เรื่อง เกิดใหม่มาเป็นแพทย์สาวชาวนาผู้ร่ำรวย (ด้วยตัวเอง) [แปลจบแล้ว]

        ร้านยาถงอัน

        ท่านจ้าวเดินวนไปมาในเรือน สีหน้าฉายความกังวล ลูกศิษย์ที่อยู่ข้างๆ ไม่กล้าพูดจาเหลวไหลกลัวจะทำให้เขาโมโห แ๧้๭ตอนนั้นเองด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ชายหนุ่มสวมชุดบ่าวรับใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามา หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

        "เป็นอย่างไรบ้าง? เจอตัวนายน้อยหรือยัง?" ท่านจ้าวเห็นบ่าวรับใช้วิ่งเข้ามา ดวงตาทอประกาย รีบเดินไปหาแ๧้๭ถามด้วยความร้อนใจ

        ชายหนุ่มหายใจหืดหอบ แ๧้๭ส่ายหน้า "ไม่เจอขอรับ ข้าส่งคนไปตามหาแ๧้๭แต่ก็ไม่เจอร่องรอยของนายน้อยเลย ท่านจ้าว ท่านว่านายน้อยจะ..."

        ท่านจ้าวตวาดตัดบทก่อนที่บ่าวรับใช้จะทันได้พูดจบ "จะอะไรกัน！ พวกเจ้าไร้ประโยชน์สิ้นดี ไม่ปกป้องนายน้อยให้ดี! พวกเจ้าจำเอาไว้ หากนายน้อยมีชีวิตพวกเจ้าก็จะยังมีลมหายใจ แต่หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนายน้อย พวกเจ้าคิดว่าตนเองจะมีจุดจบที่ดีเช่นนั้นหรือ！”

        สีหน้าของชายหนุ่มฉายความหวาดกลัว เขารู้ดีว่าจะมีจุดจบเช่นไรหากหาตัวนายน้อยไม่เจอ

        นายน้อยเป็นความหวังของตระกูลหรง เป็นหัวหน้าตระกูลคนต่อไป หากพวกเขาไม่เจอตัวนายน้อย คนที่ร่วมเดินทางในครั้งนี้ก็ต้องตาย ไม่มีผู้ใดได้รับการยกเว้น

        เมื่อคิดถึงตรงนี้แ๧้๭ ชายหนุ่มก็วิ่งออกไปอีกครั้ง ดูท่าคงจะไปตามหานายน้อยของพวกเขาต่อแ๧้๭

        อาฝูและเสี่ยวหมานอยู่ที่ตระกูลซ่งมาสามวันแ๧้๭ พวกนางปรับตัวกับชีวิตในตระกูลซ่งได้อย่างรวดเร็ว ทำให้ซ่งอวี้ไม่ต้องคอยกังวลเรื่องงานในเรือน แ๞่๞๪๞ เรื่องที่ควรกังวลก็ยังคงต้องกังวล ยกตัวอย่างเช่นพวกคนไข้อิจฉาตาร้อนและพวกคนนอกที่อยากฉวยผลประโยชน์

        ในเรือนของซ่งอวี้มีคนเพิ่มขึ้นมาสามคนเป็นเรื่องที่สังเกตเห็นได้ง่าย แม้จะเป็นสองหญิงหนึ่งเด็กแต่ทุกคนในหมู่บ้านเสี่ยวหนิวต่างรู้ดีว่าซ่งอวี้ไม่มีญาติ นางเป็นหญิงกำพร้าแ๧้๭คนเหล่านี้มาจากที่ใด?

        ความสงสัยเป็นปัจจัยหลักของความอยากรู้อยากเห็น ชาวบ้านเสี่ยวหนิวจอมสงสัยแสดงความสามารถกันอย่างเต็มที่ ไม่ถึงหนึ่งวันพวกเขาก็รู้แ๧้๭ว่าอาฝูและเสี่ยวหมานเป็นใคร พวกนางเป็นทาสที่ซ่งอวี้ซื้อกลับมา ทั้งยังเป็นทาสที่มีสัญญาซื้อขาย！

        หมู่บ้านเสี่ยวหนิวเลื่องชื่อว่าเป็นหมู่บ้านยากไร้ ความยากไร้จำกัดจินตนาการของพวกเขา เข้าใจเพียงว่าซ่งอวี้ร่ำรวยแ๧้๭ ดังนั้นจึงสร้างเรือนและซื้อทาสได้ ชาวบ้านมากมายต่างอิจฉาตาร้อน คนส่วนมากครุ่นคิดว่าพวกเขาจะแสวงหาผลประโยชน์จากเรื่องนี้ได้อย่างไร

        "ซ่งอวี้อยู่เรือนหรือไม่?"

        หญิงวัยกลางคนสวมชุดสีแดงหมวกสีเขียวส่งเสียงเรียกดังขึ้นด้านนอกประตู ดวงหน้าของนางเปื้อนยิ้มมองดูแ๧้๭เป็นมิตรยิ่งนัก แต่ดวงตาของนางกลับกลอกไปมาตลอดเวลา มองเรือนของซ่งอวี้อย่างพิจารณา

        เวลานี้อาฝูคอยดูแลงานบ้านอยู่ในเรือน นอกจากมีความจำเป็นจริงๆ แ๧้๭ นางจะไม่ก้าวออกไปแม้แต่ก้าวเดียว ด้วยเหตุนี้เมื่อมีคนมานางจึงได้ยินเสียงทันที รีบไปเปิดประตู

        "ท่านคือ?" อาฝูไม่เคยพบเจอคนที่ยืนอยู่หน้าประตูมาก่อน แต่ดูจากการแต่งตัวแ๧้๭กลับรู้สึกคุ้นตายิ่งนัก หรือว่าจะเป็นแม่สื่อ?

        หญิงวัยกลางคนเห็นอาฝูเดินมาเปิดประตู นางเดาว่าอาฝูต้องเป็นสาวใช้ของซ่งอวี้ จึงเชิดหน้าขึ้นทำตัวหยิ่งผยองเล็กน้อย "เจ้าคือสาวใช้ในเรือนของซ่งอวี้ใช่หรือไม่ ข้าเป็นน้าของซ่งอวี้ ไป๹๬๻๦า๲ ข้ามาหานาง"

        อาฝูขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นคลายคิ้ว "ที่แท้ก็เป็นท่านน้าของคุณหนูนี่เอง ช่างไม่บังเอิญจริงๆ คุณหนูออกไปเก็บสมุนไพรไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อใด ประเดี๋ยวท่านค่อยมาใหม่ดีหรือไม่?"

        คุณหนูบอกว่าชาวบ้านส่วนมากในหมู่บ้านล้วนไม่คบค้าสมาคมกับคุณหนู เวลานี้คุณหนูกำลังศึกษาวิชาแพทย์ไม่มีเวลามาต้อนรับคนในหมู่บ้าน หากมีคนมาหาให้ไล่ไปได้เลย แ๧้๭ค่อยมาบอกนางทีหลังก็พอแ๧้๭

        แม้อาฝูจะไม่ออกไปข้างนอก แต่ข่าวลือด้านนอกก็ไม่เคยเงียบหาย บางคนถึงขั้นพูดกันในละแวกบ้านซ่งอวี้ ไม่มีทีท่าจะหลบเลี่ยงแม้แต่น้อย คำพูดของพวกเขาล้วนสื่อให้รู้ว่าจะแนะนำญาติของตนเองให้มาแต่งงานกับซ่งอวี้เพื่อสืบทอดทรัพย์สินทั้งหมดของซ่งอวี้

        อาฝูหัวเราะ คิดว่าจะจับคุณหนูได้ง่ายๆ เช่นนั้นหรือ?

        ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่าคุณหนูยอมหรือไม่ ลำพังด่านของนางและเสี่ยวหมานก็ไม่อาจผ่านไปได้ง่ายๆ แ๧้๭ คนเหล่านี้ล้วนไม่มีใครเจตนาดี พวกนางไม่มีวันปล่อยให้คนพวกนี้เข้าไปในเรือนเด็ดขาด

        เป็นจริงตามคาด เมื่อหญิงวัยกลางคนได้ฟังก็พูดเสียงแหลมขึ้นทันที "ทาสชั้นต่ำ ข้ามีเรื่องน่ายินดีจะมาคุยกับซ่งอวี้ หากเจ้าขัดขวางไม่ให้ข้าเข้าไป ทำลายอนาคตของซ่งอวี้ ระวังนางจะเอาสัญญาซื้อขายของเจ้าไปขายทิ้ง！”

        เรื่องน่ายินดีอะไรกัน อยากจะแนะนำบุรุษผู้โลภมากให้คุณหนูไม่ใช่หรือ?

        บุรุษที่อาฝูดูถูกมากที่สุดคือบุรุษที่เห็นแก่ความร่ำรวยของสตรี นางหัวเราะในใจพลางพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "ท่านเข้าใจผิดแ๧้๭จริงๆ หากคุณหนูอยู่ในเรือน ข้าที่เป็นเพียงสาวใช้จะกล้าไล่ท่านน้าของคุณหนูได้อย่างไร แต่ว่าช่างไม่บังเอิญจริงๆ คุณหนูไม่อยู่ ข้าไม่อาจให้ท่านเข้ามาในเรือนได้"

        หญิงวัยกลางคนเห็นอาฝูพูดด้วยความจริงจังก็อดไม่ได้ที่จะพูดบ่นในใจ "หรือว่าซ่งอวี้ไม่อยู่ในเรือนจริงๆ?"

        อาฝูมองหน้าหญิงวัยกลางคนด้วยดวงหน้าที่เปื้อนยิ้ม ไม่ว่าคนตรงหน้าจะพูดอะไร นางพูดเพียงสิ่งเดียวก็พอแ๧้๭ 'คุณหนูไปเก็บสมุนไพร ไม่อยู่ในเรือน ไม่ให้นางเข้ามา'

        หญิงวัยกลางคนจนปัญญา สะบัดผ้าเช็ดหน้า เอามือท้าวเอว "เมื่อซ่งอวี้กลับมาเจ้าต้องบอกนาง ข้าแม่สื่อเฉียนมาหานางเพื่อคุยเรื่องสำคัญในชีวิตของนาง หากนางรู้ความก็น่าจะรู้ว่าแม่สื่อเฉียนคนนี้หวังดีกับนาง"

        อาฝูตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แ๧้๭ปิดประตูอย่างเป็นมิตร

        เวลานี้เสี่ยวหมานเดินออกมาจากเรือน ถามด้วยความสงสัย "พี่อาฝู คนที่มาเมื่อครู่คือผู้ใดหรือ?"

        เสียงพูดเมื่อครู่ดังยิ่งนักทั้งยังเคล้าไปด้วยความหยิ่งผยอง ทำให้เสี่ยวหมานฟังแ๧้๭ไม่สบอารมณ์อย่างมาก แต่อาฝูไม่ใช่คนพูดมาก บอกเพียงว่าเป็นชาวบ้านในหมู่บ้านเสี่ยวหนิวมาทักทายเท่านั้น หลังจากนั้นก็เข้าไปในห้องแปรรูปสมุนไพรของซ่งอวี้ เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ซ่งอวี้ฟังอย่างละเอียด

        เมื่อครู่ซ่งอวี้ได้ยินตั้งแต่แรกแ๧้๭ แค่เจตนาไม่โผล่หน้าออกไปเท่านั้น เมื่อได้ฟังก็เพียงแค่ยิ้ม "ไม่ต้องสนใจ แค่พวกที่ชอบก่อปัญหาเท่านั้น"

        เวลานี้เห็นชีวิตของซ่งอวี้ดี หลี่เฉิงก็หายสาบสูญไป คนที่อยากฉกฉวยผลประโยชน์จากนางไม่ได้มีแค่คนสองคน สำหรับคนประเภทนี้และเรื่องเช่นนี้ ทางที่ดีที่สุดคือไม่ต้องสนใจ

        อาฝูพยักหน้าครุ่นคิด นางเชื่อมั่นในความสามารถของซ่งอวี้ มั่นใจว่าซ่งอวี้ย่อมมีความคิดเป็นของตนเอง ตนแค่เฝ้าประตูให้ดีก็พอแ๧้๭อย่าให้คนพวกนั้นเข้ามาในเรือน

        สำหรับซ่งอวี้แ๧้๭ เรื่องเหล่านี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น แต่นางกลับลืมไปว่าเวลานี้ในเรือนยังมี 'แขก' อีกคนหนึ่ง เรื่องเหล่านี้ 'แขก' คนนั้นได้ยินหมดแ๧้๭

        แม้หรงจิ่งจะไม่ได้บาดเจ็บสาหัส แต่ก็ต้องรักษาตัวให้ดี ด้วยเหตุนี้ในหนึ่งวัน เวลาส่วนมากของเขาล้วนหมดไปกับการนอนหลับเพื่อทำให้ตนมีเรี่ยวแรง มีเพียงตอนทานอาหารและกินยาเท่านั้นที่เขามีสติที่สุด

        เมื่อครู่เสี่ยวหมานเพิ่งไปส่งยาให้หรงจิ่ง ดังนั้นไม่ได้มีเพียงแค่นางที่มองเห็นและได้ยิน หรงจิ่งก็รับรู้ทุกอย่างเช่นเดียวกัน

        แม่นางซ่งดูแ๧้๭อยู่ในวัยผลิบานหรือว่ายังไม่ได้หมั้นหมายกับผู้ใดหรือ?

        หรงจิ่งข่มความสงสัยเอาไว้ในใจ รอเสี่ยวหมานเข้ามาเก็บกวาดเขาค่อยแกล้งถามอย่างไม่ใส่ใจ "ข้ารักษาตัวอยู่ในเรือนมาหลายวันแ๧้๭ เหตุใดจึงไม่เห็นบุรุษแม้แต่คนเดียวหรือว่าพวกเขาไปทำการค้าด้านนอกหรือ?"