เรื่อง คู่มือเศรษฐีนีชาวนาฉบับสาวน้อยทะลุมิติ [แปลจบแล้ว]
เจินูพินิจพิเคราะห์ในมือไปพลาง หวนนึกึเหตุการณ์บางอย่างี่กลัดกลุ้มใจไปพลาง ดูจากประสบการณ์หลายปีี่หล่อหลอมเธอมา คาดว่านี่อาจจะเป็นของจำพวกจี้หรือแผ่น จี้อาจเป็นป้ายประจำตัวของใครบางคนหรือบางสำนัก แผ่นก็เป็นตัวกลางี่สามารถเก็บข้อความบางอย่างเาไ้ได้
“ฮ่าๆ…เรานี่ฉลาดจริง” เธอกล่าวอวดเ หัวเราะแหะได้ไม่กี่วินาทีก็กลับมางงี “ึรู้ว่าเป็นของิ่ใด แ้มันีประโยชน์อะไรเ่า?”
เธอขมวดคิ้วู่ครู่หนึ่ง และตัดสินใจวางมันบนโต๊ะด้านข้างก่อนหยัดกายขึ้นและเปิดสำรวจลิ้นชักี่เหลือต่อไป
สิบนาที่า เจินูหอบแฮ่ก ผิดหวังจนต้องกลับมานั่งบนเก้าอี้ ในลิ้นชักแปดสิบเอ็ดช่อง้ว่างเปล่าทั้งหมด
“หลอกลวงอาเจ้หรือ…” ในใจเธอร้องโหยหวนู่พักหนึ่ง
“ก็รู้ว่าไ่ไ้โชคดีขนาดั้ ซื้อลอตเตอรี่แม้แต่เงิน้าหยวนก็ัไม่เคยถูก ัฝันว่าจะได้ว่าเป็นยาวิเศษหรือหนังสือศิลปะการต่อสู้ี่ล้ำค่าอะไรกัน”
เฮ้อ... มาเผชิญความจริงชัดๆ กันเถอะ
เธอหยิบบนโต๊ะขึ้นมาและพิจารณาต่ออย่างไม่ยินดี นึกึพวกนิยายประเภทฝึกฝนการเป็นเซียนขึ้นมาได้ ดูเหมือนว่าพวกตัวเองจะต้องอาศัยัวิญญาณหรือัปราณมาใ้สำรวจวัตถุแต่ละอย่างหรือเปล่า?
เจินูคิดด้วยความสับสน นิยายี่อ่านในอดีตส่วนมากก็อ่านแบบกวาดตาผ่านตัวหนังสือเร็วๆ ไ่ไ้คิดวิเคราะห์จดจำรายละเอียดส่วนไได้ ถ้าีคนถามว่าแก้วทำจากอะไร เธอก็สามารถตอบได้เลยว่าทำขึ้นจากสารีู่่ในทราย ถ้าถามว่าสบู่ทำขึ้นมาได้อย่างไร เธอก็จำได้ว่าเกิดจากการจับตัวกันของไขมันหมู ส่วนรายละเอียดอย่าได้คาดหวังว่าเธอจะจำได้
เจินูเกาศีรษะ ู้ึงงจับาไม่ถูก ัวิญญาณือะไร? แ้ัปราณาได้จากี่ไ? ิ่เหล่านี้ััก็ไ่ไ้ มองก็ไ่เ็และัไม่เคยปะมาก่อน ผู้ใดจะสามารถอธิบายใ้เธอได้บ้าง?
เธอไตร่ตรองู่ชั่วครู่ก็นำวางบนโต๊ะ ตัดสินใจจัดการกับเรื่องอื่นก่อน อาทิเช่น จะออกไปจากิิช่องว่างตอนนี้ได้อย่างไร
เรียนรู้จากเหตุการณ์ี่ผ่านมา ในใจบังเกิดความคิดอยากออกไปจากี่นี่
ทันใดั้ก็ู้ึว่าภาพตรงหน้าช่างลางเลือน มืดจนมองอะไรไ่เ็อะไร ไม่นานหลังจากั้ร่างของเธอก็กลับมาู่บนเตียง ความู้ึเจ็บปวดไปทั่วกายก็ตามมาเช่นกัน ี่เธอคาดเดาไว้ไม่ผิดิๆ การู่ในิิช่องว่างความู้ึเจ็บปวดจะลดไปมาก เืู่่ๆ ก็ถูกความู้ึเจ็บปวดกระตุ้นขึ้นมาฉับพลัน เธอึร้องา “โอ๊ย…”
เสียงร้องดังลั่นย่อมดังเป็นพิเศษในความืิัเงียบงัน เธอตกใจจนต้องยกมือปิดปากทันที กลั้นลมายใจใ้เงียบแ้เงี่ยหูฟังสักครู่ เื่ไ่ไ้ยินการเคลื่อนไหวภายนอกห้องึผ่อนลมายใจา
เธอหงายอย่างเงียบๆ ภายใต้ความมืด เอื้อมมือไปลูบาิ่ของข้างหมอนด้วยความเคยชิน ผ่านไปสักพักึนึกขึ้นได้ว่าี่นี่เป็นยุคสมัยี่ไม่ีโทรศัพท์มือถือ
โดยทั่วไปการสื่อสารระหว่างกันต้องอาศัยการร้องตะโกน การคมนาคมก็อาศัยการเดิน การจะทำใ้เอบอุ่นก็ต้องอาศัยการขยับตัว ส่วนยามนี้จำต้องใ้ประสบการณ์ส่วนตัวเป็นหลักแ้ เธอยิ้มเยาะปลอบใจเ เวลากลางวันัใ้แสงอาทิตย์แยกแยะได้ ดึกขนาดนี้คงทำได้เีรอฟ้าสว่าง
เธอนับนิ้วเพื่อประเมินเวลาีู่่ในิิช่องว่างน่าจะไม่เกินสองชั่วโมง รวมกับเวลาี่เธอหมดสติไป อย่างไรก็ไม่เกินเี่ยงคืน
“ื ัไม่ดึกเลย เ้าไปศึกษาชิ้นั้ีรอบเสียหน่อย ีอย่างู่ข้างในั้่าาก็ไม่ค่อยเจ็บด้วย” สำหรับฮู [1] ี่มักหลังเี่ยงคืนไปแ้ นับว่าเวลานี้ัคงเร็วเกินไปี่จะพักผ่อน
ทันทีี่ใจคิดเ่ั้ เธอก็ู้ึว่าีแรงดึงดูดเิึ้ฉับพลัน เีชั่มลมายใจเดียวก็มาปรากฏู่บนผืนหญ้าสีม่วงีครั้ง กลิ่นหอมรางเลือนในาาทำใ้เธอู้ึสบายเป็นอย่างมาก ความเจ็บปวดบนร่างน้อยไปครึ่งหนึ่งทันที
เจินูไ่ไ้เ้าไปในกระท่อมทันที แต่เดินเอื่อยๆ ไปัสระน้ำเล็กๆ ข้างกระท่อม นั่งยองๆ พิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วน
น้ำแร่นี่ช่างสะอาดใสแจ๋ว ตาน้ำข้างใต้ีฟองน้ำเล็กๆ พากันผุดาเป็นครั้งคราว ฟองกลมมันวาวแย่งกันลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ ช่างน่ารักเหลือเกิน กรวดหินเล็กใหญ่แตกต่างกันกระจายู่ก้นสระไม่น้อย มองทะลุผิวน้ำไปย่อมเห็นหินทุกก้อนได้อย่างชัดเจน
สีหน้าฉายแววสงสัยเล็กน้อย เธอเอื้อมมือไปแตะผิวน้ำเบาๆ น้ำแร่อุณหภูมิเย็นฉ่ำ มองเห็นใสแจ๋ว เจินูลังเลใจเล็กน้อย ก่อนี่สองมือก็วักน้ำในแอ่งขึ้นมาดื่มสองอึกโดยไม่รู้ตัว น้ำแร่บริสุทธิ์รสหวานแทรกซึมเ้าสู่่าาซึมซาบึก้นบึ้งในจิตใจ
เจินูหยุดชะงักชั่วครู่ ไ่ไู้้ึว่าีตรงไผิดปกติ ทว่ากลับู้ึึความเจ็บบน่าาี่เบาชัดเจน เธออดยิ้มใ้กับน้ำแร่ตรงหน้าไ่ไ้
“ันี้ีประโยชน์ ิๆ ก็ไ่ไ้คาดหวังว่าแามารถล้างเอ็นตัดไขกระดูกได้ แค่สร้างสุขภาพและกระดูกใ้แข็งแรงทุเลาความเจ็บไปได้ก็นับว่าดีมากแ้”
เธอมองน้ำแร่อย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง ในตาทอประกายความตื่นเต้นดีใจ แต่ไม่กล้าดื่มเ้าไปี าดื่มมากไป ึื่ค่อนคืนืิไร้แไฟจะาห้องน้ำเ้าได้ี่ไกันเ่า ในิิช่องว่างนี้ก็ไม่ีี่แบบั้ด้วย เธอไม่สามารถเ้าห้องน้ำในสถานี่สวยงามเช่นนี้ได้หรอก อย่างไรเสียอนาคตก็ัียาวไกล รอฟ้าาแ้ค่อยว่ากัน
เจินูหมุนกายมองผืนนา ดูไม่เจอเงื่อนงำอะไร ึเดินวนรอบแปนาหนึ่งรอบ ปากก็เอ่ยพึมพำ “ผืนนานี่เล็กไปหน่อย ปลูกอะไรก็ไ่ไ้เยอะ พรุ่งนี้ลองเพาะเมล็ดพันธุ์พืชดูแ้กัน”
เธอมองไปรอบด้าน สังเกตอย่างละเอียดีครั้ง นอกจากจะพบว่ามุมกำแพงีจอบู่หนึ่งเล่มนอกจากั้แ้ก็ไ่เ็ิ่ของพิเศษอะไรอื่น ึเดินไปากระท่อม ั้ใขบคิดแก้ปัญาเรื่องชิ้นั้ต่อ เธอเพิ่งคิดวิธีใ้อย่างหนึ่งได้ เลยคิดจะลองดู
เธอเดินเ้ามาในห้องแ้นั่ง หยิบขึ้นมาด้วยความระมัดระวัง ก่อนจะนำมันมาแปะติดบนหน้าผากเบาๆ หลังจากั้ก็จิตใจ ใ้ใจัั นี่ืวิธีี่เธอคิดได้ในเวลานี้
สักพักขณะี่เธอคิดว่าคงไม่เกิดประโยชน์อะไรแ้ ก็เกิดเสียงดัง “ตูม” ขึ้นในสมองและข้อมูลมากมายก็หลั่งไหลเ้ามา
ชั่วพริบตาเดียวเจินูก็ู้ึมึนเมา จิตใจไ่ั่ จนกระทั่งเวียนศีรษะและอยากอาเจียน เธอคว่ำู่บนโต๊ะเพื่อระงับความู้ึอึดอัดเหล่านี้ ผ่านไปนานพอดูึจะแยกย่อยข้อมูลชิ้นใหญ่นี้ได้สำเร็จ
“ฮู่ว…เวียนหัวจนอาเจ้จะตายแ้ ทรมาน่ารถไฟเาะี่เคยนั่งี” เจินูหอบายใจสองสามครั้ง สงบจิตสงบใจแ้ึเริ่มจัดการข้อมูลในสมองี่เพิ่งได้รับมา
นี่ืิิช่องว่างสวนสมุนไพรของคนโบราณเก่าก่อน ี่ใ้เพาะปลูกวัตถุดิบยาายากและีจำนวนำั เพื่อนำมากลั่นเป็นยาลูกกลอนแต่ละชนิด เดิมทีโลกใบเล็กนี้ควรจะเป็นสวนสมุนไพรี่ีขนาดกว้างใหญ่ไพศาล น่าเสียดายี่ร่างเล็กของหูเจินูคนนี้เป็นเีชาวบ้านธรรมดา ไร้ปัญญาบำเพ็ญเพียรเป็นเซียนโดยสิ้นเชิง าปราศจากิ่ี่เรีย่าแก่นรากจิตวิญญาณแ้ ก็ไร้หนาี่จะก้าวข้ามข้อำัี่กำหนดโดยิิช่องว่างได้
ดังั้ิิช่องว่างี่เธอได้เห็นึเป็นเีส่วนเล็กๆ ส่วนหนึ่งของสวนสมุนไพรเท่าั้ ีอย่างืทุกิ่ีู่่ในิิช่องว่างี่เธอู่นี้้ถูกำัข้อ้ามเาไ้ เช่น ัเหนือธรรมชาติี่ซ่อนไปทั่วในาาอาจีเีหนึ่งใน้าของัี่ แ้ิ ประสิทธิภาพี่ซ่อนู่ในน้ำแร่ก็เป็นเีครึ่งหนึ่งของประสิทธิภาพเดิม และสวนสมุนไพรเล็กๆ แปั้จำเป็นต้องอาศัยการรดน้ำของน้ำแร่ วัตถุดิบยาึจะสามารถเติบโตได้ าไม่แ้ความเร็วในการเจริญเติบโตก็จะช้าครึ่งหนึ่งเช่นกัน
เจินูเอนหลังพิงบนเก้าอี้ พร่ำบ่นเพราะู้ึไม่เป็นธรรมว่า “ลดครึ่งหนึ่งทุกอย่าง รังแกาชัดๆ เลย เหอะ... หรือว่าใครก็สามารถบำเพ็ญเพียรเป็นเซียนตั้งแต่กำเนิดได้เ่า”
แม้ว่าการบำเพ็ญเพียรเป็นเซียนจะเลื่อนลอยเกินไป แต่เพราะไม่ีแก่นรากจิตวิญญาณและพลาดประสิทธิภาพของิิช่องว่างสวนสมุนไพรแบบเต็มี่ นี่ึเป็นสาเหตุี่ทำใ้เธอค่อนข้างหดหู่ใจมาก่า
แต่ึอย่างไราจิตใจของเธอก็ถือว่าบรรลุนิติภาวะเป็นผู้ใหญ่แ้ ประเดี๋ยวเดียวเธอก็ปล่อยวางได้ มนุษย์ย่อมต้องรู้จักพอใจในิ่ี่ี เื่ีผู้ใ้ึจะีผู้รับ ี่จริงเธอเป็นเีา ได้ครอบครองิิช่องว่างขนาดเล็กเช่นนี้ก็นับว่าสวรรค์ีเมตตาแ้ สำหรับิิสวนสมุนไพร บางทีมันอาจจะไม่ควรเป็นของมนุษย์เดินดินบนโลกตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ
จิตใจของเจินูเหนื่อยนิดหน่อย าจิตใจของเธอวันนี้ัมาก แม้ว่า่าาีู่่ในิิช่องว่างจะสบาย่าด้านนอก แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากชีวิตความเป็นจริงมาู่ในิิช่องว่างได้ตลอดไป
เธอใจสั่นเบาๆ วินาทีถัดมาก็กลับมาปรากฏบนเตียง ยามนี้นอกห้องเงียบสงัด ีเสียงร้องระงมของแมดังหวีดหวิว บางคราวีกลิ่นอายจากพงหญ้าโชยมาในค่ำคืนัืิ เจินูหงายู่บนเตียงเงียบเชียบ แ้ไม่นานก็ผล็อยัไป
วัน่า ยามฟ้าเพิ่งา เจ้าบ้านสาวของตระกูลหูก็ตื่นแต่เช้าตรู่ วันี่วุ่นวายก็เริ่มต้นขึ้นด้วยการเตรียมทำอาารเช้าของครอบครัว
ตอนี่เจินูตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาฟ้าาแ้
าาในป่าเาสะอาดสดชื่นเป็นพิเศษ เธออดสูดายใจเ้าออกลึกๆ ไ่ไ้ ู้ึจิตใจผ่อนคลาย อาการบาดเจ็บภายนอกีเจ็บปวดบ้างเล็กน้อย แต่ดีขึ้น่าเื่วานมาก
เธอขยี้าตัดสินใจตื่นขึ้นมาจัดการกับสรีระ่าา เลิกผ้าห่มออก าาเย็นฉ่ำทำใ้เธออดสั่นเทาไ่ไ้ หยิบเสื้อกันหนาวลายดอกไม้เล็กๆ ีู่่บนหัวเตียงมาสวมไว้ลวกๆ ข้างเตียงีรองเท้าผ้าสีดำาเยินู่คู่หนึ่ง คิดว่าน่าจะเป็นของหูเจินู
สวมรองเท้าเสร็จกำลังคิดจะออกไป เสียงเรียกลูกไก่ใ้กินอาารของเจ้าผิงัน้องชายตัวเล็กจากนอกห้องก็ดังเ้ามา “กุ๊ก…กุ๊ก…กุ๊ก” งานใ้อาารไก่นี้เดิมทีเป็นนางี่ทำมาโดยตลอด คิดว่าผิงันึกอยากช่วยหลี่ซื่อทำงานบ้านยิบย่อย ครั้นนึกึผิงัี่รูปร่างเล็กกำลังเลียนแบบท่าาการเรียกไก่ของเธอ เจินูก็อดี่จะยิ้มปลื้มอกปลื้มใจไ่ไ้ เด็กรู้ความมักทำใ้คนเอ็นดู
อาการบาดเจ็บี่ขาท่อนล่างัีความเจ็บู่บ้าง เธอลากขาี่เป๋เล็กน้อยมาัประตู ิ่ี่สะท้อนเ้ามาในม่านตาืหมองจางๆ รางเลือนปกคลุมมาี่ลานบ้านของครอบครัวเกษตรกรเล็กๆ ควันจากการทำอาารลอยตลบอบอวลพวยพุ่งี่ห้องครัวฝั่งตรงข้าม เห็นหลี่ซื่อกำลังทำอาารเช้าู่ ในลานเล็กๆ ผิงักำลังถืออาารไก่เทกลับเ้าไปในา เื่เห็นว่าเจินูเปิดประตูา าของผิงัก็เป็นประกาย เาวางาวิ่งเ้ามา “ท่านพี่ ท่านตื่นแ้”
“ื อรุณสวัสดิ์ผิงั เจ้าขยันิๆ ใ้อาารไก่ได้ด้วย” เธอลูบศีรษะของผิงัแ้ยิ้มชื่นชมเา
ใบหน้าเล็กของผิงัเงยขึ้นก่อนรับอย่างภูมิใจว่า “ข้าทำได้มานานแ้ ต่อไปใ้ข้าเป็นคนเลี้ยงไก่เถิด”
“…ได้สิ ผิงัเป็นเด็กดีิๆ รู้จักช่วยทำงานในบ้านด้วย ท่านพ่อกลับมาเห็นว่าทำได้เช่นนี้ต้องดีใจมากเป็นแน่”
ผิงัชอบท่านพ่อหูฉางกุ้ยของเามากี่สุด แม้หูฉางกุ้ยจะเงียบขรึมไม่ถนัดพูดจา ก็มิได้เป็นอุปสรรคต่อใจี่สนิทชิดเชื้อของผิงั เพราะหูฉางกุ้ยมักพาเาทำกิจกรรมจำพวกขึ้นเาไปจับไก่หรือไม่ก็คลองจับปลาและกุ้งบ่อยๆ สำหรับเด็กผู้ชายในชนบทิ่เหล่านี้เป็นการเล่นี่สนุกสนานี่สุด กลับกันกับหูเจินูคนเดิมี่ไม่สนิทชิดใกล้กับหูฉางกุ้ยเลย เพราะบนใบหน้าหูฉางกุ้ยีรอยแผลเป็น และมักถูกคนหัวเราะเยาะพูดในทำนองว่าีบิดาขี้เหร่
หลี่ซื่อได้ยินการเคลื่อนไหวบริเวณลานบ้านก็วิ่งเ้ามา เห็นเจินูเดินาด้วยเ าก็เผยใ้เห็นความกังวลใจอย่าง้ามไมู่่ ตบหัวไหล่ของเธอเพื่อส่งสัญญาณว่าใ้กลับไปพักผ่อน เจินูมองด้วยความอบอุ่นใจ แ้กล่าวกลับไปอย่างอ่อนโยน
“ท่านแม่ ข้าดีขึ้นมากแ้ ไม่เป็นอะไร” ขณะพูดัหมุนตัวู่ี่เดิมรอบหนึ่ง เพื่อแสดงใ้เห็นว่าเดีขึ้นมากแ้ิๆ
หลี่ซื่อย่นหัวคิ้วเล็กน้อย ในตาเกิดประกายเคลือบแคสงสัย าอาการบาดเจ็บี่มองแ้สาหัสขนาดั้ดีขึ้นเร็วเีนี้เลยหรือ?
เจินูเห็นความสงสัยในาของนาง ึอธิบายด้วยความหนักใจเล็กน้อย “เอ่อ... บาดแผลเื่วานเีแค่ดูสาหัสเท่าั้ ี่จริงแ้ีแค่การกระแทกบนหน้าผากั้ี่รุนแรงู่เล็กน้อย ี่อื่นไม่ีส่วนใดเป็นอะไรเลย” เธอเ่ารายละเอียดด้วยความจริงจัง
“ท่านแม่ ข้าไปปลดทุกข์ก่อน ีเดี๋ยวค่อยว่ากันเถิด” กลัวว่าหลี่ซื่อจะระแคะระคายอะไรเ้า เจินูึใ้ข้ออ้างหนีไปปลดทุกข์เสียดื้อๆ
เชิงอรรถ
[1] ฮู สามารถใ้เรียกคนี่ดึกๆ ดื่นๆ หรือตอนกลางคืนไม่ัไม่ีด้วย
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??