เรื่อง ทายาทบัลลังก์อสูร

เสียง๬ั๦ดังกังวานของเขาทำให้เธอถึงกับสะดุ้งความหวาดกลัวเหมือนเขาเป็นเจ้ากรรมนายเวรที่หวนกลับมาจองล้างจองผลาญเธอพุ่งเข้าสู่จิตใจที่หวาดหวั่นอยู่แล้วให้ยิ่งหวาดกลัวเพิ่มขึ้นแต่มันก็ไม่ได้สร้างความพรั่นพรึงให้แก่เธอได้เท่ากับเมื่อเขายื่นมือหนาใหญ่มาบีบรัดรอบลำคอของเธอ

“สะ...หะ...เทพ” หญิงสาวร้องเรียกอย่างกระอึกกระอักร่างกายเหมือนชาวูบไปทั้งตัวแขนขาอ่อนแรงราวกับกล้ามเนื้อถูกพลัง๬ั๦มากมายของเขาเผาผลาญจนหายไปหมดสิ้น

“เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าทำอะไรลงไป” เขาเอ่ยลอดไรฟันก่อนจะออกแรงยกตัวเธอขึ้นเหนือพื้นตอนนี้เธออยู่สูงกว่าเขาแล้วแต่มันเป็นความสูงที่เธอไม่ต้องการสักนิดสิ่งเดียวที่ต้องการในขณะนี้นั่นก็คืออากาศสำหรับหายใจเท่านั้นเอง

“ฉะ...ฉัน...” หญิงสาวไม่สามารถตอบได้ไม่ใช่เพียงเพราะโดนเขาบีบคออยู่แต่ด้วยเพราะเธอไม่อาจจะล่วงรู้ถึงเรื่องที่เขาเอื้อนเอ่ยถามออกมาเลยแม้แต่น้อยเท้าทั้งสองข้างที่ลอยคว้างอยู่เหนือพื้นดินกวัดแกว่งไปมาอย่างสะเปะสะปะเพื่อเอาตัวรอดแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากเพราะเขาแข็งแกร่งเกินกว่าที่เรี่ยวแรงของผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะต่อสู้ขัดขืนได้

“เจ้าดูเสียให้เต็มตา” เขาคำรามก้องก่อนจะโยนเธอลงบนพื้น

ลำแสงมากมายพวยพุ่งออกจากตัวเขาสร้างความเรืองรองสว่างไสวไปทั่วทุกสารทิศราวกับโลกใต้พื้นพิภพพลิกกลับขึ้นสู่เบื้องบนที่โชติช่วงไปด้วยรัศมีแห่งดวงตะวันผิดก็แต่ลำแสงนั้นไม่ร้อนแรงหรือแผดจ้าเสียจนเธอถึงกับแสบตามันเพียงแต่ทำให้เธอสามารถเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

แล้วดวงตาของเธอก็ต้องเบิกกว้างด้วยความตระหนกตกใจเมื่อรับรู้ว่าแท้จริงแล้วผืนดินที่เธอเหยียบย่ำมาตลอดในห้วงเวลาแห่งความมืดมนนั้นไม่ใช่พื้นถนนไม่ใช่ทุ่งหญ้าไม่ใช่หนทางที่เต็มไปด้วยก้อนหินและไม่ใช่ลำธารที่เต็มไปด้วยสายน้ำหากแต่ทุกพื้นที่กลับเต็มไปด้วยร่างของมนุษย์ที่นอนทับถมกันกลาดเกลื่อนอย่างที่ไม่อาจจะนับจำนวนได้ทุกร่างนั้นโชกไปด้วยเลือดแดงฉานซึ่งเป็นที่มาของกลิ่นเหม็นคละคลุ้งจนทำให้เกิดความคลื่นเหียนขึ้นมาเป็นทวีคูณ

หญิงสาวไม่รู้จะเบือนหน้าหนีไปทางไหนเพราะทุกทิศทุกทางล้วนแล้วแต่มีศพนอนทับกันเกลื่อนกล่นไปหมดเธอจึงตัดสินใจหันกลับไปมองเขาใบหน้า๬ั๦หล่อเหลาหมดจดนั้นดูจะเป็นที่เดียวเท่านั้นที่เธอจะได้พักสายตาจากภาพ๬ั๦น่าสะอิดสะเอียนบนพื้นดินได้

แต่ผิดคาด...ดวงพักตร์๬ั๦ขาวผ่องสดใสเมื่อสักครู่กำลังจะเปลี่ยนไปแล้ว

“ข้าขอสาปแช่งเจ้าในสิ่งที่เจ้าทำทั้งหมดนี่” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังก้องขึ้นมาเธอพยายามหาที่มาของต้นเสียงนั้นแต่ก็ไร้ความหมายจึงได้แต่เพียงจับใจความที่ใครคนนั้นพูดออกมา

“ด้วยความเพียรของข้าที่บำเพ็ญมาชั่วชีวิตข้าขอสาปให้เจ้าและครีษมะนครจงล่มสลายโดยบุตรของเจ้าเองครีษมะนครจักต้องถูกลืมเลือนไปตลอดกาลนาน” 

สิ้นเสียงนั้นหญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือนเลือนลั่นของพสุธาสหเทพระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งร่างของเขาเริ่มบิดเบี้ยวกล้ามเนื้อ๬ั๦แข็งแกร่งเริ่มปูดบวมพุพองไม่นานก็ปริแตกออกราวกับอสรพิษกำลังลอกคราบจากนั้นไม่นานร่าง๬ั๦น่าเกลียดน่ากลัวของปีศาจตนหนึ่งก็แหวกผิวหนัง๬ั๦ผุดผ่องออกมาจากภายใน

เป็นปีศาจที่หญิงสาวรู้สึกว่าน่าสยดสยองที่สุดเท่าที่เคยพบเห็นมาตลอดชีวิต

หน้าผากที่เคยเรียบเนียนของเขากลายเป็นยับย่นปลายคิ้วโก่งขึ้นหัวคิ้วขมวดเข้าหากันนัยน์ตากลมดำสนิทเปลี่ยนเป็นวงรีดังอสรพิษตาขาวกลับกลายเป็นสีแดงดังเปลวเพลิงลุกไหม้จมูกโด่งยับย่นและงองุ้มราวแม่มดรูจมูกแคบลงจนแทบจะกลายเป็นเส้นริมฝีปากฉีกกว้างเกือบจะถึงใบหูที่แหลมสูงเขี้ยวงอกยาวลงมาจนถึงปลายคางร่างกายแดงก่ำเหมือนถ่านร้อนที่คุอยู่ในกองไฟเขาไม่เหลือเค้าของเทพบุตรอยู่เลยแม้แต่ปลายเล็บซึ่งบัดนี้งอกยาวและแหลมคมราวกับกรงเล็บปีศาจ

“อุรเคนทร์” หญิงสาวเอ่ยออกมาเป็นอีกหนึ่งชื่อซึ่งเธอไม่เคยได้ยินเช่นกันแต่ก็รู้สึกได้ว่านั่นเป็นชื่อเจ้าปีศาจตนนั้นปีศาจที่ฉีกร่างของเทพบุตรสุดหล่อออกมาจากภายใน

ทว่าความสับสนสงสัยก็ครอบครองสมองของเธอไม่ได้นานเมื่อแผ่นดินเริ่มสั่นสะท้านเลื่อนลั่นขึ้นมาก่อนจะเริ่มแยกออกจากกันให้เห็นเป็นหุบเหวกว้างมากมายมองดูราวกับผืนดินที่แตกระแหงต่างกันก็แต่รอยแยกนั้นมีขนาดที่ใหญ่และลึกกว่าเป็นร้อยเท่าพันทวีศพนับพันนับหมื่นเริ่มร่วงลงสู่หุบเหว๬ั๦ไม่รู้ที่สิ้นสุดของก้นบึ้งหญิงสาวรีบตะเกียกตะกายไปตามร่างไร้วิญญาณที่กลาดเกลื่อนอยู่เพื่อหนีให้พ้นจากการลื่นไหลลงสู่หุบเหวลึกอย่างทุลักทุเล

แต่เธอก็หนีไม่พ้นคำสาปนั้นร่างเริ่มไถลไปตามทางลาดที่ทอดตัวลงสู่ความมืดมิดใต้โลก

‘นี่มันจะต้องเป็นตามคำสาปหรือฉันจะต้องกลายเป็นผู้ที่ถูกโลกลืมเลือนหรือนี่’