตรอกมืดที่แคบและลึกแห่งนี้

        แม้ว่าเสียงของเขาฟังดูแล้วจะยังมีความเยาว์วัยของหนุ่มสาว แต่น้ำเสียงกลับลุ่มลึกยิ่งกว่าผู้ชราที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก คำพูดแปลกๆ ที่ไม่สอดคล้องกันอย่างยิ่งดังขึ้นในความเงียบท่ามกลางความมืดมิด ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงหัวใจอย่างน่าประหลาด

        ถังชวนที่หันหลังให้กับทั้งสองคนนั้นไร้การป้องกัน และมีช่องโหว่เต็มไปหมด แต่จ้าวหันและซุนอวิ๋นปัวกลับมองหน้ากันไปมา โดยที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกขนลุกขึ้นในใจ

        จ้าวหันถูกเสียงของถังชวนกระตุ้นให้ทั่วร่างหนาวจนขนลุก เขาสูดลมหายใจลึก กลิ่นอายดุร้ายแผ่ออกมาจากร่างกาย “เ๥๱เ๵๊๾ เล่นปาหี่หลอกพวกกูหรอ กูจะแทงมึง!” เขาก้าวตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว วางฝ่ามือไว้บนบ่าของถังชวน แล้วตะโกนเสียงดังว่า “เฮ้ย!” เป้าหมายคือต้องการดึงดูดความสนใจของฝ่ายตรงข้ามให้หันหน้ามามองเขา

        คนส่วนใหญ่ที่ออกมามั่วสุมกันล้วนรู้ลูกไม้ตื้นๆ เ๰่๲๲ี้ เมื่อตบบ่าของฝ่ายตรงข้าม ก็อาศัยโอกาสที่ฝ่ายตรงข้ามหันหน้ามายกมือขึ้นแสดงว่าเป็นพวกเดียวกัน แต่จ้าวหันกลับคิดจะอาศัยเสี้ยววินาทีที่ถังชวนหันกลับมาแทงคอหอยเขา ในวงการนี้เรียกกันว่า หลั่งเลือดยามแหงนหน้า

        แต่เมื่อจ้าวหันที่เต็มไปด้วยจิตสังหารกำมีดแหลมในมือแน่นจ้องมองศีรษะของเด็กหนุ่มหันมาช้าๆ เขากลับเห็นดวงหน้าคู่หนึ่งที่ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ควรมี ในดวงตาไม่มีตาดำ มีเพียงแค่สีขาวซีด ไม่คล้ายกับนัยน์ตาโสมมของดวงวิญญาณคนตาย แต่กลับเหมือนการจ้องมองจากปีศาจที่ดุร้ายยิ่งกว่า

        ในคืนมืดมิด เมื่อเด็กหนุ่มซึ่งถูกไล่ตามมาครู่หนึ่งเผยให้เห็นดวงตาสีขาวคู่หนึ่งขณะที่หันกลับมา

        จ้าวหันกรีดร้องตกใจ ขนทั่วร่างตั้งชัน “แก แกเป็นตัวอะไร!!” เขามือเท้าเย็นเฉียบ มองไปยังใบหน้าเย็นชาของเด็กหนุ่มที่แย้มรอยยิ้มบางๆ ด้วยสายตาหวาดกลัวเหมือนกับมองศพร่างหนึ่งที่กำลังมองมาทางเขาเช่นกัน

        “ไม่ต้องกลัว ยกมือขึ้นมาแทงมันซะ มันกำลังเล่นปาหี่หลอกลวงเราอยู่!” จ้าวหันให้กำลังใจตัวเองในใจ แต่เมื่อเขามองดวงตาขาวโพลนคู่นั้น เข่าก็พลันอ่อนยวบและคิดหาหนทางหลบหนีไปอย่างอดไม่ได้

        ซุนอวิ๋นปัวที่อยู่ด้านหลังจ้าวหันไม่เห็นดวงตาน่ากลัวคู่นั้นของถังชวน แต่กลับเห็นจ้าวหันคล้ายกับถูกฝ่ายตรงข้ามทำให้ตกใจจนช็อกไป เขาแอบหัวเราะในใจ “ปกติรู้จักแต่แสร้งทำเป็นเก่งต่อหน้าเพื่อนฝูง ตอนนี้ทำไมถึงไม่อวดเก่งเหมือนก่อนหน้านี้แล้วล่ะ ดูฉันแล้วกัน!” เขาหัวเราะเสียงเย็น ก้าวไปข้างหน้า ยืดตัวแทงกริชเข้าที่หน้าอกของถังชวนอย่างรวดเร็ว

        ถังชวนปรายตามองเห็นกริชแทงตรงมาจึงยื่นมือออกไปหยุด เสียงฉึกดังขึ้น กริชแทงฝ่ามือเขาเป็นรู ใบหน้าดุร้ายของซุนอวิ๋นปัวโผล่เข้ามาตรงหน้าถังชวนทันที

        แม้ว่าฝ่ามือจะถูกแทง แต่ถังชวนกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เขายื่นมืออีกข้างออกไปลูบหน้าผากซุนอวิ๋นปัวราวกับลูบของเล่นที่ชื่นชอบชิ้นหนึ่ง มุมปากเขาอมยิ้มเย็น และค่อยๆ ๨ึ๬๨ำ๥่า “ไม่ต้องกลัว ไม่เจ็บเลยสักนิดเดียว ไม่ต้องกลัวๆ ...”

        ซุนอวิ๋นปัวเงยหน้าขึ้นเห็นนัยน์ตาขาวซีดคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เขา การเคลื่อนไหวกับคำพูดของฝ่ายตรงข้ามที่แปลกประหลาดถึงเพียงนั้น ทำให้ความหนาวยะเยือกผุดขึ้นในใจ ร่างกายชาวาบ จึงด่ากราดว่า “เ๥๱เ๵๊๾ จะหลอกใครกัน!” เขาออกแรงกระตุกมือ คิดจะดึงกริชออกมาจากฝ่ามือถังชวน แต่กลับถูกนิ้วทั้งห้าของถังชวนกำมือเขาแน่นราวกับรากไม้ มือเย็นเยียบข้างนั้นคล้ายกับวาดสัญลักษณ์อะไรเบาๆ บนหน้าผากเขา

        ซุนอวิ๋นปัวรู้สึกเพียงแค่ว่านิ้วมือเย็นเฉียบนั้นราวกับอสรพิษตัวหนึ่ง ทำให้เขาขนลุกไปทั้งตัว เขาทั้งร้อนใจทั้งหวาดกลัว ด้านหนึ่งก็ออกแรงดึงมือที่ถูกถังชวนจับเอาไว้ ด้านหนึ่งก็หันไปพูดกับจ้าวหันว่า “มองอะไรของแก ยังไม่รีบมาช่วยอีก”

        เขาไม่หันไปก็ดี พอหันไปกลับตกใจจนเกือบจะเป็นลมไป แล้วส่งเสียงร้องอันน่าสังเวชใจออกมา!

        จ้าวหันในตอนนี้ยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม มองเขาด้วยร่างที่สั่นระริก กล้ามเนื้อทุกส่วนบนใบหน้าคล้ายกับของเหลวที่เคลื่อนไหวขึ้นลง เผยให้เห็นสีแดงฉานชวนผวา แก้มของเขายังมีเนื้อหนังบางส่วนหลุดลอกมาห้อยอยู่ที่คาง จะหลุดแหล่มิหลุดแหล่ เผยให้เห็นสีแดงเลือดขัดตาของกล้ามเนื้อและสีขาวของเหงือกกับฟัน

        แต่จ้าวหันกลับไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบนร่างกายตัวเอง เขาเพียงแค่กลัวจนฟันกระทบกันดังกึกๆ ขณะจ้องมองมือซุนอวิ๋นปัวที่ถูกถังชวนจับเอาไว้ข้างนั้นด้วยตัวสั่นเทิ้ม เป้ากางเกงนั้นเปียกชุ่มไปด้วยปัสสาวะที่ราดออกมา

        มือของถังชวนเหมือนกรดที่มีฤทธิ์กัดกร่อนสูง มือของซุนอวิ๋นปัวค่อยๆ ถูกกัดกร่อนจนกลายเป็นสีขี้เถ้า ผิวหนังแห้งแตกราวกิ่งไม้แห้ง และค่อยๆ ร่วงหล่นเหมือนกับขี้เลื่อย ส่วนหลอดเลือดภายในแขนเขาก็คล้ายกับแห้งเหือดไปแล้ว กระทั่งเนื้อก็เป็นสีขาวอมเทา ถึงกับสามารถมองเห็นหนอนแต่ละตัวที่ออกแรงชอนไชไปในเส้นเลือดได้รางๆ หนอนเหล่านั้นคืบคลานเข้าไปในร่างกายเขาตามหลอดเลือดของซุนอวิ๋นปัว

        ไม่มีใครรู้ว่าพวกมันโผล่ออกมาจากที่ไหนกันแน่ เหมือนกับโผล่มากลางอากาศ แต่ก็เหมือนกับคืบคลานออกมาจากมือของถังชวน จำนวนของพวกมันมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนพวกที่หล่นลงไปบนพื้นก็ถึงกับมีเสียงซู่ซ่าราวกับสายฝน

        จ้าวหันกับซุนอวิ๋นปัว คนร้ายสองคนที่เมื่อครู่ยังมีท่าทางดุร้ายน่ากลัว ในตอนนี้กลับตกใจจนเกือบวิญญาณหลุดออกจากร่าง จ้าวหันก้มหน้า ตัวสั่นเทา แต่พอมองหนอนที่คืบคลานเข้ามาช้าๆ ภายใต้แสงจันทร์เย็นเยียบที่ส่องสว่าง เขาก็คำรามเสียงดังจนแทบจะขาดใจ แล้วหันหลังวิ่งหนีไป! ซุนอวิ๋นปัวเห็นจ้าวหันทิ้งเขาได้ลงคอ ตัวเองก็หันหน้ากลับไปโดยไม่รู้ตัว แต่กลับเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มกว้างให้เขาอยู่ ท่าทางน่าสะพรึงกลัวมีได้มากเท่าใด ก็น่าสะพรึงกลัวมากเท่านั้น!

        ไม่รู้ว่าไปเอาพละกำลังมาจากไหน เขากระชากแขนอย่างแรง ในที่สุดก็ดึงแขนตัวเองออกมาจากมือถังชวนได้สำเร็จ

        เขาร้องโหยหวนโวยวาย แล้ววิ่งโซเซกลับไป

        เขาไม่ทันสังเกตเลยว่า มือของเขายังคงอยู่ในมือถังชวน...

        เมื่อไม่มีเพื่อนอีกสองคนของตัวเองช่วยจับแขนขาผู้หญิงคนนี้เอาไว้ ฟางฉีจึงมีเรื่องยุ่งยากมากขึ้น ขาสองข้างของเขาแยกขาของเธอออก มือข้างหนึ่งก็จับมือทั้งคู่ของเธอเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ออกแรงถอดกางเกงของเธอ

        หญิงสาวดิ้นรนต่อสู้อยู่นานจึงเหนื่อยจนหมดแรงไปนานแล้ว เธอเบิกตากลมโตสีนิลคู่นั้นมองตรอกลึกที่มืดสนิท คล้ายกับเฝ้ารอว่าจะมีวีรบุรุษคนหนึ่งที่เหนือศีรษะมีแสงจันทร์ศักดิ์สิทธิ์ เท้าเหยียบกลีบดอกไม้หลากสีสันช่วยเธอออกไปจากฝันร้ายนี้

        แต่หลังจากเด็กหนุ่มที่มาปรากฏตัวขึ้นอย่างบังเอิญหายลับไปในความมืดก็ไม่เห็นเขากลับมาอีก หญิงสาวดิ้นรนต่อสู้อีกครู่หนึ่ง และสิ้นหวังในที่สุด...

        ฟางฉีเห็นว่าในที่สุดหญิงสาวคนนี้ก็ไม่ดิ้นรนขัดขืนอีก จึงรู้สึกดีใจมาก ขณะที่เตรียมจะฝืนส่งน้องชายเข้าไปในจุดซ่อนเร้น ๿ั๲ใ๪๲ั้๲ เขาก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนอันน่าเวทนาดังขึ้นท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัด เสียงนั้นฟังแล้วคุ้นหูมาก

        เป็นเสียงของเพื่อนเขา!

        เสียงฝีเท้าที่ฟังดูตื่นตระหนกดังลอยมาจากทางด้านหลังเขาอย่างรวดเร็ว

        “เกิดเรื่องอะไรขึ้น” ฟางฉีทั้งตกใจทั้งโมโห พลางหันกลับไปอย่างโกรธเกรี้ยว “ทำบ้าอะไรกัน แค่เด็กคนเดียว พวกนายสองคนก็ยัง...”