เรื่อง ชายาเกศาสั้น

“แล้วนี่ท่านฝึกคนของท่านไปมากเท่าไหร่แล้ว” อันดาถามตาใส

“ปืนกับกระสุนที่เจ้าทิ้งไว้มันมีจำนวนจำกัด ข้าใ๮้พวกองครักษ์เงาของข้าฝึกเท่านั้น แต่ปืนกลมือของเจ้าน่ะ มันเล็กเกินไป สามารถขยายขนาดได้หรือไม่” แม่ทัพถาม

“มันมีตัวเลื่อนเข้าออก เดี๋ยวกลับไปข้าจะทำใ๮้ดู” อันดาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมบอกว่ามันมีตัวเลื่อนล็อกได้

“ไหนๆ ก็ออกมาแล้วเจ้าตามข้ามา” แม่ทัพพาเธอกระโดดขึ้นเหนือยอดไม้ ไปยังต้นทางของลำธาร ในป่าทึบมีน้ำตกใหญ่ที่สวยงาม

เป็นทิวทัศน์ที่มอบความสดชื่นใ๮้ได้มากทีเดียว แม่น้ำตกใหญ่จะส่งเสียงคำรามตลอดเวลา แต่ตัวลำธารนั้นใสมองเห็นเบื้องล่างได้อย่างชัดเจน

โขดหินน้อยใหญ่ที่ถูกกัดกร่อนตามธรรมชาติมีตะไคร่น้ำสีเขียวเกาะสีเหมือนมรกตทำใ๮้ภาพตรงหน้านั้นติดตราตรึงใจเป็นอย่างมาก

“โห สวยจัง"อันดาอุทานออกมาเบาๆ มันสวยจนเธอแทบจะลืมหายใจ ที่ตรงนี้กับพื้นที่แห้งแล้งด้านนอกมันต่างกันราวฟ้ากับเหว

“ที่นี่เป็นที่ลับของข้า โดยทั่วไปสภาพภูมิประเทศอย่างนี้ไม่น่าจะมีน้ำตกใหญ่ และด้านนอกไม่ควรจะแล้งอย่างนี้ ดูเหมือนว่ามีคนมาเปลี่ยนทางน้ำ และน้ำจากที่นี่สามารถทำทางเบี่ยงใ๮้ไหลออกไปทางหมู่บ้านได้” แม่ทัพหยางบอก

“ใครมาเปลี่ยนทางน้ำ” อันดาเริ่มสงสัย คนเปลี่ยนทางน้ำต้องเป็นคนที่โหดเหี้ยมมากแน่ๆ ที่ทำใ๮้คนอื่นเดือดร้อนกันในหมู่มาก

“ข้าไม่แน่ใจ” ส่วนใหญ่น่าจะเป็นผู้มีอำนาจ เพราะการเปลี่ยนทางน้ำต้องใช้แรงงานคนในการขุดร่องน้ำใหม่ และถมร่องน้ำเดิม

“แล้วทำไมท่านไม่ไปดูทางน้ำว่ามันไปทางไหนล่ะ ถ้าใครได้ประโยชน์ก็เป็นคนนั้นที่ขุดไม่ใช่เหรอ” อันดาแปลกใจเรื่องแค่นี้ทำไมไม่รู้

“ตามข้ามา” แม่ทัพหยาง พาอันดาบินมาที่จุดเบี่ยงน้ำ น้ำนั้นไ๣่ไ๨้ไปต่อที่ไหนมันวนกลับเข้าไปในป่า ซึ่งทำใ๮้ที่ในป่าตรงน้ำน้ำท่วมแต่น้ำนั้นก็ไหลออกไปทางต้นน้ำอีกทางที่เป็นสายหลักของลำธารที่มีอยู่แล้ว

“ศัตรูแน่ๆ พวกมันกำลังทำลายระบบนิเวศใหญ่ เป็นไปได้ว่าชาวบ้านที่ปลายทางอีกด้านก็จะประสบปัญหาน้ำท่วมด้วยทำไมท่านไม่เบี่ยงทางน้ำกลับเล่า” อันดาถาม

“นั่นก็เพราะว่าข้าเพิ่งจะพบที่แห่งนี้ และช่วงนี้เป็นช่วงสงคราม เรายังไม่มีเวลาพากำลังพลมาที่นี่ เพราะในนี้เป็นป่าลึก การเดินทางเข้ามาถ้าไม่บินเข้ามาอย่างนี้ก็เป็นอันตรายจากสัตว์ป่าและพืชพิษด้วยเช่นกัน ที่พาเจ้ามา ก็เพื่อใ๮้เจ้าหาวิธีเบี่ยงทางน้ำโดยไม่ต้องใช้กำลังพลมากนักและไม่ทำลายร่องน้ำที่มีอยู่ด้วย” นายพลหยางถาม

“ท่านรู้จักวิธีทำฝายมั้ย แต่ต้องใช้กำลังพลตัดต้นไม้แล้วก่อฝายด้านนี้ พอน้ำเปลี่ยนเส้นทางค่อยไป แล้วถ้านำกำลังพลเข้าจากอีกฝั่งจะได้หรือไม่” อันดาถาม

“ไ๣่ไ๨้เพราะเป็นหน้าผาสูง ทางเข้าที่ปลอดภัยที่สุดคือเข้ามาจากชายป่า” แม่ทัพหยางตอบแล้วผิวปากเรียกเหยี่ยวแล้วกระซิบบางอย่างข้างหูของเหยี่ยวแล้วดูเหมือนเจ้าเหยี่ยวนั่นจะเข้าใจเขาทุกอย่าง

“ท่านพูดกับเหยี่ยวนั่นรู้เรื่องด้วย” อันดาถาม

“ใช่ ข้าเจออาเฟยตอนมันบาดเจ็บน่าจะถูกล่าน่ะ เ๧๶รักษาและฝึกใ๮้มันปฏิบัติภารกิจ มันกับข้าเปรียบเสมือนเป็นพี่น้องกัน ไว้ใจได้” ดูเหมือนแม่ทัพหยางจะไว้ใจสัตว์มากกว่าคนจริงๆ สายตาของเขานั้นมีความเชื่อมั่นมากกว่าเวลาที่เขามองหลานชายตัวเองเสียอีกนะ

ในขณะที่แม่ทัพกับอันดากำลังวางแผนย้ายทางน้ำอยู่นั้น ในพระราชวังก็มีความวุ่นวายเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อสองวันที่แล้ว เมื่อเกิดปรากฏการณ์ฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ โหรต่างก็ต้องเข้าวังมารายงานปรากฏการณ์ครั้งนี้

“ว่าอย่างไรท่านโหราจารย์” เจียหลงฮ่องเต้ ที่กังวลกับเหตุการณ์ประหลาดที่เห็นได้ชัด เมื่อตอนเที่ยงวันเกิดฟ้าฝน-่าใหญ่พายุ ฟ้าลั่นและผ่าลงมาที่ลานกลางพระราชวัง จากนั้นทุกอย่างก็กลับมาสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“วันที่เกิดเหตุนั้นปรากฏดาวเก้าดวงเรียงตัวกันเหมือนการเข้ามาเป็นพยานของการกลับมาของเทพเซียนหรือไม่ก็เป็นหงส์เพลิงในตำนาน เหตุนี้เคยเกิดขึ้นเมื่อแปดปีที่แล้วพร้อมกับการสวรรคตของเสียนฮองเฮาและการหายตัวไปของท่านหญิงผิงอันพ่ะย่ะค่ะ” โหรที่กลับไปรวบรวมข้อมูลจากสำนักสรุปความได้จากปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น

“หมายความว่าอย่างไร เสียนฮองเฮาจะฟื้นคืนมาหรือท่านหญิงจะกลับมา” ฮ่องเต้ตื่นเต้น เหตุการณ์เมื่อแปดปีที่แล้วนอกจากเขาจะสูญเสียฮองเฮาอันเป็นที่รักไป แต่ในคืนเดียวกันนั้นทำใ๮้ข้อตกลงความสงบเริ่มมีความระหองระแหงเกิดขึ้น

นั่นก็เพราะองค์หญิงแห่งซีเป่ยที่มาสมรสเพื่อสานสัมพันธ์กับซื่อจื่อที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาและเพื่อเป็นการใ๮้เกียรติองค์หญิงจากซีเป่ย เขาจึงอวยยศใ๮้ซื่อจื่อคนนั้นเป็นเวยอ๋องนั้นทำใ๮้เกิดความสงบในชายแดนและการค้าก็รุ่งเรือง การเจริญสัมพันธไมตรีกับซีเป่ยต้องหยุดลงเมื่อทายาทแห่งความปรองดองของสองแคว้นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

มีการเข้าแทรกแซงของสายลับจากซีเป่ยเข้ามาไม่น้อยเพื่อการตามสืบหาตัวท่านหญิงผิงอัน หากได้นางกลับคืนมา ความสงบก็จะได้กลับคืนมา

“ฝ่าบาท ท่านอัครเสนาบดีขอเฝ้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” เหรินกงกง เข้ามารายงาน

“ใ๮้เขาเข้ามา เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับเขามากกว่าเราเสียอีก” เจียหลงฮ่องเต้อนุญาตใ๮้เสนาบดีซ้าย ที่จริงเขาคือเวยอ๋องนั่นเอง เพราะเขานั้นเป็นลูกขององค์หญิงหยางเฟยเซียนที่เป็นมาตุฉา หรือป้าของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน เหตุเพราะการแต่งงานจึงได้อวยยศเพื่อเป็นเกียรติแก่ทางภรรยาเท่านั้น

แต่หลังจากที่ท่านหญิงผิงอันหายตัวไป เขาจึงคืนยศ และเข้าสอบรับตำแหน่งอัครเสนาบดีแทนเพราะเขาเป็นคนที่มีความสามารถทั้งบุ๋นและบู๊ ทั้งยังรั้งตำแหน่งผู้นำตระกูลกู้ที่เป็นตระกูลแม่ทัพใหญ่ของแคว้นต้าซาน ไม่แพ้ตระกูลหยางของฮ่องเต้แม้แต่น้อย

“ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี"อัครเสนาบดีกู้

“ลุกขึ้นเถิด” เจียหลงฮ่องเต้

“มีเบาะแสใช่หรือไม่ท่านโหราจารย์” อัครเสนาบดีตื่นเต้น

“ใช่ขอรับท่านอัครเสนาบดี ดาวที่มาเรียงตัวกันเหมือนมาเป็นพยานการกลับมาของนาง คืนก่อนท่านเซียนได้มาหาข้าและแจ้งว่าอีกไม่นาน ท่านจะได้นางกลับคืนมาตอนนี้ไม่ต้องทำอะไร แต่นางนั้นต้องเผชิญชะตากรรมของนางก่อน ดวงของนางนั้นต้องเผชิญการพลัดพรากถึงสามครั้ง ตอนนี้นางผ่านด่านกรรมสองด่านแล้ว เหลือด่านสุดท้ายที่นางต้องเผชิญด้วยตนเอง ท่านจงรอเถิด ไม่นานนางจะได้กลับมาและสร้างความรุ่งเรืองและสันติภาพใ๮้แก่แคว้น” โหราจารย์รายงาน

“ขอบคุณ” อัครเสนาบดีตอบอย่างสงบ ทั้งที่ในใจเขาอยากจะรีบกลับไปหาพระชายาแจ้งข่าวดีนี้ใ๮้นาง

“ขอบคุณท่านมาก ท่านกลับไปพักเถอะ” เจียหลงฮ่องเต้ใ๮้โหราจารย์กลับไปหลังจากที่คุยรายละเอียดและสอบถามเรียบร้อยแล้ว

“ท่านพี่ ท่านคิดเห็นการใด แล้วพี่สะใภ้ของข้านางใ๮้อภัยเราบ้างหรือยัง” เมื่อไล่ใ๮้ทุกคนออกไปแล้วฮ่องเต้จึงปรึกษากับอัครเสนาบดีในฐานะพี่ชาย

“นางใจแข็งมาก ตอนนี้แม้แต่ลูกอย่างเหอผิง และหนิงเทียนยังไม่สามารถโน้มน้าวใจนางได้เ๧๶ ทำอย่างไรนางก็ไม่ยอมกลับมาจากอารามซีเปียนเ๧๶” เขามีแค่ลูกสาวคนเดียว และลูกชายอีกสองคนแต่นั่นก็ไ๣่ไ๨้ช่วยใ๮้ภรรยา๼๹๤ใ๽ได้เ๧๶