เรื่อง Condition Love เงื่อนไขลับรุ่นพี่วิศวะ

Chapter 14

เสียงนินทาไหนเล่าจะสู้เสียงหัวใจ

"พี่แกม..."

ฉันเรียกเขาเสียงอ่อน เขาวางฉันลงบนโซฟากลางห้องรับแขก ดูเหมือนว่าจะโกรธเอามากๆเลยล่ะ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ

"เข้าห้องกับมันทำไม"

"พี่แกม คือ.."

"พี่ถามว่าเข้าห้องกับมันทำไม!"

เขาตวาดฉันเสียงดังจนฉันสะดุ้งตัวโยน ฮืออ ตกใจง่ะ

"ไม่เห็นต้องดุกันเลย พูดดีๆก็ได้ToT"

"พูดดีๆกี่ครั้งแล้วเคยฟังบ้างมั้ยล่ะ! ก็บอกว่าไม่ชอบให้ไปกับมัน ให้ห่างๆกับมันไว้"

"แต่พอร์ชจะเอาเรื่องของเราไปแฉนะคะ เขาจะเอาเรื่องที่เราขึ้นโรงแรมด้วยกันไปป่าวประกาศให้เพื่อนๆรู้"

ฉันทำเสียงเศร้า ไม่อยากโดนดุเลย ไม่คิดว่าพอร์ชจะกล้าทำถึงขนาดนี้ด้วย

"แล้วทำไมอะ? เข้าโรงแรมกับพี่ เอากับพี่มันแย่นักรึไงถึงกลัวคนอื่นจะรู้"

อะไรกันเนี่ย ไปกันใหญ่แล้ว

"ก็พี่เป็นคนบอกเองนี่ ว่าความสัมพันธ์ของเราไม่มีทางพัฒนาได้ และพี่เองจะไม่เอาใจลงมาเล่น จะโมโหหนูไปทำไมในเมื่อพี่เป็นคนบอกเองแท้ๆ"

"..."

เขาอึ้งไปนิดนึงเมื่อฉันสวนกลับไปแบบนั้น ก็มันคือความจริงนี่! 

"แล้วที่สำคัญ สถานะเราไม่ได้เป็นแฟนกัน คนไม่ได้เป็นแฟนกันแต่เอากัน นอนด้วยกัน อยู่คอนโดเดียวกัน พี่ว่าคนอื่นจะมองหน้าหนูยังไงคะ?"

"นั่นมันก็ใช่ แต่เธอก็ต้องไม่ทำแบบนี้ดิวะ นี่อะไรอะ? ขึ้นห้องไปกับมันสองต่อสอง จะโดนมันจับปล้ำทำเมียอยู่แล้ว"

เขาสวนกลับมาแบบนั้น ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วมุ่น

"พี่แกม!"

"ทำไม? ว่าแค่นี้ไม่ได้อ่อ?"

"ไม่รู้แหละ พี่ต้องทำยังไงก็ได้ให้พอร์ชไม่พูดเรื่องของเราสองคนออกไป"

"ทำยังไงก็ได้งั้นเหรอ? งั้นขอเอาส้น-ีนยัดปากมันได้ปะ"

"พี่แกม!"

"ทำไม ห่วงมันนักรึไง? ห่วงมันมากก็ไปนอนกับมันเลยไป!"

พูดจบเขาก็เดินหนีฉันเข้าห้องของตัวเองไปแล้วปิดประตูดังปึ้ง

ฉันยืนนิ่งงันอยู่กับที่ น้ำตาสีใสไหลซึมออกมาจากเบ้าตากลมโต ทำไมกันนะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยล่ะ?

เช้าวันต่อมา

ฉันย่องเงียบๆออกมาจากห้องเพื่อที่จะไปเรียน ไม่อยากทำเสียงดังให้เขาตื่น ยังไม่พร้อมจะสู้หน้าจริงๆในตอนนี้

"เฮ้อ...อึดอัดใจจัง"

ฉันไม่ได้อยากให้บรรยากาศมันอึมครึมแบบนี้เลยอยากจะให้เป็นปกติเหมือนเดิมจัง

ฉันหยิบขนมปังที่ซื้อมามาทำแซนวิชสอดไส้ปูอัดกับผักสลัดวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว แล้วก็เอากระดาษโพสต์อิทสีชมพูเขียนข้อความลงไป

'ขอโทษนะคะพี่แกมม่าสำหรับเรื่องเมื่อคืน ต่อจากนี้หนูจะพยายามไม่ยุ่งกับพอร์ชอีกแล้วค่ะ'

ฉันแปะโพสต์อิทไว้บนโต๊ะข้างๆจานใส่แซนวิช หวังว่าตื่นมาเขาคงจะเห็นข้อความนี้นะ

ฉันออกมาเรียนตามปกติ และแน่นอนว่าเจอกับพอร์ชที่เดินสวนลงมาจากห้องเรียน

"พอร์ช..."

หน้าของเขาฟกช้ำจากการที่พี่แกมม่าต่อยไปเมื่อวาน ฉันรู้สึกผิดและก็รู้สึกโกรธในคราเดียวกัน

"ไงกอบัว"

"คือ เรื่องเมื่อวาน.."

"ไม่ต้องห่วง เรื่องที่เธอแอบเอากับพี่แกมม่าปีสี่ ตอนนี้รู้กันทั่วทั้งคลาสแล้ว"

"พอร์ช! ทำไมทำแบบนั้น"

ฉันตกใจอย่างสุดขีดเมื่อได้ยินแบบนั้น

ติ๊งงๆๆๆ 

เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ไม่หยุด ฉันหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นไดอาน่า

"ก็เธอไม่ทำตามข้อตกลงเองนี่ หนำซ้ำยังเอามันมาทำร้ายร่างกายเราถึงในห้องอีก"

"พอร์ช.."

"จะมาคร่ำครวญว่าเราใจร้ายไม่ได้หรอกนะ เธอเริ่มก่อนเองทั้งนั้น"

ฉันไม่ยืนต่อล้อต่อเถียงกับพอร์ชอีกต่อไป แต่รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องเรียนแทน

เมื่อเปิดประตูเข้ามา ทุกสายตาก็หันมาจับจ้องที่ฉันพร้อมกับเสียงซุบซิบนินทา

"กอบัว.."

ไดอาน่าหันมาเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่รู้ทำใจ ใจมันฝ่อไปหมดในตอนนี้

"ไดน่า คือว่า.."

"ไม่เป็นไรนะ ใครจะพูดอะไรไม่ต้องไปสนใจทั้งนั้น"

ไดอาน่าให้ฉันไปนั่งข้างๆแล้วลูบไหล่ปลอบใจเบาๆ

ตลอดการเรียนของฉันในวันนี้มันช่างแสนจะทรมานเหลือเกิน สายตาเหลือบมองมาเป็นระยะ ทั้งยังเสียงซุบซิบที่แสนจะน่ารำคาญหูนี้อีก

'จริงเหรอแก ยัยกอบัวเนี่ยนะ! ใสๆแต่แรดเงียบจริงๆ'

'ทำหน้าซื่อๆ แต่ไปแอบแซ่บกับพี่วิศวะปีสี่'

'อีนี่แรงว่ะมึง'

และอีกสารพัดคำพูดที่ฉันไม่ได้อยากจะได้ยิน แต่บังเอิญหูมันไวเอง ฮือ

หลังจากเรียนเสร็จฉันก็เตรียมจะตรงกลับบ้านในทันที ไดอาน่ามองหน้าฉันอย่างเป็นกังวล

"โอเคมั้ยอะกอบัว ให้เราไปส่งที่ห้องมั้ย รึกอบัวอยากจะย้ายออกไม่อยู่กับพี่แกมม่าแล้วก็ได้นะ มาอยู่บ้านเราก่อนก็ได้"

ไดอาน่าคงจะรู้สึกผิด คิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เป็นแบบนี้

"ไดน่าอย่าคิดมากนะ เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับไดน่าเลย"

ฉันไม่อยากให้เพื่อนต้องคิดมากเพราะเรื่องไร้สาระที่ฉันเป็นคนก่อ

"แต่ถ้าเราไม่เป็นคนพากอบัวไปอยู่กับพี่แกมท่า เรื่องแบบนี้มันคงไม่เกิดขึ้น พี่แกมเขาหลอกกอบัวเหรอ?"

ไดอาน่าถามออกมาตรงๆ คำถามนั้นทำเอาฉันอึ้งอยู่เหมือนกันนะ หลอกเหรอ? ไม่หรอก เขาไม่ได้หลอกฉัน

"เปล่าหรอก เราสมยอมเอง"

"โถ่...กอบัว เธอชอบพี่แกมม่าเหรอ"

"ไม่รู้สิ..."

"ผู้หญิงถ้าได้ยอมขนาดนี้แล้วถ้าไม่ชอบจะเรียกว่าอะไรล่ะ? เธอชอบพี่แกมม่าเข้าแล้วแหละกอบัว"

"แต่เขาเป็นรุ่นพี่ และสถานะของเราก็ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่าพี่น้องร่วมห้อง"

"แค่นอนร่วมเตียงกันได้ก็เกินพี่เกินน้องแล้วจ้ะแม่คุณ"

"กอบัวอะ! -//-"

ฉันเขินอายหน้าแดงเมื่อเพื่อนพูดแบบนั้นออกมา

"เอาน่า ไม่เห็นจะเสียหายอะไร พี่แกมเองก็ยังโสดนะ"

"แต่เขาไม่ได้คิดกับเราแบบนั้น"

"รู้ได้ไง? เขาเคยบอกแล้วเหรอ?"

"เขาบอกว่าสถานะของเราเป็นแค่พี่น้อง ไม่เอาหัวใจลงมาเล่น"

"พูดได้ก็ถอนคำพูดได้ ง่ายจะตาย"

ไดอาน่าพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

"ถ้ามันเป็นแบบนั้นก็ดีสิ.."

ฉันถอนหายใจแล้วพูดเสียงอ่อน

"ฮั่นแน่! ชอบพี่แกมเข้าแล้วล่ะสิ!"

"บ้า!"

"งั้นวันนี้ก็ไปดักรอเจอเขาที่ตึกคณะสิ พวกพี่เฮิร์ตซ์น่าจะเลิกพร้อมเราวันนี้"

"งั้นเหรอ แล้วไดอาน่าจะไปหาพี่เฮิร์ตซ์ด้วยมั้ย?"

"เหอะๆ ไม่ล่ะจ้ะ เธอไปเถอะ เราจะกลับบ้านแล้ว"

เมื่อพูดถึงพี่เฮิร์ตซ์ ไดอาน่าก็ทำหน้าเหม็นเบื่อเล็กน้อย อะไรกันนะยัยคนนี้

ฉันแยกย้ายกับไดอาน่าแล้วไปดักรอเจอพี่แกมม่าที่หน้าตึกคณะวิศวะ

อ๊ะ นั่น แก๊งสายฟ้าฟาดของพวกพี่แกมม่าเดินออกมากันแล้ว มีพี่เฮิร์ตซ์ พี่โฟร์ท พี่แบล็ค และพี่แกมม่า...

แต่ว่านะ....เขาเดินควงแขนออกมากับผู้หญิงคนหนึ่ง

**********

วันนี้มาเลทนิดนึงนะคะฮืออ ต้องขอโทษรีดที่รออ่านด้วยนะคะ วันนี้มาช้าจริงๆ T.T