เรื่อง ผมกลายเป็นตัวละครในเกมแนวดาร์กแฟนตาซี
บที่ 35
ลืมตาขึ้นได้เพียงครู่เดียว
“แน่นอน อีอัน”
เมฟตอบพร้อมกับพยักหน้า สายตาโล่งใจเหมือนกับว่าอีอันไม่ได้ปฏิเสธ
เธอพูดต่ออีกครั้ง
“ข้าสัญญาว่าจะตอบแทนอย่างเหมาะสมเพราะมันเป็นเรื่องสำคัญแะอันตราย ถ้าต้องการ ข้าใ้ตำแหน่งได้นะ…”
“สิ่งี่สำคัญตอนนี้ไม่ใช่เงื่อนไข” อีอันตัดบท
“ก่อนอื่นต้องูรายละเอียดของสัญญาอีกครั้ง”
“รายละเอียด...? ทำไม?”
สายตาของอีกฝ่ายงุนงง
ไม่เข้าใจในส่วนนี้สินะ
อีอันยักไหล่พูด “หากจุดประสงค์ต่อไปของท่านคือการตามหาแะลงโทษผู้ทรยศ ถ้ายังเดินทางด้วยกัน ท่านคงทำไม่สำเร็จหรอก”
เมฟหยุดทันที
“…เจ้าคงมีเหตุผลี่พูดแบบนั้น”
“เพราะว่าท่านโดดเด่นมาก ท่านเองก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ?”
อัศวินในชุดเกราะเหล็กทั้งตัวนั้นหายากมากในอะเกลลัน ไม่ว่าไปี่ไหนก็จะได้รับความสนใจ เฉกเช่นตอนี่เข้ามาในหมู่บ้านนี้
“ไม่อาจหลีกเลี่ยงสายตาของพวกคนทรยศได้งั้นสิ” เมฟพูดออกมา
อีอันพยักหน้าเสริม
“แล้วยังมีเหตุผลี่ท่านต้องไปี่ปราสาทด้วย ถ้าไม่นับว่าเสียเวลา หากก้าวเข้าไปในปราสาทแล้วก็จะไม่ได้ออกมาอีกง่าย ๆ ข้าเป็นพยานยืนยันการมีอยู่ของนักเวทดำ ส่วนกษัตริย์ก็เตรียมพร้อมสำหรับสงคราม”
“สุดท้ายแล้ว สงครามในสถานการณ์แบบนี้…”
“นักเวทดำกำลังวางแผนการร้าย ในขณะเดียวกันก็มีผู้ทรยศเข้ามามีเอี่ยวด้วย ท่านคิดว่าพระราชาจะล้มเลิกทำสงครามงั้นเหรอ”
เมฟหุบปากลงราวกับพูดไม่ออก เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าพระราชาจะตัดสินใจอย่างไร
“เพราะฉะนั้น หากข้าจะรับคำร้องขอใหม่ก็ต้องแบ่งหน้าี่กัน ท่านอยู่ข้างใน ส่วนข้าอยู่ข้างนอก” อีอันพูดอย่างช้า ๆ พร้อมกับสบตาเมฟ “แล้วแต่ละคนก็จะหาผู้ทรยศได้มากขึ้น”
ถึงแม้จะบอกเหตุผลไปแบบนั้น แต่สุดท้ายก็จะไปคนเดียว
อย่างไรก็ตาม เควสต์ส่วนใหญ่ี่เขาต้องแก้ไขเกี่ยวข้องกับผู้เสื่อมถอยในอะเกลลัน ดังนั้น แค่ทำในสิ่งี่จะทำในตอนแรกก็เพียงพอี่จะทำตามคำร้องขอของเธอแะเควสต์ี่เกี่ยวข้องได้
เป็นผลพลอยได้ี่เมฟจะไม่โดนพวกผู้เสื่อมถอยหลอกล่อ
อย่างน้อยก็มีส่วนี่เชื่อได้บ้าง
เมฟี่ไม่รู้ความในใจของอีอันนั้นจมอยู่กับความคิดไปชั่วขณะ
“...มีเหตุผลสินะ อีอัน” ในี่สุดเธอก็เปิดปากพูด
“แต่อย่างี่เจ้าบอก ต้องมีคนนอกเป็นพยานพิสูจน์การมีอยู่ของนักเวทดำ”
“ก็…ทหารรับจ้างในี่นี้ไม่ได้มีแค่ข้าคนเดียวนี่”
“…! จริงด้วย ยังมีมิเกลอยู่”
เมฟถอนหายใจพร้อมกับเบิกตาขึ้น
ในความเป็นจริง ไม่ว่านิสัยจะเป็นอย่างไร มิเกลก็เป็นเหมือนทหารรับจ้างี่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างโชกโชน นับเป็นบุคคลี่เหมาะสมในฐานะพยาน
ในขณะี่เจ้าตัวยังไม่รู้ร้อนรู้หนาว มิเกลก็ได้ถูกติดสินแล้ว
“ค่อย ๆ คิดไปก็ได้ว่าควรทำก่อนอะไร ยังมีเวลาอยู่” อีอันพูดเสริมอย่างช้า ๆ
อีอันมั่นใจว่าเมฟจะยอมรับข้อเสนอ จากี่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้ เธอไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของอีอันในส่วนนี้ได้
“เข้าใจแล้ว” เมฟพยักหน้า อยู่ดี ๆ ก็มองเขาแะพูดว่า “ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ข้าคิดว่าเจ้าจะถามว่าจะตอบแทนด้วยอะไรซะอีก”
ทุก ๆ อย่างมีสิ่งี่เรียกว่าขั้นตอนอยู่
อีอันนึกในใจก็หัวเราะออกมา
“เพราะงั้นท่านถึงพูดเรื่องตำแหน่งออกมาอย่างนั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่ซะทีเดียว ข้าเชื่อว่าเจ้าจะมีบทบาทสำคัญในอาณาจักรนี้”
“น่าเสียดายี่ข้าต้องปฏิเสธมัน แม้จะได้เงินมากขึ้นก็ตาม”
“เงินคือสิ่งี่จะตกอยู่ในมือเมื่อมีอำนาจ”
“แต่เราทิ้งไปไม่ได้ ยังต้องรับใช้พระราชาอีก”
“มันคงจะดีกว่าการใช้ชีวิตเร่ร่อนไปวัน ๆ”
“ี่พูดเพราะมีเหตุผลี่ดีพอี่จะทำแบบนั้น” เสียงของอีอันเบาลง
เขาต้องไปใ้ถึงตอนจบของโลกใบนี้ ต้องหาใ้ได้ว่าใครเป็นต้นเหตุี่ทำใ้เขาต้องมาอยู่ี่นี่ ถึงแม้ว่าจะเป็นพระเจ้า ก็อยากจะถามด้วยตัวเองว่าทำไมถึงทำแบบนี้
ถ้าไม่ได้คำตอบ อย่างน้อยก็ต้องจัดการสักครั้งถึงจะพอใจ
ไม่ว่าจะเป็นการช่วยเหลืออัศวินศักดิ์สิทธิ์ี่อาจกลายเป็นผู้ล้างแค้นจอมคลั่งหรือการทำเควสต์ในการกำจัดพวกี่ลุ่มหลงในความมืดหรือความบ้าเลือดของกำแพงดำ ก็เป็นเพียงขั้นตอนในการค้นหาคำตอบ
“…อืม คงมีสาเหตุสินะ” เมฟพูดออกมาเหมือนกับกำลังบอกว่าเข้าใจ
อีอันยักไหล่ หยิบตะเกียงี่วางอยู่บนหินขึ้นมา
“งั้นเรากลับกันดีไหม? อยากอาบน้ำตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“ได้ ไปกันเถอะ”
ทันทีี่เมฟพยักหน้า อีอันก็หมุนตัวราวกับกำลังรอใ้พูดคำนี้อยู่พอดี เมฟี่หันหลังใ้ก้อนหินเดินเซอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเธอก็เดินตามมาข้าง ๆ อีอันโดยไม่มีความู้ึอะไร จากนั้นอีอันก็เปิดปากพูด
“จะว่าไปแล้ว…คำพูดของท่านก็จริงอยู่”
“…หมายความว่าอะไร”
“พระเจ้าเฝ้ามองข้าอยู่จริง ๆ”
“…!”
***
วันรุ่งขึ้น คณะออกเดินทางจากหมู่บ้านหลังเี่ยงเล็กน้อย อานม้าทั้งสองด้านี่เพิ่งซื้อใหม่มีถุงเสบียงรวมถึงอาหารแะข้าวของเครื่องใช้ของแต่ละคนแขวนอยู่เต็มไปหมด เนื่องจากทางี่จะไปป่าสุสานไม่มีหมู่บ้านอีกต่อไปแล้ว
หมายความว่าไม่มีเวลามากพอี่จะย้อนกลับมาอีก
ความเงียบี่เกิดขึ้นระหว่างเดินทางไม่ได้เกิดจากความเศร้า เมฟเงียบเพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องี่อีอันพูดแะยังเลื่อนี่ปิดหน้าลงด้วย
“…”
“…”
ฟิลลิปแะมิเกลไม่แม้แต่จะสบตากันตั้งแต่เมื่อคืน พวกเขาไม่พูดอะไรกันเพราะมัวแต่ระแวงอีอัน
อีอันเป็นสาเหตุของความเงียบไปโดยปริยาย
“อืม…”
เช่นเดียวกับทุกครั้ง เขาไม่เคยสนใจสถานการณ์ตื้นลึกหนาบางเลย กลับพอใจกับความเงียบสงบแะจดจ่ออยู่กับสัมผัสบนฝ่ามือ
ทันทีี่อีอันยื่นมือออกไป ลูกแก้วสีขาวโปร่งแสงก็โผล่ขึ้นมา พลังเวที่เต็มเปี่ยมอยู่ข้างในเปี่ยมล้นออกมาเหมือนกลุ่มหมอก
หนึ่งในสองแก่นพลังเวที่ได้รับการชำระล้างในวัดเป็นสิ่งล้ำค่าี่มีมูลค่ามากจนไม่สามารถเปรียบเทียบกับหินพลังเวทได้ ซึ่งเป็นได้แค่แหล่งจ่ายพลังเวท
แก่นพลังเวทนั้นทรงพลังมากกว่าแะยังเป็นเครื่องขยายพลังเวท หมายความว่าอีอันี่รู้เพียงเวทมนตร์ระดับกลางก็แสดงพลังเทียบเท่าจอมเวทได้
‘น่าเสียดายี่เป็นของใช้แล้วทิ้ง แต่…’
อย่างน้อยในขณะี่แก่นพลังเวททำหน้าี่ของมัน จะไม่มีคู่แข่งคนไหนในอะเกลลันเทียบเท่าเขาได้
สายตาของอีอันสั่นไหวด้วยความพึงพอใจหลังจากกำหมัด
‘…ถ้ามีโอกาสพิสูจน์ได้ว่าทำงานได้จริงไหมก็คงจะดี’
เช่นเคย โอกาสมาถึงหลังจากผ่านไปได้ไม่เท่าไหร่
คณะเดินทางเข้าสู่เส้นทางลัดี่มิเกลบอกอย่างสมบูรณ์ บริเวณชานเมืองของหุบเขามีสีแดง ซึ่งต่างจากชื่อเพราะคล้ายกับสีเทามากกว่า เส้นทางแคบแะคดเคี้ยวมากสมกับี่บอกว่าคนรู้จักทางเท่านั้นี่จะรู้ เ่าคณะเดินทางต่างต้องเผชิญกับอุปสรรคยากลำบากอย่างแท้จริง
“นี่มันอะไรกัน? ขี่ม้าเข้าไม่ได้เลยด้วยซ้ำ” ฟิลลิปี่กำลังลงเดินจากหลังพูดออกมา
หญ้ากับต้นไม้เริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งยังมีกิ่งก้านี่งอกขึ้นตามธรรมชาติขัดขวางเส้นทางการขี่ม้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ในี่สุดทุกคนก็ลงจากหลังม้า ถือบังเหียนไว้ในมือ แะเคลื่อนี่ไปเป็นแถวเดียว ต้องขอบคุณี่เดินอยู่ข้างหลังมิเกล ฟิลลิปจึงเริ่มระบายความไม่พอใจของเขา
“นายท่านทั้งสองกำลังลำบาก ถ้าม้าเกิดขาหักขึ้นมา จะยิ่งทำใ้สถานการณ์แย่ลง”
“ก็ใช่นะ แต่…-่าเอ้ย แปลก ๆ นะเนี่ย แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้นะ”
มิเกลเกาคอพลางบ่นพึมพำ
หว่างคิ้วของฟิลลิปแคบลง
“แต่ก่อนี่ว่า หมายถึงตั้งแต่ตอนไหน?”
“ไม่แน่ใจ น่าจะสามหรือสี่ปีี่ผ่านมาได้มั้ง…? แต่ยังไม่ถึงห้าปีแน่ ๆ เพราะข้าใช้ทางนี้ลงไปยังเมืองบัลค์”
“อะไรนะ? นานขนาดนั้นแล้วกล้าดียังไงถึงได้มาแบบนี้?”
“แต่มันก็มีทางอยู่จริง ๆ นี่”
เอาอีกแล้ว ไอ้พวกนี้
อีอันี่เดินตามมาอยู่ด้านหลังสุดเริ่มอารมณ์เสีย แต่ไม่จำเป็นต้องบอกใ้พวกเขาปิดปาก เนื่องจากมีข้อมูลสำคัญในแบบของตัวมันอยู่
‘อารมณ์เสียแปลก ๆ’
ทิวทัศน์รอบข้างูแล้วู้ึไม่ดี เ่าหญ้าแะต้นไมู้ไร้สีสัน ะ้า แะไม่มีชีวิตชีวา ในขณะเดียวกันก็ใ้ความู้ึคุ้น ๆ เหมือนี่ไหนสักแ่
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??