หลงรัก...พี่รหัสตัวร้าย

วายุ 

" โทษทีนะ แต่เด็กอย่างเราไม่ใช่สเปกพี่ "

น้ำชา 

" ระวังหัวใจเอาไว้ให้ดี เพราะน้ำชาคนนี้จะขโมยมันมาเอง "

" พี่มีเรื่องจะคุยกับเรา " พี่วายุออกแรงบีบมาที่แขนของฉันจนมันเริ่มขึ้นรอยเเดง

" แต่น้ำชาไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ " ฉันพยายามที่จะบิดข้อมือของตัวเองให้ออกจากการเกาะกุมของพี่วายุ

" แต่เราเป็นแฟนพี่ จะมายืนกอดใครก็ช่วยเห็นแก่หน้าพี่บ้างน้ำชา! " พี่วายุตะคอกใส่ฉันเสียงดังจนนักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มหันมามองทางเราสามคน รวมถึงพวกเพื่อนๆ ฉันที่ได้ยินเสียงก็วิ่งออกมาดูแล้วด้วย

" ผมว่าพี่ใจเย็นๆ ก่อนนะครับค่อยๆ คุยกันก็ได้ แต่ตอนนี้พี่ควรปล่อยมือจากน้ำชาได้แล้วเพราะเธอกำลังเจ็บพี่ไม่เห็นหรอครับ " ฟรานจับมาทีมือของฉันข้างที่พี่วายุกำลังจับอยู่

พรึ่บ!

" ฟราน!...พี่วายุมันจะเกินไปแล้วนนะคะ " ฉันหันไปจ้องพี่วายุอย่างไม่พอใจที่เขาไปผลักฟรานแบบนั้น

" มันไม่เกินไปหรอกน้ำชา...ส่วนมึงมายุ่งอะไรกับแฟนกูอ่ะ " เเฟน? เหอะนี่ฉันยังเป็นแฟนเขาอยู่อีกหรอ

" แฟน? ....น้ำชาไม่มีแฟน พี่เข้าใจผิดแล้วพี่วายุ "

" พูดอะไรขอเธอว่ะน้ำชา เธอเป็นคนมาขอพี่เป็นแฟนเองนะลืมแล้วหรอ " พี่วายุละสายตาที่จ้องฟรานอยู่หันมาตะคอกฉันอีกครั้ง

" พี่วายุจำไม่ได้หรอค่ะ พี่วายุเป็นคนบอกเองนี่ว่าน้ำชาเป็นแค่น้องข้างห้อง แล้วตอนนี้พี่วายุจะมาเรียกร้องอะไรจากน้องข้างห้องคนนี้ค่ะ " ฉันถามพี่วายุอย่างไม่เข้าใจเขาต้องการอะไรกันแน่ นี่ฉันเลือกที่จะถอยแล้วไง ฉันยอมแพ้เสือแบบเขาแล้วทำไมถึงยังตามฉัน

*****************************************