รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ

“ใครอยู่ตรงนั้น หากไม่ตอบข้าจะฆ่าเจ้า”

“ช้าก่อน ข้าเพียงขอหลบซ่อนตัวสักพัก เดี๋ยวก็จะไป”

“ท่านเป็นผู้ใด เหตุใดจึงมาซ่อนตัวที่นี่ หรือว่าเหตุโจรกรรมข้างนอกนั่น…”

“ข้ามาดี”

“คนมาดีไม่หลบซ่อนตัว อย่าหาว่าข้าใจร้าย”

เพียงแค่จะใช้แส้ฟาดลงไป เขากลับรับแส้นั้นได้ทันทีพร้อมกับหมุนแส้นั้นเข้ามา นางจึงหมุนเข้าไปในอ้อมกอดเขาอย่างง่ายดาย

(หอมยิ่งนัก) อ๋องหนุ่มนึกในใจ ก็แน่สิ เขามาซ่อนในร้านขายสบู่และเครื่องประทินโฉมนี่นา

“ปล่อยข้านะ”

ร่างหนาเริ่มสายตาพร่าเลือนก่อนจะล้มตัวซบลงกับร่างของสตรีตรงหน้าอย่างหมดเรี่ยวแรง ถิงถิงมองไปยังคนร่างใหญ่ตรงหน้าพร้อมกับเบิกตากว้างเพราะบาดแผลที่ถูกแทงที่หน้าอกของเขานั้นค่อนข้างสาหัสและต้องตกใจอีกครั้งกับความบังเอิญที่โชคร้ายของเขา

“ท่านอ๋องหมิงลี่หยาง!!”

“อร่อยขนาดนั้นเลยหรือ ถึงกับไปแย่งต่อแถวกับเด็กๆ เชียวนะเจ้าน่ะ”

“อร่อยมากเจ้าค่ะ กินแล้วทำให้นึกถึงความหลัง”

“หืม ความหลังอะไรงั้นหรือ หรือว่า มีคนเคยซื้อน้ำตาลปั้นให้เจ้าแบบนี้”

“ไม่ได้ซื้อ แต่เขามอบให้ข้าเจ้าค่ะ”

สีหน้าของนางตอนพูดเรื่องนี้ดูมีความสุขมากกับความทรงจำที่นางเล่าให้ฟังจนท่านอ๋องนึกโมโหหงุดหงิดอยุ่ในใจ เขาไม่อยากยอมรับ แต่ตอนนี้เขาอยากจะทำบางอย่าง เขาจึงดึงแขนนางที่ถือน้ำตาลปั้นอยู่และโอบรัดเอวนางเข้ามาใกล้

“ลี่หยาง นี่ท่าน..”

เขาก้มลงจูบนางอีกครั้ง ครั้งนี้มีรสน้ำตาลปั้นด้วย มือของนางเริ่มลดลงเมื่อเขาเริ่มกอดรัดตัวนางเข้ามาจนชิดตัวเขา บนถนนว่างเปล่าไร้ผู้คน หมิงลี่หยางเริ่มส่งลิ้นเข้าไปพร้อมกับชิมน้ำตาลปั้นในปากนาง ถิงถิงเองก็ต่อต้านเขาไม่ไหว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจูบนาง

“อื้ออ อย่าเจ้าค่ะ นี่มันกลางถนนข้างนอกนะปล่อยข้านะท่านอ๋อง”

“ถ้าเช่นนั้น หากไม่ใช่ข้างนอกก็ได้ใช่หรือไม่”

ฝากกดหัวใจ เก็บเข้าชั้นกันมากๆนะคะ

** นิยายเรื่องนี้แต่งมาจากจินตนาการของนักเขียนล้วนๆ ตัวละครและสถานที่เป็นสิ่งสมมุติขึ้นมาทั้งหมด อาจจะมีซ้ำหรือใกล้เคียงกับเรื่องอื่นๆ ได้บ้าง เนื้อหาและพลอตเรื่องนี้เน้นเรื่องรักตามชื่อเรื่องค่ะ ปมมีนิดหน่อย งานเขียนจะไม่ค่อยดราม่านะคะ