ดึงดัน

เสียงหวูดรถไฟดังขึ้น เป็นสัญญาณของการเริ่มต้นชีวิตใหม่ หญิงสาวกอดลูกน้อยที่กำลังหลับปุ๋ยแนบอกแล้วน้ำตาไหลอย่างสุดจะกลั้น ทอป่านเพิ่งอายุได้หนึ่งขวบ...แต่กลับต้องมาเป็นกำพร้า ต้องระหกระเหเร่ร่อนพลัดถิ่นไกล จิตใจคนเป็นแม่นั้นตรอมตรมด้วยความสงสาร สงสารทั้งตัวเองและลูก...

“ไม่เป็นไรนะคะคนดีของแม่...แม่จะเป็นทุกอย่างให้ลูกเอง” เธอก้มลงจูบหน้าผากลูกรักด้วยความอ่อนโยน น้ำตายังคงไหลอาบแก้มเป็นทางแม้จะพยายามฝืนกลั้นแค่ไหน แต่จิตใจอันบอบช้ำของเธอก็กลัดหนองหลั่งรินออกมาระบายความเจ็บปวดอย่างไม่จบไม่สิ้น

ลาแล้วความรักที่เคยหอมหวาน ลาก่อน...คนที่เคยรักกันปานจะกลืน ที่ผ่านมาเธออดทนมากพอแล้ว เพียงเพื่อจะรักษาครอบครัวและคำว่าพ่อของลูกเอาไว้ แต่กลับไม่มีใครเห็นแก่หัวใจอันร้าวรานดวงนี้แม้แต่น้อย ทางเลือกสุดท้ายก็คือขอให้ทุกอย่างจบสิ้นลงเสียที

อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยกับความรักที่แสนจะทุกข์ทรมาน...

รถไฟขบวนพิเศษวิ่งลงใต้ ดินแดนอันไกลโพ้นที่ฉัตรอรุณไม่เคยรู้จัก และไม่รู้ด้วยว่าจะต้องเริ่มต้นอย่างไรเมื่อไปถึงที่นั่น ได้แต่หวังว่าอย่างน้อยๆ ก็ขอให้มีที่ปลอดภัยสำหรับเธอและลูก ไม่ต้องอยู่อย่างหวาดระแวงและทกุข์ใจเหมือนที่ผ่านมา “แม่ขอโทษนะทอป่าน...ที่ทำให้หนูเกิดมาเป็นกำพร้า แม่ไม่รู้...แม่ไม่รู้จริงๆ ว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้”

ฝากติดตามเพจได้ตรงด้านล่างเลยนะคะเพื่อนๆ
https://www.facebook.com/LadiiSIREN/