เรื่อง ฤทธิ์กระบี่เทพมารราคะสยบปฐพี..!!

หลังจากเ๯่ยเซี่ยนอนทิ้งตัวลงบนพื้นดวงตาเหม่อลอย หัวใจแตกสลายอยู่สักพัก มันก็ลุกขึ้นมาก่อนจะมองไปยังริมน้ำตก จุดที่บิดา และหญิงสาวคนที่มันหมายปองเริงลีลารักกันก่อนหน้านี้บัดนี้ทั้งคู่ได้หายไปแล้ว คงจะใส่เสื้อผ้า แล้วจากไปในขณะที่เ๯่ยเซี่ยกำลังนอนอยู่เป็นแน่ เมื่อพบว่าไม่มีใครอยู่เ๯่ยเซี่ยเองก็จากไปจากจุดนี้เช่นกัน..

เด็กหนุ่มในชุดผ้าสีตาลเก่า ๆ เดินคอตก ไหล่ตก ราวกับคนไร้วิญญาณออกจากป่า และกำลังจะมุ่งหน้ากลับบ้านบนเนินเขา ในยามนี้มันอยากทิ้งตัวลงบนฟูกนิ่ม ๆ ในห้อง และข่มตาหลับเพื่อให้ลืมภาพบาดตาบาดใจที่เห็นทั้งหมดแต่นั่นก็นับว่าทำได้ยากยิ่ง บางทีมันอาจจะเก็บเอาภาพเหตุการณ์เหล่านั้นไประบายใส่ข้อมือเ๯ลาที่เกิดอารมณ์ราคะก็เป็นได้ แม้นจะไม่มากพอทำให้หายคับแค้นใจแต่ก็คงพอช่วยบรรเทาได้บ้างนิดหน่อย

เ๯่ยเซี่ยทอดถอนหายใจหลายครั้งก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินไปเรื่อย ๆ แต่ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ก็ได้มีเสียง ใส ๆ ของใครบางคนร้องทักมันขึ้น “นั่นเจ้ากำลังจะไปไหนเ๯่ยเซี่ย.?” เ๯่ยเซี่ยเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงที่ร้องเรียกก่อนที่มันจะได้พบกับสตรีนางหนึ่ง ในชุดผ้าสีเทา ส่วนสูงพอ ๆ กับเ๯่ยเซี่ย ผิวขาวเนียนดุจหิมะ ใบหน้าอ่อนเยาว์งดงามหมดจด คิ้วโก่ง ดังคันศร ริมฝีปากแดงอวบอิ่มราวลูกเชอรี่ ทั้งหมดมาจากเครื่องประทินโฉมที่นางแต่งแต้มลงไป นามของนางคือ หลิน เจียวจู 

นางเป็นสหายรักของ มินเอ๋อ ที่เติบโตมาพร้อม ๆ กันในหมู่บ้านเขียวขจีแห่งนี้ อายุอานามของนางก็พอ ๆ กับมินเอ๋อ และคนในรุ่นราวคราวเดียวกัน ผิดแต่ว่า เจียวจูจะดูเป็นสาว และโตเร็วกว่าคนอื่น ๆ อยู่พอสมควร โดยเฉพาะเรื่องสะโพกกับขนาดหน้าอก หน้าใจที่ใหญ่โตเกินวัย จนหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ในหมู่บ้าน เมื่อประสบพบเจอ เจียวจูเดินผ่านมา เป็นอันต้องเหลียวมองตามตาไม่กะพริบ ความสวยของนางมีมาก ๆ พอกับ มินเอ๋อเลยก็ว่าได้ และ นางยังมีนิสัยชอบเล่นหูเล่นตา หว่านเสน่ห์ไปทั่ว จนเมียของชาวบ้านหลายคนไม่ชอบแถมยังต่อว่า เจียวจูสารพัด และยังหาว่าเจียวจูไปให้ท่าสามีของพวกนาง

อันที่จริงเ๯่ยเซี่ยเองก็เคยแอบมองเจียวจูอยู่บ่อย ๆ แต่มันหาได้มีใจชอบพอนางไม่ เพราะในหัวใจของเ๯่ยเซี่ยมีแต่มินเอ๋อเท่านั้น ผิดกับ เจียวจูที่ลึก ๆ แล้วนางแอบมีใจให้เ๯่ยเซี่ยมาตลอด ไม่ว่าชายคนไหนในหมู่บ้านจะมาเกี้ยวพาราสี หรือ เสนอเงินทองให้นางมากมายแค่ไหน เจียวจูก็ไม่เคยสนใจ และตอบปฏิเสธทุกครั้งไป 

ในยามนี้เจียวจูกำลังเดินตามหาเพื่อนรักของนางมินเอ๋อ เพราะทั้งสองนัดกันไว้ว่าจะไปเก็บดอกไม้ที่หลังเขาด้วยกัน แต่มินเอ๋อ หายตัวไปเจียวจูจึงออกตามหา และบังเอิญได้มาพอกับเ๯่ยเซี่ยเข้าเสียก่อนนางจึงได้ร้องทัก และจะเอ่ยปากถามว่ามันเห็นมินเอ๋อหรือไม่ พอเ๯่ยเซี่ยได้ยินเจียวจูถามเช่นนั้น มันก็ได้แต่น้ำท่วมปาก ไม่รู้จะตอบเช่นไร และนั้นก็ยิ่งเป็นการทำพิรุธให้เจียวจูสงสัยยิ่งขึ้น นางหรี่ตามองเ๯่ยเซี่ยหนักขึ้น จนเหงื่อกาฬบนใบหน้าของมันแตกพลั่ก “เจ้ารู้สินะเ๯่ยเซี่ยว่า มินเอ๋ออยู่ไหน…”

เจียวจูแค่นเสียงถาม พร้อมสายตาที่ดุดัน จนสุดท้ายเ๯่ยเซี่ยก็ต้องยอมบอกเจียวจูว่ามันเห็น

มินเอ๋อ ครั้งสุดท้ายที่น้ำตก เมื่อหลายนาทีก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้มันไม่รู้ว่านางไปไหนแล้ว

ทว่า…หลังจากฟังคำจากปากของเ๯่ยเซี่ย เจียวจูก็มีสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่นางจะเผลออุทานบางอย่างออกมา “ เจ้าว่าไงนะ!! บอกว่ามินเอ๋อไปที่น้ำตกงั้นรึ? นี่อย่าบอกนะว่านางไปรอ….” เจียวจูเงียบเสียงไปพร้อมกับเอามือป้องปากเหมือนไม่อยากให้เ๯่ยเซี่ยรับรู้ คำพูดของเจียวจูที่หลุดออกมาก็ทำให้เ๯่ยเซี่ยประหลาดใจเช่นกัน ทั้งสองยืนมองหน้ากันอยู่สักพัก ก่อนที่เ๯่ยเซี่ยจะกล่าวขึ้น “ เจียวจู หรือว่าเจ้า……จะรู้เรื่องของมินเอ๋อกับ กับ กับ…”

 “กับท่านลุงถังพ่อของเจ้าใช่หรือไม่” เ๯่ยเซี่ยพยักหน้าให้เจียวจูช้า ๆ นางได้แต่ถอนหายใจยาวก่อนจะกล่าวต่อ “ ข้าก็เตือนนางหลายครั้งแล้วว่าให้เลิกซะ แต่นางก็ไม่ยอมตัดใจ นี่ถ้าความแตกแล้วท่านป้าฟางเหนียงรู้เข้าสักวันล่ะก็ ข้าไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอันใดขึ้น” เ๯่ยเซี่ยเกิดคำถามมากมายที่อยากจะถามเจียวจู แต่นางกล่าวว่า ที่ตรงนี้คงไม่เหมาะจะสนทนาเรื่องบัดสี ที่เกิดขึ้น และหากมีใครผ่านมาได้ยินเข้าคงเกิดเรื่องใหญ่ เ๯่ยเซี่ยจึงพาเจียวจูไปเนินหลังเขา ที่นั่นปลอดผู้คน คงจะสะดวกกว่าที่นี่เป็นไหน ๆ ซึ่งเจียวจูก็ตกลง ก่อนที่เด็กทั้งสองจะเดินตามกันไป..

ณ เนินหลังเขา อันเงียบสงบที่นี่ไม่ค่อยมีชาวบ้านมาสักเท่าไหร่เนื่องจากไม่มีสมุนไพรให้เก็บ มันจึงเป็นสถานที่ปลอดภัยในการจะคุยถึงเรื่องราวบัดสีที่เกิดขึ้นระหว่าง มินเอ๋อ และ เ๯่ยถัง เจียวจูเล่าว่าเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนที่นางกับมินเอ๋อ ออกมาหาของป่าไปขาย ในขณะที่กำลังเก็บกันอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสือโคร่งตัวใหญ่โผล่มาจากที่ใดไม่ทราบ มันกำลังจะตรงเข้ามาทำร้าย และกินพวกนางเป็นอาหาร แต่โชคยังดีที่ เ๯่ยถังเข้ามาขวางไว้ พร้อมกับใช้วรยุทธ์เล่นงานใส่เจ้าเสือร้ายจนมันล่าถอยไป และนั้นเองเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้มินเอ๋อ เกิดความประทับใจในตัวของเ๯่ยถังซึ่งมีอายุอานามพอ ๆ กับบบิดาของนาง นางเริ่มแสดงออกอย่างลับ ๆ โดยที่ไม่ให้ใครรู้ นอกจากตัวเ๯่ยถังเอง 

เมื่อมีเด็กสาวหน้างดงามหมดจดราวกับดอกไม้แรกแย้มมาใกล้ชิดอยู่บ่อยครั้งบวกกับนิสัยที่เจ้าชู้ประตูดินเป็นทุนเดิมของเ๯่ยถัง ไม่นานทั้งคู่ก็เผลอตัวเผลอใจให้กัน กว่าที่เจียวจูจะรู้มันก็สายไปเสียแล้ว ตอนที่มินเอ๋อมาบอกเล่าให้เพื่อรักของนางฟัง นางเองก็ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง แต่ด้วยความที่นางกับมินเอ๋อรักกันเหมือนพี่น้อง เจียวจูจึงสัญญาว่าเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ แต่ก็ห้ามไม่ให้มินเอ๋อกระทำเช่นนั้นอีก เพราะถ้าหากวันนั้นเรื่องแดงขึ้นมา ตัวนางเองนั่นแหละที่จะเดือดร้อน ซึ่ง มินเอ๋อก็ตกปากรับคำเป็นอย่างดีในตอนนั้น แต่อนิจจา…ใครจะคาดคิดว่านางมิอาจหักห้ามใจในรสสวาทที่เ๯่ยถังมอบให้ได้ สุดท้ายจึงเกิดเป็นเรื่องราวน่าอับอายอย่างที่เ๯่ยเซี่ยได้รู้ได้เห็นมา…

“ข้าเองก็พอจะรู้นิสัยท่านพ่อดีอยู่ว่าท่านเป็นคนยังไง แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ อย่างที่เจ้าว่าเจียวจู หากท่านแม่รู้เข้าสักวันมันคงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน” เ๯่ยเซี่ยกล่าวขึ้นพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา ด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย เจียวจูที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็เข้าใจความรู้สึกของมันดี ในยามนี้เ๯่ยเซี่ยคงจะเป็นทุกข์ยิ่งนัก ฝ่ายหนึ่งคือบิดาของตน อีกฝ่ายก็คือ สหายในวัยเด็ก และยังเป็นหญิงที่เขาหมายปอง…. เจียวจูพอคิดถึงตรงนี้ก็เจ็บในหัวใจนิดหน่อย นางรู้ดีว่าเ๯่ยเซี่ยไม่เคยมีใจให้นางเลย ต่อให้เขาจะผิดหวังสักแค่ไหน แต่สุดท้ายเ๯่ยเซี่ยก็ยังไม่อาจตัดใจจากมินเอ๋อได้อยู่ดี สิ่งที่เจียวจูจะทำได้ก็คือกุมมือของเ๯่ยเซี่ยไว้ และพูดปลอบใจอยู่ข้าง ๆ เ๯่ยเซี่ยหันมาส่งยิ้มบาง ๆ ให้เจียวจูเป็นการขอบคุณ

ครั้นเมื่อคุยกันเสร็จเด็กทั้งสองจึงคิดจะกลับหมู่บ้าน แต่ทว่า……จู่ ๆ ท้องฟ้าก็มืดครึ้มขึ้นมาทันตา สายลมรุนแรงพัดโหมกระหน่ำมาอย่างบ้าคลั่ง จนต้นไม้ไหวเอนน่ากลัว จากนั้นก็ตามมาด้วยฝน-่าใหญ่

ทั้งเจียวจู และเ๯่ยเซี่ยตกใจกันมาก ทั้งสองคงมิอาจผ่าพายุกลับหมู่บ้านได้ในยามนี้เป็นแน่ “เจียวจูตามข้ามา ไปหลบในถ้ำแถวนี้ก่อน ข้าจำได้ว่ามันเคยมีอยู่ตอนข้ามาหาของกับท่านพ่อ” เจียวจูพยักหน้าก่อนจะรีบวิ่งตามเ๯่ยเซี่ยไปอย่างรวดเร็ว..

ทั้งสองใช้เ๯ลาไม่นานก็เข้ามาหลบอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง ภายในยามนี้ฝนตกหนักมาก ทั้งเสียงลม ทั้งเสียงฟ้าร้องดูน่าหวาดกลัวยิ่งนัก “นี่มันพายุบ้าอะไรกัน จู่ ๆ ก็ตกมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ดีนะว่าแถวนี้ยังมีถ้ำพอให้เข้ามาหลบได้” เ๯่ยเซี่ยกล่าวขึ้นในขณะที่มองออกไปภายนอก ก่อนที่มันจะหันมาหาเจียวจู ในเ๯ลานั้นเองสายตาของเ๯่ยเซี่ยก็เบิกกว้างทันที ชุดที่เจียวจูสวมใส่โดนน้ำฝนจนเปียกโชกแถมมันจะแนบชิดกับเรือนร่างของนาง จนเห็นสัดส่วนแจ่มชัดยิ่งขึ้นอีกหลายเท่าตัว “นั้นสิ เ๯่ยเซียพายุบ้าอะไรก็ไม่รู้ ตกมาได้ ทำเอาเสื้อผ้าข้าเปียกปอนไปหมดเลย” เจียวจูบ่นไปพลาง บิดน้ำออกจากชายเสื้อไปพลาง พอเ๯่ยเซี่ยได้ยิน ดังนั้นจึงดึงสติกลับมา ก่อนที่จะยิ้มเจือน ๆ และพยักหน้ารับคำเจียวจู จากนั้นทั้งคู่จึงนั่งรอให้อยู่ในถ้ำเพื่อให้ฝนหยุดตกเพื่อจะได้กลับหมู่บ้าน…

ฝน-่าใหญ่ยังคงตกมาอย่างต่อเนื่อง และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่น้อย นี่ก็เป็นเ๯ลากว่า หนึ่งชั่วโมงยามแล้ว แถมตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้วด้วย หากฝนยังไม่หยุดตก เห็นที่ทั้งเ๯่ยเซี่ย และเจียวจูคงได้นอนค้างกันในถ้ำแห่งนี้เป็นแน่ “ฝนยังตกไม่หยุดเลย ถ้าขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป มีหวังข้ากับเจ้าคงได้นอนค้างในถ้ำนี้เป็นแน่” เ๯่ยเซี่ยกล่าวขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองเจียวจู ซึ่งตอนนั้นนางกำลังนั่งตัวสั่นระริกเป็นลูกนก เพราะความหนาวจากชุดที่สวมใส่ เ๯่ยเซี่ยเองก็ไม่รู้จะทำเช่นใดเพราะมันไม่มีอุปกรณ์ที่ใช้จุดไฟติดตัวมาสักชิ้น อย่าว่าของแบบนั้นเลย ต่อให้มีมา มันก็ไม่มีเชื้อเพลิงจะใช้คู่กันอยู่ดี ก็คงได้แต่เฝ้ารอให้ฟ้าฝนหยุดตกเท่านั้น แต่ทว่า….ในยามนั้น เจียวจูก็ได้ลุกขึ้น และกระทำการบางอย่างขึ้น

สิ่งที่นางลงมือทำ เล่นเอาเ๯่ยเซี่ยถึงกับอ้าปากค้าง ตกใจสุดขีด “จะ เจียวจู เจ้า เจ้า!!” เจียวจูมองมาทางเ๯่ยเซี่ย และเอ่ยปากขึ้น “เจ้าจะตกใจอะไรเ๯่ยเซี่ย ข้าก็แค่จะถอดชุดเปียก ๆ นี่ออก ขืนใส่ต่อไป มีหวัง ข้าคง หนาวจนไม่สบายเป็นแน่” ใช่แล้วสิ่งที่เจียวจูกำลังจะทำ ก็คือถอดเสื้อผ้าที่เปียกน้ำฝนของนางออกจากร่าง “ข้ารู้แล้วเจียวจู ข้าไม่ได้ตาบอด แต่เจ้าจะถอดตรงนี้ต่อหน้าข้าเนี่ยนะ…” เจียวจูหยักไหล่ให้เ๯่ยเซี่ยก่อนจะกล่าวต่ออย่างไม่ไยดี “แน่นอน ในถ้ำนี่มีแค่ข้ากับเจ้า ถ้าไม่ถอดต่อหน้าเจ้า จะให้ข้าถอดต่อหน้าผู้ใด” เมื่อนางกล่าวจบก็ลงมือถอดชุดต่ออย่างไม่สนสายตาของเ๯่ยเซี่ยแม้แต่น้อย

ภาพเบื้องหน้าของเ๯่ยเซี่ยยามนี้คือ หญิงสาวหน้าตางดงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์ ผิวพรรณขาวเนียนผุดผาด ทั่วร่างมีแค่ ตู้โตวสีเขียวบาง ๆ ปักลายดอกบัว สวมใส่อยู่ชิ้นเดียว (เสื้อชั้นในของผู้หญิงจีนสมัยโบราณ) แถมมันยังดูเล็กลงไปอีกหลายเท่าเมื่อเทียบกับขนาดปทุมถันอันใหญ่ของนาง เ๯่ยเซี่ยถึงกับมองตาค้าง จนเจ้ามังกรตาเดียวในเป้ากางเกงพลันแข็งตัวพองก๋าในทันที เจียวจูมองเห็นมันเช่นกัน นางจึงรับรู้ได้ทันทีว่าเ๯่ยเซี่ยเกิดอารมณ์ความกำหนัดขึ้นแล้ว

ยามนั้นเจียวจูเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในหัว เมื่อนางไม่ได้หัวใจของมัน อย่างน้อยได้กายก็ยังดี ใครจะไปรู้บางที เ๯่ยเซี่ยอาจจะเกิดเปลี่ยนใจก็เป็นได้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เกิดขึ้นที่มุมปากของเจียวจู ก่อนนางจะตัดสินใจเดินเข้ามาเ๯่ยเซี่ยช้า ๆ เ๯่ยเซี่ยตกใจมาก แต่กว่าที่มันจะรู้ตัวเจียวจูก็มานั่งลงตรงหน้าของมันเรียบร้อยแล้ว “จะ เจียวจู เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร” เ๯่ยเซี่ยกล่าวถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เจียวจูแย้มยิ้มก่อนจะส่งสายตาบาง ๆ ให้เ๯่ยเซี่ย พร้อมรอยยิ้มที่ดูยั่วยวน “ข้าจะทำอะไรงั้นเหรอ ข้าก็จะทำให้เจ้ามีความสุขยังไงล่ะ บางทีมันอาจจะทำให้เจ้าลืมมินเอ๋อไปจากใจเลยก็ได้”

เจียวจูไม่ได้กล่าวอย่างเดียว มือของนางยังเอื้อมตรงมาที่เป้าของเ๯่ยเซี่ยก่อนจะสัมผัสเข้ากับเจ้ามังกรตาเดียวที่กำลังแข็งปั๋งอยู่ เ๯่ยเซี่ยถึงกับสะดุ้งเฮือก แต่ก็ไม่ได้ขยับตัวถอยหนีหรือ บอกให้เจียวจูหยุด มือของเจียวจูลูบไล้เจ้ามังกรไปมาจนเ๯่ยเซี่ยถึงกับขนลุกไปทั้งร่าง ก่อนที่นางจะเอื้อมมือมาปลดสายรัดเอว และถอดกางเกงของเ๯่ยเซี่ยออก ทันทีที่กางเกงถูกถอดออก เจ้ามังกรตาเดียวของเ๯่ยเซี่ยก็ดีดผึ่งผงาดชูชันออกมา เจียวจูถึงกับตาลุกวาว แม้ภายนอกนางจะดูเป็นเด็กสาวแก่แดด ชอบยั่วยวนผู้ชาย แต่จริง ๆ แล้วนางยังบริสุทธิ์ และไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน เรื่องอย่างว่าที่นางเคยรู้เคยเห็นก็มาจากการแอบดู คนอื่นทำแทบทั้งสิ้น…

“ข้า ข้า ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนนะเจียวจู” เ๯่ยเซี่ยกล่าวขึ้นพร้อมกับจ้องมองสิ่งที่เจียวจูกำลังทำตาเขม็ง นางแย้มยิ้มพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “ข้าก็ไม่เคยเช่นกันเ๯่ยเซี่ย ถ้าเช่นนั้นเรามาลองทำกันเถอะ ทำแบบที่มินเอ๋อ กับ ท่านลุงถังพ่อของเจ้าทำกัน” เจียวจูกล่าวขึ้นก่อนที่จะเอื้อมมาจับรอบโคนของเจ้ามังกรตาเดียว จากนั้นก็ใช้มือรูดหนังมันขึ้นลง ช้า ๆ และตามด้วยการยื่นใบหน้าสวย ๆ ของนางเข้ามาหามัน พร้อมกับอ้าปากแลบลิ้นออกมา..

จบบทที่ 6 

บทที่ 7 เสียวสวรรค์ในถ้ำสวาทกับเจียวจูคนงาม..