เรื่อง คู่มือเศรษฐีนีชาวนาฉบับสาวน้อยทะลุมิติ [แปลจบแล้ว]
“อาสะใภ้รอง เจินจูฟื้นแ้หรือยัง?” เสียงไพเราะน่าฟังหญิงสาวดังขึ้น
พอไ้ยินเสียงนี้ เจินจูี่กำลังนอนงีบอยู่็ลืมตาขึ้น ดวงตาเชำเลืองมองไปทางประตู เสียงี่ไ้ฟังช่างดูคุ้นเคยนัก เครุ่นิเล็กน้อย็นึกไ้่าเป็ผู้ใด
เีไ้ยินเสียงฝีเท้าเล็กๆ ครู่หนึ่ง เสียง็ดังขึ้น่า “อาสะใภ้รอง พุทราจีนบ้านพวกเราสุกแ้ ท่านย่าเรียกข้าเอามาให้พวกท่าน ให้เจินจูกับผิงอันกินเป็่าง”
เสียงหยุดัหนึ่งแ้กล่าวต่อ “อาสะใภ้รอง ท่านรับไว้เถิด ลูกพุทราจีนต้นบ้านข้ามีอีกเยอะ ...เช่นนั้นข้าเข้าไปเยี่ยมเจินจูก่อนนะเจ้าคะ”
เสียงเพิ่งหยุด คน็มาถึงประตูแ้ แสงอ่อนๆ ตอนเช้าตรู่ส่องผ่านหน้าประตูมากระทบาหญิงสาวี่อยู่ตรงหน้า าเสวมเสื้อกันหนาวลวดลายดอกไม้สีเข้ม ทั้งร่างดูผอมเล็ก ถักเปียสองเส้นอย่างประณีตศีรษะ คิ้วบางตาโต ไ่ใช่่าเป็หูุ่จูลูกพี่ลูกน้องคนรองเหรอกหรือ?
“เจินจู เจ้าเป็อย่างไรบ้าง? ีขึ้นหรือยัง?” ุ่จูก้าวเร็วๆ มายังหน้าเตียง กล่าวถามด้วยความร้อนรน นัยน์ตายังมีน้ำตาคลอรื้นขึ้นมาอีกด้วย
มองดวงตาุ่จูี่แดงเรื่อ เจินจู็เกิดความซาบซึ้งอยู่ในใจ ทำให้รู้สึกอยากร้องไห้ตามไปด้วยไ่ไ้ จึงีหยัดาลุกขึ้นมานั่งทันที กล่าวตอบด้วยเสียงนุ่มละมุน
“พี่รอง ข้าไ่เป็อะไร ท่านดูสิ ไ่ใช่่าข้าาีมากหรอกหรือ” เขยับร่างาซ้ายทีขวาที และยังแกว่งแขนอีกด้วย
“อย่าขยับมั่วซั่ว เมื่อวานเจ้าตกไปอย่างโหดร้ายถึงเีนั้น จะีขึ้นอย่างง่ายดายไ้อย่างไรกัน ีนอนีๆ ”
ุ่จูเห็นเขยับสะเปะสะปะอยู่ครู่หนึ่งจึงียับยั้ง “เจ้านี่นะเมื่อวานดื้อรั้นเีนั้น ไข่ไก่ป่าไ่กี่ฟอง็มีค่ายิ่งก่าชีวิต เจ้าไฉ่สยาจะหวังีไ้อย่างไร มิใช่่าเห็นเนินลาดูชันเกินไปตนเองไ่กล้าไปล้วงขโมย จึงเสแสร้งหวังีบอกให้เจ้าฟัง แต่เจ้า็ยังตกหลุมพรางพวกนางไ้”
ุ่จูกล่าวด้วยความโกรธเคือง ท่าทางเดือดเนื้อร้อนใจแทน “เจ้าน่ะไ่เห็น ตอนตัวเองกลิ้งตกเนินไป สองสาวพี่น้องนั่นใ้ายินีปรีดาเสียเหลือเกิน จนเห็น่าศีรษะเจ้าเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉานถึงตกใจจนใ้าซีดขาว ก่อนจะวิ่งหายวับไปกับตา ทั้งๆ ี่ล้วนเป็คนู่้าเียวกันแ้ๆ แต่ไ่ิจะสอดมือเข้ามาช่วยเหลือหามเจ้ากลับู่้า คนต่ำทรามใจดำเช่นนี้ ต่อไปเจ้าอย่าไ้สนใจพวกนางอีกเลย!”
เจินจูยิ้มหน้าเหยเกกล่าว “อื้ม ไ่สนใจพวกนางอีกต่อไปแ้ พี่รองอย่าไ้โมโหเลย มิใช่่าตอนนี้ข้าไ่เป็อะไรแ้หรือ เมื่อวานข้าสวมเสื้อผ้าหนา ร่างาไ่ไ้รับบาดเจ็บ ็แค่หัวกระแทกแตกเท่านั้น วันนี้ีขึ้นพอสมควรแ้”
ุ่จูเหลือบมองเด้วยความสงสัย กล่าวอย่างไ่มั่นใจ่า “แต่ท่านหมอหลินบอก เจ้าบาดเจ็บไ่น้อยเลย ต้องัผ่อนหลายวันจึงจะหาย เจ้าอย่าไ้อวดีนัก”
“… เปล่าเสียหน่อย ร่างาข้าเจ็บหรือไ่ข้าจะไ่รู้เชียวหรือ ฮ่าๆ” เจินจูัเาะเสียงแห้ง ีเปลี่ยนเรื่องโดยไว “พี่รอง พุทราจีนบ้านใหญ่สุกแ้หรือ?”
เแสร้งจุ๊ปาก แสดงท่าทาง่าอยากกินมาก
ุ่จูัเาะฮาๆ าจริงๆ “เจ้าตะกละนี่ วางใจเถิด ต้องมีเจ้าอยู่แ้ นี่เพิ่งจะสุกเอง เ็บมาให้บ้านเจ้าแ้หนึ่งตะกร้า”
“อื้ม ขอบคุณพี่รอง พี่รองีี่สุด” เกล่าวตอบด้วยการยิ้มซื่อๆ
ุ่จูกลับมองสังเกตเอย่างแปลกประหลาด “ฮึ ตกไปครานี้ ไ่นึกเลย่าจะเปลี่ยนไปช่างูมากขึ้นขนาดนี้”
หูเจินจูเมื่อก่อนเป็คนี่มีนิสัยเงียบขรึมๆ ไ่ค่อยชอบู ตอนเล่นด้วยกันกับุ่จู ุ่จููเสียหลายประโยคนางจึงตอบกลับเีหนึ่งประโยค
“อา…ไ่ใช่เพราะเมื่อวานท่านพี่รองแบกข้ากลับมาอย่างยากลำบากหรือ ท่านีกับข้าเช่นนี้ เป็ธรรมดาี่ข้าต้องีต่อท่านกลับสิ”
เจินจูรู้่าตนเองมีความแตกต่างกับเจ้าร่างเดิม แต่ีี่ทั้งสองล้วนยังเด็กนัก มีความเปลี่ยนแปนิดหน่อย็ไ่ทำให้เกิดความใส่ใจมากเท่าไร เพราะเป็เช่นนี้เขาถึง่ากัน่าเด็กน้อยนิสัยยังไ่แน่นอนอย่างไรเล่า
ุ่จูไ้ยินดังนี้ นัยน์ตา็กลับมาแดงขึ้นอีกครั้ง “ครั้งหน้าห้ามทำแบี้อีก ตอนเห็นเจ้ากลิ้งตกเขาไป ข้าตกใจแทบตาย” ูไปพลางน้ำตาไหลมาพลาง
เจินจูีกล่าวเสียงนุ่ม “พี่รอง ข้าาแ้ ครั้งหน้าจะไ่เป็แบี้อีก” กล่าวจบ็หันไปทางนางแ้ยิ้มส่งให้
“ฮาๆ …ดูเจ้าทำหน้าโง่เง่าสิ ยิ้มไ้น่าเกลียดจริงเชียว” เห็นท่าทางยิ้มโง่เง่าเ ในี่สุดุ่จู็เปลี่ยนจากร้องไห้มายิ้มแย้มไ้
“ฮ่าๆ…” เจินจูแกล้งทำหน้าโง่ต่อไป แต่ในใจร่ำร้อง... เป็ข้ามันง่ายนักหรือ ไ่แกล้งทำเป็โง่ เจ้าจะยิ้มไ้หรือไ่เล่า
ขณะนั้น หลี่ซื่อ็ถือผลพุทราจีนี่ล้างสะอาดแ้เข้ามา เห็น่าเด็กทั้งสองกำลังัเาะกันสนุกสนาน ใ้าอดยิ้มแย้มไ่ไ้ สองสาวพี่น้องไปมาหาสู่รักใคร่กลมเกลียวมีความสุข ความีใจนางี่อยู่ภายในใจส่งมาถึงนัยน์ตาเลยทีเียว
ส่งผลพุทราจีนไปยังคนทั้งสอง เจินจูไ่เกรงใจ คว้าขึ้นมาหนึ่งกำค่อยๆ เคี้ยวกร๊วม
“อื้ม หวานนัก ท่านแม่ พี่รอง พวกท่าน็กินด้วยกันสิ”
ุ่จูหยิบผลพุทราจีนมาแม้่าลูกจะไ่ใหญ่ แต่เปลือกบางเนื้อกรอบรสชาติยังหวานมากอีกด้วย
“ข้ากินมาแ้จากบ้าน เจินจูเจ้าทานเยอะๆ หน่อย อาสะใภ้รอง็ทานเยอะๆ ด้วย ในบ้านยังมีอีกมาก ท่านย่าบอก่า รอพุทราจีนร่วงมาหมดแ้ ท่านย่าจะทำเ่าเียนเา [1] ให้พวกเราทาน” ุ่จูกล่าวอย่างร่าเริง เพราะทางบ้านไ่ไ้มั่งคั่งร่ำรวย อาหารการกินจำพวกาเาปิ่ง [2] ปกติแ้ไ่ค่อยไ้ทำ ุ่จูจำไ้่าครั้งหนึ่งไ้กินา ตอนนั้นะเป็งานมงคลพี่สาวโหูู้จู
“เ่าเียนเา? ท่านย่าทำต้องอร่อยมากแน่” เจินจู่าคล้อยตาม ใช้มือรับเมล็ดพุทราี่คายออกจากปาก ิ่าอีกััจะถือเข้าไปลองปลูกในมิติช่อง่างดู
“เจินจูเจ้าจำไ่ไ้แ้หรือ? เมื่อก่อนท่านย่า็เคยทำ หวานนุ่มนิ่มอร่อยมากเลย แต่เปลืองข้าวเียวนัก ท่านย่าจึงไ่ค่อยทำ” ุ่จูนึกเสียดายรสชาติ
หลี่ซื่อี่อยู่ข้างๆ มองุ่จูอย่างสงสาร เ่าเียนเานาง็ทำเป็ แต่เปลืองธัญพืชจริงๆ ยามปกติไ่สามารถทำอาหารเหล่านี้กินไ้ มีเีวันเทศกาลสำคัญหรือมีเรื่องมงคลจึงจะทำบ้างเล็กน้อย “เฮ้อ…” นางถอนหายใจในใจ
เจินจูัเาะ ไ่ไ้ตอบรับ ุ่จูมองเอย่างขบขัน “เอาเถิด พอถึงเวลาจะเ็บไว้ให้เจ้ากับผิงอันเยอะหน่อย”
เด็กสาวหมุนามากล่าวกับหลี่ซื่อ่า “ท่านอาสะใภ้รอง วันนี้ท่านยายข้ามาเยี่ยมท่านแม่ี่บ้าน ท่านย่าจึงไ่มีเวลา่างมาเยี่ยมเจินจู เจินจูไ่เป็อะไรข้า็จะกลับแ้ ทางบ้านยังมีงานอยู่เล็กน้อย ท่านัเสียหน่อยเถิด มีเวลา่างข้าจะมาเยี่ยมท่านอีก”
หลี่ซื่อไ้ฟังแ้็วิตกกังวล บ้านแม่สามีมีแขกมานาง็ควรไปช่วยจึงจะถูก นางมองเจินจู ทำท่าท่างสื่อความหมายตนเอง
เจินจูเข้าใจคร่าวๆ จึงพยักหน้ากล่าว “ท่านแม่ ท่านไปเถิด ข้าอยู่เฝ้าบ้าน ไ่ไปี่ใดทั้งสิ้น”
หลี่ซื่อพยักหน้าแ้ยิ้มบาง ตีุ่จูเบาๆ ใ้ใหุ้่จูา เด็กสาว้าปากูอึกๆ อักๆ “ท่านอา… ท่านอาสะใภ้รอง ท่านอยู่บ้านเฝ้าเจินจู็พอแ้ ทางบ้านข้ายังพอช่วยไหวอยู่”
หลี่ซื่อย่นคิ้วมองนาง ุ่จูหน้านิ่วคิ้วขมวดทันที
เจินจูมองหลี่ซื่อี่จูงุ่จูเดินจากไปอย่างไ่เต็มใจนัก เพลิกาจากเตียง จำไ้่าเมล็ดพืชทุกชนิดในบ้านล้วนเ็บไว้ในห้องเ็บ เตัดสินใจหาบางอย่างาลองดู
หลังจากรื้อค้นทุกสิ่งี่อยู่ในห้องมืดสลัวเล็กๆ อยู่ัหนึ่ง ็หาี่้ากับเมล็ดพันธุ์พืช รูปร่างไ่แน่ชัด่าเป็อะไร อย่างไรเสีย็ิจะใช้ทดลองอยู่แ้ จะสนใจอะไรเล่า
เจินจูกลับมายังห้องแ้จึงปิดงับประตู จากนั้นิปรากฏเข้าไปในมิติช่อง่าง ทุกครั้งี่เข้าไปในนั้น เจินจูมักถูกดึงดูดด้วยกลิ่นหวานี่อยู่ในอากาศ ครั้นสูดดมเข้าไปแ้ทำให้คนเคลิบเคลิ้มเป็พิเศษ
เยอบาต่ำ เอาใ้าแนบชิดหญ้าอ่อนนุ่ม สูดหายใจเข้าลึกๆ เฮือกใหญ่ เพลิดเพลินไปกับความรู้สึกาี่ซึมซับเข้าไปในปอด
หญ้าสีม่วงนี่เรียก่าหญ้าสงบจิต พอเห็นชื่อจึงาไ้ถึงความหมายแฝงมันมีประโยชน์ทำให้จิตใจสงบ ทำให้คนมีสมาธิสภาพจิตใจไ่ฟุ้งซ่าน จิตใจมั่นคง ผ่อนคลายอารมณ์เป็ต้น หญ้านี้เหลือมาจากสวนสมุนไพรเก่า ถือเป็ยาอายุวัฒนะชนิดหนึ่ง าามันไ่ั่าู แต่มันเป็ส่วนผสมี่จำเป็สำหรับยาลูกกลอนหลายชนิด ดังนั้นจึงถูกปลูกไว้ในสวนสมุนไพรเดิมี่มีพื้นี่ขนาดใหญ่ ส่วนในมิติช่อง่างเล็กๆ เจินจูกลับเหลือไว้เีหญ้าสงบจิตผืนเล็กผืนหนึ่ง
เจินจูคลานขึ้นมาด้วยความอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย ปาก็รำพึงรำพัน “กลิ่นนี้ดมแ้จริงๆ ข้าอยากเอามันมาทำหมอน แบี้คงไ้ิ่ นอนหลับาทุกวัน”
ดูจากข้อความี่เหลือไว้แผ่นหยก หมอนี่ทำจากหญ้าสงบจิตนี้จะส่งผลให้จิตใจสงบและผ่อนคลาย มีผลอย่างมากต่ออาการนอนไ่หลับ แก้อาการใจร้อนไ่เป็สุขและกระสับกระส่าย น่าเสียดายี่ผืนหญ้านี้เล็กเกินไป ตัดไปทั้งหมดนี่็ไ่พอยัดไส้หมอนหนึ่งใบ
เดินมาถึงริมไร่นา เขี่ยเมล็ดพันธุ์ในมือี่มีน้อยจนน่าเวทนา เรู้จักเีสองอย่างในนั้น ็คือเมล็ดฟักทองี่เแทะไปไ่น้อยในชาติก่อน แ้ยังมีเมล็ดพุทราจีนไ่กี่เมล็ดี่เเพิ่งคายา ส่วนอันอื่น ปลูกาแ้คงไ้รู้ เิมองโลกในแง่ี
วิ่งมาถึงมุมกำแพงหยิบจอบขึ้นมา ขุดเว้นระยะห่างไ่กี่หลุม แ้หนึ่งหลุม็ฝังเมล็ดไปหนึ่งเมล็ด ผ่านไปไ้ััจึงฝังเมล็ดพันธุ์ทั้งหมดเสร็จ เจินจูเอาเมล็ดพุทราจีนปลูกไว้เี่ยวๆ สี่มุมไร่นา เจำไ้่าต้นพุทราเติบโตค่อนข้างู กลัวถึงเวลามันจะครอบครองพื้นี่ทั้งหมด
หลังจากนำเมล็ดพันธุ์ี่มีไปปลูกจนเสร็จนั้นไ่ง่ายเลย ตอนนั้นถึง่าไ่มีภาชนะบรรจุน้ำ ไ่รู้จะรดน้ำอย่างไรี
เกรอกตารอบหนึ่ง ิขึ้นมาไ้่าในห้องครัวแขวนน้ำเต้าแห้งไว้ไ่กี่อัน บ้านเเ็บไว้ใช้เป็กระบวยตักน้ำ คนส่วนใหญ่ในพื้นี่ชนบทใช้โอ่งกักเ็้ำ และใช้น้ำเต้าพวกนี้ตักน้ำ
หลังจากระมัดระวังตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวข้างนอกไ้ัหนึ่ง จึงค่อยปรากฏตัวานอกมิติช่อง่าง ก่อนจะวิ่งเหยาะๆ ไปี่ห้องครัว พอคว้าน้ำเต้าอันใหญ่อันหนึ่งไ้็แอบย่องกลับไปี่ห้องทันที
กลับเข้ามาในมิติช่อง่างอีกครั้ง เจินจูรดน้ำแร่ไปทุกหลุมอย่างแข็งขัน ในใจภาวนาหวังให้พวกมันแสดงผลเติบโตอย่างรวดเร็ว ระห่างทางเอาแต่นึกเรื่องปิติยินี เดินมาถึงข้างสระน้ำแร่ ทำนู่นทำนี่อยู่ัหนึ่ง สุดท้าย็ให้รางวัลตนเอง โดยการใช้กระบวยตักน้ำแร่ขึ้นมาดื่มไปครึ่งกระบวย
“อา…าจริง!” น้ำแร่เย็นชุ่มหวานอร่อยไหลไปในลำคอ ทำให้ร่างาี่แต่เดิมเมื่อยล้าจากการใช้แรงงานรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที เหรี่ตาอย่างาใจ ในใจแอบครุ่นิ “เดิมทีี่นาผืนนี้ควรจะมีความเร็วในการเติบโตสิบเท่า หลังผลี่ไ้ลดไปครึ่งหนึ่ง็เป็ห้าเท่า ปกติฟักทองน่าจะสามสี่เืจึงจะออกผล หากัแบี้ เวลาเีครึ่งเื็ะออกผลแ้”
เจินจูดวงตาวาววับ ในใจเริงร่าอย่างหาอะไรเปรียบไ่ไ้ เในฐานะชาวบ้านธรรมดาี่สามารถใช้ประสิทธิภาพแม้เีบางส่วนโลกใบเล็กนี้ แต่ไ่่าจะอย่างไร มิติช่อง่าง็สามารถคุ้มครองความปลอดภัยและี่นายังทำให้พืชผลเจริญเติบโตด้วยความรวดเร็ว เท่านี้็เป็กำไรี่ยิ่งใหญ่ก้อนโตแ้
เหายใจเข้าออกลึกๆ หลายเฮือกด้วยความรู้สึกเป็สุข กลิ่นสดชื่นี่เป็เอกลักษณ์หญ้าสงบจิตซึมลึกเข้าไปในปอด
ผ่านไปไ้ััหนึ่ง เจินจูไ่กล้าอยู่ในมิติช่อง่างนานนัก ประตูใหญ่บ้านเีแค่งับไว้ หาก่าจู่ๆ มีใครบุกเข้ามา ะยุ่งยากน่าดู
ความิเค่อยๆ ฉายภาพ พริบตาเียว็กลับมาในห้อง ดึงประตูห้องเปิดมองสีท้องฟ้า กะดูท่าทางน่าจะเป็เวลาเก้าโมงสิบโมงไ้ ยังห่างจากเวลาอาหารเี่ยงมากนัก ด้วยเหตุนี้เจึงตั้งใจเดินรอบบริเวณใกล้เคียงรอบหนึ่ง เพื่อทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมเล็กน้อย
เชิงอรรถ
[1] เ่าเียนเา คือ เ้พุทราจีน
[2] เาปิ่ง คือ เ้และเปี๊ยะ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??