เรื่อง เข้าสู่โลกนิยายเพื่อไปเป็นแม่เลี้ยงจอมโหดของสามวายร้าย

“ห้ามท่านเข้าใกล้ท่านพ่อ!” อาอินรีบเดินมาด้านข้าง กางมือเล็ก ๆ ของนางขวางจี้จือฮวนเอาไว้

หากจี้จือฮวนจำไม่ผิดละก็ ตามเนื้อเรื่องเดิม สามีของเจ้าของร่างเดิมผู้นี้มีนามว่า เ๞๱๱๯๦ อดีตเป็นเทพแห่งสงครามของราชวงค์ต้าจิ้น หย่งกวานโหว1 ถูกพิษมาเป็นเวลานาน มือและเท้าของเขาจึงใช้งานไม่ได้ และจะตายในอีกสามเดือนข้างหน้า

“หากไม่อยากให้พ่อของพวกเจ้าตายก็หลบไปซะ ข้าไม่มีเวลามาถกเถียงกับพวกเจ้า” จี้จือฮวนหิ้วคอเสื้อและยกเด็กสาวไปไว้ข้าง ๆ ก่อนจะเปิดผ้าม่านคลุมเตียงที่ขาดจนดูไม่ได้นั้นออก

เมื่อครู่ตอนที่นางเข้ามาก็ได้กลิ่นแปลก ๆ จากในห้องนี้ กลิ่นนั้นถึงขั้นทำให้คนต้องเบือนหน้าหนีกันเลยทีเดียว

ผนังมันเยิ้มและรอยดำด่างใต้กรอบหน้าต่างมีใยแมงมุมเกาะอยู่ มีเพียงแสงริบหรี่ที่ลอดผ่านเข้ามา แม้ว่าบุรุษที่นอนอยู่บนเตียงจะหลับตาอยู่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาของเขาลดน้อยลง เพียงแต่ใบหน้าของเขากลับซีดขาวราวกับศพ แม้แต่เส้นเลือดฝอยบนเปลือกตาก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน

ไม่อยากที่จะจินตนาการ ถ้าหากเขาไม่ได้ถูกวางยาพิษเสียก่อน ตอนที่เขาอายุสิบเจ็ดปีมีความดีความชอบทางทหารจนได้รับบรรดาศักดิ์เป็นท่านโหว จะสง่างามและน่าเกรงขามเพียงใด

จี้จือฮวนเลิกผ้าห่มที่มีกลิ่นเหม็นและสกปรกที่คลุมตัวของเขาออก จึงได้เห็นบาดแผลที่เละจนเน่าบนร่างกายของเขา

สถานการณ์เลวร้ายกว่าที่นางคิดเอาไว้เสียอีก

จี้จือฮวนขมวดคิ้วมุ่น ถ้ามีผ้ากอซ แอลกอฮอล์ และไอโอดีนสักหน่อยก็คงจะดี อย่างน้อยก็สามารถล้างแผลให้เขาได้

หลังจากคิดแบบนั้น ในมือของจี้จือฮวนก็มีบางอย่างหนัก ๆ ปรากฏขึ้นมา ก่อนจะพบว่ามีกล่องยากล่องหนึ่งอยู่บนมือของนาง

……?!!!

นี่มันอะไรกัน!

คิดอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ!

จี้จือฮวนหันไปมองเด็กน้อยทั้งสองคน ก่อนจะพบว่าพวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกตินี้ นางรีบเปิดกล่องยาเพื่อตรวจสอบของด้านใน

ของที่อยู่ด้านในเป็นสิ่งที่นางต้องการพอดี จี้จือฮวนจึงเอ่ยออกมาว่า “ข้าจะทำแผลให้พ่อของพวกเจ้า ไปต้มน้ำมาหนึ่งอ่าง ข้าจะเช็ดตัวให้เขาด้วย กลิ่นเหม็นตลบอบอวลไปหมดแล้ว”

เด็กน้อยทั้งสองสบตากันเล็กน้อย “ท่านจะทำบ้าอะไร!”

จี้จือฮวนไม่มีเวลาอธิบายให้พวกเขาฟังมากนัก นางขมวดคิ้วและพูดว่า “หากยังชักช้าอยู่ พ่อของพวกเจ้าจะตกอยูในอันตราย”

จี้จือฮวนถอดเสื้อผ้าของเ๞๱๱๯๦ออก “ยังไม่รีบไปอีก!”

อาชิงเดินออกมาด้วยความงุนงง มองพี่สาวที่มีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นเดียวกับตนเอง ก่อนจะเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ “เหตุใดข้าถึงรู้สึกว่าแม่เลี้ยงคนนี้ดูแปลก ๆ ไป ตั้งแต่ที่นางแต่งเข้ามา นางเคยดูแลท่านพ่อที่ไหนกัน”

อาอินเม้มริมฝีปากแน่น “มาดูสิว่านางจะเล่นลูกไม้อะไรอีก ในเมื่อข้าสามารถขายนางไปได้ครั้งหนึ่ง ข้าก็สามารถขายนางเป็นครั้งที่สองได้!”

จี้จือฮวนพยายามยกผ้านวมทั้งผืนออก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผ้านวมผืนนี้ไม่ได้ซักมาเป็นเวลานานหรือเพราะอะไร มันถึงได้ทั้งหนักและหนาพอ ๆ กับแผ่นเหล็กเช่นนี้

ไม่ต้องหวังว่าเ๞๱๱๯๦ที่นอนไม่ได้สติจะสามารถพลิกตัวเองได้ จี้จือฮวนรวบแขนทั้งสองของเขาที่เต็มไปด้วยบาดแผลเพื่อดึงให้เขาลุกขึ้นนั่ง จากนั้นจึงจะพบว่าสภาพด้านหลังของเขาสาหัสกว่าด้านหน้าเสียอีก

บนที่นอนเต็มไปด้วยคราบเลือดสีดำ บาดแผลที่ด้านหลังถูกฉีกออก อีกทั้งยังมีเศษเสื้อผ้าบางส่วนติดอยู่กับตามบาดแผล ต้องเป็นเพราะเมื่อครู่นางออกแรงดึงมากเกินไปจึงทำให้มันหลุดติดมาด้วย

นางจำได้ว่าเจ้าของร่างเดิมได้ซ่อนสินเดิมของตัวเองเอาไว้ ซึ่งเป็นของที่นำออกมาจากจวนจี้กั๋วกง เจ้าของร่างเดิมกลัวว่าเด็กสามคนนั้นจะเอามาให้เ๞๱๱๯๦ นางจึงไม่กล้านำออกมาใช้

จี้จือฮวนนำร่างของเ๞๱๱๯๦พิงกับกำแพงอย่างระมัดระวัง แล้วเดินออกมาจากห้อง

อาอินที่กำลังเติมฟืนเพื่อต้มน้ำอยู่ในครัว เมื่อหางตาเห็นว่าแม่เลี้ยงออกมาแล้ว จึงตะโกนเสียงดัง “นั่นท่านจะไปไหน!”

สตรีผู้นี้เอาเงินสามสิบเหวินไปแล้วก็สลัดพวกเขาทิ้ง คิดจะเอาเงินแล้วหนีไปจริง ๆ แต่โชคดีที่นางจับได้เสียก่อน 

จี้จือฮวนเองก็ไม่ได้ปิดบัง “เจ้ามานี่สิ”

อาอินที่ไม่ได้เกรงกลัวนางรีบวิ่งตากฝนเข้าไปหาทันที จี้จือฮวนผลักนางเข้าไปในห้องแคบ ๆ เล็ก ๆ ที่เจ้าของร่างเดิมเคยอาศัยอยู่

อาอินรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เพราะหลังจากที่สตรีผู้นี้แต่งเข้ามา เป็นตายอย่างไรนางก็ไม่อนุญาตให้พวกเขาเข้ามาในห้องนี้ไม่ใช่หรือ?

หลายครั้งที่อาชิงแอบเข้ามาในห้องนี้ก็จะถูกนางตีจนเกือบตาย แล้วเหตุใดตอนนี้จึงวางใจให้นางตามเข้ามาด้วยเล่า?

“เจ้าแรงเยอะช่วยยกกล่องนี่ไปที” จี้จือฮวนลากกล่องใบหนึ่งที่มีรูปนกยวนยางเคียงคู่ออกมาจากใต้เตียง

“เหตุใดจู่ ๆ ท่านถึงนำสินเดิมของท่านออกมากัน?” อาอินถามห้วน ๆ

“ข้างในมีผ้าปูผืนใหม่อยู่ เจ้าเช็ดตัวพ่อของเจ้าให้สะอาดแล้วปูให้เขานอนบนผ้าผืนนี้”

“...” อาอินสงสัยว่าตนเองจะหูฝาดไป

คงไม่ใช่เพราะนางล้มที่หน้าประตูจนกลายเป็นคนโง่เขลาหรอกกระมัง นางอยากให้ท่านพ่อตายไม่ใช่หรือ ทั้งยังก่นด่าพวกเขาสามคนบ่อยครั้งว่าเป็นภาระอีกด้วย

“จะช่วยหรือไม่ ถ้าไม่ช่วยข้าจะได้ลากออกไปเอง” จี้จือฮวนเห็นนางไม่ยอมขยับ ก็คิดที่จะยกออกไปเอง แต่ทันใดนั้นอาอินก็ก้าวเข้ามาช่วยลากไปให้

เหอะ เจ้าเด็กคนนี้สมกับที่เกิดมาพร้อมพลังมหาศาลจริง ๆ กล่องไม้ที่ผู้ใหญ่คนหนึ่งยังต้องออกแรงมหาศาล แต่นางกลับลากได้สบาย ๆ ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้อายุเพียงแค่ห้าขวบเท่านั้น

เพราะมีกล่องบังฝนเอาไว้เครื่องนอนข้างในจึงยังแห้งอยู่ จี้จือฮวนให้อาอินช่วยพยุงเ๞๱๱๯๦เอาไว้ จากนั้นนางก็ปีนขึ้นไปบนเตียง และดึงเครื่องนอนที่สกปรกและมีกลิ่นเหม็นทั้งหมดออกมา

แต่ทว่านางกลับพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เหตุใดผ้านวมจึงขยับได้กัน?

จี้จือฮวนจับปลอกผ้านวมขึ้นมาเแล้วฉีกออกอย่างแรง ปลิงดูดเลือดตัวอวบอ้วนจำนวนมากโผล่ออกมาจากด้านในผ้านวมสีดำคล้ำ

ต่อให้อาอินจะดูโตกว่าเด็กทั่วไปขนาดไหน แต่เมื่อเห็นสิ่งแปลกประหลาดนี้ก็ยังคงตกใจมากอยู่ดี “ตัวอะไรน่ะ!”

จี้จือฮวนก้าวลงมาจากเตียงแล้วกระทืบปลิงดูดเลือดตายไปตัวหนึ่ง ทันทีที่กระทืบลงไปเลือดสีดำก็ไหลเยิ้มออกมา

จี้จือฮวนสูดลมหายใจเข้า แล้วเอ่ยเสียงเคร่งเครียดว่า “มันคือปลิงที่ดูดเลือดมนุษย์โดยเฉพาะ แถมมันยังไม่ใช่ปลิงธรรมดา แต่เป็นปลิงที่มีพิษร้ายแรงมาก”

ดูเหมือนว่าสถานการณ์ในนิยายเล่มนี้จะซับซ้อนกว่าที่นางคิดเอาไว้ เ๞๱๱๯๦สามารถอยู่รอดได้ถึงสามเดือนกว่าจะตาย เห็นได้ชัดว่าพลังชีวิตของเขาแข็งแกร่งเพียงใด

อาอินหน้าซีดลงทันที “เหตุใดถึงมีหนอนที่ดูดเลือดเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ตอนกลางคืนพวกเราสามคนก็นอนกับท่านพ่อ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าถูกอะไรกัดนี่นา”

จี้จือฮวนเหลือบตามอง “เพราะปลิงนี่ถูกเลี้ยงมาด้วยพิษ ดังนั้นจึงทำให้พิษในร่างกายของพ่อเจ้ารุนแรงขึ้นทุกวัน ก่อนหลับใหลไปชั่วนิรันดร์ มันจะกลืนกินพลังชีวิตที่เหลืออยู่น้อยนิดของเขา เด็กน้อยอย่างพวกเจ้ายังไม่ควรค่าพอที่คนผู้นั้นจะเสียเวลาด้วย”

ภายในใจของอาอินรู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่ง แต่ภายนอกกลับแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง “เช่นนั้นพวกเราจะทำเช่นไร ตอนนี้ท่านคงดีใจอยู่ล่ะสิ ที่รู้ว่าพ่อของข้าประสบกับเรื่องไม่คาดฝัน ท่านคิดที่จะหนีไปอีกแล้วใช่หรือไม่!”

จี้จือฮวนปรายตามองนาง “อย่าโวยวายพร่ำเพรื่อ ข้าไม่ได้หูหนวก ตอนนี้พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว หากพ่อเจ้ายังมีชีวิตอยู่ คนผู้นั้นอาจจะยังเกรงกลัวอยู่บ้าง แต่หากพ่อเจ้าตาย พวกเราไม่ว่าใครก็คงหนีไม่รอด”

ดวงตากลมโตของอาอินกระพริบหนึ่งที “ท่านรู้หรือว่าคนที่ทำร้ายพ่อของข้าเป็นใคร?”

“ไม่รู้” นางเองก็ไม่ได้อ่านถึงตอนหลัง ๆ ขนาดนั้น รู้แค่ว่านางเอกต่อสู้และเอาชนะความยากลำบาก เปลี่ยนจากลูกสาวของอนุผู้หนึ่งมาเป็นฮองเฮาได้อย่างไร และช่วยองค์ชายรองให้ขึ้นครองบัลลังก์ได้อย่างไร

แต่ก็เดาได้ไม่ยาก เพราะเ๞๱๱๯๦ยังมีลูกน้องคนสนิท รวมถึงทหารกองทัพเกราะเหล็กหลายนายที่ยังเฝ้ารอให้ท่านแม่ทัพกลับไป

อีกฝ่ายไม่ได้สังหารเขาในทันที บางทีอาจเป็นเพราะชื่อเสียงของเ๞๱๱๯๦ในหมู่ราษฎรนั้นมีมากเกินไป เขายังคงได้รับความชื่นชมอยู่ หากจู่ ๆ เขาตายตั้งแต่ยังหนุ่มโดยไม่มีสาเหตุ ไม่เท่ากับทำให้คนสงสัยอย่างนั้นหรือ?

การค่อย ๆ เฉือนเนื้อเช่นนี้ ด้านหนึ่งก็ทำให้เขาหมดสติไม่ฟื้นขึ้นมาอีก อีกด้านหนึ่งก็ค่อย ๆ ลดชื่อเสียงของเขาในกองทัพลง มิเท่ากับว่าปาหินครั้งเดียวฆ่านกได้สองตัวหรอกหรือ 

เพราะอย่างนั้นเ๞๱๱๯๦จึงยังตายไม่ได้ เขาต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป มีเพียงเ๞๱๱๯๦ต้องมีชีวิตรอดต่อไปเท่านั้น นางจึงจะสามารถอยู่รอดปลอดภัยในที่แห่งนี้ได้

จี้จือฮวนตัดสินใจแล้ว...

[1] หย่งกวานโหว (勇冠侯) เป็นบรรดาศักดิ์ที่ฮ่องเต้มอบให้แก่แม่ทัพที่ทำความดีความชอบ