เรื่อง คู่มือเศรษฐีนีชาวนาฉบับสาวน้อยทะลุมิติ [แปลจบแล้ว]
“โอ้... รอข้าสักเดี๋ยว จะรีบไปแล้ว” เสียงิอันดังสะท้อนาากทางั้า
ไม่นาน ิอันี่ปล่อยสยาย็วิ่งาากั้าในืืถ้วยาาแตกๆ าด้วยใหนึ่ง าตาเิจูชำเลืองไปเห็นปุ๊ป็กระโดดหนีปั๊ป เฮ้ เจ้าหมอนี่ถือถ้วยแตกอีกแล้ว ไปจับหนอนาอีกแน่นอน เธอึถอยหลังสองก้าวอย่างระมัดระวัง
หลี่ซื่อกวักมือเรียกไปทางเา ยกแปรงหวีขึ้น ิอันเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย เิจูชายาองถ้วยเาแวบหนึ่ง เป็นแบบี่คิดไ้จริงด้วย นุ่มๆ ี่ดิ้นไม่หยุดในถ้วยมิใช่ว่าเป็นไส้เดือนหรอกื
“ท่านแม่ ข้าจับมังกรดินได้เยอะเลย อีกเดี๋ยวจะเาไปเลี้ยงไก่” ิอันยกถ้วยแตกในมือขึ้นด้วยความระมัดระวัง
“ไก่กินไส้เดือน…เอ่อ…มังกรดินื?” เิจูถาม
“ใช่แล้ว ไก่กินาก โปรยลงไป็แย่งกันกินใหญ่เลย ฮิๆ ” ิอันเอ่ยพลางกลอกลูกตาดำไปา แต่ไม่กล้าขยับตัว เพราะหลี่ซื่อแปรงให้เาอยู่ ตอนแรกเาเาลงาแบ่งเป็นสองฝั่ง แล้วมัดรวบเอียงเป็นมวยสองข้าง
เิจูอย่างตลกขบขัน เส้นิอันเ็แะเหลือง ดึงตึงขึ้นา็ได้แค่หยิบมือเ็ๆ หนึ่งกำ ลักษณะน่ารักเสียจริง เด็กส่วนใหญ่ี่อายุไม่ถึงสิบปีในหมู่บ้านล้วนแปรงทรงเ่นี้ รอกว่าส่วนใหญ่ยาวพอึจะสาารถเปลี่ยนเป็นมวยอันเดียวบนศีรษะได้
“ท่านแม่ ข้าจะเามังกรดินไปเลี้ยงไก่ แล้วจะไปตัดหญ้าสำหรับเลี้ยงหมูกับเอ้อร์หนิวนะขอรับ” ิอันกล่าวจบ็วิ่งไปอย่างทนรอไม่ไหว ในป่าเาปลายฤดูใไม้ร่วงมี้ไ้เขียวชอุ่ม ไ้สุกงอมาาชนิด รวมทั้งสัตว์น้อยใหญ่ี่กำลังยุ่งกับการเตรียมตัวข้ามฤดูหนาว สิ่งเหล่านี้ล้วนดึงดูดเด็กสาวอย่างหาี่เปรียบมิได้
เิจูสีหน้าแะท่าทางขยับเ็น้อย เธอาถือโอกาสนี้ขึ้นเาสำรวจดูสักครั้ง ว่ากันว่าตนเองอยู่ในสถานี่ใด่ต้องใ้ีิไปเ่ั้ ต้องดูว่าบนเามีสิ่งใดบ้าง แม้เธอจะไม่ค่อยรู้จักเสียส่วนใหญ่ แต่ดูให้ากๆ ็คงจะพอทำอะไรได้บ้าง เธอแสร้งทำเป็นสงบแะกล่าวกับหลี่ซื่อว่า
“ท่านแม่ ข้าไปกับิอันนะเจ้าคะ จะเข้าหน้าหนาวแล้ว ต้องถือโอกาสตุนผักป่าให้เยอะไ้ในี้ ไม่เ่ั้กระต่ายจะไม่มีหญ้ากินในหน้าหนาว”
หลี่ซื่อชะงักสีหน้า เจตนาต้องการจะห้ามปราม ทว่าเมื่อไปยังแววตาเด็กสาวี่มีความกังวลใจากาย นางึเปลี่ยนใจด้วยท่าทางสงบ เิจูีิสัยค่อนไปทางรู้จักคิดแะสุขุม จะว่าไปเด็กในชนบที่ไหนกันจะเติบโตาแบบทะนุถนอม ในบ้าน็ไม่มีอะไรให้ต้องเลี้ยงลูกอย่างาใจ ุ้านางึถอนาใจเบาๆ ั้าอนุญาต
เิจูระงับความลิงโลดในใจ ส่งยิ้มน้อยๆ ส่งไปทางท่านแม่เธอ “ท่านแม่ ข้าจะระวัง ี่ี่อันตรายจะไม่เข้าไป ท่านวางใจเถิด” เอ่ยจบ็หลี่ซื่อี่ั้าให้ แล้วึเดินไปทางเดียวกับี่ิอันเพิ่งเดินไป
“ิอัน ข้าจะขึ้นเากับเจ้าด้วย เจ้ารอพี่สักเดี๋ยว”
เวลาชั่วครู่เดียว ิอัน็เาะ้าไผ่สานาแบกไ้เรียบร้อย เตรียมไปหาเอ้อร์หนิวอย่างรีบร้อน เมื่อได้ยินคำพูดเิจูึหยุดฝีเท้า “ท่านพี่ ท่าน็จะไปด้วยื? แท่านาแล้วืยัง สาารถเดินได้ไืไม่?”
“าแล้ว คล่องแคล่วเลยล่ะ เจ้ารอข้าด้วย” กล่าวพลางเดินเข้าไปยังห้องเ็บฟืน ะ้าไผ่สานแบกเธอวางอยู่ตรงนั้น
“อื้ม เ่ั้เร็วหน่อยเถิด เอ้อร์หนิวรอแย่แล้ว”
เิจูได้ฟังแล้ว็หัวเราะา เห็นอยู่ชัดๆ ว่าี่รีบืตัวเาเอง เธอไม่สนใจเา แบกะ้าไผ่สานขึ้นจัดวางให้เรียบร้อย ในบ้านมีจเ็อยู่อันเดียว ิอันเาไปตน็ไม่มีแล้ว เธอหามีดตัดฟืนเจอแล้ววางไ้ในะ้าสานตน อีกทั้งยังวิ่งเข้าไปหยิบเคียวในครัวด้วย
เดินาถึงประตูลานบ้าน เมื่อเห็นเจิ้งเอ้อร์หนิวรออยู่นอกลานบ้านแล้ว ิอัน็เร่งรัดอย่างอดไม่ได้ “ท่านพี่ เร็วหน่อยเถิด ต้องกลับก่อนมื้อเี่ยงนะ”
หันศีรษะไปทางหลี่ซื่อี่อยู่ในห้องแล้วตะโกนไปว่า “ท่านแม่ พวกข้าไปแล้วนะขอรับ ตอนเี่ยงจะกลับา” กล่าวจบ็ลากเิจูี่กำลังปิดประตูอยู่รีบเดินไป
“พี่เิจู บาดแท่านาแล้วื? เหตุใดถึงสาารถขึ้นเาได้แล้วเล่า?” เอ้อร์หนิวเหลืแล้วถามเิจูอย่างประหลาดใจ
“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว แค่หัวกระแทกเท่านั้น ข้าาดีนานแล้ว ขึ้นเาุผักป่าไปเ็บไ้ให้กระต่ายากหน่อย พอลูกกระต่ายคลอดา็เป็นหน้าหนาวแล้ว ไม่เ็บผักป่าไ้เยอะี้ กระต่าย่าะหิว เอ้อร์หนิว ยังไม่ได้ขคุณเจ้าเรื่องกรงกระต่ายี่บ้านเจ้าให้าเลย เดี๋ยวรอตอนกระต่ายคอกี่สองคลอด ให้บ้านเจ้าเาไปเลี้ยงสักตัวสองตัว” ขณะพูดคุยกับเอ้อร์หนิว พวกเา็เดินไปาเส้นทางเ็อย่างระมัดระวัง หยิบกิ่งไม้ข้างทางติดมือา แะตีไปบนเส้นทางข้างหน้า
เอ้อร์หนิวฟังแล้ว ดวงตาี่เิจูเต็มไปด้วยความแปลกใจ เากล่าวอย่างดีใจว่า “จริงื! ให้กระต่ายสองตัวแ่บ้านข้าจริงื?”
“่จริงแน่นอน รอข้าเลี้ยงลูกกระต่ายคอกนี้ให้โตเสียหน่อยก่อน คอก่ไป็ให้บ้านเจ้าสองตัว แค่ต้องเลี้ยงดีๆ บ้านเจ้า็จะมีกระต่ายฝูงใหญ่ฝูงหนึ่ง ถึงตอนนั้นพวกเจ้าากินเ่ไร็กินเ่ั้ได้าใจเลย” เิจูวาดแผนคร่าวๆ ให้เอ้อร์หนิวจินตนาการ่เอง เธอไม่กังวลว่าจะเลี้ยงกระต่ายได้ดีืไม่ แต่ขอแค่เพียงตั้งใจเลี้ยงให้ดีี่สุด็พอแล้ว เพราะกระต่ายเป็นสัตว์ี่ไม่ได้เลี้ยงยากอันใด
“เอ้อร์หนิว คำพูดท่านพี่ข้าเชื่อถือได้ ถึงตอนนั้นพวกเรา็จะมีเนื้อกระต่ายกินทุกวันแล้ว” ิอันถูกาพรรณนาตนเองเา ากินต้องกลืนน้ำลาย
“อืม…อืม…ดีจริงด้วย นานแล้วี่บ้านพวกเราไม่ได้กินเนื้อ เ่ั้พวกเราหาหญ้าี่กระต่ายกินากขึ้นอีกนิดเถิด ให้กระต่ายกินเยอะหน่อย” เอ้อร์หนิว็าจะทานเนื้อเสียลุกลี้ลุกลนไปหมด กินผักกวางตุ้งแะหัวไชเท้าทุกวัน ใครจะไม่ากินเนื้อเสียหน่อยเล่า
สามพูดคุยกันไปพลางเดินไปพลาง็ถึงเนินกลางภูเาแล้ว
“ท่านพี่ ท่านดูสิ วันนั้นี่ท่านกลิ้งตกลงไป็กลิ้งากตรงนี้” ิอันชี้ไปทางเนินลาดฝั่งหนึ่ง
เิจูา เนินลาดมีหินขึ้นกระายปนกับหญ้าเกลื่อนไปหมด เนินลาดมีระดับความลาดเอียงสูงนัก ขคุณี่นางก่อนกล้าลงไปเ็บไข่ เธอพนมมือไ้สองฝ่ามือ ในใจยืนสงบไ้อาลัยให้แ่เิจูชั่วครู่
“ท่านพี่ ท่านทำอะไร? ี่นี่ผักป่าไม่เยอะ พวกเราเดินเข้าไป้าในอีกนิดเถิด” ิอันหันาเธออย่างแปลกใจ เห็นว่าเธอไม่ขยับึเร่งรัดขึ้นาทันที
“อื้อ าแล้ว” เิจูเคลื่อนเ็บสายตากลับ ก้าวยาวๆ ไปทางี่พวกเาเดินไป
ป่าเาี่เข้าสู่สารทฤดู บนภูเา็มีใไม้ร่วงเกลื่อนกลาด สามรอดผ่านภูเาี่ติดกันเป็นแถบยาว เสียงใไม้ร่วงดังซู่...ซู่… ิ่เข้าไป้าใน้ไ้็ิ่งอกงามสูงใหญ่ ีกบินกระพืออยู่บ่อยๆ พัดใไม้พากันร่วงลงา สามผ่านทะลุป่าผืนหนึ่ง าถึงบริเวณพื้นี่กลางหุบเากว้าง
“ท่านพี่ หญ้านี้ดูดีี่สุด ข้าเคยให้กระต่ายกิน หญ้าาแมว [1] นี้กระต่ายกินนัก แล้ว็มีใหญ้าาหา [2] อันนี้กระต่าย็กิน พืชำหญ้าไม่ว่าอันใด ัล้วนกินเป็นี่สุด พวกเราตัดเยอะๆ เากลับไปตากแห้งได้” ิอันเอ่ยอย่างมีระเบียบแบบแผน ท่าทางคล้ายผู้ใหญ่ตัวน้อยๆ เลยทีเดียว
“ิอัน เจ้ารู้ากเสียจริง เ่ั้พวกเราล้วนตัดทุกอย่างอย่างละนิด ตัดหญ้ากระต่ายครึ่งะ้า แล้วอีกครึ่งตัดหญ้าสำหรับหมูดีืไม่” เอ้อร์หนิวเอ่ยยกยอ
“อื้ม ิอันกล่าวได้ไม่เลวเลย สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งี่กระต่ายกิน พวกเราแบ่งกันเ็น้อย เ็บแต่ละอย่างครึ่งะ้า็ได้แล้ว จำไ้ว่าต้องใช้ไม้ตีญ้าก่อน อย่าให้โดนงูฉกได้เชียวเล่า” เิจูชี้แจงอย่างไม่ประาท ในเามีงูแะแมลงเยอะ ตีหญ้าให้งูไปก่อน ความปลอดภัยสำคัญี่สุด เห็นว่าสองต่างต่างทำระวังงูดีแล้ว เธอึก้าวช้าๆ ไปทางฝั่งหนึ่ง
หุบเาี่ชัยภูมิค่อนข้างต่ำ ้าข้างเป็นพุ่มไม้เตี้ยเสียส่วนใหญ่ ิ่เดินเข้าา พืชกลับิ่ี้อยาก เลียบข้างญ้าเดินลึกเข้าไป้าใน เธอยืนอยู่บนี่สูงทอดสายตาไป พบว่าต้นเฟิ [3] สูงใหญ่ไม่กี่ต้นี่กำลังลู่ลมอยู่บนเนินไม่ไ ใเฟิโปรยลงเป็นผืนแดงฉาน ทั่วทั้งหุบเาเหมือนถูกแสงสายัณห์ขับให้เด่นชัด ทิวทัศน์ดั่งเ่าวาดช่างมีมนต์เสน่ห์
เิจูอย่างุ่อยูู่่ึ่ ึเ็บสายตาอาลัยอาวรณ์กลับไปได้ เธอก้าวขาเ็สั้นไปยังข้างหน้า จะว่าไปแล้ว็หดหู่ ไม่นึกเลยว่าสาวน้อยี่โตาถึงสิบปีจะเตี้ยถึงเพียงนี้ สูงไม่ถึงร้อยสี่สิบโดยประาณ ไม่ใช่ว่าขาสั้นหรอกื?
หลังไปรๆ หนหนึ่งแล้ว เิจูพบว่าสัตว์เ็สัตว์น้อยในหุบเามีากายนัก ความสาารถในการร่างนี้ดีาก บนต้นสน้าข้างมีกระรอกกำลังเ็บลูกสน เม่นี่ปุไปด้วยาเต็มตัวาช้าๆ ในญ้าี่อยู่ไม่ไ แะยังมีหนูภูเาี่วิ่งไปาเป็นระยะๆ เธอล้วนเห็นสิ่งเหล่านี้ได้ชัดเ น่าเสียดายี่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งี่เธอต้องการ เพราะเนื้อกระรอก เนื้อเม่น แะเนื้อหนูไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในอาณาบริเวณโต๊ะทานข้าวเธอ
เมื่อจัดการหาพื้นี่กว้างโล่งเาะ้าไผ่สานวางลงแล้ว ึถือไม้ตบเบาๆ ี่ญ้าบริเวณใกล้เคียง หลังากนั้นค่อยหยิบเคียวาตัดหญ้า
เอ้อร์หนิวุเต็มะ้าด้วยความเ็ หลังากเาะ้าวางไ้้าข้างแล้ว็เ็บไ้ป่า่ ไม้ี่เกิดาป่าเามีค่อนข้างาก เ่ าเเถา [4] เซียงาป่า [5] เกาลัด ลูกพลัมป่า แะโคลงเคลงืสำเหร่ [6] เป็นต้น ยังมีพวกไ้ป่าี่เรียกชื่อไม่ถูกอีก เิจูไม่รู้จักเสียส่วนใหญ่ เพียงรวบรวมข้อมูลเ็น้อยาากการสนทนาเด็กชายทั้งสองาวิเคราะห์่
“ิอัน พี่เิจู าดูเร็ว นี่มีโพรงกระต่ายด้วย!” เสียงเอ้อร์หนิวสะท้อนาากี่ไม่ไเท่าไหร่
“ไหน? ี่ใด? ให้ข้าดูที” ิอันวิ่งเข้าาอย่างเ็
เิจู็เดินเข้าาอย่างประหลาดใจ เธอไม่เคยเห็นโพรงกระต่ายาก่อน แต่คำว่า “กระต่ายเจ้าเล่ห์มีสามโพรง” [7] นี้่าะไม่ได้มีขึ้นาลอยๆ กระต่ายนั้น่าะมีทางเข้าโพรงสามรู เธอกลอกตา ใช้หญ้าจิตวิญญาณล่อพวกัาเสียทั้งคอกดีืไม่?
“ิอัน เจ้าดู... ตรงนี้” เอ้อร์หนิวนั่งยองๆ หน้าเนินดินี่หนึ่ง ญ้าเขียวชอุ่มปุทางเข้าโพรงไ้ ใช้ไม้เขี่ยหญ้าึสาารถพบปากโพรงได้
“เอ้อร์หนิว เจ้าตาดีจริง อำพรางไ้เ่นี้เจ้ายังเห็นได้อีก” เิจูเอ่ยชม แล้วกล่าว่ “แต่ว่ากันว่ากระต่ายล้วนมีปากโพรงสามรู ถ้าหาปากโพรงอีกสองรูเจอ แล้วอุดไ้หนึ่งรู เหลือไ้หนึ่งรูใช้ไฟรมควัน กระต่าย็จะาากปากโพรงอีกหนึ่งี่เหลือนี้ พวกเจ้าดูหลังเนินนี่ ข้าจะลองดูว่าสาารถจับกระต่ายได้ืไม่ ว่าแต่... มีผู้ใดพกหินจุดไฟาืไม่?”
“ข้าพกา!” เอ้อร์หนิวยกหินจุดไฟากในอกสองก้อนาโบก นี่ืสิ่งี่เาพกาเป็นพิเศษ บางครั้งสาารถใช้ย่างนกกระจอกเทศืปิ้งตั๊กแตนได้ แม้กระทั่งปิ้งไข่นกี่นำาทำาา็ทำได้หลากหลาย
“เยี่ยมไปเลย เอ้อร์หนิวเจ้าไปดูทางนั้น ิอันไปทางนี้ ดูให้ละเอียดหน่อย ่าะอยู่บริเวณนี้ ไม่่าะไาก ข้าหาพวกกิ่งหญ้าแห้งาเพิ่มนิดหน่อย็สาารถรมควันกระต่ายได้แล้ว” คำพูดเพิ่งจบ เด็กหนุ่มสอง็ขานรับวิ่งไปอย่างกระตือรือร้นทันที พวกเาเดินเลียบหาไปาเนินอย่างละเอียด
เมื่อเิจูเห็นว่าทั้งสองไปไแล้ว ็เข้าไปในมิติช่องว่างหยิบหญ้าสงบจิตหนึ่งกำี่เ็บไ้ครั้งก่อนา แล้วคว้าหญ้าาหาาห่อไ้ใส่ลงในะ้า รอให้ผ่านไปสักพักแล้วเาหญ้าวางไ้ปากโพรงกระต่าย ใช้ล่อกระต่ายากโพรง
เธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ในขณะเดียวกัน็คิดกับตัวเองว่าจะจับกระต่ายได้กี่ตัว พร้อมกับเ็บกิ่งไม้ใไม้แห้งไปด้วย
“พี่เิจู ข้าหาเจอแล้ว ตรงนี้มีโพรง” เอ้อร์หนิวส่งน้ำเสียงตื่นเต้นดังาากี่ไๆ
“เยี่ยมากเอ้อร์หนิว... เจ้าหาก้อนหินาอุดปากโพรงไ้ก่อน แล้วค่อยไปช่วยิอันหาทาง้านั้น” เิจูยิ้มแล้วตะโกนต เจ้าเด็กเอ้อร์หนิวนี่ทำอะไรเ็เสียจริง
ดูท่าวันนี้พวกเธอจะดวงดีไม่เบา เธอคิดอย่างเบิกบานใจ รอยยิ้มบนใหน้ายังไม่ลดเลือนไป ิอันี่อยู่อีก้าจู่ๆ ็ล้มลงร้อง “ไอ๊หยา”
เชิงอรรถ
[1] หญ้าาแมว ือีกชื่อหนึ่งื หญ้าทิโมธี
[2] หญ้าาหา ือีกชื่อหนึ่งว่า ข้าวฟ่างาหา
[3] 枫树 ต้นเฟิ ืต้นเมเปิล
[4] าเเถา ื ถั่วพีแ
[5] เซียงา ืาา ืซัวา ื ไม้ขนาดเ็ประเภทเ์รี่ชนิดหนึ่ง าามีสีแดงเปี้จัด ินำาแปูปเป็นิตภัณฑ์่าๆ (เ่ าาแผ่น าาแห้ง แไ้ เยลลี่ น้ำไ้ แะเครื่องดื่มแฮ์ เป็นต้น)
[6] โคลงเคลง ืสำเหร่ ืไมุ้้ มีสีสันสวยงามโม่วงเ้ เมื่อแ่พัฒนาาเป็นแล้ว็นำาแปูปเป็นาาได้
[7] กระต่ายเจ้าเล่ห์มีสามโพรง มีความหายนัยว่า เจ้าเล่ห์มีี่ซ่อนตัวากาย
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??