เรื่อง การกลับมาของวายร้ายรุ่นที่ 2

บทที่ 42 ไป๻า๾๢ะ!

คนทั้งสองยังคงทะเลาะกันไม่หยุด

พ่อของเฉินเมิ่งอวิ๋นกระเถิบไปถามเฉินม่อฉวินเบา ๆ “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

เฉินม่อฉวินพูดโกหก “สองคนผัวเมียทะเลาะกัน เขาอยากจะจีบพี่สาว แต่พี่สาวไม่สนใจเขา แล้วยังจะไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นอีก”

คุณพ่อเฉินพยักหน้าเข้าใจ

คุณแม่เฉินถาม “แล้วหูซู่ฮุยเป็นใครกันล่ะ?”

“ลูกชายคนโตของตระกูลหู” เฉินม่อฉวินตอบ “ตอนสมัยเรียนเคยตีกับพวกผม”

คุณแม่เฉินสับสนไปหมดแล้ว “เฉิงเหวินตามจีบเหลิ่งชิงชิวอยู่ไม่ใช่เหรอ? เห็นว่าเดือนหน้าก็จะหมั้นกันแล้วไม่ใช่รึไง? ทำไมถึงยังมาหาเมิ่งอวิ๋นอีกล่ะ?”

เฉินม่อฉวินอ้างเหตุผลไปเรื่อยเปื่อย “ตอนนี้มันเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายแล้ว เขาเพิ่งมารู้ตัวว่าคนที่ตัวเองรักคือคนไหนไงล่ะครับ! พ่อกับแม่ดูไปเรื่อย ๆ เถอะ สนุกกว่าละครเยอะ”

เฉินเมิ่งอวิ๋นพูด “วันนี้ฉันจะไปกินข้าวกับหูซู่ฮุย ถ้ากินข้าวด้วยกันแล้วถูกคอ ฉันก็จะคบกับเขา! หากฉันพอใจ คืนนี้พวกเราก็จะเปิดห้องกันเลย สัปดาห์หน้าทำพิธีหมั้น! ได้แต่งก่อนหน้าพวกคุณแน่!”

ลู่เฉิงเหวินโมโหขึ้นมาแล้วเช่นกัน “๪ี! พูดแล้วก็ทำตามที่พูดด้วย เมื่อไหร่ที่หูซู่ฮุยได้เงินกับตัวคุณไปแล้ว อย่ามาร้องไห้กลับมาอ้อนวอนผมก็แล้วกัน!”

“ต่อให้ฉันโดนข่มขืน ฉันก็จะไม่อ้อนวอนขอร้องคุณเด็ดขาด ฉันยอมโดนหูซู่ฮุยหลอกดีกว่าทนฟังคำพูดจากปากคุณ! สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิตนี้ก็คือการที่มารู้จักกับคุณ!”

“เฉินเมิ่งอวิ๋น ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย คุณจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น คุณจะอยู่กับใครผมไม่สนใจ และไม่อยากจะรับรู้ด้วย!”

“แล้วคุณมาตะคอกใส่ฉันทำไม?”

“แต่คุณจะออกไปกับหูซู่ฮุยไม่ได้!”

“ฉันจะไปหาเขา คุณจะทำอะไรได้?”

“พรุ่งนี้! วันพรุ่งนี้ ไม่ว่าคุณจะเปิดห้อง ทำพิธีหมั้น หรือจะไปเลือกชุดเจ้าสาวก็แล้วแต่คุณ แต่วันนี้อยู่กับบ้านได้ไหม?”

“ไม่ได้! นับตั้งแต่ตอนที่คุณทิ้งฉันไป คุณก็ไม่มีสิทธิ์จะมาพูดแบบนี้กับฉันแล้ว!”

“ตอนนั้นคุณต่างหากที่ทิ้งผม!” ลู่เฉิงเหวินขึ้นเสียง

“ทำไมฉันถึงทิ้งคุณน่ะเหรอ? คุณกล้าพูดออกมาไหมล่ะ?”

ชายหนุ่มขยับปากจะพูดอยู่นาน “…ตอนนั้นผมเป็นคนผิดเอง แต่ตอนนี้ผมจะต้องพูดกับคุณให้รู้เรื่อง คุณจะออกไปกินข้าวกับหูซู่ฮุยไม่ได้!”

พอลู่เฉิงเหวินหันกลับไป เขาก็เห็นบุคคลทั้งสามนั่งสบายอยู่บนโซฟา กำลังจ้องมองตนเองทะเลาะกับเฉินเมิ่งอวิ๋น

ทันใดนั้นเขาก็สงบใจลงและโค้งตัวทำความเคารพ “สวัสดีครับคุณอากับคุณน้า”

คุณพ่อเฉินทักทายตอบ “อ้าว...เฉิงเหวินมาหรอกเหรอ? มานั่งคุยกันก่อนสิ”

จากนั้นคุณแม่เฉินก็พูดทักทายด้วย “เฉิงเหวิน เธอไม่ได้มาเยี่ยมพวกเรานานหลายปีเลยนะ! นั่งลงก่อนสิ มากินผลไม้กัน”

“แหม! หลายปีมานี้... รู้สึกละอายเลยไม่ค่อยกล้ามาน่ะครับ เมื่อก่อนผมคิดไม่รอบคอบ ทำร้ายจิตใจผู้ใหญ่ ผมรู้สึกกระดากใจมาโดยตลอด วันนี้เป็นเพราะอารมณ์ไม่ค่อยดี เลยแวะมาคุยกับม่อฉวิน...”

ลู่เฉิงเหวินอยากจะบ้าตาย เขาไม่คิดเลยว่าขณะตนเองทะเลาะกับเฉินเมิ่งอวิ๋น พ่อแม่ของเธอก็นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย ดังนั้นจึงพยายามหาเหตุมาพูดเพื่อไกล่เกลี่ยสถานการณ์ในตอนนี้

ทว่าเฉินม่อฉวินกลับพูดเตือนขึ้นมา “เฉิงเหวิน พี่สาวฉันไปแล้ว!”

เมื่อเขาหันกลับไปมอง เฉินเมิ่งอวิ๋นก็ออกไปแล้วจริง ๆ

ลู่เฉิงเหวินรีบตามออกไป “๶ุ๵๬า คุณน้า แล้วค่อยคุยกันนะครับ”

คุณแม่เฉินยืดคอยาวพลางร้องตะโกน “ว่าง ๆ ก็แวะมาอีกนะ!”

“ครับ!”

คุณพ่อเฉินทำหน้าสงสัย “ทำแบบนี้หมายความว่ายังไงน่ะ?”

“โอ๊ย! เรื่องของคนหนุ่มคนสาว ให้พวกเขาไปจัดการกันเองเถอะค่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายวัยนี้ชอบรักกันไปรักกันมา หรือไม่ก็โกรธกันไปโกรธกันมาอย่างนี้แหละ”

“แต่ลู่เฉิงเหวินกำลังจะหมั้นอยู่แล้วนะ!”

“เมื่อก่อนฉันก็ใกล้จะหมั้นแล้วเหมือนกัน แต่คุณก็เข้ามาแย่งตัวฉันไม่ใช่รึไง?”

คุณพ่อเฉินบ่นพึมพำด้วยความไม่พอใจ “จะหมั้นอยู่แล้ว ยังจะมาหาลูกสาวฉันอีก...”

คุณแม่เฉินเร่ง “มาดูโทรทัศน์ต่อเถอะ คุณเร่งเสียงหน่อยสิคะ”

...

ลู่เฉิงเหวินไล่ตามไปถึงหน้าประตู ทว่าเฉินเมิ่งอวิ๋นก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

เขาให้จ้าวกังลงจากรถ ส่วนตัวเองขับรถออกไปตามหา แต่เมืองเสวี่ยกว้างใหญ่ จะตามหาตัวเจอได้อย่างไร?

เขาได้แต่รีบกดโทรศัพท์หาเหลิ่งชิงชิว

ตอนนี้เหลิ่งชิงชิวกำลังนั่งกอดเข่าและเศร้าอยู่เพียงลำพังบนเตียง

สถานการณ์ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปหมดแล้ว

พ่อยื่นคำขาดเป็นครั้งสุดท้าย

พ่อเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ดังนั้นเธออาจจะหลุดจากตำแหน่งประธานใหญ่ได้ทุกเวลา

ส่วนลู่เฉิงเหวิน ...จากสุนัขที่คอยเดินตามก้นเธอ จู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปกลายเป็นเฉยชา เขาอยากจะอยู่ให้ห่างราวกับเธอเป็นตัวหายนะพาเคราะห์ร้ายมาให้

ทุกคนบนโลก ...ไม่มีใครต้องการฉันแล้วอย่างนั้นเหรอ?

ขณะนี้เอง โทรศัพท์จากลู่เฉิงเหวินก็ดังขึ้น เหลิ่งชิงชิวเห็นชื่อของชายหนุ่มปรากฏบนหน้าจอ จู่ ๆ พลันรู้สึกราวกับความหวังอันร้อนแรงลุกโชติช่วงขึ้นอีกครั้ง

แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังรู้สึกตกใจที่สภาพจิตใจของตนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วถึงขนาดนี้

เมื่อกี้ยังรู้สึกเศร้าและเสียใจอยู่แท้ ๆ

แต่พอได้รับโทรศัพท์จากเขา เธอกลับดีใจขึ้นมา ในใจเต็มไปด้วยความหวัง ระหว่างนี้ความคิดนับร้อยก็ปะทุขึ้นในสมอง

ทำไมเขาถึงโทรศัพท์หาฉัน? คิดจะทำอะไรกันแน่?

หรือว่าเขาเปลี่ยนใจแล้ว ...อยากจะกลับมาจีบฉันอีกครั้ง? ฮึ ฉันไม่สนใจคุณหรอก!

ถ้าเขานัดฉันไปออกข้างนอกจะทำยังไงดี? ฉันควรใส่ชุดไหน?

เดี๋ยวก่อน! ฉัน... ฉันจะคุยกับเขายังไงดีล่ะ?

เหลิ่งชิงชิวลุกขึ้นนั่งตัวตรงบนเตียง พลางจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง พอทดสอบเสียงเสร็จก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ พลางตบอกเบา ๆ เพื่อบอกให้ตัวเองใจเย็นเข้าไว้

จากนั้นหญิงสาวก็กดปุ่มรับโทรศัพท์ พยายามกดอาการตื่นเต้นเอาไว้ ทว่าน้ำเสียงยังคงประหม่าและสั่นเครือ “ฮัลโหล มีเรื่องอะไรคะ”

“ชิงชิว คนของคุณยังคงเฝ้าอยู่ใช่ไหม? หลงอ้าวเทียนกลับมารึยัง?”

ดูเหมือนว่าลู่เฉิงเหวินจะร้อนใจมาก

“เลิกเฝ้าไปตั้งนานแล้ว”

“ส่งคนไปเฝ้าที ตอนนี้ต้องตามตัวหลงอ้าวเทียนให้เจอ!”

“ตามตัวเขามาทำไมกัน?” หัวใจของเหลิ่งชิงชิวร่วงลงสู่หุบเหวลึกอีกครั้ง

ที่แท้เขาไม่ได้อยากคุยกับฉัน และไม่ได้คิดจะง้อฉันด้วย

ขณะนี้ลู่เฉิงเหวินร้อนใจจะแย่แล้ว “มันด่วนมาก! ด่วนมากจริง ๆ ผมทะเลาะกับเฉินเมิ่งอวิ๋น เธอโมโหจัดเลยออกไปกินข้าวกับหูซู่ฮุย ผมเป็นห่วงเธอมาก ตอนนี้เราต้องตามหาตัวหลงอ้าวเทียนให้เจอ มีแต่หลงอ้าวเทียนเท่านั้นที่สามารถตามหาตัวเธอพบและพาเธอกลับมาหาผม...”

เหลิ่งชิงชิวระเบิดอารมณ์ออกมา “ลู่เฉิงเหวิน! ไป๻า๾๢ะ! ไป!”

พูดจบเธอก็ตัดสายทิ้ง